«…Η μυθολογία προϋποθέτει την πίστην κατά περιοχή και εποχήν εις δυνάμεις υπερφυσικάς, δηλαδή εις όντα διάφορα των ζώντων ανθρώπων και συγχρόνως ανωτέρα αυτών κατά τούτο, ότι ασκούν επί των ανθρώπων, είτε απευθείας, είτε διά των φυσικών φαινομένων επίδρασιν ευεργετικήν ή βλαβεράν, την οποίαν αι τελετουργικαί πράξεις της λατρείας έχουν προορισμόν να προκαλούν εις την πρώτην περίπτωσιν, να εμποδίζουν ή να εξουδετερώνουν εις την δευτέραν…»

- Felix Guirand «Παγκόσμιος Μυθολογία» 

Ναι, η λατρεία σε κάτι το άυλο, το υπερβατικό, το υπερφυσικό είναι συνυφασμένη με την πορεία του ανθρώπινου γένους από καταβολής του στη γη και κάθε άλλο παρά σβήστηκε με το πέρασμα των αιώνων. Κι όταν οι «υπερφυσικές» αυτές δυνάμεις αποκλίνουν από την πίστη των πολλών και προσεγγίζουν την «Dark Side of the Force» χαρακτηρίζονται ως δαιμονικές, μυστικιστικές ή αποκρυφιστικές και ως τέτοιες αποτέλεσαν πηγή πλούσιας έμπνευσης και τις Τέχνες, κυοφορώντας πότε αριστουργήματα κατ' άλλους και πότε βδελυρά ανουσιουργήματα κατ' άλλους άξια να ριχθούν στην πυρά.

Μια τέτοια περίπτωση ήταν και το ροκ, που από την δημιουργία του στηλιτεύτηκε ως «μουσική του σατανά» από τις κάθε λογής θρησκευτικές συλλογικότητες σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν την εξάπλωσή του στη νεολαία, χωρίς να γνωρίζουν ότι άθελά τους έριχναν περισσότερη βενζίνη στη φωτιά, προσφέροντάς του την καλύτερη διαφήμιση που μπορούσε να ζητήσει. 

Αυτό όμως που δεν γνώριζαν ήταν ότι δεν ήταν λίγοι οι μουσικοί που ενστερνίστηκαν άλλοι λίγο άλλοι πολύ τον αποκρυφισμό και τους κάθε λογής ακατανόητους συμβολισμούς, χωρίς πάντα να τους βγει σε καλό. Αμέσως στο μυαλό έρχεται ο Robert Johnson ή ο Graham Bond με τρανταχτό παράδειγμα την περίπτωση των Led Zeppelin. 

Όλοι αυτοί όμως και δεκάδες άλλοι ήταν μεμονωμένες περιπτώσεις, εν αντιθέσει με το σήμερα που σπάνια συναντάμε μεταλλική μπάντα που να μην έχει γράψει έστω και ένα τραγούδι με θέμα τον εξαποδώ. 

Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να αναζητήσουμε τις μπάντες που έφεραν για πρώτη φορά την νεολαία αντιμέτωπη με πεντάλφες και που έντυσαν με θανατηφόρα ριφφς τους αποκρυφιστικούς στίχους τους. Ε, οι Witchfynde είναι μία από αυτές.

Witchfynde: Πάνω (από αριστερά) Gra Scoresby, Luther Beltz, Pete Surgey. Κάτω:  Montalo

