Ο Αμερικάνικος Νότος δεν φημίζεται μόνο για τους Lynyrd Skynyrd, τους Allman Brothers και τους Μolly Hachett. Υπήρξαν δεκάδες άλλες άγνωστες μπάντες που έχυσαν πολύ ιδρώτα και στάθηκαν αξιοπρεπώς στο ύψος τους τιμώντας την μπλουζίστικη παράδοση, την Confederate Flag και το σπιτικό ουϊσκυ, προσπαθώντας όμως μάταια να σταθούν στην σκιά αυτών των γιγάντων. Και μεταξύ μας, που να φτουρήσουν όταν αυτοί οι μάγκες τα τερμάτισαν όλα;
Μια από αυτές ήταν οι Hydra που φτιάχτηκαν στην Atlanta το 1971 από τους Spencer Kirkpatrick (κιθάρα), Wayne Bruce (φωνή/ κιθάρα), Orville Davis (μπάσο) και Steve Pace (drums). Ο Kirkpatrick με τον Pace ήταν παλιόφιλοι παίζοντας μαζί σε διάφορες μπάντες από το 1968, και εδώ αξίζει να σημειώσουμε το καταπληκτικό παίξιμο του πρώτου στην κιθάρα, χωρίς το οποίο δεν θα υπήρχε αυτό το αφιέρωμα και οι Hydra δεν θα είχαν αναγνωριστεί ως το πρώτο «Νότιο» γκρούπ που έβαλε χέβυ στοιχεία στην μουσική τους. Γιατί ο Kirkpatrick όταν έφτανε στα «ντουζένια» του, τα σόλα του μπορεί να μην κομμάτιαζαν, αλλά γρατζουνούσαν με βαθιές χαρακιές (άλλωστε «Νότιο» ρόκ χωρίς σόλα δεν γίνεται!) και είναι κρίμα, γιατί δεν ήταν κακός κιθαρίστας, απλά δεν ευτύχησε ποτέ να παίξει σόλα που «έβραζαν» και με μεγαλύτερη προώθηση (και καλύτερες συνθέσεις) σίγουρα θα μιλούσαμε σήμερα για έναν ακόμα guitar hero!
Έντονα επηρεασμένοι από την αρχαιοελληνική μυθολογία και τους άθλους του Ηρακλή επέτρεψαν στην Λερναία Ύδρα να τους βαφτίσει, πράγμα που δεν προξενεί καμμία απολύτως έκπληξη γιατί η μυθολογία μας έχει ονομάσει εκατοντάδες ανά τον πλανήτη μπάντες και έχει εμπνεύσει τα μέγιστα την θεματολογία των στίχων τους. Για μια Αμερικάνικη «Νότια» μπάντα όμως που τα μέλη της μεγάλωσαν μέσα στις αναθυμιάσεις από τα καζάνια του μπέρμπον, που η πλειοψηφία του πληθυσμού στα μέρη εκείνα δεν πιστεύει ότι υφίσταται κόσμος πέρα από τα όρια της Φλόριντα και του Τέξας, που οδηγεί πανάκριβες σεβρολέτ στολισμένες με…κέρατα και που οι αμόρφωτοι πετρελαιο – καουμπόϋδες rednecks βλάχοι της ντύνονται με πανάκριβα κουστούμια και φορούν τεράστια καπέλα (θυμηθείτε οι παλιοί λίγο τον JR του «Dallas») και που αρνούνται να πιστέψουν ότι υφίσταται μυθολογία πέραν από τα θρυλικά κατορθώματα του General Lee, είναι πραγματικός άθλος που οι φίλοι μας ονομάστηκαν έτσι!
(Οι Hydra από αριστερά: Orville Davis, Spencer Kirkpatrick, Wayne Bruce, και Steve Pace)
Υπέγραψαν αρχικά στην Capricorn, αυτό το μεγάλο «μαύρο» label του Νότου, και πρέπει να αισθάνονται πολύ περήφανοι γι' αυτό διότι τίμησαν την παράδοση του τόπου τους, σκύβοντας με ευλάβεια πάνω στα παλιά αγροτικά μπλούζ και βάζοντάς τα στην πρίζα. Κι όμως δεν έγραψαν ιστορία από τους πενιχρούς ούτως ή άλλως δίσκους τους, αλλά από τα λάιβ τους: Η σκηνική τους παρουσία (λέγεται ότι) ήταν φοβερή με τις εκτελέσεις των τραγουδιών να υπερβαίνουν κατά πολύ τις στούντιο εκτελέσεις, άσε πια με τις διασκευές. Κρίμα όμως που δεν αποτυπώθηκε επίσημα σε δίσκο, παρά πολύ αργότερα όταν επανενώθηκαν (βλ. δισκογραφία) μόνο για δύο συναυλίες το 2005. Ίσως όμως υπάρχουν αρκετά παράνομα bootlegs με λάϊβ τους από τα 70’s. Ποιος ξέρει.
Αυτή η Ύδρα είχε μονάχα τρία κεφάλια που κόπηκαν γρήγορα, χωρίς να βγουν άλλα στην θέση τους και που γρήγορα πέρασαν στη λησμονιά αντί για τον μύθο. Ας τα δούμε:
1\- Hydra (1974)
Tracklist: Glitter Queen - Keep You Around - It's So Hard - Going Down - Feel A Pain - Good Time Man - Let Me Down Easy - Warp 16 - If You Care To Survive – Miriam.
(Capricorn 2429 120)
Παραγωγός: Dan Turbeville
Πολύ καλό ντεμπούτο με τον παραγωγό (και κιμπορντίστα εδώ) Dan Turbeville να δίνει ατόφια την «Νότια» μυρωδιά στο άλμπουμ, ο οποίος μάλιστα στο ρεμίξ του δίσκου πρόσθεσε πνευστά στο Glitter Queen χωρίς την συγκατάθεση των μελών της μπάντας (κάτι που όμως δεν φαίνεται να τους νοιάζει και πολύ, καθόσον δένουν καλά με το τραγούδι). Στα πλήκτρα όμως (και στο εξαίσιο Hammond) συναντάμε και τον μεγάλο Chuck Leavell των «αδελφών» Allman Brothers (αλλά και πού δεν έχει παίξει: με Rolling Stones, Εric Clapton κλπ.) και που οι πιανίστικες αρμονίες του χωρίς να γίνονται αντιληπτές, είναι ο σκελετός στα περισσότερα τραγούδια! Εδώ έχουμε μια κακή δυστυχώς ηχογράφηση, που όμως ευτυχώς δεν μπορεί να κρύψει την δύναμη, το νεύρο και τον ιδρώτα των νεαρών μουσικών που ξεχειλίζει από τα αυλάκια του δίσκου και αυτό την αντισταθμίζει επάξια! Το μέτρο στα ντράμς κάπου χάνεται, αλλά στα φωνητικά o Bruce δείχνει ότι έχει…ούμπαλα! Η κιθάρα είναι άπιαστη με τα ονειρικά σόλα της, και παρ΄ ότι στις χέβυ στιγμές τους θυμίζουν πολύ τους Who, όπως στο Keep You Around και Let Me Down Easy, ο Kirkpatrick ξαφνιάζει με τις ικανότητές του και κατορθώνει ακόμα και τα μέτρια κομμάτια να τα κάνει να ξεχωρίζουν! (Σίγουρα αν ήταν σε μπάντα με μεγαλύτερη προώθηση θα τον ήξεραν και οι πέτρες!!) Τα χέβυ στοιχεία κυριαρχούν και στα Going Down που θυμίζει πολύ ΖΖ Τop και στην 7λεπτη ροκ μπαλάντα Miriam που μπορεί να έχει κατακλέψει το Babe I’m gonna leave you των Zeppelin, αλλά ο ορυμαγδός που ξεπηδάει από εκεί δεν αφήνει τίποτε όρθιο και το καθιστά σήμα κατατεθέν της μπάντας. Δεν τα πάνε άσχημα όμως ούτε με τα slide περάσματα του Good Time Man, ούτε και με τις δισολιές του It's So Hard.
