Αγαπημένη συνήθεια των απανταχού ενασχολούμενων με τη μουσική είναι η κατάρτιση λιστών, όχι απαραίτητα με κάποια αξιολογική σειρά, για ό,τι αφορά τα αγαπημένα τους ακούσματα. Ακόμη περισσότερο στην εποχή του χρόνου που ευνοούνται οι ανασκοπήσεις της χρονιάς που πέρασε, είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο. Ακολουθούν μερικές δεκάδες από τους δίσκους που οι συντάκτες του Soundgaze.gr άκουσαν και αγάπησαν περισσότερο μέσα στο 2017. Η υποκειμενική ματιά, φυσικά, κυριαρχεί σε όλες τις λίστες - αλλιώς δεν θα επρόκειτο περί προσωπικής αποτίμησης, άλλωστε.
Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
1. THE BLACK ANGELS – Death Song
Αριστουργήματα στην εποχή μας σπάνια κυκλοφορούν, αλλά οι Τεξανοί Black Angels πλησίασαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο μέσα στη χρονιά στο να το πετύχουν.
2. QUEENS OF THE STONE AGE – Villains
Ένας δίσκος προορισμένος να διχάσει, να απογοητεύσει τους fans και να ενθουσιάσει όσους ακούνε μουσική χωρίς παρωπίδες. Μοντέρνο, χορευτικό, uptempo rock & roll με «κοφτερές» κιθάρες.
3. GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR – Luciferian Towers
Κάθε δίσκος των Godspeed You! Black Emperor αποτελεί σημαντικό γεγονός για τη σύγχρονη μουσική. Ο φετινός τους είναι ο καλύτερος από τη στιγμή του reunion τους.
4. SLOWDIVE – Slowdive
Οι Slowdive παρουσίασαν το πιο μεστό και ουσιαστικό reunion αλμπουμ ανάμεσα στα συγκροτήματα της σκηνής τους.
5. ULVER – The Assassination of Julius Caesar
Οι Νορβηγοί Ulver γύρισαν στα παλιά! Όχι δεν εννοούμε το black metal… αλλά τα '80s! Ένας δίσκος που προσφέρει απλόχερα… φαρμάκι στους μεταλλάδες.
6. CONVERGE – The Dusk In Us
Οι Converge εδώ και 25 χρόνια είναι ένα διαμάντι στο βούρκο του metalcore. Κάθε δίσκος τους ένα hardcore μνημείο. Σπουδαίοι όσο λίγοι στο underground.
7. STEVEN WILSON – To The Bone
Η παρουσία του Steven Wilson στα καλύτερα της χρονιάς μόνο έκπληξη δεν είναι. Εδώ και χρόνια είναι στανταράκι…
8. TUBER – Out of the Blue
Η πιο όμορφη ιστορία στην εγχώρια underground σκηνή γράφεται από μια μπάντα από τις Σέρρες. Η τρίτη κυκλοφορία τους είναι εξίσου συναρπαστική.
9. PUTA VOLCANO – Harmony of Spheres
Περιμέναμε τη στιγμή που θα κάνουν το «ξεπέταγμα». Το κατάφεραν φέτος με εντυπωσιακό τρόπο.
10. THE ROAD MILES – Ballads for the Wasteland
Δίσκος για πολλαπλές ακροάσεις. Σκοτεινός, μυστήριος, ιδιαίτερος, σαν να έχει ηχογραφηθεί μέσα στην έρημο.
+ Bonus EPs
Ανέκαθεν αγαπούσα τη σύντομη φόρμα του EP. Φέτος κυκλοφόρησαν δυο που δεν θα μπορούσαν να λείψουν από αυτή τη λίστα.
BAZOOKA – Ζούγκλα
Βρίσκονται σε δαιμονιώδη φόρμα και αυτό αποτυπώνεται σε κάθε κυκλοφορία τους (ακόμα κι αν αυτή περιέχει μόνο 4 κομμάτια).
