Ως ελάχιστο φόρο τιμής στον πρόσφατα αποθανόντα Gary Rossington και θέλοντας να μην μείνουμε στην τυπική ενασχόληση με τους Lynyrd Skynyrd, εξετάζουμε την βραχύβια πορεία ενός προσωπικού του project.

Από τότε που καθιερώθηκαν τα αεροπλάνα ως μέσα μεταφοράς, τα αεροπορικά δυστυχήματα δυστυχώς ήταν και αυτά μέσα στο πρόγραμμα και παρά τις διαβεβαιώσεις ότι το αεροπλάνο τυγχάνει το ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς, σας διαβεβαιώνω ότι μέχρι σήμερα μια ολόκληρη… Πάτρα (!!) έχει εξαϋλωθεί κάτω από συντρίμμια ατράκτων…

Δεν θα μπορούσε φυσικά ο κόσμος της μουσικής να μείνει ανεπηρέαστος, καθόσον η επιτυχία συνεπάγεται και περιοδείες στις οποίες το αεροπλάνο είναι το μόνο πρόσφορο μέσο. Και μπορεί μεν ο χαμός του Buddy Holly, του Big Bopper και του Ritchie Valens στα 1959 να ήταν το πρώτο αεροπορικό δυστύχημα που έκανε τον Don McLean 12 χρόνια αργότερα να το χαρακτηρίσει ως «…The Day the Music Died…», αλλά αμφιβάλλω εάν υπήρξε άλλο δυστύχημα που έκανε τους ανά τον κόσμο ροκάδες να κλάψουν τόσο πολύ, όσο εκείνο που συνέβη εκείνη την αποφράδα ημέρα του Οκτωβρίου 1977, το οποίο στοίχισε τη ζωή στους Ronnie Van Zant, Steve Gaines και στην αδελφή του τελευταίου Cassie Gaines και οδήγησε στην (προσωρινή) διάλυση των ένδοξων πατριαρχών του νότιου ροκ Lynyrd Skynyrd.

Όσο για τα υπόλοιπα μέλη, οι άλλοι δύο κιθαρίστες Allen Collins και Gary Rossington ήταν σε σοβαρή κατάσταση, ο δε μπασίστας Leon Wilkeson ήταν τόσο άσχημα που αρχικά τον πήραν για νεκρό (!). Μόνο ο ντράμερ Artimus Pyle και ο πληκτράς Billy Powell την «είχαν βγάλει καθαρή» και μετά από δυο βδομάδες νοσηλείας πήραν εξιτήριο.

Η όρεξη για επανασύνδεση όμως ήταν ακόμα ζωντανή και υπήρξαν πιέσεις στα επιζώντα μέλη να ξαναστήσουν την μπάντα (και πώς θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς όταν είχαν τόση μεγάλη επιτυχία;).

Η αρχή έγινε όταν οι Pyle και Powell συμμετείχαν σε ένα δίσκο του Leo LeBranche. Λίγο αργότερα οι ίδιοι με την προσθήκη του Wilkeson, του κιθαρίστα Barry Lee Harwood και του παλιού τραγουδιστή των Skynyrd Jo Billingsley έστησαν τους Alias για ένα μόνο άλμπουμ και για μερικά λάιβ.

Σε ένα από αυτά μάλιστα τον Γενάρη του 1979, όταν ανέβηκαν όλοι οι επιζώντες στην σκηνή του Charlie Daniels στο Nashville για να παίξουν το Free Bird έκαναν τον τελευταίο να αναφωνήσει στο μικρόφωνο από την χαρά του «Lynyrd Skynyrd is back!».

Band Photo: Από αριστερά: Billy Powell, Gary Rossington, Derek Hess, Barry Lee Harwood, Dale Krantz, Allen Collins και Leon Wilkeson

Αυτό ήταν. Από κει και πέρα οι φίλοι μας προσέλαβαν την τέως τραγουδιάρα των 38 Special Dale Krantz για να κουβαλήσει μόνη της το βαρύ μικρόφωνο του Ronnie Van Zant και, για να μην ξεφύγουν από την τακτική της παλιάς τους μπάντας, πήραν και τον Barry Lee Harwood ως τρίτο κιθαρίστα. Έτσι γεννήθηκαν οι Rossington - Collins Band (αλήθεια έψαχναν πολύ να το βρούν το όνομα;) και άρχισαν αμέσως πρόβες. Δεν έμελλε όμως ο Pyle να παραμείνει μαζί τους, καθόσον χτύπησε με τη μηχανή του και έσπασε το πόδι του (θά 'πρεπε να ρίξει ένα λόττο με τόσα που του έτυχαν…) και έτσι πίσω από τα ντραμς κάθισε το πατριωτάκι τους από το Jacksonville Derek Hess. Η κατάρα δεν άφησε ούτε τον Rossington, που το 1980 έσπασε και αυτός το πόδι του (!).

