Η παράδοση διατηρήθηκε, με τη βροχή να κάνει την εμφάνιση της σε άλλη μια διοργάνωση του Release Athens, χωρίς ωστόσο να επηρεάσει στο ελάχιστο το event (μιας και ορθά –όπως αποδείχτηκε- επιλέχτηκε κλειστός χώρος). Οι Chemical Brothers από την πλευρά τους απέδειξαν ότι διατηρούν, μετά από τόσα χρόνια, στο ακέραιο την ικανότητα να κάνουν τον κόσμο να χορεύει ασταμάτητα.
Μπαίνοντας στο κλειστό γήπεδο Ξιφασκίας στο Ελληνικό το πρώτο πράγμα που έκανε εντύπωση στο μάτι ήταν η όμορφη διαμόρφωση του χώρου, που θύμιζε ξεκάθαρα φεστιβάλ παρά μια ακόμα συναυλία σε κάποιο κλειστό venue. Για όσους δεν έχουν βρεθεί ποτέ εκεί ή έχουν πολλά χρόνια να πάνε (προσωπικά είχα να βρεθώ εκεί από το μακρινό 2006 και εκείνο το Ejekt με headliners τους New Order), αξίζει να αναφέρουμε πως ως κτίριο έχει τις προδιαγραφές για να φιλοξενήσει μεγάλα events (ευρύχωρο, ψηλοτάβανο, με καλό εξαερισμό κτλ). Όσον αφορά τον ήχο (που ήταν το μεγάλο ερωτηματικό, ειδικά για όσους είχαν παρεβρεθεί στο live των Tool εκεί…), τα ηχοπετάσματα που φρόντισαν να τοποθετήσουν από την παραγωγή σίγουρα βοήθησαν την κατάσταση. Από εκεί και πέρα, πάντα σε τέτοια live σημασία έχει και το που θα επιλέξει να σταθεί κάποιος καθώς διαφέρει από σημείο σε σημείο το ηχητικό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, όσοι βρεθήκαμε στο σημείο του ηχολήπτη αυτό που ακούγαμε ήταν άρτιο και δεν μας προβλημάτισε σε καμία στιγμή της βραδιάς.
Η προσέλευση του κοινού είχε ξεκινήσει από νωρίς και όσο ο κόσμος έκανε τη βόλτα του στο χώρο, «χαζεύοντας» στους χορηγούς (όπως και να το κάνουμε, είναι και αυτοί μέρος των μεγάλων event), πίνοντας το ποτό του ή τρώγοντας κάτι από τα αντίστοιχα σημεία προμήθειας φαγητού, του κρατούσαν συντροφιά οι δυνατοί ηλεκτρονικοί ήχοι αρχικά των Pene vs Lukas the 3rd και του James Holroyd κατόπιν, οι οποίοι είχαν αναλάβει το warm up (όπως λένε και οι του ηλεκτρονικού ήχου). Κάπως έτσι γέμισε ο χρόνος μέχρι τις 11, οπότε και είχε προγραμματιστεί η εμφάνιση των Chemical Brothers.
Το ντουέτο από το Μάντσεστερ έκανε την εμφάνιση του εν μέσω αποθέωσης υπό τους ήχους του Tomorrow Never Knows του Junior Parker. Το Go από την πιο πρόσφατη δουλειά τους Born in the Echoes (2015) αποδείχτηκε ιδανικό για το ξεκίνημα. Το Do It Again από το 2007 και το άλμπουμ We Are the Night, που το διαδέχτηκε, διατήρησε την ένταση ψηλά και ενίσχυσε τη βεβαιότητα μας πως η βραδιά θα έχει πολλές μεγάλες στιγμές. Από τα πρώτα κομμάτια, επίσης, έγινε ξεκάθαρο πως το οπτικό σκέλος της βραδιάς θα μας έμενε αξέχαστο. Τόσο τα φώτα όσο και οι προβολές στην τεράστια οθόνη ήταν το λιγότερο εντυπωσιακά. Μπορεί τα visuals να μην διέθεταν την φαντασμαγορία της 3D τεχνικής των αντίστοιχων του φετινού live των Kraftewerk τα συναγωνίζονταν ωστόσο σε φαντασία και ευρηματικότητα.
