Δεν χρειάζεται εξειδικευμένες γνώσεις περί των μουσικών τεκταινομένων για να γνωρίζει κανείς πως ο Sivert Hoyem απολαμβάνει υψηλότατο στάτους στις προτιμήσεις των Ελλήνων. Ο συμπαθέστατος Νορβηγός επανέρχεται στην Ελλάδα για πολλοστή φορά, πλέον με το νεοσύστατο σχήμα των Paradise, για ένα μίνι τουρ που θα περάσει και από το Gagarin 205 στις 25/11. Ο Hoyem μίλησε για την καινούρια αυτή προσπάθεια, και όχι μόνο, στον Μιχάλη Κουρή.

Καλησπέρα Sivert, είναι μεγάλη χαρά να σου μιλάω. Δεν σε βρήκα νωρίτερα, ελπίζω να μην ενόχλησα.

Sivert Hoyem: Καλησπέρα, ευχαρίστησή μου! Νωρίτερα έβλεπα Harry Potter με την κόρη μου και δεν άκουσα την κλήση.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για το χρόνο σου. Λοιπόν, το βασικό μας θέμα είναι η νέα σου μπάντα, οι Paradise. Πως γνωρίστηκες με τα υπόλοιπα μέλη και πώς προέκυψε η απόφαση να γράψετε μαζί μουσική;

Γνώρισα τον Rob McVey σε ένα live της Marianne Faithfull στο Oslo και ήταν εξαιρετικός κιθαρίστας. Καθ’οτι ήταν το τελευταίο live της περιοδείας, μετά πήγαμε σε ένα μπαρ και αρχίσαμε να μιλάμε σχετικά με τη μουσική. Περάσαμε πολύ ωραία και στην πορεία συνεχίσαμε να μιλάμε και στο τηλέφωνο. Απ’οτι φάνηκε θέλαμε και οι δύο να φτιάξουμε μια μπάντα. Έτσι, όταν 6 μήνες αργότερα χρειάστηκα έναν κιθαρίστα για την solo μπάντα μου, ήρθε μαζί μου στην Ελλάδα για 4 live και πήγε πολύ καλά. Σκέφτηκα πως αυτός ο τύπος έχει “κάτι”! Ένα μήνα μετά, συναντηθήκαμε στο Oslo κι αρχίσαμε να γράφουμε μαζί μουσική. Πολύ σύντομα χρειαστήκε να διαλέξουμε ντράμερ. Τον Rob Ellis τον γνωρίζαμε και οι δύο από πριν. Έπαιζε κι αυτός με την Marianne Faithfull, είχε κάνει ένα πέρασμα από τους Madrugada στο παρελθόν αλλά βέβαια τον θαυμάζαμε για την δουλειά του με την PJ Harvey - είναι ένας θρύλος άλλωστε. Ήταν κάτι σαν όνειρο να παίξουμε με έναν τύπο σαν κι αυτόν! Για λίγο καιρό λοιπόν ήμασταν οι 3 μας, μέχρι που τον Ιανουάριο που μας πέρασε ήρθε και η Simone (σ.σ. Butler). Όπως καταλαβαίνεις, είναι κάτι που χτίστηκε σταδιακά. Αλλά κυρίως ήμαστε εμείς οι δύο - με τον Rob - που ξεκινήσαμε την μπάντα και γράψαμε όλη τη μουσική.

Άρα μιλάμε για ένα side project; Aν δηλαδή έπρεπε να του προσδώσεις έναν χαρακτηρισμό, ποιός θα ήταν αυτός;

Το θεωρώ ως ένα από τα project που έχω, όχι απλά “side project” γιατί καταρχήν έχω τη solo δουλειά μου που σίγουρα θα συνεχίσω να κάνω. Αλλά πάντα ήθελα να είμαι και σε μία μπάντα, από τότε που ήμασταν με τους Madrugada. Άλλωστε ποτέ δεν κάνω πράγματα μόνο "για τη φάση", τα παίρνω όλα λίγο πιο σοβαρά και καταλήγω να τους αφιερώνω πολύ χρόνο και υπάρχουν ήδη μεγάλες φιλοδοξίες, για να μπορέσω να το αποκαλέσω “side project”. Είναι κάτι που θα ήθελα να κρατήσει αρκετά, να κυκλοφορήσει και το album του χρόνου, και να δούμε. Θα ήθελα να εδραιωθεί ως κάτι μόνιμο - όλοι μας το θέλουμε.

