Πείτε το ερημονήσι, πείτε το last chance ή demolition party. Ουσιαστικά πρόκειται για επιλογές ηλεκτρικής μουσικής από χώρες εκτός Αγγλίας και Η.Π.Α., που δεν έχουν χαρακτήρα best of, αλλά αποσκοπούν στο να δώσουν μια (άκρως υποκειμενική) επιτομή της μουσικής τους μέσα από πέντε μόνο τραγούδια.

ΟΛΛΑΝΔΙΑ

Ο λόγος για την Ολλανδία. Τη χώρα του Johan Cruyff. Ξεχάστε τον όμως, έστω και για λίγο, όπως και τις τουλίπες, τις καλοθρεμμένες αγελάδες, τα νόστιμα γάλατα και τους δύο τελείως άσχετους με την ομορφιά λόγους, για τους οποίους έγινε δημοφιλές το Αμστελλόδαμον. Αν γελάσατε με το εξελληνισμένο του ονόματος, λάβετε υπόψη ότι ο ποταμός που το διαρέει (το Άμστερνταμ, εννοώ) λέγεται Άμστελ και όχι Άμστερ. Α, και κάτι τελευταίο: τα νερά του ποταμού αυτού δεν είναι από μπύρα. Πόσο μάλλον της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας.

Μπορεί η Ολλανδία να ανήκει στις «Κάτω Χώρες», αλλά σίγουρα κάποιος καλόπιστος μπορεί να δει πως έχει και τα «πάνω» της στη μουσική. Τουλάχιστον στις πέντε περιπτώσεις συγκροτημάτων που ακολουθούν.

Όχι, δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να μιλήσω για τους Bolland and Bolland, όσο διάσημοι κι αν έγιναν. Εδώ δε χώρεσαν στη μικρή λίστα μου οι Kayak, και οι Golden Earring...  

Mecano – To Life’s Reunion (1982)

Ένα από καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει, μέσα από ένα δίσκο που ξεπερνά κυριολεκτικά τα όρια του μύθου. Το τραγούδι αυτό έβαλε ταφόπλακα στο new wave, αποτίοντάς του τον καλύτερο δυνατό φόρο τιμής. Ένα τραγούδι που δεν ακούω ποτέ πια στο αυτοκίνητο, αφού τις δύο φορές που τόλμησα με τράκαραν από πίσω! Που εξακολουθώ όμως να ακούω συνέχεια, όταν δεν οδηγώ. Στη θέση του θα μπορούσε να βρίσκεται το συγκλονιστικό Escape the Human Myth ή οποιοδήποτε άλλο από το Autoportrait, το οποίο ενσωμάτωσε όλη την Ευρωπαϊκή μουσική μέσα σε επτά συνθέσεις.

Clan of Xymox – A Muscoviet Mosquito (1984)

Ένα από τα καλύτερα δείγματα new wave, dark wave και gothic rock. Μαύρα ρούχα, κουμπωμένοι γιακάδες στα πουκάμισα, κουρέματα «γλάστρα» και μπάσα φωνητικά. Το τραγούδια αυτό κουβαλάει όσο λίγα το ανεπανάληπτο μυστήριο της ομίχλης των 80s, όπως και τα λοιπά της θρυλικής συλλογής της 4AD Lonely is an Eyesore. Με τέτοια τραγούδια μπορείς να αντιληφθείς γιατί η καταχνιά της δεκαετίας του ’80 έκρυβε μέσα της τόσο φως.

The Nits – Cars & Cars (1992)

Κι εδώ θα μπορούσα να βάλω οποιοδήποτε τραγούδι τους. Το Cars & Cars, ειλικρινά, δεν είμαι απολύτως σε θέση να πω γιατί πήρε τη θέση του Home Before Dark, ούτε και των Bike in Head, Sketches of Spain, In the Dutch Mountains, J.O.S. Days και Nescio. Πιθανότατα αυτό συνέβη λόγω της επιβλητικότητας της μελωδίας του, αλλά και των διακριτικών και πολύ καίριων ξεσπασμάτων των ανακυκλωτικών και συχνά εφιαλτικών πλήκτρων. Οι Nits αποτελούν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα μπάντας που ενώ είναι τόσο βαθιά και εμπνευσμένα pop, καταλήγει να ακούγεται όσο πιο rock γίνεται.

The Ex - State of Shock (1991)

Θα μπορούσα κάλλιστα να προτείνω κάποια τραγούδια από τις πολλές αυθεντικές punk στιγμές τους, αλλά δε μπορώ να αγνοήσω την τρομερή συνεργασία τους με τον τσελίστα Tom Cora, που έδωσε στον ήχο τους μια πιο folk και avant-garde φασαριόζικη διάσταση. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι η μουσική τους έφτασε στο απόγειό της όταν έκαναν την εμφάνισή τους τα εναλλακτικά εκείνα στοιχεία, που εξανάγκασαν το θόρυβο να περάσει σε δεύτερο πλάνο, που και πάλι όμως δεν έπαψε να είναι δημιουργικό.

Focus - Hocus Pocus (1971)

Αρχικά το θεώρησα τόσο κλασικό, που είπα να προτείνω κάτι πιο «φρέσκο», όπως το I Am Over Here των Eerie Wanda. Μετά όμως σκέφτηκα ότι Ολλανδία χωρίς Hocus Pocus δε νοεείται. Όπως και οποιαδήπτε αναφορά στους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, χωρίς μνεία του ονόματος του Johan Cruyff (Messi, μην κλαις, είσαι ο κορυφαίος). Πώς να το κάνουμε; Τα μαγικά του τραγουδιού αυτού ξεπέρασαν τα όρια του hard rock με το κλασικό και άμεσα αναγνωρίσιμο riff και τα σόλο των ντραμς, που το επανέφεραν στα UK charts το 2010.