Το δισκοπωλείο Sound Effect είναι γνωστό στέκι μουσικόφιλων στα Εξάρχεια εδώ και χρόνια. Τον τελευταίο καιρό δραστηριοποιείται αρκετά ενεργά και σαν label, με ειδίκευση κυρίως στον ψυχεδελικό και heavy rock ήχο αλλά και στη σκανδιναβική σκηνή. Μια ματιά είτε στο site του είτε στη σελίδα του στο discogs αρκεί για να ενημερωθείτε για τον ηχητικό προσανατολισμό του αλλά και να ανακαλύψετε την εξαιρετική δουλειά που κάνει. Παρακάτω παρουσιάζουμε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες του από το 2018 στο χώρο του heavy ήχου (έχουμε μια αδυναμία στον σκληρό ήχο, το παραδεχόμαστε...). Τον επόμενο καιρό θα έχουμε σίγουρα την ευκαιρία να φιλοξενήσουμε ακόμα περισσότερες κυκλοφορίες από το δυναμικό της Sound Effect Records.
Automaton – Talos (2018)
Οι Αθηναίοι Automaton κινούνται σε διαφορετικό πλαίσιο από το σύνηθες των κυκλοφοριών της Sound Effect. Το ότι το νέο τους άλμπουμ βγήκε πρόσφατα από αυτήν την εταιρία υπονοεί για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη πολλά και όμορφα, το εξής ένα: η μουσική δεν “είναι μία”, όπως συνήθως λέγεται, όμως η καλή μουσική είναι και παραείναι. Σε αυτήν την “καλή” μουσική ανήκει και το δεύτερο άλμπουμ των Automaton. Η εξέλιξη της μπάντας είναι αλματώδης σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές τους. Η βάση παραμένει φυσικά doom/death αλλά έχει μπολιαστεί με τους σκοτεινότερους τόνους πηχτού σκότους, ενώ παραμένει η ψυχεδελική διάθεση που καλλιεργούσαν και στις προηγούμενες προσπάθειές τους. Ήδη το ξεκίνημα του Trapped In Darkness μας εισάγει καταλλήλως στο κλίμα του δίσκου συνδυάζοντας τις βάσεις των Neurosis με τις συναισθηματικές εξάρσεις των Yob, με χαρακτήρα που γίνεται όλο και πιο αναγνωρίσιμος. Το Giant Of Steel που ακολουθεί αποτελεί το ηχητικό ισοδύναμο του αργόσυρτου βαδίσματος ενός ατσάλινου γίγαντα, με φυσική του συνέχεια το ολοένα δραματικότερο instrumental Automaton Marching. Βεβαίως και θα πρέπει να σταθούμε στο Ο Τάλως Ξυπνά (Talos Awakens), το magnum opus του δίσκου, μία επιβλητική ψυχεδελική ελεγεία με έντονο κρητικό χρώμα χάρη στο αντισυμβατικό ηχόχρωμα της λύρας του Ψαραντώνη και την πιο ταιριαστή ως τώρα χρήση της φωνής του σε δίσκο άλλου καλλιτέχνη. Τα επόμενα κομμάτια επιστρέφουν σε πιο συμμαζεμένες διάρκειες, με το Punisher να ξεχωρίζει σε ατμόσφαιρα (με μνημειώδη βορβορώδη blast beat κατάληξη) και το Submerged να φέρνει στο νου την υδάτινη αίσθηση των πιο ατμοσφαιρικών στιγμών των Deftones, σε πιο σκοτεινό drone υπόβαθρο βέβαια. Ο ακουστικός επίλογος του Talos (Epilogue) επιβεβαιώνει την ανοιχτόμυαλη νοοτροπία του άλμπουμ και κλείνει με τον καλύτερο τρόπο ένα από τα ελληνικά άλμπουμ που αξίζουν να σταχυολογηθούν από τη σοδειά του 2018 ανεξαρτήτως ύφους.
Hollow Earth – Out of Atlantis (2018)
Το όνομα Hollow Earth έχει χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές στη μουσική (ίσως η θεωρία της κοίλης γης να έχει μεγάλη απήχηση στις τάξεις των μουσικών…), ωστόσο εδώ θα ασχοληθούμε με το σουηδικό γκρουπ με το συγκεκριμένο όνομα. Το trio από τη Στοκχόλμη κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες το ντεμπούτο του Out of Atlantis, το οποίο έφτασε ευτυχώς και στα χέρια μας, μιας και πρόκειται για ένα άλμπουμ βασισμένο στο όργανο, γεγονός το οποίο μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Οι Hollow Earth παρουσιάζουν ένα δίσκο γεμάτο από φίνο 70s hard rock (με γερές δόσεις progressive), με οδηγό πάντα το όργανο. Κι όταν η κουβέντα πάει σε hard rock και Hammond όργανο είναι αδύνατο να μην οδηγηθεί η σκέψη μας στον μέγιστο Jon Lord των Deep Purple, ο οποίος θα μνημονεύεται αιωνίως για τον μαεστρικό τρόπο με τον οποίο «πάντρεψε» το σκληρό ροκ με το όργανο (και φυσικά μοιάζει να είναι πανταχού παρών και στη συγκεκριμένη ηχογράφηση). Οι συνθέσεις τους είναι άκρως ενδιαφέρουσες και αρκούντως περιπετειώδεις, ξεχωρίζω τα Riders on the Vapour Trail, Electric Eden, Behind the Ivory Gates (17λεπτο έπος σε 7 μέρη) και το Ave Satanas or Tea-time with Lucifer (τι τίτλος!), η μελωδία του οποίου νομίζεις ότι κάποια στιγμή θα εξελιχθεί στο In A Gadda Da Vida… Προσωπικά, θα χαρακτήριζα απολαυστική ηχογράφηση το ντεμπούτο των Hollow Earth, πιθανολογώ πως θα αρέσει σε αρκετούς φίλους του κλασικότροπου prog/ hard rock.
3rd Trip – Scale of Confusion (2018)
Από τη Σουηδία περνάμε στη γειτονική Φινλανδία για το παρθενικό άλμπουμ των 3rd Trip. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με trio (ταιριάζει προφανώς στο συγκεκριμένο μουσικό στυλ) που καταπιάνεται με το heavy rock, με την πιο στενή του έννοια όμως (τυπικό stoner με λίγα λόγια). Στις πέντε συνθέσεις του Scale of Confusion δεν λοξοδρομούν καθόλου από το συγκεκριμένο ύφος, κλασικό heavy rock δηλαδή με κάποιες δόσεις ψυχεδέλειας και μερικά περάσματα με doom λογική. Κατά βάση μιλάμε για mid-tempo κομμάτια, στις λίγες μόνο περιπτώσεις που ανεβάζουν ταχύτητα (Hazy Thoughts και These Days) κερδίζουν σίγουρα πόντους. Εκεί που χρειάζονται σαφώς βελτίωση είναι στο κομμάτι των φωνητικών, για να αποφύγουν το κίνδυνο να ακούγονται πολύ προβλέψιμα και flat. Κατά τα λοιπά, καλοί παίχτες είναι, το νιώθουν αυτό που παίζουν και αποφεύγουν τα πολλά περιττά.
Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Μιχάλης Κουρής