ULVER - Sic Transit Gloria Mundi
Σε συνέχεια του φετινού τους άλμπουμ κυκλοφόρησαν ένα EP με δύο εθιστικές συνθέσεις και μια εκπληκτική διασκευή σε… Frankie Goes To Hollywood (δεύτερο πλήγμα για τους μεταλλάδες…)
Παναγιώτης Γαβρίλης
1. DREAM SYNDICATE - How Did I Find Myself Here
Επειδή το αίμα νερό δε γίνεται κλπ... Αν και αυτό θα έπρεπε να προταχθεί αν ο δίσκος ήταν κατά τα λοιπά για πέταμα. Καμία σχέση, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Ο Steve Wynn και η παρέα του μας έστειλαν, μετά από σχεδόν 30 χρόνια «αδιάβαστους», όχι με αχνές αναμνήσεις παλαιών μεγαλείων, αλλά με αληθινό νεύρο, με αληθινό ιδρώτα να κυλάει όχι κάποτε, αλλά τώρα, καυτός στις χορδές.
2. THE BLACK ANGELS – Death Song
Όχι απλώς συνεχίζουν να είναι το κορυφαίο νεο-ψυχεδελικό σχήμα σταθερά, αλλά κατορθώνουν να βελτιώνονται. Το Death Song είναι αριστουργηματικό, συναρπαστικό από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό και οι Black Angels δείχνουν τεράστια κλάση, που ξεπερνά (πιο σωστά: έχει συντρίψει) τα στενά όρια του ιδιώματος.
3. THURSTON MOORE – Rock’n’Roll Consciousness
Δεν θα μπορούσε να επιλέξει πιο ταιριαστό τίτλο ο φοβερός Thurston για να παρουσιάσει αυτό το θαυμάσιο δίσκο. Πολλές, οι περισσότερες ίσως από τις εκφάνσεις του rock’n’roll παρελαύνουν μέσα σε αυτή την ηχογράφηση, για να γίνουν ένα: Ο μοναδικός ήχος του μεγάλου αυτού μουσικού, που άλλαξε από πολλές απόψεις την πορεία του σύγχρονου rock. Απολαυστική ηχογράφηση.
4. OMEGA RAY – S/T
Ό,τι και να πει κανείς για τον Γιώργο Καρανικόλα είναι λίγο. Οι Omega Ray είναι ό,τι καλύτερο ακούσαμε από την εγχώρια παραγωγή φέτος, μία αριστουργηματική συχνά ηχογράφηση που παντρεύει το psych rock με το post rock, τα blues και με ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, φτιάχνοντας ένα υποβλητικό σύνολο σπάνιας ποιότητας, τόσο στον συνθετικό όσο και στον εκτελεστικό τομέα. Είναι όμως από αυτές τις φορές που η εκτελεστική δεινότητα δεν κρύβει την ψυχή των μουσικών. Και είναι αυτή η τελευταία που σφραγίζει την ηχογράφηση.
5. THE FEELIES - In Between
Τους θυμάται κανείς; Το εμβληματικό συγκρότημα από τη Νέα Αγγλία μας προσφέρει μία συλλογή έντεκα κομματιών όμορφων, σε βαθμό που απλώς δε μπορείς να το πιστέψεις, φτιαγμένα από την ίδια πρώτη ύλη που είναι φτιαγμένοι οι πρώτοι δίσκοι των R.E.M., των Go-Betweens και των Clean, με το φιλικό φάντασμα των Velvet Undergroud να επιτηρεί. Η εναλλακτική pop σε όλο της το μεγαλείο. Και οι βετεράνοι εξακολουθούν να κερδίζουν το παιχνίδι. Που σημαίνει ότι το παιχνίδι χάθηκε...φέτος τουλάχιστον.
6. SLOWDIVE – Slowdive
Και φυσικά συνεχίζω να νιώθω σαν η λίστα αυτή γράφτηκε πολλά, πολλά χρόνια πριν. Όταν όμως οι επανεμφανίσεις παλαιών γνώριμων φτάνουν σε τέτοιο επίπεδο, λες και ο χρόνος δεν υπάρχει για αυτούς, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Οι μεγάλοι του shoegaze παίρνουν ξανά τη θέση που τους ανήκει.
7. PROTOMARTYR – Relatives In Descent
Άλλο ένα εξαιρετικό δείγμα από την μπάντα από το Detroit: Σκοτεινό, τραχύ, αλλά συγχρόνως γεμάτο συναίσθημα post punk υψηλότατου επιπέδου, με την ερμηνεία, αλλά και τους στίχους του φοβερού frontman John Casey να ξεχωρίζουν.
8. BAZOOKA – Ζούγκλα
Ναι, το ξέρω ότι είναι EP τεσσάρων κομματιών, αλλά μία ακρόαση θα σας πείσει ότι αυτοί εδώ είναι απλώς υπερβολικά καλοί για να τους αγνοήσεις, αυτό το όλο και πιο απροσδιόριστο μουσικό μίγμα τους που αναγκάζεσαι να πεις art punk, για να πεις κάτι. Πάθος, φοβερή τεχνική, άποψη και στίγμα προσωπικό (στα ελληνικά, για να μην ξεχνιόμαστε), τι άλλο θέλετε; Οι Bazooka είναι απλώς φοβεροί, για άλλη μία φορά, ακόμα και όταν είναι ακουστικοί (ακούστε το Εξαϋλώσου και θα καταλάβετε!)
9. PRIESTS – Nothing Feels Natural
Post punk και punk, όχι όμως τυποποιημένο, αλλά πρωτότυπο, με χαρακτήρα από το αμερικανικό κουαρτέτο, που, μέσα από αυτό το ρυθμικό, αγχωτικό, όσο δεν παίρνει, minimal αμάλγαμα, μοιάζει να έχει δημιουργήσει κάτι πολύ περισσότερο από έναν ακόμα rock δίσκο: Είναι στην πραγματικότητα μία αγχωτική ως και υστερική κάποιες φορές, κατατονική άλλοτε, πάντα νευρώδης όμως πίσω από αυτά, εικόνα του σύγχρονου κόσμου.
10. RIDE –Weather Diaries
Εντάξει, το ξέρω ότι δεν είναι το Going Blank Again Νο 2, αλλά υπάρχουν στιγμές που ακούγοντας αυτό το άλμπουμ, αν κλείσεις τα μάτια σου, νιώθεις ότι γυρνάς πολλά, πάρα πολλά χρόνια πίσω. Οι Ride δεν έφτιαξαν ένα αριστούργημα ίσως, αλλά ένα πολύ καλό σίγουρα δίσκο, με κέφι και όχι από υποχρέωση. Αυτή πιθανότατα είναι η εξήγηση για το ότι το τελικό αποτέλεσμα...κρύβει τα χρόνια των δημιουργών του.
Shanti Θωμαΐδη
1. THE BLACK ANGELS - Death Song
Το οτι ο τίτλος των Velvet Underground, συμπληρώνεται στον καλύτερο μέχρι στιγμής δίσκο των Black Angels, δεν μπορεί να είναι τυχαίος. Διπλά συγχαρητήρια λοιπόν.
2. FOREST SWORDS - Compassion
Επάξιος ακόλουθος του εκρηκτικού Engravings, τοποθετεί τον Barnes - με μόλις 2 δίσκους - στους σπουδαιότερους νέους καλλιτέχνες, δίχως ανασφάλειες επανεξερεύνησης μα δίχως και μανιέρες.
3. GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR - Luciferian Towers
Χωρίς να είναι το σπουδαιότερο albumτους, οι GY!BE παραμένουν εκστατικοί.
4. HAUSCHKA - What If
Πολύπλοκο, εξωστρεφές νουάρ αριστούργημα.
5. KING GIZZARD & THE LIZARD WIZARD - Flying Microtonal Banana
Ήταν και οι 5 τους (δίσκοι μέσα στο ’17!) θεόμουρλα υπέροχοι. Το hype που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά τους δικαιώνεται επάξια!
6. LCD SOUNDSYSTEM - American Dream
Η επιστροφή του Murphy έφερε μια ώριμη, σκοτεινή και απενεχοποιημένη ποπ απόλαυση.
7. THE UNDERGROUND YOUTH - What Kind Of Dystopian Hellhole Is This?
Ακολουθώντας γνώριμα μονοπάτια, οι UY ελκυστικοί όσο ποτέ.
8. TINARIWEN - Elwan
Αφρικάνικα blues rock που αγαπάμε και από τις πιο ενδιαφέρουσες συνεργασίες του Mark Lanegan.
9. A VICTIM OF SOCIETY - Freaktown
Δυνατοί, δυναμικοί και απρόβλεπτοι σε έναν πολύ δουλεμένο δίσκο.
10. ALDOUS HARDING - Party
Ψυχή του πάρτυ δεν τη λες, όμως σε ένα είδος μουσικής με τεράστια πολυφωνία, καταφέρνει να ξεχωρίσει.
Μιχάλης Κουρής
1. SLOWDIVE - Slowdive
Η επανασύνδεση των Slowdive έφερε μαζί της μια σειρά εξαίρετων συναυλιών και ως ανέλπιστο, αν θέλετε, επιστέγασμα, τον καλύτερο shoegaze δίσκο των τελευταίων ετών, τουλάχιστον από επανασυνδεδεμένο συγκρότημα “εποχής” (βλέπετε My Bloody Valentine, Ride, Lush, Swervedriver κτλ). Σαν να μην πέρασε μία μέρα από την εποχή του Pygmalion, αλλά με την εμπειρία 20 ετών και την προστιθέμενη αξία που έλαβε η μπάντα στη σύγχρονη εποχή. Η συναυλία τους στο Fuzz Club τον Σεπτέμβριο ανέβασε ακόμη περισσότερο την αξία του δίσκου, αλλά και του συγκροτήματος, στα μάτια και τα αυτιά μας.
2. ULVER - The Assassination of Julius Ceasar
Κι αν έχουν κάνει τολμηρές κινήσεις οι Ulver σε όλη τους την πορεία… Με το Assassination… δεν έκαναν την απόλυτα μεγαλύτερη τομή τους, αλλά και μόνο το να προσπαθήσουν να μπουν για τα καλά στα χωράφια της σκοτεινής ηλεκτρονικής pop - φυσικά με τους δικούς τους όρους - αξίζει το σεβασμό μας. Πόσο μάλλον όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο εθιστικό και τέτοιας ποιότητας. Η δεκάδα προσβάσιμων κομματιών που προδίδει τη πειραματική υφή της νορβηγικής κολλεκτίβας υπό τον Kristoffer Rygg, συμπληρώνεται από ένα ψηφιακό, προς το παρόν, EP με δύο κομμάτια που περίσσεψαν από τα sessions του δίσκου αλλά στέκουν ισάξια με τα “κανονικά” συν τη διασκευή του Power Of Love των Frankie Goes To Hollywood.
3. STEVEN WILSON - To The Bone
Prog pop χαρακτήρισε το δίσκο του ο αγαπητός Wilson και ουδέν αληθέστερον τούτου. Κινούμενος σε απλούστερες φόρμες από τις συνήθεις της προσωπικής του δισκογραφίας, ο Wilson έδωσε ένα άλμπουμ με πολλές αναφορές στην εποχή που οι Porcupine Tree έφτιαχναν τα ιδανικά τραγούδια και στην χρονική περίοδο που στα charts μεσουρανούσαν οι Genesis, οι Talk Talk, οι Tears For Fears, ακόμη και οι Electric Light Orchestra. Πάντα άρτιος, πάντοτε ποιοτικός, με τραγούδια που δεν θα πετύχεις στον πάγκο με τις εκπτώσεις.
4. AMENRA - Mass VI
Τρανότερη απόδειξη πως ο ασυμβίβαστος σκληρός ήχος μπορεί να δημιουργήσει εικόνες και συναισθήματα, δεν υπάρχει από τους Amenra. Το φετινό άλμπουμ τους ενισχύει τη θεώρηση αυτή με τον θριαμβευτικότερο τρόπο. Η ερμηνεία του Colin H. van Eeckhout συγκλονίζει για ακόμη μία φορά. Οι Amenra βρίσκονται πιο κοντά στο επίπεδο της Ιδέας παρά της Μουσικής. Αριστούργημα που επιβάλλει τον χρόνο σου για να μπεις στο κλίμα του, αλλά, όπως συνήθως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, η ψυχική ανταμοιβή αξίζει κάθε χρονική επένδυση.
5. SOFIA SARRI - Euphoria
Αν και έχω υπάρξει αρκετά αναλυτικός στο album review αλλά και στα κείμενα της κάλυψης των ζωντανών εμφανίσεών της, θα πρέπει να προσθέσω πως ο “αναλογικός” τρόπος με τον οποίο αποδίδονται οι συνθέσεις μέσα στους μελετημένους πειραματισμούς τους, προσδίδει ακόμη περισσότερους πόντους στην προσωπική ματιά της Σαρρή όπως αυτή εκφράζεται μέσα στο Euphoria.
6. EX EYE - Ex Eye
Υπό την καθοδήγηση του Colin Stetson και του βαρύτονου σαξοφώνου του, το project των Ex Eye παράγει σκληρή jazz και τζαζεμένο ροκ που θα ακούγαμε πιο εύκολα από Σκανδιναβούς συναδέλφους τους. Ιδανικά θα εκτιμούταν το ίδιο από τζαζίστες και ροκάδες, προς το παρόν όμως πιστεύω πως οι rockers με ανοιχτά αυτιά προς την jazz θα το απολαύσουν περισσότερο.
7. THE BLACK ANGELS - Death Song
Για τον γράφοντα, οι Black Angels παρουσίαζαν πτωτική πορεία στις κυκλοφορίες τους μετά τις αριστουργηματικές δύο πρώτες. Όχι ότι έβγαζαν κακά άλμπουμ, όμως μάλλον είχαν πέσει θύματα της ίδιας τους της χαρακτηριστικής γραφής. Το Death Song σπάει την γκίνια και επαναφέρει την αγαπημένη μπάντα σε κορυφαία φόρμα. Στο άλμπουμ αυτό οι κιθαριστικές και οι φωνητικές μελωδίες (ιδίως αυτές!) ακούγονται ως προϊόντα υψηλής έμπνευσης.
8. HUNDREDTH - Rare
Σε μία κρίση ταυτότητας, οι core-άδες Hundredth από το Myrtle Beach της South California αποφάσισαν πως δεν τους ταιριάζει πλέον το ύφος που έπαιζαν όλα τα χρόνια και το έριξαν στο post punk με έντονες επιρροές από shoegaze, διατηρώντας όμως τη δυναμική των drums που τους χαρακτήριζε. Έτσι προέκυψε το υπέροχο Rare, με 12 τραγούδια-υφολογική σπουδή σε ρόλο δυνητικών hits και, το κυριότερο, χωρίς ούτε ένα filler.
9. PIANO MAGIC - Closure
Στο τελευταίο της - μέχρι αποδείξεως του εναντίου, πάντα - άλμπουμ, η μπάντα γύρω από τον mastermind Glen Johnson ρίχνει ακόμη μία βουτιά στα τρίσβαθα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, παίζοντας για άλλη μία φορά αυτό που προτάσσει η καρδιά τους. Φέρνουν μάλιστα και guests μαζί τους, όπως τον συγκλονιστικό Peter Milton Walsh των Apartments, που τραγουδάει και γράφει στίχους στο Attention To Life. Και αν διέλυσαν επισήμως, δεν πρέπει να ξεχαστούν.
10. BODY COUNT - Bloodlust
Το Manslaughter του 2014 ήταν απλώς η αρχή της επιστροφής. Η metal αρμάδα με αρχηγό τον Ice-T κυκλοφόρησε τον 7ο δίσκο της μέσα στο 2017 και, δυστυχώς, η στιχουργική τους συνεχίζει να παραμένει επίκαιρη. Όπως πάντα ο Ice-T φτύνει στίχους σχετικά με την κακομεταχείριση του διαφορετικού από την Αμερικανική αστυνομία και την Αμερικανική κοινωνία (και την αντίστοιχη αντίδραση της μαύρης κοινότητας, φυσικά), αλλά πλέον αυτά τα θέματα με τις απαραίτητες προβολές αγγίζουν βαθιά και τη δική μας κοινωνία. Μουσικά, από την άλλη, τολμώ να προβώ στον αφορισμό πως το Bloodlust είναι ο,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει μετά το ντεμπούτο τους.
Τάκης Κρεμμυδιώτης
1. WILLIAM THE CONQUEROR – Proud Disturber of the Peace
Τα τελευταία χρόνια δεν είναι και πολλοί οι δίσκοι που σε ταξιδεύουν.
2. FIONN REGAN – The Meetings of the Waters
Απλά, αυτό το περίμενες στα 60’ς, αλλά όχι το 2017.
3. THE NATIONAL – Sleep Well Beast
Αφού ο Matt Berninger «έπαιξε» με τους EL VY, κατεύνασε τις pop καταβολές του με έν ακόμα εξαιρετικό άλμπουμ, σαν εκέινα του παλιου καλού καιρού.
4. SLOWDIVE – Slowdive
Αυτή κι αν ήταν επιστροφή...
5. VAN MORRISON - Versatile
Αυθεντικό βάλσαμο από τα παλιά.
6. PETER HAMMILL – From the Trees
Το καλύτερο μουσικό οργανο είναι η φωνή του. Για του στίχους του δε λέω τίποτα απολύτως, επειδή δε θέλω να τους αδικήσω.
7. THURSTON MOORE – Rock n Roll Consciousness
Αν πω ότι ξαφνιάστηκα, θα είμαι «βλάσφημος»; Δεν περίμενα τέτοιο πανέμορφο ηχητικό κολάζ, ακόμα κι εγώ, που πλανόμενος, νόμιζα πως είχα υπόψη μου...
8. CHELSEA WOLFE – Hiss Spun
Η σκοτεινή και ενίοτε κατάμαυρη ποιητική αγωνία για το επέκεινα, που δε βρίσκει τη λύτρωση, αλλά απολαμβάνει το ταξιδι προς αυτήν.
9. MOGWAI – Every Country’s Sun
Πιο καλό πισωγύρισμα, δε γινόταν.
10. THE DREAM SYNDICATE – How Did I Find Myself Here?
Ναι, έρχονται κι άλλες days of wine and roses.
Γιώργος Χριστόπουλος
1. SLOWDIVE - Slowdive
Αυτή δεν ήταν η επιστροφή μιας μπάντας που απλώς νοσταλγήσαμε. Ήταν η ολική επαναφορά μιας κορυφαίας βρετανικής μπάντας που γύρισε με τον καλύτερο δίσκο της καριέρας της.
2. ARCA - Arca
Ένα άλμπουμ όχι για τους “faint of heart”. Ένα δύσβατο ταξίδι σε μια σκοτεινή ανεξερεύνητη χώρα που απαιτεί υπομονή και κουράγιο, αλλά ανταμείβει πλουσιοπάροχα.
3. MORRISSEY - Low In High School
Αν δεν ήταν για (ορισμένους) στίχους και τις συχνά καταστροφικές δηλώσεις στα ΜΜΕ, το Low in High School θα φιγουράριζε στην κορυφή όλων των μουσικών λιστών για το 2017. Στην εποχή της δικτατορίας του politically correct όμως, ο καλύτερος δίσκος του Moz στον 21ο αιώνα θάβεται από εχθρούς και «φίλους» και φοβάμαι ότι θα αναγνωριστεί πολλά χρόνια μετά, ίσως και μετά θάνατον του καλλιτέχνη.
4. WOLF ALICE - Visions Of A Life
Με το δεύτερο άλμπουμ ακόμη καλύτερο από το ντεμπούτο τους, οι Wolf Alice κρατούν ψηλά την τιμή της καταρρακωμένης κιθαριστικής Βρετανίας
5. AUSTRA - Future Politics
Minimal, διαυγής synth pop με κοινωνικό προβληματισμό από μια μπάντα που εξέπληξε ευχάριστα όσους παρακολούθησαν τη συναυλία τους στη σκηνή του Fuzz.
6. DEPECHE MODE - Spirit
Η πολιτική κρίση του πλανήτη αναζωογόνησε δημιουργικά τους Depeche Mode που θυμήθηκαν – μετά από δύο πολύ μέτρια άλμπουμ – ότι είναι ίσως το μόνο από τα supergroups των 80s με λόγο ύπαρξης.
7. ALVVAYS - Antisocialites
Στην κυνική εποχή μας, η ρομαντική γοητεία της indie pop των Alvvays μοιάζει με ηλιαχτίδα ελπίδας.
8. SAINT ETIENNE - Home Counties
Ώριμη, κλασάτη pop και συνάμα ένα μαγευτικό ταξίδι στο Λονδίνο από τους αγέραστους βετεράνους που γίνονται καλύτεροι συν τω χρόνω.
9. DESPERATE JOURNALIST - Grow Up
Από τους Cure στους Chameleons, οι πυκνές κιθαριστικές μελωδίες των Desperate Journalist ανασχηματίζουν την post punk παράδοση, παρουσιάζοντάς την νεωτερικά, κυρίως λόγω των χαρισματικών φωνητικών της Jo Bevan.
10. THE DRUMS - Abysmal Thoughts
O μουσικός τύπος τους ξέχασε, όπως συχνά κάνει με καλλιτέχνες τους οποίους αρχικά αναδεικνύει με ένα hype δυσανάλογο των δυνατοτήτων τους και μετά τους πετάει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όμως οι Drums δεν είναι μπάντα μιας χρήσης κι εξακολουθούν, έστω και στο ημίφως, να γράφουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες μελωδίες που παντρεύουν τους New Order και τους Smiths με τους Beach Boys.
