Κάτι ανάλογο μου είχε συμβεί στο πρώτο άκουσμα της Kate Bush. Τότε που το The Kick Inside έβγαινε και σάρωνε τα πάντα, με τη φωνή της μέγιστης να «ξενίζει» μέσα από το Wuthering Heights (και τα άλλα εξαιρετικά τραγούδια του) το γλυκά κατακλυσμένο από το progressive rock και το punk rock κατεστημένο της εποχής. Όχι, μη με παρεξηγήσετε. Δεν υπαινίσσομαι ότι η Chrissy Mostyn είναι ισότιμη της Kate. Θα ήμουν πολύ ανώριμος να πω κάτι τέτοιο, αν μη τι άλλο, από τώρα. Η «κάπως αναπάντεχη» όμως ευαίσθητη φωνή της έχει κάτι τι από το «παλιομοδίτικο» ξάφνιασμα της Kate, χωρίς καν να στηρίζεται στη βοήθεια των Duncan Mackay (Steve Harley & Cockney Rebel, 10CC, Camel), των μελών των Alan Parsons Project, Ian Bairnson, David Paton, Andrew Powell και Stuart Elliott, όπως και του David Gilmour (Pink Floyd). Μη νομίσετε όμως ότι η Chrissy πορεύεται μονάχη, αφού έχει δίπλα της τον Rick Pilkington.
Ας το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή: το Mesmeranto, είναι κατά βάση, αλλά και στην ουσία του, ένας pop δίσκος. Σπεύδω να διευκρινίσω το παραπάνω οξύμωρο, λέγοντας ότι έχει όλα εκείνα τα συστατικά που λίγο - πολύ χαρακτηρίζουν διαχρονικά την pop μουσική (ξέρετε εσείς ποια), αλλά αρκετές διακριτικές ή εμφανείς επιρροές από την κλασική μουσική, τα πολύχρωμα γκρίζα 80s και το progressive rock, ενώ αναμειγνύει ακουστικά και ηλεκτρικά όργανα, δείχνοντας συχνά την αδυναμία του στα vintage synths. Με άλλα λόγια, μιλάμε για μια pop μουσική, που έχει πολλές πιθανότητες να αρέσει και στους ροκάδες. Κι αν κάνετε στο μικρόκοσμό σας ένα σχετικό γκάλοπ, μη ξεχάσετε να λάβετε υπόψη ότι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μπορεί και να μη θέλουν να το παραδεχτούν, αν και έχουν ανδρωθεί μουσικά με πολλά ανάλογα παραδείγματα που αρχικά υποτίμησαν και εκ των υστέρων εκτίμησαν δεόντως.
Το βραβευμένο ντουέτο των Blackheart Orchestra εδρεύει μεν στο Manchester, αλλά έχει ήδη ξεκινήσει περιοδεία για την υποστήριξη του Mesmeranto, που θα κυκλοφορήσει στις 11 Οκτωβρίου. Μάλιστα, προς υποστήριξη των όσων λέγαμε παραπάνω, αξίζει να αναφέρουμε ότι το Νοέμβριο θα ανοίξει κάποιες συναυλίες των Hawkwind. Ο νέος δίσκος τους ηχογραφήθηκε σταδιακά μέσα σε δεκαοκτώ μήνες από το Νοέμβριο του 2017, ενώ τα δεκατέσσερα τραγούδια του γράφτηκαν στην Αγγλία, τη Δανία και τη Γερμανία. Τόσο ο Rick Pilkington, όσο και η Chrissy Mostyn είναι πολυοργανίστες, παίζοντας περισσότερα από έξι όργανα ο καθένας. Οι ζωντανές τους εμφανίσεις έχουν και μια χορευτική διάσταση, λόγω της διαρκούς κίνησης που βρίσκονται εξαιτίας των διαρκών εναλλαγών τους στα διάφορα όργανα. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που παίζουν ταυτόχρονα δύο όργανα.
Το εισαγωγικό Ennikur δίνει το στίγμα της ατμοσφαιρικότητας του άλμπουμ, την οποία άμεσα διαδέχεται το πολύ ζωντανό Drown Me Out, με έκδηλες τις επιρροές από τους Pet Shop Boys. Ανάμεσα στα ρυθμικότερα τραγούδια συγκαταλέγονται το electropop Back to Earth και το You and I, που θυμίζει την pop πλευρά των Yes της δεκαετίας του ’80. Την πλειοψηφία όμως αποτελούν οι ήπιες στιγμές, που έχουν αναφορές σε διάφορα μουσικά είδη. Για παράδειγμα, στο Wolves είναι εμφανείς οι Ιρλανδέζικες επιρροές, ενώ στο All of Me παντρεύεται το επικό progressive rock στοιχείο με pop άξονα, που λοξοκοιτάζει τις πιο εμπορικές στιγμές των Roxy Music και τα μεγαλειώδη πλήκτρα των μαέστρων της αναγωγικής μελαγχολίας The Nits. Μια άλλη ενδιαφέρουσα συνύπαρξη βλέπουμε στο I Am, όπου η Dolores O’Riordan συναντά τους Dream Academy, αλλά και στο Left to Right, που ακούγεται σαν η Enya να τραγουδά μπαλάντα των 70s. Περισσότερη «ψαγμένη» Enya θα βρείτε στο Never Do, Do I, στο Try θα σκεφτείτε τη Maggie Reilly, ενώ στο πλημμυρισμένο από επιβλητικά 70s πλήκτρα Violet θα θυμηθείτε την Kate Bush. Υπάρχει ακόμα μια αναφορά στη new age της Loreena McKennitt μέσω του Another Lifetime, όπως και κάτι που θα μπορούσαμε να πούμε ως την pop εκδοχή του ήχου της 4AD στα 00s, βγαλμένη από το Good Weather.