Είναι διαφορετικό από το να δουλεύεις μόνος, όπως π.χ. στο solo project σου; Διόρθωσε με μάλιστα αν κάνω λάθος, αλλά πρέπει να είναι η πρώτη φορά μετά τους Madrugada που δεν είσαι απόλυτα υπεύθυνος για τα πάντα σε ένα project.

Ναι, αυτό είναι αλήθεια και είναι αυτό που κάνει και τη διαφορά. Πάντα πίστευα πως μου είναι πιο οικείο να αποτελώ μέλος μιας μπάντας. Αλλά είχα ξεχάσει τελείως το πώς είναι, πώς λειτουργεί! Είχα καταλήξει να είμαι κάτι σαν μονάρχης στο πώς λειτουργώ. Το να γυρίσω λοιπόν σε ομαδική δουλειά, είναι αναζωογωνητικό. Με κάνει να σκέφτομαι περισσότερο την ίδια τη μουσική κι αυτό με βοηθάει ακόμα και για τη solo δουλειά μου. Είναι πολύ διαφορετικό, δε χρειάζεται καν να αποφασίζω για τα πάντα κάθε φορά. Αν υπάρχει ένα κομμάτι για το οποίο δεν τρελαίνομαι, αλλά αρέσει στους υπόλοιπους, απλά το ανέχομαι!

Κυκλοφόρησε λοιπόν το πρώτο σας EP υπό τον τίτλο “Yellow”. Σημαίνει κάτι για εσένα το κίτρινο χρώμα;

Το θέμα είναι οτι απλά θέλαμε μια εύκολη λύση για την ονοματοδοσία των EP μας. Επειδή λοιπόν το λογότυπο ήταν κίτρινο, απλά το ονομάσαμε έτσι. Νομίζω ήταν ιδέα του Rob, το κάθε EP να είναι σαν έκδοση περιοδικού. Οπότε το επόμενο μπορεί και να είναι απλά ένα άλλο χρώμα. Δεν το σκεφτόμαστε και πάρα πολύ και μάλιστα κάπως τυχαία - και καθόλου σκόπιμα - καταλήξαμε να έχουμε το όνομα της μπάντας μας και το πρώτο μας EP, συνώνυμα με τραγούδια των Coldplay (γέλια)!

Δεν το είχα συνειδητοποιήσει! Μπορεί λοιπόν το όνομα να μη σημαίνει κάτι συγκεκριμένο, αλλά το εξώφυλλο; Ο πίνακας που κατα τη γνώμη μου απεικονίζει μια οργασμική κατάσταση, πώς επιλέχθηκε για εξώφυλλο του EP;

Έψαχνα ανάμεσα σε διάφορες εικόνες στο google που θα μπορούσαν να εκφράσουν τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας και μόλις την είδα, ταίριαξε σε όλους μας. Το γεγονός οτι δε μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι μία οργασμική κατάσταση ή κάποιος που απολαμβάνει κάτι που τρώει, ή το τι είναι αυτό που τρώει και τον φτάνει σε αυτή την ηδονική φάση, ακόμα και το ότι δε μπορείς να ξεχωρίσεις το φύλο του ατόμου είναι αυτό που μας ιντρίγκαρε περισσότερο. Αυτή η ασάφεια που έχει λοιπόν, συνδυαστικά με την ερωτική διάθεση που εκπέμπει με έκανε να ερωτευτώ τον πίνακα αμέσως!

Τι θα έλεγες να δουμε λίγο ένα προς ένα τα κομμάτια του EP; Ξεκινώντας από το εναρκτήριο, το “Ηumiliation”. Το οποίο μάλιστα ξεκινάει με ένα πολύ οικείο riffάκι - δεν έχω εντοπίσει ακόμα από που, αλλά μου είναι αρκετά οικείο.

