Πώς το έλεγε αρχικά ο jazz poet Gil Scott-Heron; “The revolution will not be televised”. Τι μας είπε ο κατά δήλωσή του jazz devil; “The revolution is being televised”. Το πρώτο ακούστηκε το 1971, δίνοντας μια γροθιά στο υπογάστριο της απάνθρωπης πλευράς του κατεστημένου της εποχής, ενώ το δεύτερο έρχεται να στηλιτεύσει την υποκριτική ελευθερία της εποχής της εξαπάτησης και των απογυμνωμένων από κάθε συμπόνοια ζωντανών αναμεταδόσεων, δηλώνοντας με σαφήνεια “I’m trying hard to find the lies”. Δύο φαινομενικά αντίθετες παράμετροι, που καταδεικνύουν με λόγιο και διερευνητικό αντίστοιχα τρόπο το ίδιο πρόβλημα.

Το βράδυ της Παρασκευής όσοι μαζευτήκαμε στο Piraeus Club Academy γνωρίζαμε πολύ καλά ότι θα παρακολουθούσαμε μια ζωντανή εμφάνιση του κυρίου Barry Adamson, οποίος στη σόλο καριέρα του διαφοροποιήθηκε από τα μουσικά μονοπάτια που είχε ακολουθήσει κατά τις συμμετοχές του στους πολύ αγαπημένους μου Magazine, καθώς και τους Buzzcocks, Visage και Nick Cave and the Bad Seeds. Το νέο στίγμα του δόθηκε άμεσα από το υπέροχο EP The Man With the Golden Arm και κυρίως από το αξεπέραστο στα τριανταεπτά χρόνια της προσωπικής του καριέρας (ίσως με μια εξαίρεση που θα αναφέρω παρακάτω) άλμπουμ Moss Side Story. Από τότε η jazz πήρε τα ηνία και μαζί με εμφανείς επιρροές από τη soul, το trip-hop, την dark wave και διάφορες “post” παραλλαγές της rock έφτιαχνε και εξακολουθεί να συνθέτει κατά κύριο λόγο κινηματογραφική μουσική που είτε είναι σκοτεινή είτε χαρούμενη και φιλήδονη, έχει πάντοτε ως κεντρικό άξονα το συναίσθημα. Πριν όμως ανεβεί στη σκηνή, είχαν σειρά οι Magenta Flaws.

Η μπάντα από την Αθήνα, που αγαπά την electronica, τηνambient, τη nu-jazz και τον ευρύτερο trip-hop και μη ήχο του Bristol, είχε μια πολύ καλή παρουσία, παρουσιάζοντάς μας ένα σετ διάρκειας σαρανταοκτώ λεπτών με τραγούδια από τα δύο άλμπουμ που έχει ήδη κυκλοφορήσει, δηλαδή τα Corridor (2016) και Saturation (2022), καθώς και από το επερχόμενο. Ειδικότερα από το τελευταίο γνωρίζαμε μόνο το single Exhale, ενώ είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τρεις ακόμα συνθέσεις. Το κοινό ανταποκρίθηκε θερμά, δείχνοντας την προτίμησή του στις πιο upbeat στιγμές και, κατά κανόνα, στα τραγούδια που εκ των προτέρων γνώριζε.

Οι Magenta Flaws ξεκίνησαν στις 21.18’ με δύο ατμοσφαιρικές συνθέσεις. Αρχικά έπαιξαν το Watershed που συνδυάζει επιρροές από το post-trip hop και την indie-rock της δεκαετίας του ’80, για να συνεχίσουν με το ευαίσθητο και πρώτο από τα τρία καινούργια για όλους εμάς τραγούδια, που είχε τίτλο Echo και μου έφερε στο νου τους Alpha. Στη συνέχεια σειρά είχε το επίσης καινούργιο και πιο δυνατό Shutters, που κινείται στο ατμοσφαιρικό πλαίσιο των συνθέσεων των Regressverbot. Το κοινό ανταποκρίθηκε θερμότερα, όπως έκανε και στο επιβλητικό Squares and Circles, για το οποίο σίγουρα δε χρειάζονται συστάσεις.

