Από αρχαιοτάτων μουσικών χρόνων γίνεται, μεταξύ άλλων, λόγος για να απαντηθεί σωστά το αιώνιο ερώτημα: είναι δυνατό να θεωρεί κάποιος ένα συγκρότημα ως πολύ καλό (όσο κι αν το τι τελικά είναι «καλό» δεν επιδέχεται ένα και μόνο ορισμό), όταν εκείνο έχει κυκλοφορήσει έναν ή, έστω, δύο μόνο δίσκους στην εποχή της ακμής του, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη πολύ μετεγενέστερες κυκλοφορίες, ύστερα από ενδεχόμενη επανένωση της μπάντας; Πολλά σχετικά έχουν κατά καιρούς γραφτεί και μία γενική απάντηση ακόμα και σήμερα μοιάζει αδύνατη. Βλέπετε, το γούστο καθενός, όπως και η cult διάσταση που αποκτά μία «ορφανή» κυκλοφορία, ιδιαίτερα αν δεν έτυχε της δέουσας απήχησης, επηρεάζουν αναπόφευκτα την ετυμηγορία. Σίγουρα όλοι μας μπορούμε να θυμηθούμε περισσότερες ή λιγότερες ανάλογες περιπτώσεις. Στις γραμμές που ακολουθούν θα έχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε μία ακόμα, που είναι πολύ πιθανό να σας έχει διαφύγει. Αυτήν των Βρετανών Punishment of Luxury ή αλλιώς Punilux.
Αν είχαμε απλοποιητικές τάσεις, θα μπορούσαμε να κατατάξουμε τους Punishment of Luxury στην ευρύτερη punk σκηνή. Λέω «ευρύτερη», διότι τα τραγούδια του The Laughing Academy ήταν πρωτόλεια punk rock, αν και κυκλοφόρησαν το 1979. Οι πιο μυημένοι, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Οι λιγότερο, μη φανταστείτε επιθετικά δίλεπτα κομμάτια και καταιγιστικές κιθάρες, αλλά ανεξάρτητη funky και «αλήτικη» rock μουσική της εποχής, που έσπαζε τα καθιερωμένα και χλεύαζε την εικόνα που μέχρι τότε είχαν τα «καθώς πρέπει» και μη συγκροτήματα, έχοντας μάλιστα αρκετές θεατρικές αναφορές. Ξέρω, ξέρω. Δεν καταλάβατε και πολλά, αλλά, πώς αλλιώς να το πω; Η punk των πολύ πρώτων ετών δεν είχε να κάνει μόνο με το διαφορετικό του ήχου της, αλλά με την όλη εικόνα που απέπνεε. Κι αν το 1979 οριακά εντάσσεται στα πολύ πρώτα χρόνια του punk, σκεφτείτε πως οι Punishment of Luxury σχηματίστηκαν το 1976, ενώ το πρώτο single τους, το Puppet Life, κυκλοφόρησε το 1978.
Ο Neville Atkinson, πριν από τους Punishment of Luxury συμμετείχε στους Kitch 22, που πειραματίζονταν συνδυάζοντας διάφορα μουσικά και θεατρικά στοιχεία. Ο Brian Bond ενέκρινε πλήρως το εγχείρημα και έτσι ξεκίνησε η ιστορία των Punishment of Luxury στο Gateshead του Newcastle-Upon-Tyne με τους Brian Bond (φωνητικά, keyboards), Jeff Thwaite (ντραμς), Malla Caballa (κιθάρα, φωνητικά), Neville Luxury (κιθάρα, keyboards) και Jimmy Giro (μπάσο). Η πρώτη τους συναυλία δόθηκε στο The Blue Bell και σύντομα ακολούθησαν κι άλλες, πολλές από τις οποίες δόθηκαν στο πλαίσιο του Rock Against Racism.
Την εποχή εκείνη υπήρχαν ακόμα κάποιες μπάντες, που ανήκαν μεν στο punk κίνημα, αλλά κάποια μέλη τους δεν είχαν αποβάλλει τελείως τις progressive rock και avant-garde καταβολές τους, όπως των Magazine, των Cardiacs, των Buzzcocks ή των Damned. Τα αμέσως επόμενα χρόνια θα γινόταν λόγος για post punk, το οποίο θεωρείται από κάποιους ως η punk όσων δίσταζαν να ομολογήσουν ότι ακόμα αγαπούσαν (λιγάκι) το progressive rock και ήθελαν να μιλήσουν για κάτι πέρα από το χάος και την αντίδραση.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, υπήρξαν και οι Punishment of Luxury, ουσιαστικά ανένταχτοι και αντικομφορμιστές. Καταρχάς, κανένα μέλος της μπάντας δεν είχε χρωματιστά ή spiky μαλλιά. Αντίθετα, τα μαλλιά τους ήταν σχετικά μακριά για την εποχή και τα ρούχα τους τα απολύτως συνηθισμένα για τους νέους της εποχής, ενώ ταυτόχρονα η εικόνα τους παρέπεμπε σε περιφερόμενο θίασο. Για να μην πω ότι κάποιες φορές έμοιαζαν σα να το είχαν σκάσει από τρελάδικο, ιδίως οταν φορούσαν τις full- face τους, ενώ παράλληλα προσπαθούσαν με το The Laughing Academy να γελάσουν στα μούτρα του καθωσπρεπισμού. Παράλληλα όμως ήταν ρομαντικοί, όπως σαφώς προκύπτει και από τους στίχους του πολύ καλού Puppet Life: "Once I had my own mind/ but in your sewer I was blinded/ wallowing around like an albino crocodile". Κλασικοί τρυφεροί τύποι, δε νομίζετε;
Το 1980 η δισκογραφική εταιρεία τους United Artists δεν ανανέωσε το συμβόλαιο μαζί τους, αφού αγοράστηκε από τον κολοσσό που λεγόταν EMI. Όμως οι Punilux συνέχισαν να περιοδεύουν και να πιστεύουν ότι δεν είχαν τελειώσει όλα, πουλώντας μέσω ταχυδρομείου το δεύτερο δίσκο τους Revolution By Numbers, που αργότερα μετονομάστηκε σε Gigantic Days και, ουσιαστικά, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1998. Ύστερα υπέγραψαν στη Red Rhino, με την οποία κυκλοφόρησαν το 1983 το mini album 7 και το single Hold Me (Never Mould Me), ενώ το 1989 ήρθε η σειρά του Hi Alien και το 2011 το mini album 5.
Οι Punishment of Luxury έγραφαν τραγούδια, τα οποία δεν εντάσσονταν εύκολα σε μία ενιαία αισθητική, ακόμα και στο πλαίσιο της ίδιας κυκλοφορίας. Φυσικά το ίδιο ίσχυε και για τη στιχουργική τους. Για το Puppet Life τα είπαμε ήδη. Καλύτερο ξεκίνημα δε μπορούσαν να κάνουν. Στο Funk Me σαρκάζουν το ερωτικό πνεύμα της εποχής με μουσική και στίχους όπως: "Funk me till I'm crazy/Sex is just a dream/I drink your gaze and soak in dust and cream". Άλλοτε εξέφραζαν τις ανησυχίες τους για τη ζωή σε άλλους πλανήτες και την επικοινωνία με ξένες μορφές ζωής, όπως στο The Message, ενώ κάποιες φορές έδειχναν την αγάπη τους για τις τρομακτικές ιστορίες.
Στο Puppet Life, The Complete Recordings έχει συγκεντρωθεί μέσα σε πέντε ψηφιακούς δίσκους όλο το υλικό της μπάντας. Πιο συγκεκριμένα, στον πρώτο δίσκο υπάρχουν το ντεμπούτο single Puppet Life, το άλμπουμ Laughing Academy, όπως και πέντε bonus tracks. Στο δεύτερο το άλμπουμ Gigantic Days, οκτώ bonus tracks και η John Peel Session της 30/8/1978 με τέσσερα ακυκλοφόρητα τραγούδια. Στον τρίτο δίσκο υπάρχει το mini album 7, δύο bonus tracks και το προσωπικό άλμπουμ Feels Like Dancing Wartime του μέλους της μπάντας Nevilluxury (Neville Atkinson). Στον τέταρτο δίσκο υπάρχουν τα Hi Alien και 5, ενώ ο πέμπτος περιλαμβάνει τις ακυκλοφόρητες ζωντανές ηχογραφήσεις από το Nashville 16/12/1979 και από το Kant Kino (6/3/1979). Το βιβλιαράκι υπογράφει ο ίδιος ο Neville Atkinson, που προσκόμισε και το αποτυπωμένο σε αυτό φωτογραφικό υλικό.