Αυτό το EP το ηχογραφήσαμε αναλογικά. Δε ξέρω αν θα καταφέρουμε να συνεχίσουμε έτσι και στα επόμενα, αλλά για την πρώτη μας δουλειά θέλαμε να είμαστε πιο άμεσοι και απλοί. Όταν γράφαμε αυτό το κομμάτι ήταν η περίοδος που είχε σκάσει το Brexit και ο Trump. Μια περίοδος που νιώθαμε πως ο κόσμος οδεύει προς την τρέλα και καθ’οτι όλα τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας είναι από τη Βρετανία, μας είχε επηρεάσει πολύ και θέλαμε να το περάσουμε στη μουσική μας αυτό. Αν και δε συνηθίζω να περνάω πολιτικές παρατηρήσεις στα κομμάτια μου, καθώς τα περισσότερα είναι πιο ονειρικά και κάπως ρομαντικά, θέλαμε με τους Paradise να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Δε θα έλεγα οτι είναι ακριβώς πολιτικοποιημένο, αλλά κρατάει τη θέση ενός παρατηρητή. Είναι το πρώτο κομμάτι που γράψαμε με τον Rob το πρώτο βράδυ που βρεθήκαμε και είναι σίγουρα το αγαπημένο μου από το EP με πολύ δυνατούς στίχους. Δε ξέρω αν θα είναι ο ήχος που θα χαρακτηρίσει τους Paradise στο μέλλον βεβαια.

Οι στίχοι είναι δικοί σου σε όλα τα κομμάτια;

Ναι.

Το επόμενο είναι το “Goodbye 21st Century” το οποίο φαίνεται να έχει μία ειρωνική χροιά. Κι αυτό όμως είναι κάτι που δε συνηθίζεις. Η ειρωνία.

Ναι, μπορεί την ειρωνία να την απολαμβάνω ως άνθρωπος, αλλά ως μουσικός δεν είναι κάτι που εκτιμώ συχνά. Μπορεί να είναι ειρωνικό, αλλά κρατάει κι αυτό τη θέση του πολιτικού παρατηρητή. Ένα από τα πράγματα μάλιστα που συζητάγαμε όσο το γράφαμε, ήταν η ιδέα “It’s the end of the world as we know it” όπως λένε και οι R.E.M.. Είναι ένα κομμάτι που είχα γράψει από πριν και το έφερα στους Paradise για να το ολοκληρώσουμε. Μουσικά είναι κοντά στο “Humiliation” αλλά πιο γρήγορο.

Τί έχει πάει στραβά με τον 21ο αιώνα πιστεύεις; Γιατί έχουμε πέσει σε τόσο χαμηλό σημείο;

Δεν έχω ιδέα. Απλά ελπίζω πως κάποια στιγμή θα ξεμπερδέψουν κάπως τα πράγματα. Eίναι περίεργη εποχή και είμαι σίγουρος πως οι Έλληνες θα το νιώθουν ακόμα περισσότερο.

Ναι, εδώ και πολλά χρόνια. Φαίνεται όμως πως όλος ο κόσμος τρελαίνεται. Με τους βομβαρδισμούς, το πώς διοικείται, όλα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη. Ειναι γεγονότα τα οποία δε θα έπρεπε καν να συμβαίνουν. Δε γεννηθήκαμε έτσι και είναι κάτι το οποίο δεν περιμέναμε καν.