Επιστρέφοντας, στα καθαρά μουσικά, οι Chemical Brothers είχαν ετοιμάσει ένα set για όλους, περιελάμβανε mega hits αλλά και λιγότερο γνωστά κομμάτια, παλιά αλλά και καινούρια, άλλοτε με ένταση εκκωφαντική άλλοτε με πιο «χαλαρή» διάθεση. Προφανώς η πρόθεση τους ήταν να ικανοποιήσουν άπαντες, και αυτούς που γνώριζαν απλώς μερικά κομμάτια τους από το ραδιόφωνο αλλά και τους φανατικούς που ανέμεναν το κάτι παραπάνω. Όπως αναμενόταν τα μαζικά τους hits ήταν αυτά που προκάλεσαν ενθουσιασμό και οδήγησαν σε ξέφρενο χορό. To Hey Boy Hey Girl δημιούργησε πανδαιμόνιο και δεν νομίζω να υπήρξε ούτε ένας που να μην κουνήθηκε στο ρυθμό του (περιλαμβανομένων και των security στην είσοδο…). Παρότι έχουν μεσολαβήσει σχεδόν 20 χρόνια και άπειρες ακροάσεις (ακόμα και σε διαφημίσεις παίζει μέχρι και σήμερα) εξακολουθεί να συναρπάζει με την ατιθάσευτη ορμή του. Τα ίδια θα μπορούσαμε να πούμε πάνω – κάτω και για το Galvanize, το οποίο τα τελευταία 14 χρόνια έχει ακουστεί παντού (ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη). Δύσκολα ξεχνιέται η έκπληξη που μας είχε προκαλέσει στο πρώτο άκουσμα, κατάφερε όμως στην πορεία να εξελιχτεί σε διαχρονικό. Όσο για το Block Rockin’ Beats (κομμάτι με το οποίο τους πρωτογνώρισαν πολλοί), δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει ένα από τα highlight της βραδιάς.
Από εκεί και πέρα και προσπαθώντας να χωρέσει όσα περισσότερα tracks στο set το γκρουπ επέλεξε να αναμίξει δημιουργικά μερικές από τις συνθέσεις του σε μια λογική -κατά κάποιον τρόπο- medley. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα κάποια κομμάτια να μην αποδοθούν στην ολότητα τους, όπως το υπέροχο Golden Path με τα φωνητικά του Wayne Coyne των Flaming Lips που ακούστηκε μοναχά ως «πέρασμα», αλλά δεν γίνεται να τα έχουμε όλα, πόση μουσική να χωρέσει άλλωστε σε δυο ώρες… Κι αλήθεια είναι ότι οι δυο ώρες που διήρκησε το set τους ήταν γεμάτες, χωρίς καθόλου κενά. Με εξαίρεση τα λίγα δευτερόλεπτα πριν το αναμενόμενο encore. Στο οποίο μας παρουσίασαν κάτι απρόσμενο, καθώς τη μουσική τους συνόδευε ένα ντελίριο από εκκλησιαστικές εικόνες (δεν ξέρουμε πως προέκυψε η ιδέα αλλά ως αποτέλεσμα ήταν οπτικά εντυπωσιακό).
Η εμφάνιση των Chemical Brothers συνολικά ικανοποίησε την πλειοψηφία του κοινού (ακόμα και όσους έχουν επιφυλάξεις για την επικαιρότητα του ήχου τους), που έδειξε να το απολαμβάνει στο έπακρο. Άλλωστε η μεγάλη απόσταση από την προηγούμενη επίσκεψη τους στη χώρα μας είχε δημιουργήσει μεγάλη προσμονή, όπως μαρτυρά και η σημαντική προσέλευση κόσμου. Αυτό που επίσης κρατάμε από τη συγκεκριμένη βραδιά είναι η αίσθηση ότι ήταν μια από τις πιο φροντισμένες παραγωγές που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια, τόσο από την πλευρά των καλλιτεχνών όσο και από την πλευρά της διοργάνωσης. Τα μεγάλα event αποτελούν πάντα ένα καλό κριτήριο για να διαπιστώνουμε σε τι επίπεδο βρισκόμαστε συναυλιακά από κάθε άποψη.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