Πρόδρομοι του new wave of British heavy metal και μεγάλη επιρροή για τους μετέπειτα μεταλλάδες, φτιάχτηκαν στο Derbyshire της Αγγλίας από τον πέρα για πέρα ασύλληπτο και καταπληκτικό (δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κάνουν τα δάχτυλά του!!) κιθαρίστα Montalo (αληθινό όνομα: Trevor Taylor), τον Andro Coulton (bass) και τον drummer Gra Scoresby. Με την προσθήκη του τραγουδιστή Steve Bridges κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ Give 'Em Hell το 1979 και αμέσως ξεχώρισαν για το παίξιμό τους και την διαβολολατρική και αποκρυφιστική θεματολογία των στίχων και των εξωφύλλων τους, που ήταν ξεχωριστά και εντελώς πρωτοποριακά για την εποχή τους για μια μέταλ μπάντα (μην κοιτάτε σήμερα…), βάζοντας ακόμα και στο όνομά τους την λέξη «μάγισσα» ως συνθετικό του. Μια περιοδεία μαζί με τους Def Leppard το καλοκαίρι του 1980 αύξησε το ενδιαφέρον γι' αυτούς, με αποτέλεσμα να υπογράψουν στην ανεξάρτητη Rondelet Records και να βγάλουν εκεί το πρώτο τους άλμπουμ. Αλλά πού να ήξεραν τι θα τους περίμενε, όχι μόνο με αυτή την εταιρεία, αλλά και με τις άλλες που έμπλεξαν… Η μεγάλη τους ατυχία ήταν ότι δεν βρέθηκε μια σωστή δισκογραφική στέγη να τους σκεπάσει και τους προωθήσει, ώστε σήμερα να μιλάγαμε αλλιώς γι' αυτούς.

Για το ξεκίνημά τους λίγο πριν το άλμπουμ Give 'em hell μας αφηγείται ο Gra Scoresby (σε μετάφραση του γράφοντα): «…Τότε δεν υπήρχε ο όρος New Wave of British Heavy Metal. Παίζαμε heavy rock στα μετόπισθεν του πανκ κινήματος, αλλά και πριν από αυτό στέλναμε demos σε όλες τις μεγάλες εταιρείες και αυτές το απέρριπταν. Το πανκ με το Do It Yourself σκεπτικό ήρθε και τα άλλαξε όλα και αρχίσαμε να βγάζουμε σινγκλ μόνοι μας, έτσι έβγαλαν οι Def Leppard το πρώτο τους EP και αποφασίσαμε να τους μιμηθούμε. Αρχικός μας στόχος ήταν να πουλάμε το (σινγκλ) Give ‘em Hell στις συναυλίες μας, αλλά είχαμε κλείσει σε μικρή εταιρεία και η ιστορία «κόλλησε» όταν την ίδια στιγμή όλες οι νέες μπάντες έκαναν το ίδιο και ο Geoff Barton του Sounds εφηύρε τον όρο NWOBHM που μας παρέσυρε αμέσως…». Τελικά δεν υπάρχει μουσικό ρεύμα που να μην «ταμπελοποιήθηκε» από τους κάθε λογής γραφιάδες…  

Όσο δε για το νέο εγγλέζικο χέβι μέταλ, ο φίλος μας δεν μασάει τα λόγια του: «…'Ημασταν εκεί από την αρχή. Βέβαια για τις μπάντες που έμεναν στο Λονδίνο τα πράγματα ήταν καλύτερα γιατί τους έπαιρναν στα σοβαρά, κάτι που για εμάς ήταν πολύ δύσκολο. Οι Angel Witch, οι Iron Maiden, οι Saxon έτυχαν της αναγνώρισης που άξιζαν…». 

Και όσο τον τιμά τούτη η τελευταία δήλωση, άλλο τόσο αφήνει να ξεχυθεί το παράπονό του που δεν συμπεριλήφθηκαν σ' αυτή τη λίστα και οι Witchfynde με μια τέτοια λιγοστή αλλά λαμπρή παρακαταθήκη:

1.) Give 'Em Hell (1980)

Track listing: Ready to Roll - The Divine Victim - Leaving Nadir - Gettin' Heavy - Give 'em Hell - Unto the Ages of the Ages - Pay Now Love Later.

