Η ανοιξιάτικη ευρωπαϊκή περιοδεία των Puta Volcano είχε ως κατάληξη, αναμενόμενα, την πόλη τους, την Αθήνα, όπου σε ένα sold-out Temple, πιστοποίησαν τη δυναμική που έχουν αποκτήσει τα τελευταία χρόνια, με την αξία τους, φυσικά.

«Ήταν κάτι που το θέλαμε χρόνια και τελικά έγινε πραγματικότητα» ήταν τα λόγια από μικροφώνου του Μπάμπη Μαυρίδη για τη double bill βραδιά Puta Volcano - Black Hat Bones. Το «πακετάκι» φαινόταν εξ’ αρχής ελκυστικό και μόνο έκπληξη δεν αποτέλεσε το γεγονός ότι ο χώρος γέμισε ασφυκτικά. Λίγο μετά τις 10, λοιπόν, οι Black Hat Bones ανέλαβαν τη σκηνή και «εξαπέλυσαν» το high energy rock & roll (όπως ορθά το αποκαλούν οι ίδιοι). Η αλήθεια είναι ότι το πλεονέκτημα των Black Hat Bones έγκειται στο ότι αντιμετωπίζουν το heavy rock τους με ανάλαφρη διάθεση, στοχεύοντας πρωτίστως στη διασκέδαση. Μπορεί οι συνθέσεις τους να μην διακρίνονται για την πρωτοτυπία τους, ωστόσο θέλεις δεν θέλεις κουνιέσαι στο ρυθμό τους. Το γκρουπ μετρά δυο άλμπουμ μέχρι στιγμής (High Gain Devil Rockers – 2015 και Born in a Thunder – 2017) και φέτος επέστρεψε στη δισκογραφία με το EP The Ghost Bites Back, από το οποίο ξεχωρίζει (και ζωντανά) το Howl in Me, με το σαρωτικό του πέρασμα. Μια ώρα γεμάτη διήρκησε το live τους, συνεπώς μπορούμε να μιλήσουμε για ολοκληρωμένη -και όχι support- εμφάνιση (εξ ου και το double bill που αναφέραμε παραπάνω) και μέσα σε αυτή ακούσαμε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια τους, όπως τα Thunderborn και I am the Sun, σε εκτελέσεις γεμάτες ενέργεια, ενώ για αποχαιρετισμό μας προσέφεραν κλασικό αυστραλέζικο rock & roll, ό,τι έπρεπε δηλαδή.

Οι ευρωπαϊκές περιοδείες είναι πλέον συνηθισμένη διαδικασία για αρκετές εγχώριες μπάντες του heavy rock. Πέραν από τα καθιερωμένα ονόματα του χώρου (Nightstalker, Planet of Zeus, 1000mods) για τα οποία μια τουρνέ ανά την Ευρώπη τείνει να γίνει ρουτίνα, μια γενιά νεότερων σχημάτων όπως οι Naxatras, οι Deaf Radio και οι Puta Volcano, που μας απασχολούν στο παρόν κείμενο, δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους τα τελευταία χρόνια σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις (τα γειτονικά Βαλκάνια έχουν πάντα την τιμητική τους). Συνήθως αυτού του είδους οι περιοδείες έχουν ως κορύφωση ή φινάλε κάποιο live στα πάτρια εδάφη και συγκεκριμένα την Αθήνα. Η παράδοση τηρήθηκε και αυτή τη φορά, με τους Puta Volcano να κλείνουν θριαμβευτικά την τουρ στο Temple. Το γεγονός πως η συναυλία έγινε sold out μόνο έκπληξη δεν προκάλεσε σε όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα της σκηνής. Οι Puta Volcano κάνουν εξαιρετική δουλειά τα τελευταία χρόνια και τους αξίζει να παίζουν σε γεμάτους χώρους.

Το συγκεκριμένο live επίσης σηματοδοτούσε, κατά κάποιον τρόπο, το κλείσιμο ενός κύκλου με αφετηρία την κυκλοφορία της τρίτης δουλειάς της μπάντας Harmony of Spheres, πριν από ένα και κάτι χρόνο. Το τρίτο τους πόνημα (για το οποίο είχαμε γράψει εδώ) είναι ένα πραγματικά θαυμάσιο άλμπουμ και μας χαροποίησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι ακούστηκε ολόκληρο, αρχής γενομένης με το εκπληκτικό Neon (αντί του Dune που άνοιγε τις περισσότερες φορές τις εμφανίσεις τους). Πέραν των δύο προαναφερόμενων συνθέσεων, εντυπωσιακές ήταν επίσης οι εκτελέσεις των Zeroth Law και Bird (το οποίο η Luna Stoner προλόγισε χιουμοριστικά λέγοντας «τώρα θα παίξουμε το… Πουλί»).  Πολύ καλή επιλογή τους εξάλλου να παίξουν δίπλα δίπλα τα Indigos and Vulgars και Raindance (από το προηγούμενο άλμπουμ τους, The Sun - 2015), δυο κομμάτια με κοινή αφετηρία αλλά εντελώς διαφορετική εξέλιξη, που είναι φτιαγμένα για να παίζονται μαζί. Όσο για το παρθενικό τους EP Represent Victory Below Eye (2011), «εκπροσωπήθηκε» από δύο κομμάτια (Zombie και Burn the Rest). Για το φινάλε, κοινό και setlist συμφώνησαν απόλυτα μιας και το The Sun που ζητήθηκε επιτακτικά από τον κόσμο ήταν έτσι κι αλλιώς προγραμματισμένο για το κλείσιμο της βραδιάς.

70 λεπτά γεμάτα καλή μουσική μας παρουσίασαν οι Puta Volcano, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς μας έχουν συνηθίσει σε ποιοτικότατες εμφανίσεις. Η εκτελεστική δεινότητα των μουσικών της μπάντας είναι αδιαμφισβήτητη, ενώ η παρουσία μιας frontwoman σαν την Άννα Παπαθανασίου ολοκληρώνει τη συνταγή επιτυχίας του γκρουπ. Το μόνο αρνητικό της υπόθεσης ήταν πως ο ήχος δεν ήταν όσο καθαρός θα θέλαμε για να αναδείξει τις λεπτομέρειες των συνθέσεων του συγκροτήματος, αλλά και πάλι αυτό δεν αλλάζει τη γενική εικόνας της συναυλίας. Έτσι κι αλλιώς και στο επόμενο live τους εκεί θα είμαστε! 

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής