Το Ηρώδειο έχει φιλοξενήσει rock συναυλίες στο παρελθόν. Ενδεικτικά έχουν βρεθεί στο χώρο του η Patti Smith, οι Jethro Tull, οι Blues Brothers (αν τους εντάξουμε καταχρηστικά στο χώρο του rock λόγω της ενέργειας που είχε εκείνο το live) και πιο πρόσφατα ο Sivert Hoyem. Συνειδητοποιούμε πως το live των Foo Fighters ήταν ένα τόλμημα, εκτός συναγωνισμού από τα προαναφερθέντα, στο οποίο το Ηρώδειο δονήθηκε με τέτοια ηλεκτρική ένταση; Με τους ενισχυτές, αν όχι στο τέρμα, μελετημένα όσο δυνατά χρειαζόταν ώστε το Ωδείο να μην υποστεί φθορές;
Ας καταγράψουμε σε μία πρόχειρη bullet list μερικά από τα κύρια σημεία του live για να προχωρήσουμε έπειτα στα πιο σημαντικά.
- Το όλο στήσιμο της διοργάνωσης ήταν υποδειγματικό. Ίσως υπήρχε μία τάση υπερβολής στα μέτρα ασφαλείας (μέχρι να μπούμε στο χώρο, περάσαμε από 4-5 σημεία ελέγχου, ένα εκ των οποίων διέθετε και ανιχνευτή μετάλλων!), με αποτέλεσμα η ροή της προσέλευσης του κοινού να είναι εξαιρετικά αργή, αλλά όλα κύλησαν άψογα και διόλου “ελληνικά”, καθώς τα περισσότερα προβλήματα που θα προέκυπταν είχαν προβλεφθεί. Ο εκτυπωτής που χρησιμοποιήθηκε για να τυπώσει τα εισιτήρια που αρκετοί είχαν μονάχα αποθηκευμένα στο smartphone τους, πώς σας φάνηκε σαν ιδέα;
- Οι αθεόφοβοι της παραγωγής είχαν στήσει μία κανονική αρένα μίνι διαστάσεων στην πλατεία του Ηρωδείου, χωρίς φυσικά να υπάρχει επαφή του κοινού με τα μάρμαρα. Οι περίπου 100 τυχεροί που διέθεταν την σχετική πρόσκληση είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν το live όπως πρέπει: όρθιοι και σε πολύ κοντινή επαφή με τους μουσικούς. Up close and personal.
- Ο Dave Grohl είχε απίστευτη επαφή με το κοινό. Ετοιμόλογος, χαμογελαστός, πωρωτικός, ακόμη και ευχάριστα αυθάδης - όταν σατίριζε την ελληνική γλώσσα όπως την άκουγε από αυτούς που του ζητούσαν κομμάτια στην αρένα, ενώ προς το τέλος της συναυλίας του ξέφυγε ένα ελαφρύ… ρέψιμο (για το οποίο ζήτησε άμεσα συγγνώμη σαν μετανιωμένο παιδί)!! Το ακούσαμε και αυτό στο Ηρώδειο! Απολάμβανε τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού και τρεφόταν από αυτές για να δώσει ό,τι καλύτερο μπορούσε. Ο άνθρωπος ζει για το rock και αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, καθώς είναι ορατό με γυμνό μάτι από τις καθάριες ανυπόκριτες αντιδράσεις του. Απίθανος frontman και χωρίς να χρειαστεί να κάνει κάτι ιδιαίτερο.
- “Γονείς που παρακολουθείτε τη συναυλία, όταν πάτε σπιτι αγοράστε στο παιδί σας ένα όργανο. Θα είναι η καλύτερη επένδυση που μπορείτε να κάνετε. Και ίσως όταν μεγαλώσει να σας αγοράσει ένα σπίτι - όπως έκανα εγώ στον δικό μου πατέρα”
- Συναυλία δεν σημαίνει μόνο “παίζω τα κομμάτια μου” αλλά και “διασκεδάζω το κοινό που ήρθε να με δει”. Περνώντας από τη μισή ιστορία του rock’n’roll (“ίσως είναι η μοναδική φορά που θα ακουστεί ένα τραγούδι των Bon Jovi σε αυτό το θέατρο” - και λίγο Ramones ακούσαμε, ναι!), οι περισσότεροι θεατές παρακολούθησαν τη συναυλία όρθιοι, χειροκροτώντας, συμμετέχοντας.
- Το κοινό εμφανίστηκε στο χώρο ευχάριστα διαβασμένο. Συνόδευε τουλάχιστον στα ρεφρέν, δήλωσε παρών δημιουργώντας live ατμόσφαιρα και, κυρίως, ήξερε ποιος ήταν ο Pat Smear.
- Η εικασία πως οι μουσικοί είχαν φέρει μαζί τους τα πιτσιρίκια τους (καθώς πριν ξεκινήσει το live είχε συγκεντρωθεί αρκετή “μαρίδα” επάνω στην σκηνή) επιβεβαιώθηκε από την παρουσίαση της 8χρονης κόρης του Grohl από τον πατέρα της σε κάποιο σημείο του Live. Αυτό που μας ενδιαφέρει, βέβαια (για να μην κάνουμε ρεπορτάζ τύπου Espresso) είναι πως την έβαλε στα drums για να παίξουν όλοι μαζί το We Will Rock You, στη δεύτερη (όπως είπε ο Grohl) εμφάνισή της μπροστά σε κοινό! Και τι κοινό, και τι μέρος, θα προσθέταμε εμείς!
- Το αρχαίο Ωδείο είναι ένας χώρος που αναπόφευκτα πρωταγωνιστεί σε οποιαδήποτε ζωντανή εκδήλωση συμβαίνει εκεί. Μπορεί να σε καταπιεί με το βάρος της ιστορίας και της αρχιτεκτονικής του, καθώς αισθάνεσαι δέος μόνο που βρίσκεσαι στο χώρο, πόσο μάλλον όταν παρουσιάζεις το υλικό σου εκεί! Ο Grohl αναφέρθηκε σε αυτό το live ως το πιο ιδιαίτερο που έχει κάνει ως τώρα και τον πιστεύουμε. Τι να μας πουν οι δεκάδες χιλιάδες του Glastonbury μπροστά στο “human wall” που αντίκριζε ο Grohl από την σκηνή;
- Το This Is A Call, το μοναδικό κομμάτι που ακούστηκε από το πρώτο άλμπουμ, δεν είχε παντού το νεύρο που απαιτούσε. Θα ήθελα παραπάνω κομμάτια από εκείνον τον ανυπέρβλητο και συνάμα ιστορικό δίσκο. Λεπτομέρειες…
- Μας παρουσίασαν 5 (!) κομμάτια από τον επερχόμενο δίσκο που θα κυκλοφορήσει στα μέσα Σεπτεμβρίου! Μάλιστα το Arrows δεν είχε ακουστεί σε καμία προηγούμενη συναυλία τους. Σε γενικές γραμμές τα κομμάτια αυτά άρεσαν, κάποια είχαν ενδιαφέρουσες μελωδίες και άλλα ήταν δυνητικές μελλοντικές επιτυχίες.
- Το νέο κομμάτι Sunday Rain ξεκινάει με τον στίχο “you say i take you for granted”, ακριβώς στον ρυθμό του Metal Gods των… Judas Priest (το οποίο ξεκινάει “We've taken too much for granted”!), φυσικά με εντελώς διαφορετική μουσική και προσανατολισμό. Μόνο ο Grohl θα μπορούσε να κάνει τέτοια ληστεία και να φέρει στα μέτρα της μπάντας του μια τέτοια επιρροή! Όπως λένε, οι καλοί καλλιτέχνες αντιγράφουν, οι μεγάλοι κλέβουν...
- 2 ώρες και 20 λεπτά συναυλίας! Οι φήμες που ακούγονταν πριν το live ανέφεραν σημεία και τέρατα: μιλούσαν για διάρκεια 45 λεπτά, μετά για μιάμιση ώρα, ακουστικές εκτελέσεις αποκλειστικά… ακούσαμε όμως και βιώσαμε ένα πλήρες setlist, μία κανονική συναυλία!
- ...χωρίς encore. Ο Grohl κατανοεί πως το encore είναι ένα ψέμα, μία σύμβαση μεταξύ κοινού και μπάντας που δεν εμπεριέχει πάντα ειλικρίνια. Έτσι οι Foo Fighters δεν κάνουν encore, κάτι που τήρησαν και στο Ηρώδειο.
- Πολλές οι αξιομνημόνευτες στιγμές και τα sing-alongs. Εντελώς ενδεικτικά, Times Like These, All My Life, The Pretender, My Hero, Monkey Wrench, Best Of You (υπέροχη ατμόσφαιρα…), Run (που αν και εντελώς φρέσκο έχει αφήσει ήδη το στίγμα του) και φυσικά το αριστούργημα Everlong που έκλεισε το live.
Μετά από αυτό το live - ένα από τα σημαντικότερα rock events που έχουν συμβεί στη χώρα μας, για να λέμε τα πράγματα ως έχουν - μπορούμε πλέον να επικαλεστούμε το δεδικασμένο που δημιούργησε για να πραγματοποιηθούν και άλλα live με υψηλές εντάσεις. Απεδείχθη πως, με την κατάλληλη μελέτη, είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν στο Ωδείο σκληρότερες συναυλίες. Γιατί όχι και metal; Εξυπακούεται πως θα πρέπει να έχει νόημα να γίνει η εκάστοτε συναυλία στο χώρο αυτό, εάν εξυπηρετείται το concept και, κυρίως, εάν δικαιολογείται το έτσι κι αλλιώς υψηλό κόστος μιας παραγωγής στον συγκεκριμένο χώρο. Τολμάω να σκεφτώ π.χ. τους Iron Maiden μέσα στο αρχαίο θέατρο, να παίρνει η μουσική τους άλλη διάσταση. Ή τους King Crimson στην περιοδεία που κάνουν τώρα (με 3 drummer παρακαλώ…). Αλλά και μπάντες όπως οι Rammstein, οι Paradise Lost και πόσοι άλλοι έχουν παίξει σε αντίστοιχους ιστορικούς χώρους εκτός Ελλάδας. Το επιχείρημα πως ο χώρος δεν ταιριάζει στο rock (από πού κι ως πού π.χ. ταιριάζει στα λαϊκά;;) προέρχεται από μία άλλη εποχή, πλέον εκφράζει μονάχα αρτηριοσκληρωτικούς πολέμιους των… πάντων και καταρρέει με αργά αλλά σταθερά βήματα.
Επίσης σημαντικό που πρέπει να αναφερθεί: το rock κοινό - αν θεωρήσουμε πως στην εποχή μας υπάρχει αμιγώς rock κοινό - συνέρρευσε στο Ηρώδειο και σεβάστηκε απόλυτα το χώρο, διασκεδάζοντας όσο του επέτρεπε ο περιορισμός των θέσεων και χωρίς να ξεφεύγει ιδιαίτερα. Είμαστε (οι rock ακροατές, εννοώ) και ως συμπεριφορά αρκετά ώριμοι πλέον ως θεατές ώστε να γίνουμε κοινωνοί μίας συναυλίας χωρίς να συμβούν έκτροπα (όπως συνέβαινε κατά κόρον παλιά, για οποιονδήποτε λόγο).
Τελικώς, τι μας έμεινε από το live; Μία εμπειρία ζωής από ένα συγκρότημα που γνωρίζει να δίνει σπουδαία live και να αγγίζει το λαϊκό αίσθημα, παίζοντας rock. Ένα ιστορικό από κάθε άποψη live. 180 λεπτά στα οποία είχαμε δικό μας το Ηρώδειο. Δεν γνωρίζω αν θα έχουμε ποτέ την τύχη να τους ξαναδούμε, καθώς το κασέ τους είναι αδιανόητα υψηλό και αν δεν υπήρχε ο “εξωτερικός επενδυτής” δύσκολα θα βλέπαμε έστω και αυτήν την παράσταση. Όμως όσοι βρέθηκαν στο Ηρώδειο χτες, θα έχουν να λένε πως έζησαν μερικές μοναδικές στιγμές. Ελπίζω η αποτύπωση της συναυλίας που θα προβληθεί τον Σεπτέμβριο θα διατηρήσει άθικτο το συναίσθημα αυτής της βραδιάς. Και να μην το κάνει, εμείς θα τη θυμόμαστε ως βραδιά-ορόσημο για τη συναυλιακή μας ζωή.
Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
