Δεν ενθουσιάζονταν όλοι οι Καλιφορνέζοι από τους Μamas And Papas, τους Jefferson Airplane ή τον Country Joe και την παρέα του. Ειδικά ένας αλλοπρόσαλλος τύπος ο Damon Edge (drums, vocals, synths, production) δεν ήθελε να τους βλέπει ούτε ζωγραφιστούς! Και τούτο γιατί αυτός ο παλαβιάρης (δέστε πιο κάτω την φάτσα του και θα καταλάβετε) φοιτητής της σχολής καλών τεχνών της Καλιφόρνια, ήταν μόνιμα κολλημένος στο γκαράζ των Seeds και των Stooges και στο μυαλό του αντί για ψυχεδελικά κρεσέντα είχε μόνιμα κολλημένο έναν συνεχή βόμβο (Buzz) τον οποίον έπρεπε πάση θυσία να τον βγάλει έξω και πειραματιζόταν με κάθε λογής μηχανήματα που έβγαζαν «άλλους» ήχους. Μετά λοιπόν από ένα ταξίδι έξη μηνών στο Μαρόκο και γοητευμένος από τους απόκοσμους ήχους που άκουσε εκεί, θέλησε να φτιάξει μουσική όχι για να παίζεται στα κλαμπάκια και να ανεβαίνει στα τσάρτς, αλλά καθαρά εγκεφαλική. Βρήκε λοιπόν τον Gary Spain (bass guitar, violin) και τους δύο κιθαρίστες John Lambdin και Mike Low και το 1975 φτιάχτηκαν οι Chrome στο Σαν Φραντσίσκο και οι εφιάλτες του πήραν σάρκα και οστά: Εδώ μην περιμένετε να ακούσετε ούτε για δείγμα κάποιο ήρεμο, απαλό κομμάτι, σλόου ή μπαλάντα: Απεναντίας θα σας βομβαρδίσουν ξερά μονολιθικά ρίφφς προερχόμενα από εκτρώσεις των Black Sabbath, ανακατεμένα με κάθε λογής συριστικούς ήχους από σειρήνες, κουδούνια, ή πειραγμένα πρωτόγονα συνθεσάιζερ και ταινίες παιγμένες ανάποδα! Και για το «εγκεφαλική» που είπαμε πιο πάνω για την μουσική τους, εννοούμε όχι για να ηρεμεί τον εγκέφαλο, αλλά να τον κόβει σε φέτες: τρεις έως οκτώ νότες το πολύ με μπόλικο feedback και έναν ξερό ρυθμό στα ντράμς. Όσο για τα φωνητικά δεν τους ένοιαζαν για πολύ: ήταν σαν να ακούς cb από ταξιτζή!

[Damon Edge (αριστερά) και Helios Creed]

Όμως η πρωτοτυπία τους έγκειται στο ότι κατάφεραν και μπόλιασαν ευρηματικά, ξερά, μινιμαλιστικά και έξυπνα την γκαραζοψυχεδέλεια με μια ατέλειωτη βουή (και ήταν οι πρώτοι που το τόλμησαν τότε…) και όλο τούτο το μίγμα το έκαναν όχι τραγούδια αλλά μάλλον προς μοιρολόγια έφερναν και με τον κοφτό φαζαρισμένο ήχο των συνθεσάιζερ καθιερώθηκαν σαν οι προπάτορες του Industrial. Εμένα αν με ρωτάτε, διαφωνώ καθέτως με αυτήν την τελευταία ετικέτα που τους κόλλησαν οι ανά τον πλανήτη μουσικογραφιάδες (που δείχνει ακριβώς την αδυναμία τους να κατατάξουν κάπου την μουσική τους εκεί πέρα στα 70’s), αλλά πιστεύω ότι παίζουν κάτι άλλο: πως θα ακούγονταν λ.χ. οι Suicide αν προσέθεταν και φαζαρισμένες κιθάρες και ο Vega τα είχε πιεί χοντρά (και δεν εννοώ το ποτό…); Να, κάπως έτσι ακούγονται οι φίλοι μας! Βέβαια το καθοριστικό σημείο για την μπάντα ήταν όταν μετατράπηκε σε ντουέτο (βλ. παρακάτω) και βρήκε τον πραγματικό της εαυτό για να γίνει πρωτοπόρο, όπως αναφέραμε πιο πάνω. Άργησαν όμως πολύ να αναγνωριστούν και τούτο έγινε πολλά χρόνια αφού διέλυσαν, παρότι είχαν σχετικά καλή για το είδος τους παραγωγή δίσκων και εκεί ήταν η πρωτοτυπία τους, τον έναν άκρως διαφορετικό απ΄ τον άλλον! Πάντως σας προλέγω ότι μετά τις πολλαπλές ακροάσεις των δίσκων που ακολουθούν, εγώ μια φορά αγόρασα σταγόνες για τα αυτιά μου:

1\- The Visitation (1976)

Tracklist: How Many Years Too Soon – Raider - Return To Zanzibar – Caroline - Riding You - Kinky Lover - Sun Control - My Time To Live - Memory Cords Over The Bay.

(SirenDE –1000)

Παραγωγός: Damon Edge

Το μόνο άλμπουμ που ακούγονται καθαρά τα φωνητικά του Mike Low γιατί εδώ αληθινά…τραγουδάει! Ίσως κάπου είναι και φάλτσος αλλά δεν πειράζει. Και εάν τούτο σας φαίνεται παράξενο, να ξέρετε ότι είναι η πρώτη και τελευταία φορά που ακούτε νορμάλ φωνητικά σε δίσκο των Chrome και δεν θα τα συναντήσετε ξανά πουθενά αλλού, ακριβώς διότι τούτος ο δίσκος είχε άμεση και σύντομη ημερομηνία λήξεως: τον ακριβώς επόμενο που θα τα γκρέμιζε όλα (βλ. παρακάτω). Όταν ηχογραφήθηκε το άλμπουμ ο Εdge (ουδεμία φυσικά σχέση με τον U2ίστα εννοείται…) το έστειλε στην Warner για να το κυκλοφορήσει και αυτοί το απέρριψαν με την αιτιολογία ότι «ακούγεται σαν ανακατωμένους («mess up» ο ακριβής όρος) Doors», χαρακτηρισμός που δεν είχε καμμία σχέση φυσικά, πλην όμως ευχαρίστησε τόσο πολύ τον τύπο, ώστε έστησε την δική του εταιρεία Siren Records για να το κυκλοφορήσει με ένα εξώφυλλο – γκράφιτι σε έναν χλωμό τοίχο που εγκαινιάζει και το λογότυπο της μπάντας σε όλα τα άλμπουμ τους.

Μια κακή ηχογράφηση –ειδικά ο Edge ακούγεται σαν να παίζει με ντράμς του jumbo- που δείχνει μία όχι και τόσο δεμένη μπάντα χωρίς να είναι έτοιμη ακόμα να βγάλει (ειδικά ο Edge) τον θόρυβο που έκρυβε μέσα της. Τους είχε βγεί όμως το χαρντ ροκ που εδώ δεν λέει να φύγει, η εποχή βλέπετε ήταν στοιχειωμένη από τούτο. Γιατί τότε, 6 χρόνια μόλις μετά τον θάνατο του Hendrix, ΟΛΟΙ οι Αμερικανού κιθαρίστες ήθελαν να γίνουν καλοί. Αλλά εδώ ο John Lambdin δεν προσπαθεί απλά να γίνει καλός κιθαρίστας. ΕΙΝΑΙ τέτοιος και το παίξιμό του στιγματίζει ολόκληρο το άλμπουμ. Σίγουρα ένας παραγνωρισμένος κιθαρίστας που δεν είχε άλλο στο νού του εκείνη την εποχή από τους ήρωες Black Sabbath (που αν τον άκουγαν θα ήθελαν πολύ να συνεργαστούν μαζί του). 

Το γκαράζ παλεύει να βγεί μπροστά αλλά το καταπληκτικό βιμπράτο της κιθάρας όχι μόνο δεν το αφήνει, αλλά το στολίζει με ψυχεδελικά πέπλα. Είναι το πιο κιθαριστικό άλμπουμ τους και δείχνουν από τώρα να το «ψάχνουν» λίγο ως προς τον πειραματισμό τους, χωρίς να νοιάζονται για την ποιότητα του ήχου τους. Στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου Riding You μετά από μια ψυχεδελική εισαγωγή του συνθεσάιζερ και κάποια κουδούνια κάπου ξεπροβάλλει ένα χαιρέκακο γελάκι και τα ξερά ρίφς της κιθάρας δεν αφήνουν τίποτε όρθιο. Το αυτό και στο My Time To Live με μια κιθάρα να σολάρει ασταμάτητα από κάτω λες κι έχει μπεί στον αυτόματο πιλότο μόνο που εδώ συναντάμε και tapes παιγμένα ανάποδα. Κρίμα που δεν κολλάει πουθενά το ανόητο μπλιπ – μπλιπ του τέλους. Αλλά είπαμε: ακόμα ο Εdge το έψαχνε. Στο δε Return To Zanzibar καταφέρνουν να συνδυάσουν έναν ξεχαρβαλωμένο Bo Diddley ρυθμό με μια περίφημη ψυχεδελική κιθάρα και σίγουρα ο Μark Ε. Smith θα πήρε πολλά από το κομμάτι αυτό… Τα μπλιπ πάντως τα ξανασυναντάμε στο How Many Years Too Soon όπου τα εξαίσια ψυχεδελικά σόλα της κιθάρας για δευτερόλεπτα σε κάνουν να απορείς γιατί ο Lambdin δεν έπαιξε ποτέ με τους Grateful Dead και αμέσως σου απαντούν τα φωνητικά του Low που φέρνουν πιο πολύ σε Richard Hell...

