Ομολογώ ότι γνώρισα τους Boy Harsher με κάποια καθυστέρηση, όταν πήρα στα χέρια μου το Careful για δισκοκριτική. Κι όταν γύρισα στο Yr Body Is Nothing (2016) που είχε προηγηθεί, αλλά και τα εξαιρετικά EPs Lesser Man (2014), Pain (2015) και Country Girl (2017), η αρχική μου εντύπωση επιβεβαιώθηκε με τον καλύτερο τρόπο.
Βλέπετε, τα τελευταία χρόνια ακούμε μερικές αρχικά πολύ ενδιαφέρουσες dark-wave, cold-wave και minimal-wave μουσικές, αλλά δυστυχώς, όταν προσπαθήσουμε να τις απογυμνώσουμε από τις οικείες και μάλλον αναπόφευκτες επιρροές τους, οι περισσότερες παύουν να ακούγονται το ίδιο όμορφες. Μια από τις σημαντικότερες εξαιρέσεις σε αυτόν τον άτυπο κανόνα αποτελούν οι Boy Harsher.
Το Αμερικανικό αυτό ντουέτο των Jae Matthews και Augustus Muller σχηματίστηκε το 2013 στη Savannah της Georgia ως Teen Dreamz και την επόμενη χρονιά πήρε τη σημερινή ονομασία του. Οι χορευτικές τάσεις του ήχου του αυξάνονταν προοδευτικά στο πέρασμα των κυκλοφοριών του, ενώ οι ηπιότερες αρχικές ηχογραφήθηκαν ξανά και επανακυκλοφόρησαν μέσω της δικής τους εταιρείας Nude Club. Πρωταρχική όμως αγάπη των μελών, αλλά και αιτία της γνωριμίας τους από τα χρόνια των σπουδών τους, υπήρξε ο κινηματογράφος, τον οποίο υπηρετούν σε πρώτο πλέον, αλλά και δεύτερο πλάνο. Μάλιστα, τον περασμένο Ιανουάριο σκηνοθέτησαν την πρώτη τους μικρού μήκους ταινία με πρωταγωνίστρια την Kristina Esfandiari, το The Runner, κυκλοφορώντας παράλληλα και το σάουντρακ. Αυτή όμως δεν ήταν η πρώτη μουσική συμμετοχή τους σε ταινίες, αφού είχαν προηγηθεί εκείνες στις Body Heat και Lost Highway (David Lynch).
Πέρα όμως από την αδιαμφισβήτητη κινηματογραφική διάσταση του ήχου τους, μπορεί κάποιος να διακρίνει επιρροές από darkwave, ΕΒΜ, industrial, drone, 80s synth-pop και minimalistic dance. Οι ίδιοι έχουν κατά καιρούς δηλώσει ότι επηρεάστηκαν από τους Suicide, DAF, KMFDM, Yello και SleepChamber, ενώ ειδικότερα η Matthews έχει εκφράσει την εκτίμησή του για τα φωνητικά των Nico, Chelsea Wolfe, Zola Jesus και Zoè Zanias (Linea Aspera). Όπως καλά γνωρίζετε όμως, ενώ κάποιες φορές τα λόγια μπορούν να περιγράψουν με αρκετή επιτυχία τη μουσική, αυτή συστήνεται καλύτερα αυτοπροσώπως. Γι’ αυτό αποφάσισα να φτιάξω ένα αυστηρά προσωπικό μεν top ten, που όμως δείχνει αντικειμενικά πόσο καλή είναι η μουσική τους.
1. Lost– Γνωρίζοντας ότι η πρωτιά αυτή θα αποτελέσει για πολλούς έκπληξη, δηλώνω απερίφραστα ότι το υπέροχο αυτό κομμάτι είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Η φωνή της Jae ακούγεται αρχοντικά αισθησιακή πάνω σε μπιτ που μπορούν να κάνουν τους Depeche Mode να δακρύσουν.
2. Pain – Αναμφισβήτητα θα κέρδιζε με διαφορά κάθε σχετική δημοσκόπηση, διατηρώντας άνετα τον αέρα του μεγαλύτερου underground hit. Αριστουργηματικά δομημένη σκοτεινή ατμόσφαιρα στην κόψη της απόλαυσης και της αγωνίας.
3. Fate – Μακράν η πιο στιλάτη στιγμή τους, που θα ήθελα πολύ να ακούσω «διασκευασμένη» από τον μαέστρο Martin Gore.
4. Motion – Οι Art of Noise συναντούν πανέξυπνα τους Yello, μέσω ενός αισθησιασμού που εκείνοι δε μπόρεσαν να αποτυπώσουν (αν και κατά καιρούς προσπάθησαν πολύ).
5. Yr Body Is Nothing – Η γκρίζα ατμόσφαιρα των 80s παίρνει την πιο σκοτεινή απόχρωσή της με τον πιο εθιστικό τρόπο.
6. Give Me a Reason – Τώρα εκείνοι που χαμογελούν με ικανοποίηση είναι οι Camouflage, αν και από το μυαλό τους θα περνούν δεύτερες σκέψεις για τη χαμένη minimalistic dance ευκαιρία.
7. Country Girl – Επιστρέφουμε στα 80s και παίρνουμε μια γεύση από New Order on synth-pop acid.
8. Run – Alien Sex Fiend go erotic-pop. Το φαντάζεστε;
9. Machina (Ft. Ms. BOAN - Mariana Saldaña) – Η Italo disco ποτέ δεν πεθαίνει, ιδίως στην περίπτωση αυτή που θα μπορούσε να βρει τη θέση της σε οποιοδήποτε Giallo film.
10. Face the Fire– Όσο μινιμαλιστικό, τόσο εξαρτημένο από μεστά 80s μπιτ.
Ακούστε ολόκληρη την Playlist εδώ!
