Teenage Fanclub – Here (Pe Ma, 2016)
Το 1989 κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα, κατά τη γνώμη μου, άλμπουμ της pop. Το Now and Again των Καναδών Grapes of Wrath, το οποίο ακόμα βγάζω συχνά από τη δισκοθήκη μου (όχι για να το αερίζω). Η χαρά που ένιωσα ακούγοντας το Here των TFC ήταν διπλή, αφού μετά από έξι χρόνια αναμονής από την κυκλοφορία του Shadows, είχαμε και πάλι καλά νέα από την αξιόλογη αυτή Σκωτσέζικη μπάντα, αλλά και επειδή διαπίστωσα το ύφος του Now and Again να βγαίνει και πάλι αυθεντικό στην επιφάνεια. Το Here αν και δεν έχει πολλές ομοιότητες με τα παλιά τους άλμπουμ, μέσω των οποίων η μπάντα καθιερώθηκε στη μουσική μας συνείδηση, ήδη έχει σκαρφαλώσει ψηλά στο Βρετανικό chart. Κι αυτό προφανώς διότι εκτιμήθηκε η ωριμότητά του, η υπερχειλίζουσα ευαισθησία του, αλλά και η φωτεινή οπτική του. Θα μπορούσε ακόμα να πει κανείς πως είναι ένα άλμπουμ concept αισθητικής, παρά το ότι συνθετικά έχουν συνεισφέρει ο Norman Blake, ο Raymond McGinley και ο Gerard Love, πράγμα που αποδεικνύει στην πράξη την κοινή οπτική τους. Ο δέκατος αυτός δίσκος τους ηχογραφήθηκε στη Σκωτία και τη Γαλλία, ενώ το mixing έγινε στη Γερμανία. Μέσα του θα βρείτε όλα τα στοιχεία που αγαπήσατε στους TFC και φυσικά τις πολύχρωμες κιθάρες τους, σε δώδεκα τραγούδια που μιλούν για τη ζωή και την αγάπη με ένα τρόπο, τον οποίο τουλάχιστον θα έλεγες «απρόσμενα πειστικό».
New Model Army – Winter (Ear Music, 2016)
Δηλαδή, εσείς τι περιμένετε; Εδώ ξέρετε καλά ότι θα βρείτε γενναίες δόσεις από distortion, επικό drumming και τους «ανήσυχους» στίχους του Justin Sullivan, που όλο και περισσότερο πλησιάζουν στο πάνθεον των punk ποιητών – στιχουργών, που διευθύνει η αειθαλής μαμά Patti. Δηλαδή, με αυτό το συνεπέστατο στη δισκογραφία τους εξώφυλλο, μπορούσατε να φανταστείτε ότι το Winter θα ήταν κάποιου είδους εξαίρεση στον όμορφο μέχρι τώρα κανόνα; Η απάντηση είναι καταφατική, αλλά και ελαφρώς αποφατική. Καταφατική, διότι όντως το δέκατο τέταρτο άλμπουμ τους έχει όντως όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τους ΝΜΑ να ξεχωρίσουν από το Vengeance, για τα οποία κι εμείς τους αγαπήσαμε. Αποφατική, διότι δεν έχει κάποια στοιχεία, όπως την ένταση, στις αναμενόμενες δόσεις. Βέβαια, θα μου πείτε, ότι αυτό δεν είναι καινούργιο, αφού η «μεταμόρφωση» υλοποιείται σταδιακά από το Strange Brotherhood. Δε θα διαφωνήσω μαζί σας, παραπέμποντας κυρίως στα Between Dog Αnd Wolf και Between Wine Αnd Blood. Ως εδώ, όμως. Η ηπιότερη έκφραση δε σημαίνει αντίστοιχη έκπτωση στο πάθος, που ανέκαθεν ήταν ο κινητήριος συνθετικός και στιχουργικός μοχλός του Justin. Τέτοιο υπάρχει άφθονο, όμως πιο συγκρατημένα εκφρασμένο. Πιάνει εύκολα κανείς το νόημα από το εισαγωγικό επτάλεπτο Beginning, μα όσο κι αν νοσταλγεί τα παλιά με το επιθετικό Burn the Castle και το Eyes Get Used to the Darkness, στο τέλος θα γοητευθεί από την κρυμμένη στα ηπιότερα τραγούδια δύναμη. Και κάτι για εμάς: το Strogoula έχει για τίτλο τη φερώνυμη κορυφή των Τζουμέρκων. Αμφιβάλλει κανείς ότι η φλόγα καίει ακόμα;