Εδώ μια φορά έφτιαξαν το απόλυτο γκαραζοψυχεδελικό άλμπουμ τους που (ευτυχώς) δεν επανέλαβαν ποτέ γιατί θα το κατέστρεφαν από την βάση του αν το έκαναν!  

(***)

2. Alien Soundtracks (1977)

Tracklist: Chromosome Damage - The Monitors - All Data Lost - SS Cygni - Nova Feedback - Pigmies In ZeePark - Slip It To The Android - Pharoah Chromium - ST37 - Magnetic Dwarf Reptile.

(Siren DE21-22 SEC-L)

Παραγωγός: Damon Edge

Ο Low εγκαταλείπει την μπάντα και στην θέση του έρχεται ένας εξίσου μισότρελος (δείτε και πάλι την φωτογραφία και θα καταλάβετε) τύπος με τον Εdge ο Helios Creed (ηλεκτρική και Synthesized κιθάρα, Keyboards, θόρυβοι μηχανών και ειδικά εφέ), που έμελλε να γίνει ο πιο στενός συνεργάτης του (και γραφίστας των εξώφυλλων από δω και μπρος) για όλη τη διάρκεια της μπάντας και όχι μόνο: Αυτός αλλάζει ριζικά τον ήχο τους κάνοντας επιτέλους τα συνθεζάϊζερ του να κεντούν σάβανα εισάγοντας ηχητικά cut-up και collage! Τούτο απεικονίζεται και στο εξώφυλλο με την κυρία να ποζάρει ανέμελα σε ένα γκρίζο σαλόνι με διάσπαρτα χείλη και μάτια. Εδώ απλά μέσω των ουσιών (σίγουρα…) επικοινώνησαν με ήχους άλλων κόσμων και τους σέρβιραν άλλοτε αυτούσιους και άλλοτε πειραγμένους συνθέτοντας τούτο το εξωγήινο σάουντρακ με τους τίτλους των κομματιών απλά να δείχνουν την παράνοια της βιομηχανικής ζώνης και γίνονται οι Chrome που ξέρουμε, το κάνουν όμως ακόμα άγαρμπα και βιαστικά και αν το είχαν δουλέψει ακόμα περισσότερο τότε θα έπιαναν έναν ακόμα αστέρι στην βαθμολογία τους. Γιατί η βαθμολογία που δίνω δεν έχει καμμία σχέση με την βαθμολογία του Sounds Μagazine της εποχής που τους έδινε 4/5 αστέρια. Θα περιμένουμε λίγο ακόμα γι΄ αυτό...

Η ιστορία λέει ότι ο δίσκος έγινε αρχικά κατόπιν παραγγελίας από κάποιο… στριπτηζάδικο(!) του Σαν Φρανσίσκο και επρόκειτο να καλύπτει ηχητικά τα Strip Shows, αλλά βέβαια όταν το άκουσαν αυτοί που το ζήτησαν έφυγαν από τα παράθυρα! Πώς θα μπορούσαν οι χορεύτριες να κάνουν pole dancing με χαλί τούτο το απόλυτο γκαράζ ρέκβιεμ;

Το πρώτο που παρατηρούμε είναι ότι αποβάλλουν την γκαραζοψυχεδέλεια του προηγούμενου άλμπουμ. Αντίθετα εδώ όλα πνίγονται μέσα στην παραμόρφωση και στα σκουριασμένα γεμάτα πρασινωπή μούχλα ουρλιαχτά – λαρυγγισμούς και σε μια πολύ (πάλι) κακή ηχογράφηση (σε κοτέτσι το έγραψαν;) με ντραμς σχεδόν χωρίς καθόλου snare. Εμπλουτίζουν όμως σημαντικά τον ήχο τους και στο All Data Lost στριμώχνουν απόκοσμες ψαλμωδίες με echo σε ένα ηλεκτρονικό γκαράζ μοιρολόι επιβαρύνοντας κι άλλο την νοσηρότητα των κομματιών του δίσκου. Στο Chromosome Damage ακούμε Stooges στο σπηντ και με καλή κιθάρα, ενώ το SS Cygni κουράζει με τις συνεχείς 3 νότες του. Στο Pigmies In Zee Park οι ερινύες σκούζουν σε ένα παρανοϊκό πηγάδι με ανατολίτικα θέματα και μετά το χτύπημα ενός gong μια πένθιμη φωνή μέσα από τάφο με πολύ echo προειδοποιεί «οι πυγμαίοι στο σκοτάδι έρχονται για σένα» (δηλ. εδώ πρέπει να φοβηθούμε;) για να τελειώσει σε μια γρήγορη γκαράζ coda. Το Pharoah Chromium (τι τίτλος!) φαίνεται ότι έμεινε απέξω από το πρώτο άλμπουμ τους, όπου εδώ ακούς ένα ο-θεός-να-το-κάνει αργόσυρτο μπλουζ ροκ με καλά σόλα, ενώ στο παρανοϊκό ST37 σίγουρα ο Barrett έχει βάλει το χεράκι του μέσα στις συνεχόμενες τρεις νότες της κιθάρας πνιγμένους στους παιχνιδίστικους ήχους και στο Magnetic Dwarf Reptile η φούσκα των Elevators ανακατεύεται με ένα Sabbathικό ριφ στο τέλος.

Μόνο δυο κομμάτια σώζουν τον δίσκο: το ξεχαρβαλωμένο βιολί του Slip It To The Android που φέρνει σε χέβυ μέταλ Kraftwerk με παραμορφωμένα φωνητικά (με δυσκολία διακρίνονται) και ατέλειωτα σόλα και το Nova Feedback που είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που λέει ο τίτλος του.

Οι δύο σχιζοφρενείς εδώ συναντιούνται, αλλά δεν βάζουν ακόμα φωτιά στην μπαρουταποθήκη και σίγουρα δεν ήταν και στα καλύτερά τους όταν έγραφαν τούτο τον δίσκο. Για την ακρίβεια, είναι θαύμα που μετά δεν τίναξαν όλοι μαζί τα μυαλά τους στον αέρα…

(**)

3. Read Only Memory (ΕΡ 1979)

Tracklist: You Can't See Them, They Can't Touch You – Inacontact - Read Only Memory - In Front Of The Crowd - I Am The Jaw.

(Siren DE·SEC·444)

Παραγωγός: Damon Edge / Steven Brown

Μπορεί μια μηχανή εργοστασίου να παίξει μουσική; Ναι μπορεί κι αυτός ο δίσκος το αποδεικνύει περίτρανα. Οι Lambdin και Spain έχουν ήδη αποχωρήσει κι από δω κι εμπρός οι Edge και Creed επωμίζονται πλέον όλα τα όργανα. Γι΄ αυτό οι κιθάρες εδώ σχεδόν έχουν εξαφανιστεί και τώρα μιλάνε οι μηχανές κι όχι μόνο αυτές: εδώ μέσα κυριαρχεί ένα ατέλειωτο βουητό μαζί με σειρήνες, σφυρίχτρες  και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε που παράγει θόρυβο. ΑΓΝΟ θόρυβο. Οι λίγες κιθάρες ποδοπατούνται συνεχώς από τα αλαλάζοντα συνθεσάϊζερς που ιδρώνουν να τις εξοστρακίσουν και εν μέρει τα καταφέρνουν. Τούτο σε συνδυασμό με τα μετρονομικά ρυθμοκούτια που παίζουν ανάποδα σε όλο τον δίσκο κρατώντας έναν παγανιστικό ρυθμό δίνει το στίγμα του ατελείωτου θορύβου που τον χαρακτηρίζει ως το απόλυτο πρωτόγονο συνοθύλευμα βόμβων χωρίς δομή και συνίσταται μόνο για τους φανατικούς οπαδούς τους. Βόμβων είπαμε; Ε, εδώ τους ακούμε να σφυρίζουν ανεξέλεγκτα! Να, αυτό εννοούσα ότι θες σταγόνες για τ΄ αυτιά σου μετά το άκουσμα δίσκων σαν κι αυτόν που στο εξώφυλλό του οι φίλοι μας ποζάρουν σαν άλλοι Blues Brothers με πέτσινα και σιδερολοστούς κάτω από μια τηλεόραση με ένα πελώριο μάτι και πίσω από την μαμά των Residents με μίνι;;;. 

Και ναι μεν ο δίσκος είναι χωρίς δομή και κουράζει, όχι όμως και άνευ αποτελέσματος: τολμούν στο You Can't See Them, They Can't Touch You να θέσουν τις πρώτες βάσεις του ο-Θεός-να-το-κάνει industrial με τα κοφτά και μονότονα συνθεσάιζερ, ενώ στο In Front Of The Crowd και για μόλις 1:23΄΄ πλάθουν μια industrial μπαλάντα (για πρώτη και τελευταία φορά) με τα συνθεσάιζερ να προσπαθούν να ξεσκάψουν μια ξεχασμένη μελωδία μέσα από τον σκουπιδότοπο των drum machines. Ακόμα και μια ψυχεδελική κιθάρα με μπόλικο echo στρίμωξαν μέσα σε ένα βόμβο στο διαρκείας 1:20΄΄ ομώνυμο κομμάτι!

Είπαμε πιο άνω ότι εδώ μιλάνε οι μηχανές και στο Inacontact τα συνθεσάιζερ προσπαθούν να δημιουργήσουν όσο πιο εργοστασιακούς ήχους γίνεται ανακατεύοντας κραυγές, τηλέφωνα και κουδούνια και εδώ σίγουρα χρωστούν πολλά στους Floyd του Dark Side… Ενώ στο  σχεδόν 10λεπτό I Am The Jaw (τι τίτλος!) μέσα σε έναν ατέλειωτο θόρυβο μόλις που διακρίνουμε μια κιθάρα με πολύ echo να παίζει συνέχεια δυο νότες και μια φωνή από τηλεφώνου να λέει «είμαι το σαγόνι» (δηλ. και πάλι εδώ πρέπει να φοβηθούμε;). Το drum machine εμφανίζεται και εξαφανίζεται επαναλαμβανόμενο μέσα στα παραμορφωμένα συνθεσάιζερ κι αυτή η σειρήνα – μανιβέλα που γυρίζει συνέχεια δεν υποφέρεται! Γιατί δεν το περιόριζαν στο ⅓;

Προσέξατε ότι δεν κάναμε κανένα σχόλιο για τα φωνητικά; Μα αυτά έχουν σχεδόν εξαφανιστεί διά παντός από τα αυλάκια του δίσκου! Και καλύτερα γιατί ετούτο εδώ το μπάχαλο δεν αφήνει χώρο για ούτε ένα «Α»!

Κρίμα που εδώ έχει βάλει το χεράκι του στην παραγωγή και το πατριωτάκι τους ο Steven Brown των Tuxedomoon… Παρ΄ όλα αυτά πιστεύω ότι ο Blixa Bargeld πρέπει να τον άκουγε πολύ τούτο τον δίσκο στα νιάτα του…

(*)

4. Half Machine Lip Moves (1979)

Tracklist: T.V. As Eyes - Zombie Warfare (Can't Let You Down) - March Of The Chrome Police (A Cold Clamey Bombing) - You've Been Duplicated - Mondo Anthem - Half Machine Lip Moves - Abstract Nympho - Turned Around - Zero Time - Creature Eternal - Critical Mass.

(Siren DE-333-SEC)

Παραγωγός: Damon Edge

Φαίνεται έκατσαν λιγάκι και το σκέφτηκαν για τον ορυμαγδό του προηγούμενου ΕΡ και είπαν να βάλουν κάποια σειρά (πότε πρόλαβαν; την ίδια χρονιά με τον προηγούμενο βγήκε…). Και την έβαλαν –όση τουλάχιστον μπορούσαν. Γιατί εδώ, παρά την κάκιστη παραγωγή του Edge που φαίνεται δεν σταμάτησε ποτέ να την επιδιώκει (σίγουρα όποιος τολμούσε να κάνει τον παραγωγό στα τραγούδια τους θα΄ φευγε με κλωτσιές), πραγματικά λυσσάνε και δίνουν πάνκ μορφή στην παράνοια βγάζοντας το καλύτερο άλμπουμ τους και για πρώτη φορά με έγχρωμο εξώφυλλο να απεικονίζει μια φασκιωμένη μουμια στον τοίχο(;) των πυραμίδων(;). Οι δαιμονισμένες κιθάρες (που επιτέλους επιστρέφουν ξανά) και τα ντράμς που προκαλούν τρίξιμο στα μηνίγγια (ο Edge χτύπαγε παλιοσίδερα για να δώσει τον ρυθμό) με τα παραμορφωμένα φωνητικά κατορθώνουν και φεύγουν από τα στεγανά του πάνκ και το εμπλουτίζουν με βιομηχανικούς ήχους, καραμούζες, μουγκανητά και (πάλι) τέιπς παιγμένα ανάποδα. Αυτό όμως δεν μπορείς να το πεις ακόμα industrial κι εδώ έιναι η μαγεία του δίσκου: σε κάτι που γεννιέται κι ακόμα παραμένει μπερδεμένο χωρίς να μεταλλαχθεί οριστικά. Τι κιθάρες όμως! Εδώ ο Creed πραγματικά βρίσκει τα πατήματά του κι όταν δεν σπηντάρει όπως στο You've Been Duplicated με φωνητικά αγριόγατας(!) ή στο T.V. As Eyes με μπηφχαρτικά φωνητικά καθιστώντας το το μέρος β΄ του TV Eye των Stooges κι ας κλέβει λίγο από το Highway Star (μερικά πράγματα δεν πεθαίνουν ποτέ…), απλά την κάνει την κιθάρα ό,τι θέλει καθιστώντας εαυτόν υπεύθυνο για την καυτή λάβα που ρέει εδώ! Μόνο έτσι θα χαρακτηρίζαμε το ομόνυμο κομμάτι που ακούς έναν μαστουρωμένο Sinatra ή Bennett μέσα σε ξύλινα ντραμς και κιθάρες – πιστόλια. Μια κορύφωση που δεν επρόκειτο να ξαναφτάσουν ποτέ και που το The Wire magazine της έδωσε το No. 62  στην λίστα 100 Records That Set the World on Fire (While No One Was Listening). Και ενώ μέχρι τώρα κυκλοφορούσαν τα άλμπουμ τους στην δική τους εταιρεία φαίνεται ότι «τάραξαν τα νερά» με τούτο τον δίσκο, διότι τράβηξαν το ενδιαφέρον της αυτοκράτειρας εκείνη την εποχή Beggars Banquet που έσπευσε αμέσως να υπογράψει μαζί τους.

(***½)

5. Red Exposure (1980)

Tracklist: New Age - Rm. 101 - Eyes On Mars – Jonestown – Animal - Static Gravity - Eyes In The Center - Electric Chair - Night Of The Earth – Isolation.

(Beggars Banquet BEGA 15)

Παραγωγός: Damon Edge

«ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ.

ΕΔΩ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ.

ΕΔΩ ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ.»

Αυτό βροντοφωνάζει τούτος ο δίσκος με τα παραμορφωμένα άρρωστα κι άχρωμα φωνητικά και το μουντό βιομηχανικό γκρίζο τοπίο που χαράζει το μυαλό σου όταν ακούς έναν μέχρι πρότινος ατάκτως ερριμμένο θόρυβο να γίνεται πλέον τραγούδι με το σωστό ζύγισμα των συνθεσάιζερ και την επαναφορά της ροκ κιθάρας και με ένα εξώφυλλο – κόσμημα που δείχνει τους φίλους μας στις αποχρώσεις του χρωμίου και σε νέον περιγράμματα. Η φωνή είναι θυμωμένη κι όχι απελπισμένη πλέον. Και ευτυχώς σταμάτησε το drum machine αφού τα μονότονα χωρίς snare ντραμς το μιμούνται περίφημα κι αρκούντως πιο πειστικά. Ας πούμε στο Night Of The Earth μας ξεγελούν τα σπουργίτια στην αρχή κι αμέσως μετά ένα γκρίζο τοπίο μετά από βομβαρδισμό αναδύεται με τις κιθάρες και τα συνθεσάιζερ να παίζουν την ΤΕΛΕΙΑ ΑΠΟΓΝΩΣΗ βασισμένα στον μονότονο ρυθμό του μπάσου και με ένα πιανάκι να ρίχνει κομφετί εδώ κι εκεί… Καλύτερα να το έλεγαν The Last Night Of The Earth… Ξεσκάβουν όμως και λίγο το γκαράζ στο Eyes On Mars παίζοντας σαν πιο άγριους Hawkwind, ενώ στο Animal μέσα σε μόλις 3 λεπτά βάζουν ψαλμωδίες παιγμένες ανάποδα και εδώ γεννιούνται οι κοφτές κιθάρες που συναντάμε σε πλήρη έξαρση στο Closer! Το δε Eyes In The Center δεν είναι παρά η ΑΠΟΛΥΤΗ πηγή από την οποία αντέγραψαν ΟΛΑ τα Ελληνικά death punk γκρουπς των 80΄s (και όχι οι Bauhaus ας πούμε – ακούστε το και θα καταλάβετε).

Εκεί όμως που αναδύονται νεκρονομικά τοπία με κραυγές θανάτου κι η κιθάρα να στριγκλίζει αδιάκοπα γιατί την παράτησαν είναι το New Age όπου επιτέλους βλέπουμε ότι οι Joy Division από κάπου αντέγραψαν κι αυτοί! Τόσο πολύ που οι Chrome μόνο από αυτό το κομμάτι έπρεπε να τους είχαν ζητήσει δικαιώματα…

Επιτέλους οι δύο τρελλοί άναψαν τα φυτίλια. Δυστυχώς όμως αυτό δεν θα κρατούσε για πολύ…

(***)

6\- Blood On The Moon (1981)

Tracklist: The Need – Innervacume - Perfumed Metal - Planet Strike - The Strangers - Insect Human - Out Of Reach - Brain Scan - Blood On The Moon.

(Don’t Fall Off The Mountain / Beggars Banquet X6)

