Πείτε το ερημονήσι, πείτε το last chance ή demolition party. Ουσιαστικά πρόκειται για επιλογές ηλεκτρικής μουσικής από χώρες εκτός Αγγλίας και Η.Π.Α., που δεν έχουν χαρακτήρα best of, αλλά αποσκοπούν στο να δώσουν μια (άκρως υποκειμενική) επιτομή της μουσικής τους μέσα από πέντε μόνο τραγούδια.

ΕΛΒΕΤΙΑ

(Αν έλεγα Ελβετική Συνομοσπονδία, θα ήμουν ακριβέστερος, αλλά, μάλλον, θα ξεκινούσαμε στραβά...)

Η Ελβετία είναι συνώνυμη του φορολογικού πραδείσου (ή να πω καλύτερα «ήταν»;), της σοκολάτας και του CERN. Από την πλευρά της ηλεκτρικής μουσικής, τα πράγματα δεν ήταν τόσο σημαντικά, αλλά ούτε και εξελίχθηκαν ιδιαίτερα. Υπήρξαν όμως κάποιες μπάντες, που ξεπέρασαν τα σύνορά της και κυκλοφόρησαν όμορφα τραγούδια.

Τώρα, μη μου πείτε ότι σκεφτήκατε τους Celtic Frost, τους Krokus, τους Gotthard ή, ακόμα, τον Patrick Moraz (Yes, The Moody Blues); Δηλαδή, κι εγώ τους σκέφτηκα, αλλά δε θα έβαζα με τίποτα, για διαφορετικούς λόγους, τραγούδι τους στη θρυλική προτεινόμενη πεντάδα του μουσικού της ΝΒΑ.

Χωρίς πολλά λόγια, ακολουθούν οι παρακάτω επιλογές, που σκοράρουν από τα αποδυτήρια...

The Vyllies – Babylon (1984)

Πιο cult, πεθαίνεις. Να φύγω, τώρα; Σχήμα μυθικό για το post-punk, new wave, dark wave και gothic rock, που περήφανα θεωρούμε και ως... Ελληνικό. Ήταν καλοκαίρι του 1983, όταν οι φίλες Ilona Prism, Manü Moan και Ursula Nun από τη Λωζάννη έκαναν διακοπές στην Ελλάδα, όπου γνώρισαν τον Fill Scars (Φιλώτα Βασκαλή) των εξαιρετικών Yell-O-Yell. Αυτός με τη σειρά του τις έφερε σε επαφή με την κορυφαία Creep Records, για να ηχογραφηθεί εδώ μερικούς μήνες αργότερα το ντεμπούτο mini album τους, που κυκλοφόρησε μόνο σε τριακόσια αντίτυπα και είχε ως τίτλο το όνομα της μπάντας τους.  

Το τρίο, που περιόδευσε με τους Minimal Compact, Anne Clark και Sex Gang Children, κυκλοφόρησε δύο άλμπουμ, τα Lilith και Sacred Games, αλλά εδώ (με πολύ κόπο) επέλεξα το παραπάνω τραγούδι από το φερώνυμο ντεμπούτο τους, που μιλάει για την πτώση της Βαβυλώνας και των διαμόνων που κατοικούσαν σε αυτήν. Η μάχη με τα άλλα τραγούδια του δίσκου και ιδίως με το Whispers in the Shadow κρίθηκε στη λεπτομέρεια των τρομακτικών φωνητικών, που αποτυπώνουν ανάγλυφα το κλίμα των Edgar Alan Poe και H. P. Lovecraft, που απέπνεε η μουσική τους.

Για την ιστορία, το The Vyllies επανακυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2011 από την επίσης δική μας Geheimnis Records.

Double - The Captain of Her Heart (1986)

Κλασικό πράδειγμα ταξιδιάρικης pop, που έκανε το ντουέτο των Double το πρώτο Ελβετικό σχήμα που μπήκε στο US Top 40. Η φωνή του κιθαρίστα Kurt Maloo είναι εξίσου «υπεύθυνη» για το τελικό αποτέλεσμα με τη χαλαρωτική μουσική που έγραψε ο ίδιος μαζί με τον Felix Haug. Το The Captain of Her Heart, θα ακούγεται για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι να βγουν στη στεριά ακόμα και τα ναυτολογημένα δισέγγονα του Καπετάνιου. Περιλαμβανόταν στο άλμπουμ τους Blue, έφτασε μέχρι του No. 8 των UK Singles Chart και το No. 16 του Billboard Hot 100, ενώ παραμένει σταθερά ως ένα από τα πιο καλοκαιρινά τραγούδια.

Το ότι η μπάντα θεωρείται ως "one hit wonder", δεν αφαιρεί τίποτα από την ομορφιά της μελωδίας του τραγουδιού, στο οποίο παίζει πολύ χαρακτηριστικά σαξόφωνο ο Christian Ostermeier. Μάλιστα, στην Αμερικανική εκδοχή του βίντεο κλιπ, ανάμεσα σε διάφορες όμορφες κοπέλες που λαμβάνουν μέρος, εμφανίζεται η δεκαπεντάχρονη τότε Denise Richards, πιστοποιώντας ότι οι Double δεν είχαν μόνο γούστο στη μουσική.

Yello – Desert Inn (1985)

Οι Yello θεωρούνται από αρκετούς ως η καλύτερη Ελβετική μπάντα και από όλους ως η πιο γνωστή. Η ιστορία των Boris Blank (keyboards, sampling, κρουστά), Carlos Perón (tapes) και ιδίως του Dieter Meier (φωνητικά, στίχοι και καμία απολύτως σχέση με το γίγαντα Sepp) είναι, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα. Συνεχίζω δηλώντας περήφανα ότι δεν επέλεξα ένα από τα πασίγνωστα The Race και Oh Yeah, που έχετε «βαρεθεί» να ακούτε σε ταινίες, αλλά το ‘Ερημο Πανδοχείο από το εξαιρετικό Stella, που χαρακτηρίζεται από την απουσία του Perón. Ειδικότερα το άλμπουμ αυτό, που για ευνόητους λόγους κέρδισε όλους τους ροκάδες της Αθήνας, ακουγόταν συνέχεια στα ψαγμένα μπαράκια των κάθετων στην Πατησίων οδών, που είχαν ονόματα νησιών. 

Με το δίσκο αυτόν οι Yello άφησαν στο πλάι τις πειραματικές τάσεις τους, προς όφελος μιας εμπορικότερης synth pop. Πώς κέρδισαν όμως φίλους με ροκάδικα ακούσματα; Έλα, ντε... Ευκολάκι, όμως: απλά διότι έφτιαξαν πιο δυνατή, ρυθμική και τόσο ατμοσφαιρική μουσική, που, τελικά, έκανε τη δουλειά τους ποιοτικότερη. 

LiLiPUT (Kleenex) - Die Matrosen (1980)

Τότε που μεσουρανούσε το punk, δεν υπήρχαν και πολλές αμιγείς γυναικείες μπάντες. Ανάμεσα, λοιπόν, στις Mo-dettes, Dolly Mixture, The Slits και The Raincoats, βάλτε και τις Ελβετίδες LiLiPUT, που εξκίνησαν ως Kleenex, αλλά άλλαξαν το ονομά τους για να αποφύγουν τις αγωγές για αποζημίωση της φερώνυμης εταιρείας χαρτικών. Η μπάντα, που είχε ως σταθερό  μέλος την Klaudia Schiff, η οποία κατά καιρούς παλαισιώθηκε από διάφορα άλλα μέλη, κέντρισε το ενδιαφέρον του John Peel και υπέγραψε στην Rough Trade.

Διάλεξα το Die Matrosen, που έφτασε μέχρι το No. 31 του UK Indie chart, ως αντιπροσωπευτικό δείγμα του ήχου τους, αλλά και διότι μου φέρνει κάτι από τους Boomtown Rats της εποχής εκείνης. Κάποιοι τις χαρακτήρισαν ως τις νέες The Slits, αλλά αυτό δεν ξέρω αν μπορεί να σας δώσει μια πλήρη εικόνα, αφού οι LiLiPUT είναι πιο punk και δε δίνουν τόση σημασία στην εικόνα τους.  

The Young Gods - Jimmy (1987)

Το λίγο ambient και αρκετά θορυβώδες industrial rock των Young Gods από το Fribourg, που πήραν το όνομά τους από το ΕΡ των Swans, δεν έκανε συμβιβασμούς. Από την αρχή. Στο ξεκίνημα και για κάμποσα χρόνια η μπάντα ήταν τρίο, αποτελούμενο από τους Franz Treichler, Bernard Trontin και Cesare Pizzi, δηλαδή έναν κιμπορντίστα, ένα ντράμερ και έναν τραγουδιστή. Στα τραγούδια τους χρησιμοποιούν κατά κόρον samples, τα περισότερα από τα οποία περιλαμβάνουν ηλεκτρική κιθάρα και μπάσο, με αποτέλεσμα να βασίζονται στη φωνή και στα ντραμς.

Τελικά, διάλεξα το Jimmy από το φερώνυμο ντεμπούτο τους, που κυκλοφόρησε τόσο από την Organik, όσο και από την Wax Trax! Records, αντί του Speed of Night (1995), που κάλλιστα θα μπορούσε να «παίξει». Μάλιστα, το άλμπουμ αυτό είχε ψηφιστεί από το Melody Maker ως δίσκος της χρονιάς.