Το Téléphérique του 2015 θα μπορούσε να θεωρηθεί κομβικό άλμπουμ για τη δισκογραφία των Μέντα. Ηχογραφώντας το δίσκο, το γκρουπ επέλεξε τότε μια δραστική αλλαγή στον ήχο του, ακολουθώντας μια σαφώς πιο ηλεκτρονική προσέγγιση σε καθαρά instrumental συνθέσεις. Η καινούρια κατεύθυνση απεικονίστηκε ακόμα πιο καθαρά στο Polyend τρία χρόνια αργότερα. Η συγκεκριμένη διαφοροποίηση στη μουσική τους ήταν αρκετά θαρραλέα, αν αναλογιστούμε πως μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαν παρουσία 15 χρόνων και 5 LP στο ενεργητικό τους, όποτε είχαν δώσει ήδη ένα σαφές ηχητικό στίγμα.
Έξι χρόνια μετά, η μπάντα επιστρέφει στο άλμπουμ με μια νέα ιδέα: οι συνθέσεις από ορχηστρικές αποκτούν στίχους και το Téléphérique γίνεται Τελεφερίκ. Επειδή όμως ο στόχος δεν ήταν απλώς η επιστροφή στα παλιά δεδομένα, το συγκρότημα ανέθεσε σε άλλους μουσικούς να αναλάβουν το κομμάτι των φωνητικών και των στίχων. Και για να γίνουμε πιο σαφείς, διάλεξαν μερικές από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της εγχώριας σκηνής. Πώς αλλιώς μπορείς να χαρακτηρίσεις άλλωστε ονόματα όπως: Λένα Πλάτωνος, Γιάννης Αγγελάκας, Παύλος Παυλίδης, Coti K. και όχι μόνο.
Η ιδέα για το Τελεφερίκ ήταν σίγουρα έξυπνη και πρωτότυπη, το στοίχημα πλέον ήταν η υλοποίηση της. Στο μεγαλύτερο κομμάτι όντως το αποτέλεσμα είναι πετυχημένο, καθώς οι συμμετέχοντες φέρνουν κάτι έξτρα στις συνθέσεις, δεν τις “ντύνουν” απλώς με στίχους. Για παράδειγμα, οι γκρίζοι αστικοί στίχοι και η αγχωτική ερμηνεία του Γιάννη Αγγελάκα στο “Άκουγε Τους Πεθαμένους Του” δίνουν μια εντελώς διαφορετική απόχρωση στο κομμάτι. Από την άλλη το “Κόκκινο” μοιάζει κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Λένας Πλάτωνος, σαν να υπήρχε εξαρχής για να τραγουδηθεί κάποια στιγμή από εκείνη.
Στις εύστοχες στιγμές κατατάσσουμε ακόμα το “Άνισος Ουρανός” με τα φωνητικά του Coti K. που φέρνουν στο μυαλό ελαφρώς το στυλ του Κ. Βήτα, το ρυθμικό “Μια Πεταλούδα” με τον Παύλο Παυλίδη σε ένα περιβάλλον μάλλον οικείο να τραγουδά “το μόνο που χρειάζεται ο κόσμος για να αλλάξει, είναι να αφήσουν την ψυχή τους να πετάξει”, η μοντέρνα, νεανική άποψη της Δανάης Nielsen στο “Θυμήσου” καθώς και το bonus track “Τα παιδιά” με τον Σέργιο Βούδρη.
Αν ο στόχος του εγχειρήματος ήταν οι συμμετέχοντες να δώσουν “νέα ζωή” στα κομμάτια, όπως αναφέρει στις ευχαριστίες η μπάντα, νομίζω τότε πως επετεύχθη σε μεγάλο βαθμό. Η πολυσυλλεκτικότητα βεβαίως αφαιρεί κάτι από τη συνοχή του συνόλου, όμως οι συνθέσεις μοιάζουν να αποκτούν καινούρια διάσταση. Και σε τελική ανάλυση, δεν συναντάμε συχνά τέτοιες ιδέες που να φτάνουν όντως να πραγματοποιηθούν, κάτι που πρέπει να πιστωθεί στους Μέντα που συνέλαβαν και έφεραν σε πέρας το project.