Παραγωγοί: Damon Edge / Helios Creed

Ίσως ο γάμος του Εdge με την Γαλλιδούλα Fabienne Shine από τους Shakin' Street (τους ξέρει κανείς αυτούς;) και η είσοδός της στην μπάντα ως βοκαλίστρια αλλά και των αδελφών John και Hilary Stench (αληθινό όνομα: Haines) στα ντράμς και στο μπάσο αντίστοιχα (που διέπρεπαν εκείνη την εποχή με τους πολύ καλούς Romeo Void) να άλλαξε κατά πολύ τα πράγματα. Αφενός μεν εδώ η ηχογράφηση είναι κλάσεις ανώτερη από τα προηγούμενα άλμπουμ τους και τα ντράμς επιτέλους βρίσκουν το μέτρο τους και ακούγονται πεντακάθαρα. Αλλάζει όμως δραστικά και ο ήχος τους: Ακούμε το απόλυτο σπηντ – πάνκ άλμπουμ τους με την φωνή να είναι θαμμένη κάτω από τόνους παραμόρφωσης, αλλά οι κιθάρες εδώ ξυρίζουν καθιστώντας τον δίσκο ένα πρωτόλειο πάνκ κοχύλι! Τα τρίλεπτα το πολύ κομμάτια επανακαθορίζουν το γκαράζ πάνκ και σίγουρα οι μέντορές τους Seeds, Leaves και Electric Prunes αν τους άκουγαν θα φούσκωναν από ικανοποίηση. Το ίδιο και οι ίδιοι γιατί επιτέλους ανακάλυψαν εδώ τον χαμένο κρίκο ανάμεσα στα πιο πάνω γκρουπς και στους αναβιωτές τους των 80’s (Miracle Workers, Plan 9, Thin White Rope κλπ.). Εδώ τα συνθεσάϊζερ έχουν περιοριστεί να συμπληρώνουν με βόμβο τις δαιμονισμένες κιθάρες του Creed, όμως το κάνουν τόσο τέλεια που κι αυτά σαν κιθάρες ακούγονται! Και απόδειξη για τούτο είναι τα The Strangers και The Need με τι στιβαρό του μπάσο. Όμως στο Perfumed Metal (τι τίτλος και πάλι!) θέτουν καθαρά τις βάσεις του industrial και σίγουρα είναι ένα κομμάτι που οι Nine Inch Nails και οι Rage Against the Machine πρέπει να το είχαν σαν φετίχ…

Στο πεντάλεπτο ομώνυμο ινστρουμένταλ κομμάτι το μονότονο με τρεις νότες μπάσο στρώνει την άσφαλτο σαν μπετονιέρα για να απλωθούν συρσίματα, τριξίματα, κουδούνια και φυσικά οι λυσσασμένες κιθάρες: με δυο λόγια εδώ ορίζουν την ψυχεδέλεια του βιομηχανοποιημένου ροκ. Ενώ στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου Out Of Reach ακούμε τον Phil Spector να χτίζει έναν τοίχο από σαπισμένα wah - wah και μας προκαλεί ρίγη το πάνκ που χτυπιέται στον ιμάντα μεταποίησης προτού περάσει από την μηχανή και γίνει ένας industrial κιμάς!

Όμως εδώ ξορκίζουν δια παντός το παρελθόν τους. Δεν υπάρχει πλέον εργοστασιακή βουή που απαιτεί μια καρτέλλα παυσίπονα για να την αντέξεις, παρά νεκρά γκρίζα ηχοτοπία με σκουριασμένες αγρασάριστες μηχανές που σφυρίζουν κάνοντάς σε να ζητάς κι άλλο με λυγμούς… Ακόμα και στο εξώφυλλο μια μαύρη φιγούρα με λευκή κουστουμιά αδιαφορεί για το μαύρο χέρι που ξεπροβάλλει δεξιά της μέσα σε μια οθόνη τηλεόρασης! Την ίδια εποχή κυκλοφορούν και το 12ιντσο Inworlds (1981) που περιέχει απλά δύο κομμάτια τα Danger Zone και In a Dream που δεν προσθέτουν τίποτε παραπάνω στον ήχο τους και μάλλον έμειναν έξω από το Blood… και γι΄ αυτό το προσπερνάμε.

(***)

7. 3rd From The Sun (1982)

Tracklist: Firebomb - Future Ghosts – Armageddon - Heart Beat - Off The Line - 3rd From The Sun - Shadows Of A Thousand Years.

(Siren DE SEC 777)

Παραγωγός: Damon Edge

Κάθε αξιοπρεπής πάνκ μπάντα δεν στεριώνει για πολύ, και ποιοί ήταν οι Chrome για να αποτελέσουν την εξαίρεση… Γιατί εδώ φαίνεται ότι ξεράθηκε ολοσχερώς η έμπνευσή τους κι έπρεπε να διαλύσουν, αλλά όχι χωρίς πρώτα να φιλοδωρήσουν τους φάνς τους με το death punk αντίο τους και για πρώτη φορά βλέπουμε στο εξώφυλλο την ανάγλυφη απεικόνιση ενός πιράνχα (τι τρομακτικό όμως, ε;). Το περίεργο είναι ότι εδώ τις περισσότερες φορές αντί για φωνή ακούμε ξερές απαγγελιές ενώ τα ουρλιαχτά θα ταίριαζαν γάντι! Τα ντράμς μοιάζουν να έχουν μπει στον αυτόματο πιλότο σε όλο τον δίσκο και επιτέλους τα συνθεσάϊζερ είναι σχεδόν αόρατα! Έτσι ακούγεται το Firebomb (που αν το έλεγε ο Jello θα κεντούσε), ενώ στο 8λεπτο Armageddon παίρνουν Sabbathικά ρίφ (γιατί και πάλι μερικά πράγματα δεν ξεχνιούνται), ανακατεύουν φήντμπακ, σφυρίγματα και ήχους ελικοπτέρου, του δίνουν λίγες στροφές παραπάνω, προσθέτουν απόκοσμα φωνητικά (αν κι εδώ φανκίζουν ανατολίτικα σε κάποια γυρίσματα) κι ορίστε! Το ομώνυμο κομμάτι απλά διασκευάστηκε από τους Prong στο άλμπουμ τους Beg to Differ του 1989 κι αυτό νομίζω λέει πολλά για την επιρροή τους στους νεώτερους, κι ακούγοντας το Future Ghosts αναρωτιόμαστε απλά μήπως οι Villa 21 είχαν θείους Καλιφορνέζους και σίγουρα οι Έλληνες Death Punks των 80΄s τους χρωστούν πολλά (και πάλι), όπως και στο Heart Beat που εμένα τουλάχιστον μου θυμίζουν διαβολεμένα τους δικούς μας Statues in Motion (τους θυμάστε;) και εάν δεν υπήρχε ο όρος ψυχεδελικό πάνκ, εδώ οι φίλοι μας μόνο με αυτό το κομμάτι τον εφευρίσκουν.

Ο βόμβος τους όμως στέρεψε. Όπως και το πάνκ…

(***)

Μετά από 'κεί διέλυσαν (γιατί οι σχιζοφρενείς ιδιοσυγκρασίες των 2 μισότρελων αρχηγών δεν μπορούσαν να χωρέσουν στο ίδιο μαντρί πλέον), και ο Edge (που το πραγματικό του όνομα ήταν Thomas Wisse) μετακόμισε με την Shine στο Παρίσι το 1983, πήρε δε την μπάντα της και την μετονόμασε σε…Chrome κυκλοφορώντας σποραδικά κάποια άλμπουμ μέχρι τον θάνατό του από καρδιακή προσβολή τον Αύγουστο του 1995 στην Καλιφόρνια. Λίγο όμως πριν πεθάνει τα είχε ξαναβρεί με τον Creed (μήπως απ΄ αυτόν εμπνεύστηκε ο Stallone το όνομα του αντιπάλου του και μετέπειτα προπονητή του στα Rocky;) και βρισκόταν σε συζητήσεις με τον παλιό του φίλο για την ανασύνταξη των Chrome και που ο θάνατός του τις διέλυσε. Ο Creed όμως ξαναπροσέλαβε τους παλιούς συνεργάτες John και Hilary Stench και μετά το 1997 κυκλοφόρησε κι αυτός κάποια άλμπουμ κάτω από το όνομα…Chrome. Αυτή την νοθευμένη εκδοχή των Chrome δεν την εξετάζουμε εδώ γιατί: α) θεωρώ ότι δεν μπορεί να υπάρχει αξιοπρεπές άλμπουμ τους χωρίς την σύμπραξη των Edge και Creed, β) τα άλμπουμς που έβγαλαν αργότερα είτε ο ένας είτε ο άλλος μόνο σαν σόλο προσπάθειες μπορούν να θεωρηθούν προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τις μετέπειτα δάφνες τους και την μεγάλη επιρροή που προκάλεσαν στα ιντάστριαλ κυρίως γκρούπς γ) περιέχουν συνθέσεις του ενός που διαφωνούσε ο άλλος να βγούν (έτσι δεν γίνεται πάντα;) και δ) δεν διαφοροποιούνται ριζικά από τον παλιό τους ήχο.

Κοντολογίς οι φίλοι μας προσπάθησαν και εν μέρει το κατάφεραν να επανακαθορίσουν το γκαράζ – ψυχεδελοπάνκ και άθελά τους έβαλαν τα σπόρια του industrial μπολιάζοντάς το με βόμβους, σειρήνες, σφυρίγματα και ό,τι βιομηχανικό και μη φυσικό ήχο απαντούσαν στο διάβα τους. Δυστυχώς δεν αναγνωρίστηκαν όσο θα έπρεπε στην εποχή τους αλλά ακόμα και σήμερα γιατί η μολυσμένη με χρώμιο μουσική τους είναι πιο απόκοσμη όσο ποτέ. Αλλά τι περιμένετε να ακούσετε από μια μπάντα που απαρτίζεται από τον Δάμωνα και τον Ήλιο;

Discography

LP’s:

The Visitation (1976)

Alien Soundtracks (1977)

Half Machine Lip Moves (1979)

Red Exposure (1980)

Blood on the Moon (1981)

3rd From The Sun (1982)

EP’s:

Read Only Memory (1979)

Inworlds (1981)

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

Πηγές:

1.) Wikipedia

2.) Discogs

3.) YouTube