Ακόμη και σήμερα, 20 και βάλε χρόνια μετά την ίδρυσή τους, υπάρχει η πεποίθηση πως οι Antimatter είναι ένα side project των Anathema. Προφανώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο, καθώς ο Mick Moss ουδέποτε διατέλεσε μέλος τους (αν και του ζητήθηκε), όμως δύο σημεία στηρίζουν την παρεξήγηση: τα τρία πρώτα άλμπουμς γράφτηκαν εξ ημισείας με τον Duncan Patterson, ο οποίος ίδρυσε το project μαζί με τον Moss λίγο πριν αποχωρήσει από τους Anathema, ενώ στο 4ο άλμπουμ, Leaving Eden, συμμετείχε ο Daniel Cavanagh με την ηλεκτρική κιθάρα του (και δευτερευόντως το πιάνο του). Και, οποία σύμπτωση, το συγκεκριμένο “φύγε εσύ-έλα (έστω και προσωρινά) εσύ” αποτέλεσε κομβικό σημείο για την πορεία των Antimatter, εξού και ο λόγος που εξετάζουμε το Leaving Eden στο παρόν κείμενο.
Ηταν το πρώτο άλμπουμ χωρίς την παραμικρή συμβολή του Patterson, καθώς εκείνος είχε αποχωρήσει ήδη όταν κυκλοφόρησε το, τρίτο στη σειρά, Planetary Confinement. Τότε αποχώρησε και η ταμπέλα “featuring Duncan Patterson, ex-Anathema” που, όσο και να έδωσε στα πρώτα χρόνια των Antimatter ένα ευνοϊκότερο εμπορικό σημείο εκκίνησης, προδιέθετε το κοινό και περιόριζε το εύρος του. Όπως και ο ίδιος ο Moss παραδέχτηκε σε συνέντευξή του, είχε σκεφτεί πολύ σοβαρά να παρατήσει το project, καθώς η μαρκετίστικη ταμπέλα που του είχε φορεθεί δεν εξέφραζε τη δική του μουσική. Η τελική απόφαση ήρθε χάρη σε μία ευτυχή συγκυρία: ο δίσκος που είχε ήδη ετοιμάσει ο Moss θα ήταν ο τελευταίος των Antimatter για την Prophecy Productions, ώστε να τηρηθεί και να αποδεσμευτεί το σχετικό συμβόλαιο. Η συνέχεια δικαίωσε και τις δύο πλευρές, καθώς ως γνωστόν η μπάντα συνεχίζει να υφίσταται και να δημιουργεί υπό την ίδια δισκογραφική ομπρέλα.
Ο πρώτος στίχος του εναρκτήριου Redemption “I should take what's left of this for myself” - μια τυχαία επιλογή σύμφωνα με τον ίδιο τον Moss, αλλά τόσο σημαντική για το “ξόρκισμα” της φυγής του Patterson και την απρόσκοπτη συνέχιση των Antimatter. Λίγα λεπτά μετά, η θλιμμένη και μαζί αγωνιώδης ατμόσφαιρα εντείνεται από τα drums και την ηλεκτρική κιθάρα, λέξεις άγνωστες ως τότε στο κατά βάση ακουστικό σύμπαν της μπάντας. Υπεύθυνος για τις μαγικές κιθαριστικές μελωδίες του δίσκου ήταν ο Daniel Cavanagh των (πολύ αγαπημένων στη χώρα μας) Anathema, περισσότερο βέβαια ως εκτελεστής των ήδη έτοιμων από τον Moss μερών παρά ως συνθέτης. Οι δύο μουσικοί κινούνταν στους ίδιους χώρους εκείνη την περίοδο (βλέπε Liverpool) και η συνεργασία τους ήρθε εντελώς φυσικά, κάτι που άλλωστε ακούγεται και στο άλμπουμ.
Η θεματική της κατάθλιψης κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος του Leaving Eden. Η παραίτηση από τις απολαύσεις της ζωής, η αποφυγή της κοινωνικής επαφής, ο πλήρης εγκιβωτισμός στις ενδόμυχες σκέψεις, αλλά και η αναμέτρηση με τη θέληση για λύση του προβλήματος: I don't want to be another face in a window, seeing life through a screen, bathed in a warm glow (Another Face In A Window). Ο Moss πείθει πως γράφει επί προσωπικού, τραγουδάει με πάθος, αγγίζει ευαίσθητες χορδές των ομοιοπαθούντων και ευαισθητοποιεί τους “αποστασιοποιημένους”. Στο συγκλονιστικό Freak Show ο Cavanagh κλείνει το κομμάτι με τη μοναδική χροιά της κιθάρας του ως άλλος Rothery. Το οργανικό Landlocked φέρνει τον αέρα της πρόσφατης τότε δουλειάς των Anathema (A Natural Disaster), καθώς ο Cavanagh χρησιμοποιεί στα πλήκτρα τον ίδιο ήχο. Το ακουστικό Conspire είναι το μοναδικό κομμάτι που ηχητικά θυμίζει εξ ολοκλήρου το άμεσο παρελθόν των Antimatter. Στο μυαλό του, ο ήρωάς μας βλέπει όλον τον υπόλοιπο κόσμο να τον αντιπαλεύεται. Η μόνη του αντίδραση: απομακρύνεται από όλους και βάφει τα πάντα γύρω του με μαύρο χρώμα. No colour or shades of hope… Όμως, how long can you hide?, όπως λέει στο ομώνυμο Leaving Eden που ακολουθεί, το αριστούργημα του δίσκου, μία πεισιθανάτια rock ελεγεία που αξίζει να μνημονεύεται ως κλασική. Η ενορχηστρωτική μαεστρία του οργανικού The Immaculate Misconception φέρει την κληρονομιά των Pink Floyd. Το Fighting For A Lost Cause κλείνει το δίσκο με σκοτεινούς τόνους, όμως αφήνεται μια μικρή χαραμάδα αισιοδοξίας: παρότι νιώθω πως έχω χάσει και δεν φαίνεται να υπάρχει διέξοδος από τη δική μου μάχη (And as it's your war, there 'll be no escape at all), τουλάχιστον θα συνεχίζω να παλεύω...
Από εκείνο το χρονικό σημείο και έπειτα, οι Antimatter καθιερώθηκαν ως το solo project του Moss και συνεχίζουν ακάθεκτοι ως σήμερα, έχοντας κυκλοφορήσει έκτοτε 3 studio album και εγκαταλείποντας την ακουστική φόρμα ως κύριο χαρακτηριστικό της μουσικής τους. Σε λίγες μέρες, μάλιστα, θα βρίσκονται για ακόμη μία φορά σε Θεσσαλονίκη (23/3, Eightball), Αθήνα (24/3, Death Disco) & Πάτρα (25/3, Γιάφκα). Το Leaving Eden επανακυκλοφόρησε το 2017 σε ένα διπλό digipak, με δύο remix ως bonus, αλλά και ολόκληρο το άλμπουμ με πολύ ενδιαφέροντα ηχητικό σχολιασμό από τον Mick Moss και την (μάταιη) προσπάθειά του να ξεφύγει από την τοπική Λιβερπουλιανή προφορά.
Πηγές:
- Antimatter “Leaving Eden” reissue - commentary section
- Darkside Russia Webzine: Interview with Duncan Patterson & Mick Moss (2006)
- Progressive Music Planet: Interview with Mick Moss of Antimatter (2017)