Τελυεταίο καινούργιο τραγούδι ήταν το Constant Ferry, που έδωσε τη θέση του στο, κατά τη γνώμη μου, δεύτερο αγαπημένο της βραδιάς με γνώμονα την αντίδραση του κοινού, το πασίγνωστο Cutting Loose που έχει κάτι από το μαγικό άγγιγμα των Massive Attack. Κι ενώ θα μπορούσε να πει κάποιος “There’s no need to ask for more”, ήρθε το καινούργιο αλλά ήδη γνωστό Exhale, που πήρε την άτυπη πρωτιά και μίλιστα απολύτως δικαιολογημένα. Η άρτια εκτέλεσή του ανέδειξε το «συναυλιακό χαρακτήρα» του τραγουδιού και δικαιολόγησε απόλυτα την επιλογή του ως προπομπού του άλμπουμ που πρόκειται να κυκλοφορήσει. Η μπάντα είχε επιλέξει ως επίλογο το παρά λίγους στίχους ορχηστρικό Turn Out But Not As You Turned In, μέσα από την κλιμάκωση του οποίου τα τρία επί σκηνής μέλη είχαν την ευκαιρία να μας αποχαιρετήσουν με τον καλύτερο τρόπο.   

Όταν το ρολόι έδειχνε 22.29’ ο Barry Adamson ανέβηκε στη σκηνή. Το πρώτο που είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ήταν το ότι η ομοιότητά του με τον Jeff Goldbloom μάλλον αυξάνεται όσο περνούν τα χρόνια (άλλωστε και οι δύο αγαπούν πολύ τη jazz) και το δεύτερο ήταν το πόσο άμεσος, προσηνής και ομιλητικός ήταν με το κοινό. Μετά τον εκ μέρους του χαιρετισμό και την μάλλον ασυνήθιστη οικειότητα με την οποία τον προσφωνούσαν μερικοί τύποι που στέκονταν μπροστά, καταλάβαμε πως θα παρακολουθούσαμε μια όσο το δυνατόν περισσότερο διαδραστική συναυλία. Ο Barry μιλούσε μετά από κάθε τραγούδι που ολοκλήρωνε ίσως για να πάρει μερικές ανάσες, ίσως για να επιτύχει την αμεσότητα που λέγαμε, ίσως και για τα δύο. Δεν έχει σημασία. Αρχικά, ψάχνοντας να συνδέσει την κιθάρα του, μας είπε αυτοσαρκαζόμενος ότι οι μέρες που είχε δεκαπέντε τύπους που φρόντιζαν για όλα αυτά πριν βγει να παίξει έχουν παρέλθει και τώρα πρέπει να τα κάνει μόνος του και, φυσικά, να θυμάται που ακριβώς θα κάνει τις συνδέσεις.

Ήδη το κοινό ένιωθε άνετα, κάτι που παρατήρησε και ο ίδιος και μας ευχαρίστησε επανειλημμένα για αυτό, περνώντας αμέσως στο These Would Be Blues με τη σωστά συνδεδεμένη κιθάρα του και έχοντας στα πλαϊνά του τη συνοδεία ντραμς και κίμπορντς. Τώρα, αν σας φαίνεται και εσάς λίγο οξύμωρο το πώς ένας τύπος που μας συστήθηκε ως μπασίστας παίζει ζωντανά χωρίς τη συνοδεία μπάσου, θα έλεγα ότι αυτό στην πράξη αποδείχτηκε λιγότερο σημαντικό από όσο φαντάζεστε, κυρίως λόγω του τύπου που κρατούσε τις μπαγκέτες. Αυτό ήταν το πρώτο από τα αρκετά τραγούδια μέσα από τον πιο πρόσφατο δίσκο του με τίτλο Cut to Black, τη μουσική του οποίου ο ίδιος έχει περιγράψει ως “It’s not gospel, it’s not soul, it’s not blues and it ain’t rock n’ roll. It’s all of ’em”. Και, φυσικά, έχει δίκιο.