Το δαχτυλίδι των Lynyrd Skynyrd που φορούσαν ήταν ασήκωτο, αλλά παρόλα αυτά το γυάλισαν και πάλι (όσο μπορούσαν…):

1.) Anytime, Anyplace, Anywhere (1980)

Track listing: Prime Time - Three Times as Bad - Don't Misunderstand Me - One Good Man – Opportunity – Getaway - Winners and Losers - Misery Loves Company - Sometimes You Can Put It Out.

MCA 5130

Παραγωγή : Allen Collins, Barry Harwood, Gary Rossington

Όταν εδώ παίζουν τα ⁴/₇ (ή αν προτιμάτε το…57%!) των Skynyrd, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Σίγουρα ακούμε το χαμένο άλμπουμ τους ή αν προτιμάτε όλα αυτά που απορρίφθηκαν (κακώς) όλα αυτά τα χρόνια ή την φυσική συνέχεια του Street Survivors.

Η ειδοποιός διαφορά εδώ δεν είναι άλλη από το φοβερό και τρομερό λαρύγγι της αλανιάρας Krantz με ένα θανατηφόρο γρέζι που δεν χαρίζει κάστανα τιμώντας το θρόνο του προκατόχου της και που σίγουρα η Janis Joplin θα ένιωθε όμορφα ακούγοντάς την, δένει γάντι με την μπάντα, τι γάντι δηλαδή, σκέτη κόλαση είναι!! Ήταν λογικό λοιπόν να «του γυαλίσει» του Rossington και να σπεύσει να την κάνει γυναίκα του!

Τα σόλα εξακολουθούν να πετάνε (τι περιμένατε άλλωστε;) όντας το ίδιο θεϊκά ακόμα κι όταν διαρκούν τρία δευτερόλεπτα. Βέβαια ο δίσκος θα μπορούσε να ανήκει και στους 38 Special χωρίς ιδιαίτερη διαφορά (όταν μάλιστα στη φωνή είχαν τον αδελφούλη…). Φαίνεται η αδράνεια του ατυχήματος τους άνοιξε την όρεξη να παίξουν για να δείξουν ότι δεν ξόφλησαν!!

Δύσκολα βρίσκεις κακό κομμάτι εδώ μέσα. Γιατί μόνο μέτρια μπορούν να χαρακτηριστούν τα One Good Man, Winners and Losers και το εξάλεπτο Sometimes You Can Put It Out με τις ωραίες πενιές στην slide.

Κατά τα λοιπά οι Skynyrd στοιχειώνουν τις κορωνίδες του δίσκου Three Times as Bad, ένα αργό εξάλεπτο που πατάει πολύ στο Tuesday’s Gone με φοβερά «μαύρα» φωνητικά από την Krantz, και το Prime Time (που το έβαζε συνέχεια ο Πετρίδης κι από εκεί τους γνώρισα) με ωραία δουλειά στο πιάνο (όχι στο αρμόνιο ούτε στο χαμοντ) από τον μάστορα Powell. Το Don't Misunderstand Me ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία τους στα τσάρτς, το Misery Loves Company (τι τίτλος!!) βαδίζει στα χνάρια του That Smell, αλλά είναι το ίδιο καλό, το Opportunity με τις διπλές κιθάρες και τα ξελαρυγγιάσματα της Krantz βρωμάει μπέρμπον και το εξάλεπτο Getaway είναι η αξιέπαινη προσπάθειά τους να γράψουν ένα ποπ κομμάτι χωρίς να τα πηγαίνουν καθόλου άσχημα με σωστές αρμονίες και κιθάρες που γλιστρούν σαν φίδια!! Σίγουρα ο συγχωρεμένος θα έβγαζε σπυριά αν τον έβαζαν το πει, αλλά εδώ δένει γάντι με την υπέροχη φωνή της!