 Rondelet ABOUT 1

Παραγωγή : Witchfynde

Με το που παίρνεις τον δίσκο στο χέρι σου «σε πιάνουν τα διαόλια»: Πρώτα με τον τίτλο που σε προειδοποιεί για το τι τρομακτικό και εξώκοσμο σε περιμένει και μετά με το εξώφυλλο, που δεν νομίζω να το είχε επαναλάβει κανένας μέχρι τότε, όπου η γοτθική γραμματοσειρά του ονόματός τους (που θα τους ακολουθούσε σε όλους τους δίσκους τους) δεσπόζει με την πεντάλφα σε μαύρο φόντο και ένας τραγόμορφος κερασφόρος μακρυμάλλης με κατακόκκινα μάτια και με χαραγμένη επίσης την πεντάλφα στο μέτωπο σε «κόβει» με το βλέμμα του.

Πλην όμως το περιεχόμενο δεν ήταν αντάξιο του περιτυλίγματος. Η ηχογράφηση αφενός δεν είναι καλή (αφού η εταιρεία δεν έδινε και πολλά χρήματα) και αφετέρου ο Bridges προσπαθεί, αλλά είναι φανερό ότι δεν κάνει για την μπάντα καθόσον είναι πολύ μελωδικός και πολύ Αμερικάνικος για τα φόντα τους και θα πήγαινε καλύτερα στους Journey ή στους Styx. Τούτο το βλέπουμε στο γραμμένο για το τηλεφωνικό σεξ (άγνωστο σε εμάς εκείνη την εποχή, έτσι;) Pay Now Love Later και στο Gettin' Heavy που κάθε άλλο παρά ασήκωτο είναι και το φάλτσο στο ρεφρέν του αλλάζει τα φώτα! Απεναντίας το Leaving Nadir αρχίζει ως μπαλάντα (μόνο για τέτοια έκανε ο Bridges …), αλλά μετά μπαίνουν οι μπουλντόζες και οι στίχοι αναφέρονται απευθείας στον διάβολο: «….Άσε με να σε πάω εκεί \ είναι κομμάτι του ονείρου \ είναι ότι θες να γίνεις \ από μια εποχή που τώρα φαίνεται καθαρά \ έπαιζα μέσα στο μυαλό εντός τύπου \ που έκανε παρέα με το διάβολο…» με μεγάλη έμπνευση από τους Sabbath που τους τιμούν επαξίως! Το αυτό συμβαίνει και στο The Divine Victim με έντονο Ozzyκό χρώμα και με πλούσιο χαλί από τις πολύ καλές κιθάρες του ασύλληπτου σε όλο τον δίσκο Montalo που δεν σταματούν στιγμή να μας παίρνουν τα μυαλά!!

Το δε εννιάλεπτο Unto the Ages of the Ages (τι τίτλος!!) είναι η μοναδική προγκρέσιβ προσπάθειά τους, καθώς μαγεύονται από την αχλή του χρόνου και ταξιδεύουν μακριά στο παρελθόν σε ψυχεδελικούς τόνους, πριν τους επαναφέρουν τα δηλητηριώδη ριφφ που είναι έτοιμα να κατασπαράξουν μέσα σε τούτη δω την μέταλ σουίτα που δεν δένει με το ύφος του υπόλοιπου άλμπουμ και μας ξενίζει λιγάκι. Οι στίχοι όμως περιγράφουν μια άγνωστη δαιμονική τελετή με πρωινές τελετουργίες, μαύρες βροχές και ρυπαρούς δαίμονες πίσω από παράγκες να ψάχνουν για μάγισσες και να χρίσουν τον έξω από δω ως κριτή των πάντων: «…Δεν διαλύομαι μόνο εγώ δαιμονική αίσθηση \ κάλεσε τον άνεμο πίσω στην φτιάξη του κόσμου \ στην αμφιβολία του σταυρού \ κειτόμαστε ξαπλωμένοι μακρυά ο ένας από τον άλλο \ μέσα στην αιώνια δαιμονική δόξα των αιώνων…» και για τα υπόλοιπα ψάξτε τους και διαβάστε τους!

Τι απομένει; Η δυναμική εισαγωγή Ready to Roll και η κορωνίδα του δίσκου Give 'em Hell, ένας μεταλλικός ακρογωνιαίος λίθος τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά και σίγουρα ένα δυναμικό σινγκλ του μέταλ εκείνης της εποχής που οι Maiden δεν έγραψαν ποτέ και με τα τάστα του Montalo να έχουν πάρει φωτιά!! Ναι, μας κερνάνε κόλαση, αλλά μόνο σε τούτο το κομμάτι!

Παρόλα αυτά ο δίσκος έσκασε σαν καρπούζι στα ροκ στέκια της εποχής και θεωρήθηκε μεγάλη επιρροή για το black metal, θα προτιμούσαμε όμως περισσότερη αγριάδα, αλλά… λίγη υπομονή. Αργότερα θα τα καταφέρουν!! 

(***) 

2.) Stagefright (1980)

Track listing: Stagefright - Doing the Right Thing - Would Not Be Seen Dead in Heaven - Wake Up Screaming - Big Deal - Moon Magic - In the Stars - Trick or Treat – Madeleine.

 Rondelet ABOUT 2

 Παραγωγή : Roy Neave – Witchfynde

Ο τίτλος «Τρακ» δεν είναι τυχαίος, γιατί συνεχίζουν να είναι «σφιγμένοι» χωρίς να έχουν «λυθεί», αποβάλλοντας την σκοτεινάδα του πρώτου άλμπουμ και βγαίνοντας στο φως χαρούμενοι και ευτυχισμένοι βγάζοντας ένα δίσκο που αμερικανοφέρνει όσο δεν παίρνει και, το χειρότερο, όσο δεν πρέπει. Γι' αυτό τα Doing the Right Thing, Big Deal, In the Stars και η ροκ (και όχι μέταλ…) μπαλάντα Madeleine δεν ακούγονται. Τα Σαμπαθικά ριφφ εξακολουθούν να απασχολούν τον Montalo στα καλά Stagefright, Trick or Treat και στο κακό Wake Up Screaming, όμως η θεματολογία των στίχων αρχίζει να φεύγει έξω από τις γνωστές διαστάσεις και αισθήσεις του κόσμου μας, αφήνοντας μπροστά το μπάσο του Coulton να καθοδηγεί σωστά τους μεταλλικούς κεραυνούς της κιθάρας.

Έτσι τους ακούμε και τους απολαμβάνουμε στα καλύτερα του δίσκου Would Not Be Seen Dead in Heaven και στο υπέροχο (και δίκαια το αγαπημένο του Montalo) Moon Magic που προκαλούσε χαμό στις συναυλίες τους!!

Σιγά μην κοπούμε ατενίζοντας την ανοιχτή πόρτα με κίτρινο άρρωστο ημίφως να φωτίζει ένα κατασκότεινο φόντο και πίσω από αυτήν να απεικονίζεται η σκιά μιας …κρεμάλας, όλα αυτά με δυο πελώρια μάτια στο πάτωμα να μας κόβουν τα ήπατα στο εξώφυλλο !!! Όπως φαίνεται ήταν μόνο για το θεαθήναι και τίποτε ακίνδυνο δεν υπάρχει εδώ μέσα!

Αμέσως μετά την κυκλοφορία του δίσκου έφυγαν οι Coulton και Bridges (ευτυχώς…) και «τα έσπασαν» και με την εταιρεία τους (τι περίμεναν δηλαδή; Με καμία Vertigo είχαν να κάνουν;).

Κατά τον Montalo τούτο το άλμπουμ: «…Είναι πιο πειραματικό από το προηγούμενο. Πειραματιζόμασταν στο στούντιο με νέους ήχους, αλλά ταυτόχρονα το feeling των Witchfynde νιώθαμε ότι υπάρχει στο δίσκο…» Σιγά το πείραμα ρε! 

(**½) 

3.) Cloak & Dagger (1983)

Tracklist: The Devil's Playground - Crystal Gazing - I'd Rather Go Wild - Somewhere To Hide - Cloak And Dagger - Cry Wolf - Start Counting - Living For Memories - Rock + Roll - Stay Away - Fra Diabolo

 Expulsion EXIT 5

Παραγωγή : Phil Chilton

Ο νεοφερμένος εξαιρετικός τραγουδιστής Luther Beltz, με φωνή κομμένη και ραμμένη για μέταλλο και με το τρομακτικό γκόθικ μακιγιάζ του (εμένα γιατί μου κάνει σαν μια καρικατούρα του Οζζυ;), έδεσε αμέσως με την μπάντα αλλάζοντας τελείως τον χαρακτήρα των τραγουδιών τους. Οι τίτλοι αποδίδουν πλήρως το όνομά τους και οι στίχοι δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να λαχταρούν να βρεθούν μαζί μας στην κόλαση σε ένα κυριολεκτικά φλεγόμενο πεδίο μάχης!! Το μπάσο βρίσκεται στα χέρια του Pete Surgey και με τους άλλους δύο η μπάντα εδώ σοβαρεύει απότομα και δείχνει τα δόντια της. Θαυμάστε μια απίστευτη χέβυ μέταλ θεά με τα όλα της, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τους Iron Maiden της εποχής, αλλά και τους Black Sabbath και τους Judas Priest!!! Συνθέσεις καταπληκτικές, σόλα άπιαστα, ουρλιαχτά, ορυμαγδός που δεν σε αφήνουν ήσυχο ούτε για μια στιγμή και θέλεις κι άλλο!!

Γι' αυτό το Crystal Gazing είναι ένα μέταλ αλυσοπρίονο με άκρως τοξικό ριφ που δεν σταματά με τίποτα, το τριαξονικό Living For Memories περιέχει ένα απίστευτο σόλο που καθηλώνει, το Rock + Roll βαδίζει μεν στα χνάρια των Status Quo, αλλά…much heavier sounding και τα I'd Rather Go Wild και Cloak And Dagger εξελίχθηκαν σε συναυλιακά τους χαϊλάιτ!!

Το πνιχτό γελάκι της αρχής του The Devil's Playground μας μπάζει στο κλίμα του τίτλου και το σπηντ μέταλ Cry Wolf δείχνει το τσιμεντένιο δέσιμό τους! Τους συγχωρούμε που στο Somewhere To Hide προσπαθούν επαξίως να πιάσουν την μελωδικότητα των Rainbow (αλλά χωρίς τον Dio… άδικος κόπος!!) και που χαμηλώνουν λίγο τις μηχανές τους στα Stay Away και Start Counting.

Και τι να πρωτοπεριγράψεις στο εξώφυλλο; Ένας δύστυχος, δεμένος χιαστί κάτω από ένα πελώριο μάτι, να υπομένει τα πάνδεινα βασανιστήρια με φωτιές, σπαθιά να του σκίζουν τη σάρκα, φίδια να έρπονται στο κεφάλι του και όλα αυτά κάτω από την εποπτεία μιας φτερωτής νεκροκεφαλής κάτω από ένα σπαθί σε ένα εξωγήινο μωβ φόντο γεμάτο αστραπές. Εδώ οι φίλοι το τερμάτισαν!!!

Το νέο τους, επίσης small, label Expulsion Records μερίμνησε για την πολύ καλή ηχογράφηση, αλλά αμέσως μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ κήρυξε πτώχευση, αφήνοντάς τους ακόμα μια φορά άστεγους και οργισμένα άτυχους… 

Έμεινε όμως τούτος ο δίσκος για να μας αφήσει κυριολεκτικά άναυδους…

(****) 

4.) Lords Of Sin (1984)

Tracklist: Lords Of Sin - Stab In The Back – Heartbeat - Scarlet Lady - Blue Devils - Hall Of Mirrors - Wall Of Death – Conspiracy - Red Garters.

Mausoleum LORD 835354

Παραγωγή : Phil Chilton

Με καινούργιο μπασίστα τον Edd Wolfe, βρήκαν για τρίτη φορά δισκογραφική στέγη στην Mausoleum Records και παρότι ο δίσκος θεωρείται ο πιο δυναμικός τους και η καλύτερη δουλειά τους, αφενός οι κακές κριτικές που δέχτηκε και αφετέρου η χρεωκοπία (πάλι;) της εταιρείας τους έφεραν και το τέλος.

Δεν εγκατέλειψαν όμως αμαχητί: Στο εξώφυλλο ένα ασπρόμαυρο πορτραίτο του Beltz με κάτασπρα μάτια λες κι έχει βγει από ταινία τρόμου δεν σηκώνει και πολλά πολλά. Σε είδε μια φορά; Ήρθε το τέλος σου!!!

Χρίζονται «Άρχοντες της Αμαρτίας» και δικαίως: Και εδώ τα δίνουν όλα και εδώ μαγεύουν με το παίξιμό τους και τις εκπληκτικές συνθέσεις τους!! Κρίμα που δεν αναγνωρίστηκαν ως ισότιμοι με τους Maiden!! Ο Montalo ίπταται ανάμεσα σε Ανδρομέδα και Άλφα Κένταυρου και μπορεί μεν να φεύγουν από την σκοτεινιά του προηγούμενου δίσκου, όμως μπαίνουν σε νέα πεδία και δρέπουν δάφνες εξίσου! Και φυσικά με δίσκους σαν κι αυτόν είναι δίκαιη η επιρροή που άσκησαν στους νεότερους!!

Τα κηρύγματα της εκκλησίας σταματούν μπροστά στο Lords Of Sin, η μαχαιριά Stab In The Back στρίβει και αφήνει την πληγή να χάσκει και έριχνε τα τσιμέντα στις συναυλίες τους, ο εκπληκτικός στροβιλισμός της κιθάρας του Scarlet Lady κάνει τους Maiden (λες κι ακούς αουτεικ από την εποχή του Di’ Anno!) να σκάσουν από τη ζήλεια τους, το τανκς Hall Of Mirrors ρίχνει τα πάντα στο πέρασμά του και το γεμάτο λύσσα Wall Of Death αποδεικνύει ότι όταν έπαιζαν γρήγορα το είχαν.

Δυστυχώς δεν φαίνεται να εγκατέλειψαν τις αμερικανιές στο Blue Devils και στο Heartbeat, ενώ στο αργό Conspiracy μιμούνται δυστυχώς τον Ozzy…

Ο εκπληκτικός ινστρουμένταλ επίλογος μόλις ενάμιση λεπτού Red Garters μας αποχαιρετά, με την κιθάρα του Mondalo να στροβιλίζεται σε κλασσικότροπα πεδία.

Πρόκειται για ένα εκπληκτικό κύκνειο άσμα και αγαπημένο άλμπουμ των Scoresby και Montalo, καθώς και οι ίδιοι ομολογούν ότι: «…κάναμε περίπου ένα χρόνο να το ηχογραφήσουμε και να τα κάνουμε όλα σωστά, αλλά η Mausoleum βάρεσε κανόνι την ίδια μέρα που κυκλοφόρησε ο δίσκος…»!!! Μάλιστα στα πρώτα 10.000 αντίτυπα έδιναν ως δώρο bonus το Live EP «Anthems» διαρκείας 20 λεπτών το οποίο το άκουσα και είναι εξαιρετικό!!

Έχει τα εξής τέσσερα κομμάτια: Cloak And Dagger (σε πολύ καλύτερη εκτέλεση), I'd Rather Go Wild, Moon Magic (άπαιχτη εκτέλεση) και Give 'em Hell (εδώ σηκώνονται οι τρίχες όλων όσων βρέθηκαν εκείνο το βράδυ) που αποδεικνύει πόσο εξαιρετικοί ήταν και στα λάιβ τους!!

(****)

Επανήλθαν το 2001 με το The Witching Hour και το 2008 με το Play It to Death (και τα δυο στην Neat αυτή τη φορά).

Ναι, θα άξιζαν να μοιραστούν τελικά το θρόνο μαζί με τους Iron Maiden και Saxon, καθόσον έδωσαν πολύτιμες διδαχές στους σημερινούς ντεθάδες…

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

Πηγές: 

Wikipedia 

YouTube 

Discogs 

rockpages.gr 

Felix Guirand «Παγκόσμιος Μυθολογία» Εκδ. Γιοβάνη, 1957, σελ. 14