The Foreign Resort – The American Dream (re-issue: Moon Sounds Records, 2016)
Τραβήξτε τις κουρτίνες για να μην περνά ούτε μια αχτίδα από το φως του φεγγαριού. Κουμπώστε το πάνω κουμπί του μαύρου πουκαμίσου σας, βάλτε το στενό παντελόνι κι ύστερα πατήστε το play για να πλημμυρίσει το δωμάτιο με τα new wave και post punk τραγούδια του The American Dream. Πλέον, έχει έρθει η ώρα να μάθουμε καλύτερα πως οι Δανοί μπορούν να εξάγουν καλλιτεχνικά κάτι περισσότερο από το The Killing και τον Mads Mikkelsen. Το τρίο των The Foreign Resort επανακυκλοφορεί σε λιγότερο από ένα χρόνο το E.P. αυτό, έχοντας στο ενεργητικό του 350 περίπου εμφανίσεις σε Αμερική και Ευρώπη και το προπέρσινο άλμπουμ New Frontiers. Με εξαιρετικά ενορχηστρωμένες κατά τα πρότυπα του new wave συνθέσεις, με κάθε όργανο να μπαίνει συχνά μόνο του και να «βρίσκει» τα άλλα στη συνέχεια, αλλά και με την αυτοπεποίθηση που χαρίζει η σπουδή στο έργο των The Cure, Joy Division, Tones On Tail και Killing Joke, οι TFR ουσιαστικά δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αδιαφορίας. Φτιάχνουν πέντε εξαιρετικά τραγούδια, που μοιάζουν να έρχονται απευθείας από τα 80’ς, για να γεφυρώσουν το χτες με το σήμερα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Mikkel Jakobsen τραγουδά όπως ο Robert Smith, αλλά, ακόμα κι αυτό, μοιάζει να μπαίνει στα θετικά τους. Τραγούδια όπως τα The New Blood και Suburban Depression δεν ακούς και πολλά στις μέρες μας.
Cake - Blue Powder (Bristol Archive Records, 2016)
Έβαλα να ακούσω το Blue Powder, πιστεύοντας ότι αυτό είναι το νέο άλμπουμ των Cake. Κι όμως, είχα λάθος! Κι αυτό διότι μπορεί μεν να είναι άλμπουμ των Cake, μόνο που δε μιλάμε για τους Cake από το Sacramento, αλλά για εκείνους από το λατρεμένο μου Bristol. Δε χρειάστηκε να παίξει και πολύ για να καταλάβω ότι κάτι «περίεργο» τρέχει, αφού η υπέροχη και καθαρόαιμη 90’ς φωνή της Debra Haynes (Flatmates) δε σου αφήνει και πολλά περιθώρια σύγχυσης. Για μια στιγμή πέρασε απ’ το μυαλό μου ότι αντικαταστάθηκε ο John McRea, αλλά η σκέψη ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε αυτόματα το τέλος της μπάντας, με έκανε να καταφύγω αρχίσω περαιτέρω αναζήτηση. Στο μεταξύ είχε παίξει το Wild Bill και το εξαιρετικό Falling και ήδη ήξερα ότι μόλις είχα «ανακαλύψει» κάτι καλό. Βέβαια, δεν ξέρω για τι είδους ανακάλυψη μπορεί να μιλά κανείς, όταν η ηχογράφηση έγινε το 1995, αλλά το υλικό κυκλοφόρησε μόλις τον περασμένο Αύγουστο, αφού καμία εταιρεία δεν το είχε αναλάβει. Η μουσική είναι indiepop στα ντουζένια της, μεσουρανούντων των GFB (girlfrontedbands), με τα γνωστά τρίλεπτα τραγούδια, overdose από Heart Throbs και Garbage, καθώςκαι μια ξεχωριστή κλεφτή ματιά στα 70’s με διακριτικές επιρροές από τους The Small Faces και The Kinks, αλλά και τους Penetration στο φερώνυμο τραγούδι. Μαζί με την Deb ήταν ο ιθύνων νους Howard Purse, ο Jez Butler (Groove Farm, Beatnick Filmstars) και ο Rupert Taylor (Groove Farm, Girl Boy Girl). Ψάχνοντας να βρω την αιτία που ένας τέτοιος δίσκος δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην ώρα του, το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι δεν είχε περισσότερο εμφανή τη διακριτική επιρροή του ήχου του Manchester. Ευτυχώς για εμένα, αλλά μάλλον δυστυχώς γι’ αυτούς.
Chickn – Chickn (Inner Ear, 2016)
Μάλλον δε μας τιμά ιδιαίτερα ως μουσικό έθνος το ότι στρέφουμε ευκολότερα την προσοχή μας σε ένα ξένο γκρουπ, απ’ ό,τι σε ένα δικό μας. Βέβαια, είναι παρήγορο (έστω και λίγο) πως αρκετοί πλέον το παραδέχονται. Αν, λοιπόν, ο μέσος μουσικόφιλος της χώρας μας δεν ήξερε ότι οι Chickn είναι «δικοί μας», θα έλεγε πολύ καλά πράγματα, τα οποία ενδεχομένως να μην ξεστόμιζε αν το ήξερε. Εμείς όμως, τα λέμε έχοντας γνώση, και μάλιστα τα επαυξάνουμε! Οι Chickn αν και κατά βάση είναι μουσική κολεκτίβα, έχουν ως σταθερά μέλη τους Άγγελο Κράλλη, Ευάγγελο Ασλανίδη και Παντελή Καρασεβδά. Κυκλοφόρησαν το φερώνυμο ντεμπούτο τους σε διπλό βινύλιο με bonuscd, αλλά και σε digitalalbum, στο οποίο αποτυπώνονται διάφορα μουσικά είδη «εξαναγκασμένα» σε μια υπέροχη συνύπαρξη, που οι ίδιοι αποκαλούν Jetztzeit. Εκτός από την παντού υποβόσκουσα jazz, που στο Modular Prayer (reprise) βγαίνει στο προσκήνιο, υπάρχουν αναφορές στους ηλεκτρονικούς ήχους των 70’ς (Articulation), στους Pink Floyd, αλλά και στους Nick Cave and the Bad Seeds (μέχρι το Tender Prey). Όμως ο ψυχεδελικός ήχος είναι αυτός που κερδίζει στα σημεία το επιβλητικό classic και το krautrock με αληθινά όμορφες συνθέσεις. Στα Taqsim / Rhy / Tavk Hava καιForget / Small Things η ψυχεδέλεια συναντά τους ήχους της ανατολής, στο Aleppo / Jam θυμόμαστε τους The Alan Parsons Project (πριν το Pyramid), στο αγαπημένο Omens το Solar Fire των Manfred Mann Earth Band ξαναζεί δημιουργικά, ενώ στο καταληκτικό Shifting Time Blues / Akhedia το γκρουπ αποδεικνύει ότι μόνο από ακηδία δεν έπασχε, όταν έγραφε τα τραγούδια του. Το Chickn είναι τόσο ώριμο και μεστό, που δε μπορείς να πιστέψεις πως πίσω του έχει μόνο τρία singles.