Ένα πολύ καλό άλμπουμ του νότιου ροκ που στεκόταν επιδέξια με δεδομένο τον θάνατο των αυτοκρατόρων, που πήγε στο № 13 των άλμπουμς του Billboard και που ακούγεται ευχάριστα το ίδιο και σήμερα (αρκεί να μην είστε οπαδός του Aphex Twin για παράδειγμα…).

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το συμβολικό εξώφυλλο με τον φοίνικα να αναδύεται από τις φλόγες σηματοδοτώντας μια νέα μπάντα και ναι, Lynyrd Skynyrd is back!

(***)

2.) This Is the Way (1981)

Track listing: Gotta Get It Straight – Tashauna - Gonna Miss It When It's Gone - Pine Box - Fancy Ideas - Don't Stop Me Now - Seems Like Every Day - I'm Free Today - Next Phone Call - Means Nothing to You.

MCA 5207

Παραγωγή : Allen Collins, Gary Rossington

Στο εξώφυλλο μια ανοιχτή πόρτα μας λέει «από 'δώ» αλλά… προς τα πού; Η έμπνευση μάλλον πέθανε μαζί με το κατεστραμμένο αεροπλάνο και η βενζίνη τους τελείωσε εδώ. Πιο γήινο και πιο γαλήνιο από το προηγούμενο, η Krantz τραγουδάει μόνο πλέον, αλλά οι συνθέσεις χάσκουν και πάσχουν και, το χειρότερο, ανακατεύουν και το φάνκυ μέσα, κάτι που με ενοχλεί αφάνταστα. Ακούστε για παράδειγμα τα Gotta Get It Straight, Next Phone Call και Fancy Ideas (με φωνητικά από τον Collins) και αναρωτηθείτε αν είναι η ίδια μπάντα.

Οι εκπλήξεις δεν σταματούν όμως μόνο εδώ: Δοκιμάζουν την τύχη τους και με μπαλάντες. Και αν στο πεντάλεπτο Tashauna τα πάνε καλά, στο I'm Free Today (με φωνητικά και πάλι από τον Collins) τα θαλασσώνουν. Και τι τους έπιασε να πουν ακαπέλλα το Pine Box;

Οι κιθάρες πάντως είναι οι μόνες που δεν έχουν αλλάξει και αν έλειπαν και αυτές ούτε με γαριδάκια δεν θα πουλιόταν ο δίσκος. Κακώς έβγαλαν τον τρίτο κιθαρίστα Harwood από την παραγωγή αλλά… τι να σώσει εδώ;

Τα μόνα που ακούγονται είναι τα «υπόλοιπα» από τον προηγούμενο δίσκο Gonna Miss It When It's Gone, Don't Stop Me Now με την Krantz να ξαναβρίσκει το γρέζι της για τελευταία φορά και το Seems Like Every Day. Όσο για το Means Nothing to You, σωστά τα λέει ο τίτλος: δεν λέει τίποτα για μας, γιατί είναι ξαναζεσταμένο δευτεροκλασάτο των Skynyrd μόνο για πρόβα…

Άραγε αν υπήρχαν οι Lynyrd Skynyrd θα έβγαζαν έναν τέτοιο δίσκο; Όχι πιστεύω εγώ. Φυσικό ήταν λοιπόν να τον χαρακτηρίσει το Record Mirror ως «hackneyed bollocks» (μεταφράστε αν τολμάτε…)

(**)

Διαλύθηκαν το 1982. Στη διάλυση τους συνέβαλε κυρίως η σταδιακή κατάρρευση του Collins, λόγω του θανάτου της γυναίκας του Kathy, το 1980, ενώ εγκυμονούσε το τρίτο παιδί τους, αλλά και το ειδύλλιο μεταξύ του Rossington και της Krantz, που αργότερα οδήγησε και στο γάμο. Όλα τα επιζώντα μέλη των Skynyrd, θα επανενωθούν πάντως δέκα χρόνια μετά το ατύχημα, ξανασχηματίζοντας το συγκρότημα, με την προσθήκη του Johnny Van Zant, μικρότερου αδερφού του Ronnie, στα φωνητικά.

Μέχρι πρόσφατα οι Skynyrd υπήρχαν ακόμη και έδιναν συναυλίες με τον Rossington ως το μοναδικό εν ζωή αυθεντικό μέλος τους. Πλέον έφυγε και εκείνος...

Ο Φοίνικας φαίνεται ότι κάηκε τελικά…

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

Πηγές:

Wikipedia

YouTube

Discogs

Apotis4stis5.com