Εκεί όμως που πραγματικά «δίνουν ρέστα» είναι στο Warp 16, όπου μας ξαφνιάζουν ευχάριστα φεύγοντας από το μαντρί του Southern Rock και γλείφουν τις παραλίες του Prog με εκπληκτική κιθάρα να φέρνει αμέσως στο μυαλό τους θρύλους Wishbone Ash και στο ανεπανάληπτο μπλούζ Feel A Pain που σίγουρα κάτι θα έκλεψε από κει ο Gary Moore, με τα δάχτυλα του Kirkpatrick να πυρπολούν κυριολεκτικά τα τάστα ρίχνοντας συνέχεια βενζίνη! Αυτό ήταν και το κομμάτι που πρωτάκουσα από αυτούς στο Τρίτο (Γ') Πρόγραμμα (ναι μην γελάτε, οι παλιοί θα με καταλάβουν) το 1985 στις μεταμεσονύκτιες εκπομπές του κι ήταν η αιτία για τούτο το αφιέρωμα.
Ένας σεβάσμιος δίσκος με πολύ ωραίο εξώφυλλο που δίνει στην Ύδρα ανθρώπινη καταγωγή έτσι όπως ξεπηδά από έναν ανθρώπινο λαιμό και που έκανε τα μεγαθήρια του «νότιου» ροκ να σκύψουν κάποια στιγμή και να τον κοιτάξουν έκπληκτοί, και μετά να ξαναγυρίσουν στους θρόνους τους καθόσον οι Hydra δεν μπόρεσαν να τον ξεπεράσουν ποτέ…
(***½)
2\-Land Of Money (1975)
Tracklist: Little Miss Rock N' Roll - The Pistol - Makin' Plans - Land Of Money - Get Back To The City - Don't Let Time Pass You By - Let The Show Go On - Slow And Easy - Take Me For My Music.
(Capricorn CP 0157)
Παραγωγός: Johnny Sandlin
Εδώ λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά όσο κι αν έψαξα για τραγούδια από τούτον τον δίσκο «ξέθαψα» μόνο το ομώνυμο που δείχνει πιο χάρντ και χέβυ κατεύθυνση και που πασχίζουν να απογαλακτιστούν από το «νότιο» ρόκ και οι Ζεππελιν βοηθούν πολύ σε αυτό, και το The Pistol που θυμίζει πολύ Rory Gallagher, αλλά τι να το κάνεις που ο Rory τότε θέριζε (κι ακόμα θερίζει…) και δεν υπήρχε χώρος για μιμητές του… Πολύ έξυπνο πάντως το εξώφυλλο με τον αστυφύλακα να… ξαλαφρώνει την μύτη του μέσα σε ένα δολλάριο!! Θα το δοκίμαζε κανένας σας άραγε;
Αν κάποιος από εσάς πάντως έχει βρεί κάτι παραπάνω, ας γράψει στο σάϊτ (δεν τα ξέρουμε κι όλα άλλωστε…)
Μετά από αυτόν τον δίσκο ο Davis τους εγκατέλειψε αναγκάζοντας τον Bruce να αναλάβει αυτός το μπάσο.
Ετούτη η «φτωχή» λοιπόν συγκομιδή του 2ου άλμπουμ των φίλων μας δεν μου επιτρέπει να τον βαθμολογήσω.
(Χωρίς Βαθμό)
3\- Rock The World (1977)
Tracklist: Rock The World - Wasting Time - Can You Believe - Your Love Gets Around – Shame - To The Willowed - Feel Like Running - You're The One - Diamond In The Rough.