Του λόγου το αληθές διαπιστώσαμε και στο φερώνυμο του δίσκου τραγούδι Cut to Black, που χειροκροτήθηκε πολύ. Παραδόξως, μας είπε αμέσως μετά ότι έχει λίγο τρακ, αλλά νιώθει “Connected with everybody in the room”. Συνέχισε με το μάλλον αγαπημένο του από το δίσκο πολύ καλό Demon Lover, το οποίο αποκάλεσε καθαρόαιμο blues, αν και εμένα μου θύμισε -χωρίς φυσικά να φτάσει- τη μαγική jazz του EP The Taming of the Shrewd, η οποία κατά τη γνώμη μου αποτελεί την εξαίρεση που έγραψα παραπάνω και μπορεί να κοιτάξει κατάματα το Moss Side Story. Χρειάζεται να πω ότι έγινε χαμός; Ακολούθησε το Whispering Streets, που ο ίδιος προλόγισε ως τραγούδι εκδίκησης, ενώ, αφού μας είπε πως ένα από τα πιο αγαπημένα τραγούδια που έχει γράψει είναι το The Beaten Side of Town, μας το παρουσίασε.

Ύστερα μίλησε για την ενδοσκόπηση που έκανε κατά την πανδημία, όταν συνειδητοποίησε ότι δεν έχει ασχοληθεί με τα blues (ορίστε;). Για να καλύψει, λοιπόν, αυτό το κενό έγραψε το Sundown County που μας τραγούδησε μόνος με συνοδεία την κιθάρα του, ζητώντας από το κοινό να τον συνοδεύει. Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό ήταν ένα από τα τραγούδια που καταχειροκροτήθηκαν. Φορτισμένα τραγούδησε και το αφιερωμένο σε κάποιον γνωστό του The Climber, όπως και το One Last Midnight που δεν είναι δυνατό να παραβλέψεις ότι θυμίζει τις παλιές μέρες του Bob Dylan.

Προφανώς αναγνωρίζοντας στα μάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας του κοινού τις μουσικές αναφορές των απαρχών της καριέρας του, ανέφερε ότι θυμήθηκε το 1985 που ήταν Bad Seed και δεν τολμούσε να ακούσει χορευτική μουσική, παρά μόνο όταν βρισκόταν μόνος στο σπίτι του. Και μόνο τυχαία δεν το ανέφερε, αφού έτσι «δικαιολόγησε» σε ένα κοινό πλήρως εξοικειωμένο -ή έστω συμφιλιωμένο- με την προσωπική του πορεία το χορευτικό Manhattan Satin που ακολούθησε και ξεσήκωσε τους πάντες. Της ίδιας ανταπόκρισης έτυχε και το γνώριμο σε όλους ανεξαιρέτως και υπέροχο The Last Words of Sam Cooke, που έγραψε η σύζυγός του.

Ύστερα ο Barry άφησε την κιθάρα του και τραγούδησε χορεύοντας το People Like Us, που έπαιζαν πρώτη φορά σε συναυλία. Η κιθάρα έμεινε αναπαυμένη και στο Civilization, το οποίο υποτίθεται ότι δεν επέτρεψε να χρησιμοποιήσει προεκλογικά ο Donald Trump, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο Guantanamo Bay! Η ώρα είχε πάει 23.39’ όταν μας αποχαιρέτησε, έχοντας προαποφασίσει ότι θα επανέλθει, κάτι που έκανε άμεσα, ξεκινώντας να παίζει το Still I Rise. Και μετά από αυτό, τι θα μπορούσε να τραγουδήσει; Φυσικά, το Jazz Devil σε μια κινηματογραφική εκδοχή της σκοτεινής πλευράς της Νέας Ορλεάνης. Καμία έκπληξη, φανερέ πράκτορα 00666. Το περιμέναμε!

Κείμενο: Τάκης Κρεμμυδιώτης / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής