Έχουμε ξαναγράψει από το βήμα του Soundgaze πως οι παρουσιάσεις δίσκων, έστω στο επίπεδο των καλλιτεχνών που δεν χαίρουν τεράστιας δημοφιλίας, προσφέρονται για τη δημιουργία οικογενειακής ατμόσφαιρας, μιας και συνήθως παρευρίσκονται σε αυτές φίλοι, συγγενείς και λοιποί συνεργάτες των τιμώμενων μουσικών. Ενώ στην παρουσίαση του πρώτου προσωπικου δίσκου του Nomik (τραγουδιστή των Sleepin Pillow και παλαιότερα των αξιόμαχων αλλά μάλλον υποτιμημένων Universal Trilogy) οι παραπάνω όροι δεν άλλαξαν, ίσως νιώσαμε από την αρχή (θες το πιάσαμε στον αέρα του Τριανόν;) πως η συνέχεια θα ήταν κάτι παραπάνω από μία απλή παράθεση κάποιων όμορφων κομματιών ίσα για να ικανοποιηθεί η όποια προσωπική φιλοδοξία του παρουσιάζοντος. Ήδη η ακρόαση του δίσκου από τα ψηφιακά μέσα (π.χ. Bandcamp) αποκάλυπτε έναν πλούσιο ηχητικό και συναισθηματικό κόσμο που περίμενε καρτερικά για να ενσαρκωθεί σε μία ζωντανή σκηνή. Η συνέχεια ξεπέρασε κατά πολύ και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες - αλλά αυτό θα το δούμε εντός ολίγου.

Η αρχή έγινε με την διακριτική παρουσία του ντουέτου των Atomic Love στην σκηνή του Τριανόν. Η Εύα στη φωνή και τα πλήκτρα ξεχώριζε ερμηνευτικά ως frontwoman του ντουέτου, ενώ και ο φωτισμός την έκανε περισσότερο ορατή από τον κιθαρίστα της. Φανταστείτε ένα συνδυασμό Bjork και Tori Amos στις πιο “βατές” περιόδους τους να κάνουν φωνητικά στα λιγότερο beat-άτα και γκράντε κομμάτια των Keep Shelly In Athens και θα πάρετε μία προσεγγιστική ιδέα του ήχου των Atomic Love. Το δείγμα της δουλειάς τους που παρουσιάστηκε στο Τριανόν ήταν ελάχιστο, ίσως κάτι παρακάτω από μισή ώρα, όμως μας έκανε να βάλουμε tick στο κουτάκι τους στη λίστα των νέων φωνών στις οποίες δίνουμε κάποιες πιθανότητες να μας απασχολήσουν σοβαρά στο μέλλον. Μιας και δεν μπόρεσα να εντοπίσω κάποιο κομμάτι τους στο διαδίκτυο, αναμένω να ακούσω κάποια ηχογράφησή τους και γιατί όχι να τους ξαναδώ ζωντανά όταν αυτό συμβεί.

Και έρχεται η στιγμή που ο Nomik (Κίμωνας Χαραλάμπους) με την παρέα του θα εμφανιστούν στη σκηνή. Η πρώτη solo δισκογραφική δουλειά του frontman των Sleepin Pillow, I Ain’t Gonna Be A King είναι ένα εγκώμιο προς τη γυναίκα ως “το απόλυτο πλάσμα στη γη”. Ντραμς, μπάσσο, κιθάρα βιολί και πιάνο, είναι μια σύνθεση που υποσυνείδητα είναι πάντα πολλά υποσχόμενη.

Πρώτη από τις δέκα ιστορίες του δίσκου, κάνει την εμφάνιση του το She Looks Like A Boy. Γλυκά και ταπεινά μας καλωσορίζει σε αυτή την ιδιαίτερη βραδιά και συνεχίζει με τα The Girl With The Real Hair και  She’s Dancing In The Dark. Στην οθόνη, το ατμοσφαιρικό δειλινό του εξωφύλλου, και το κοράκι με την κορώνα στο στόμα έχει ξεκινήσει το ταξίδι του. Τότε έρχεται η πρώτη “έκπληξη”. Ο Nomik φαίνεται πως έχει αποφασίσει να αποτίσει φόρο τιμής σε μερικούς από τους σπουδαιότερους και επιδραστικότερους καλλιτέχνες. Καθ’ ότι δεν έχουμε συνηθίσει σε παρουσίαση δίσκου να εισχωρούν στην setlist κομμάτια που δεν εμπεριέχονται σε αυτόν, η “έκπληξη” ήταν παραπάνω από ευχάριστη. Άλλωστε κι ο ίδιος επιμένει πως “δίχως την αγάπη τίποτε δεν υπάρχει” και ποιος καλύτερος τρόπος για έναν τραγουδοποιό να δείξει την αγάπη του για τον Μάνο Χατζιδάκι, παρά διασκευάζοντας με τόσο σεβασμό το Μανούλα Μου. Έξυπνη και ιδιαίτερη επιλογή για τη συνέχεια, το Mother των Pink Floyd που μας φέρνει πάλι στο δίσκο με το Me Tarzan, You Jane. Ο κρυστάλλινος ήχος και το μαεστρικό στήσιμο του setlist γεμίζουν το χώρο συναισθήματα που μας αγκαλιάζουν.

Ακολουθεί το υπέροχο Magdalene, εμπνευσμένο από την προσωπικότητα της Μαγδαληνης όπως αυτή παρουσιάστηκε μέσα από το έργο του Καζαντζάκη. Υπέροχη απόδοση των Into My Arms (Nick Cave And The Bad Seeds), Για Πού Τό ’βαλες Καρδιά Μου (Ορφέας Περίδης) με αποκορύφωση της ερμηνείας στο παραδοσιακό Καίγομαι Και Σιγολιώνω που σίγουρα δεν περίμενα να βρεθεί ανάμεσα στα κομμάτια του σετ. Πίσω στο δίσκο με το Biscuit και το προσωπικά αγαπημένο Sister Of June με την εξαιρετική Lia Hide στο πιάνο που θα τα δώσει όλα στο Wild Is The Wind. Προσπαθώντας να μείνω αντικειμενική, λόγω της μεγάλης αδυναμίας που έχω στη Nina Simone, το συγκεκριμένο κομμάτι θέλει πολύ θάρρος να το ερμηνεύσεις, και σπάνια θα το ακούσω σε εκτέλεση που να μην με κάνει να νιώθω άβολα. Όμως οι φωνητικές ικανότητες του Nomik, ξετυλίχτηκαν ακόμα περισσότερο κάνοντας το κι αυτό όπως και όλες τις διασκευές, κάτι παραπάνω από άψογες αποδόσεις. Τα έκανε “δικά του”. Όσο το κοράκι στην οθόνη πλησιάζει στο τελικό του προορισμό, άλλος ένας πολύ αγαπημένος καλλιτέχνης θα ακουστεί στην αίθουσα του Τριανον με το Famous Blue Raincoat (Leonard Cohen). Σειρά έχει το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου I Ain’t Gonna Be A King και το κλείσιμο θα το φέρει το μοναδικό θηλυκό σε μια κοινωνία ανδρών, η Smurfita. Με πολλή αγάπη, ο οικοδεσπότης παρουσίασε κι ευχαρίστησε τους μουσικούς και όλους όσους τον βοήθησαν να πραγματοποιήσει αυτή τη βραδιά.

Στο σύνολο τους όλα τα νέα κομμάτια, στη live εκτέλεσή τους ήταν πολύ πιο γεμάτα και έντονα, κάτι στο οποίο σίγουρα βοήθησαν οι εξαιρετικοί οι μουσικοί που τον περιβάλλουν. Ένα βράδυ που άκουσα πολλά από τα αγαπημένα κομμάτια-σταθμούς, από έναν καλλιτέχνη που σέβεται και αγαπάει την μουσική, αλλά κυρίως τους ίδιους τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από κάθε της λεπτομέρεια. Ο Nomik επιβεβαίωσε και με το παραπάνω το μεράκι και την αγάπη που βάζει σε ό,τι κάνει. Το βλέπουμε στους Sleepin Pillow, το είδαμε και στον προσωπικό του δίσκο και αναμένουμε ακόμα περισσότερα, που σίγουρα θα έρθουν. Άλλωστε αποκάλυψε όλο το εύρος των δυνατοτήτων του, μέρος των οποίων μάλλον αγνοούσαμε. Ευχές για καλή (δεύτερη) αρχή λοιπόν!

Κείμενο: Shanti Θωμαϊδη (Nomik) - Μιχάλης Κουρής (Atomic Love)

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής - Κεντρική φωτό άρθρου: Shanti Θωμαϊδη