(Polydor 2391 266)
Παραγωγός: Michael Stewart
Η αλλαγή εταιρείας και παραγωγού είχε και τα καλά της: πολύ καλύτερο στούντιο και πολύ καλύτερη ηχογράφηση ειδικά με σύγκριση με το 1ο άλμπουμ που μοιάζει να γράφτηκε σε σπηλιά! Κι από πάνω εδώ παρατηρούμε ότι (επιτέλους) φεύγει διά παντός ο Νότος και έρχονται οι Bad Co. να κυριαρχήσουν (αν προσέξατε, οι Hydra σπάνια έχουν Αμερικάνο στις επιρροές τους…) ειδικά στο ομώνυμο, στο Can You Believe, στο Feel Like Running και στο You're The One. Τα σόλο του Kirkpatrick υπάρχουν βέβαια, αλλά εδώ μπαίνουν χαλινάρια όταν πάνε να πάρουν φωτιά και αυτό είναι ένα «μείον» του δίσκου: σε όλα σχεδόν τα τραγούδια το σόλο περιορίζεται στο τέλος και δεν διαρκεί πάνω από 1,5 λεπτό, σβήνοντας μαζί με το τραγούδι σε fade out! Η φωνή πάντως είναι πιο καθαρή από ποτέ, παρ΄ ότι τα κήμπορντς λάμπουν διά της απουσίας τους καθιστώντας το γκρουπ ένα πάουερ – τρίο (όπως εμφανίζονται στο εξώφυλλο μέσα σε ένα βαθυκόκκινο φόντο για πρώτη φορά σε δίσκο τους, ενώ μέχρι τώρα εμφανίζονταν στα οπισθόφυλλα). Τα μόνα που ξεχωρίζουν είναι τα «νότια» Wasting Time με τις στρωτές μπασογραμμές, και το Your Love Gets Around, και το Shame. Το δε To The Willowed θα μπορούσε να το τερματίσει ο Νeil Young, παρά την καλή κιθάρα και το Diamond In The Rough είναι ένα πολύ κακό μπλουζ – ροκ, σε μια εποχή που όλα άλλαζαν, αλλά οι φίλοι μας πίστευαν ότι δεν είχαν φύγει ποτέ από το 1970 ας πούμε. Κι αυτό τους κόστισε…
Παρά την γνώμη του road manager τους Edgar Brimer ότι τούτος ο δίσκος ήταν η καλύτερή τους δουλειά, δεν συμφωνώ. Αν δεν ήταν η κιθάρα, δεν θα έφταναν το 2ο αστέρι…
(**½)
Aν και πήγαν σε μεγαλύτερη εταιρεία, οι φτωχές πωλήσεις των δίσκων τους, ανάγκασαν την μπάντα να διαλύσει στο τέλος του 1977. Μετά την διάλυση ο Kirkpatrick συνεργάστηκε με πολλούς μπλούζμεν (λογικό άλλωστε…) και από την μετέπειτα πορεία των υπολοίπων σημειώνουμε μόνο την σύντομη παρουσία του Pace στους… Krokus (!).
Όπως είπαμε και στην αρχή, άργησαν πολύ να ξαναπαίξουν μαζί, παρά μόνο το 2005 βγάζοντας και το άλμπουμ Hydra: Live After All These Years. Το περίεργο είναι ότι τούτο το λάϊβ άλμπουμ τους που βγήκε κοντά τριάντα πέντε χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή τους παίχτηκε πολύ στους ραδιοφωνικούς σταθμούς του Νότου και αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον της νέας γενιάς γι΄ αυτούς. Διότι όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, το «Νότιο» ροκ ξαναζεί στις μέρες μας με πολλές νέες μπάντες κείθε κάτω που τηρούν ευλαβικά τις παραδόσεις των παππούδων τους (πλέον…) αφήνοντας στην άκρη το laptop και ξαναπιάνοντας την lap - steel ή την slide κιθάρα για ένα ακόμα bluesy γύρισμα, κι όλ΄ αυτά σε μια εποχή που τα πάντα έχουν ιντερνετοποιηθεί. Για να υπάρξει όμως αυτή η αναζωπύρωση πολλές «παλιές» μπάντες έβαλαν το λιθαράκι τους, μια εκ των οποίων είναι οι Hydra και περιμένουν καρτερικά να τους ανακαλύψετε.
Ακούστε τους λοιπόν και καμαρώστε τα λεβεντόπαιδα που τόλμησαν να παίξουν μπλούζ μπολιασμένο με χάρντ στοιχεία στις Νότιες Πολιτείες, με μπόλικο ιδρώτα και ουίσκι, και που για εμένα (και μιλώ απολύτως προσωπικά) εδώ στην επαρχία τέτοιες μουσικές αποτελούσαν και αποτελούν πάντοτε βάλσαμο. Βλέπετε, δεν έζησα ποτέ σε μεγαλούπολη για να συνεπαρθώ ολοκληρωτικά από τις οιμωγές των Joy Division ή των Cabaret Voltaire, αλλά πάντα αναζητούσα την μαγεία του τάστου είτε αυτό προερχόταν από τους Dead Kennedys, είτε τους Hydra…
Discography
1974: Hydra
1975: Land of Money
1977: Rock the World
2005: Hydra: Live After All These Years
Πηγές:
Wikipedia
YouTube
Discogs
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