Φαίνεται λες και όλοι οι λάθος άνθρωποι παίρνουν όλες τις λάθος αποφάσεις, συνέχεια. Είτε πρόκειται για εκλογές, είτε για οτιδήποτε, υπάρχει πάντα η αντίδραση “Πάλι ο λάθος άνθρωπος! Πώς είναι δυνατον;”. Και με τους Paradise έχουμε αυτή τη ανάγκη να το εκφράσουμε κάπως. Οχι πεσιμιστικά, πως ο κόσμος έχει καταστραφεί και δεν υπάρχει μέλλον, γιατί δεν το πιστεύω ακριβώς αυτό. Αλλά θα ήταν ανέντιμο να μην το σχολιάσουμε έστω ως παρατηρητές μεσα από τη μουσική μας. Αυτό είναι που νιώθουμε όταν ηχογραφούμε, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα είμαστε μόνο αυτό. Έχουμε πάντα και τη σκοτεινή ρομαντική πλευρά μας. Είναι ακόμα νωρίς για εμάς να αποκτήσουμε ταυτότητα ως μπάντα γιατί έχουμε πολύ υλικό που δε ξέρουμε πώς θα διαχειριστούμε και περιμένουμε και τις αντιδράσεις του κόσμου.

Οπότε στα live παίζεται κυρίως υλικό των Paradise;

Ναι, δε θα ήθελα να φέρω υλικό δικό μου ή των Madrugada. Αυτό το έχω ήδη κάνει άλλωστε.

Παρατήρησα πως ο Rob Ellis απουσιάζει σχεδόν από όλο το προωθητικό υλικό, ακόμα και από το video clip. Να υποθέσω πως ήταν απλά θέμα timing;

Ναι ήταν θέμα timing, γιατί είχε πρόβλημα με τον ώμο του. Δε ξέρουμε πότε θα γυρίσει. Σίγουρα οχι πριν το τέλος του χρόνου γιατί έχει να συνεχίσει και με την Marianne Faithfull και μετά θα επιστρέψει στο στούντιο για να ηχογραφήσουμε και βλέπουμε. Είναι και μεγάλος άνθρωπος βλέπεις… (γέλια). Είναι όμως φανταστικός ντράμερ, και θα τον θέλαμε μαζί στα live, αλλά προς το παρόν έχουμε τον Jack.

Πες μου σχετικά με το 3ο κομμάτι, το “Head Wound”, είναι πολύ δυνατό και σίγουρα θα είναι τρομερό στα live.

Είναι μια κάποιου είδους αντίδραση σε ότι συμβαίνει. Οι στίχοι του δεν έχουν ακριβώς συνοχή άμα τους διαβάσεις. Είναι μια συλλογή μεμονωμένων προτάσεων, σαν μια αφύπνιση της συνειδητότητας, σαν ένα κακό όνειρο. Όπως το συναίσθημα οτι όλα γκρεμίζονται γύρω σου και δε μπορείς να καταλάβεις τίποτα πια. Ήταν δική μου ιδέα αυτό, αλλά δε ξέρω αν θα βγει έτσι προς τα έξω. Σίγουρα όμως είναι πολύ δυνατό ζωντανά.

Και το τελευταίο κομμάτι, το “Crying” που πιστεύω θα λατρέψουν οι Έλληνες fan σου, καθ’οτι έχει μια αίσθηση τόσο από το προσωπικό σου στίγμα όσο και από των Madrugada που λατρεύουν.

Αυτό το κομμάτι έχει τελείως διαφορετική ιστορία. Γράφτηκε πολύ γρήγορα και στην πραγματικότητα το συμπεριλάβαμε στο EP για να δείξουμε και αυτή την πλευρά μας. Έχει κάποιους στίχους που ταιριάζουν πολύ με το “Head Wound” ενώ ταυτόχρονα εξομαλύνουν λίγο την ένταση του δίσκου.

Το show στο Gagarin πρέπει να είναι πολύ ξεχωριστό, γιατί πάνε χρόνια απ’οταν έπαιξες εκεί τελευταία φορά.

Nαι, αν και είμαι πια πολύ μεγάλος (σ.σ. σε following προφανώς) για να παίζω εκεί, αλλά το Gagarin είναι πράγματι ξεχωριστό για εμένα. Ήξερα καλά τον Νίκο (Τριανταφυλλίδη) και θυμάμαι τότε που είχαμε παίξει με τους Madrugada εκει τον πρώτο καιρό που το είχε ανοίξει. Τελευταία φορά πρέπει να ήταν το ’11 και δεν έχω ξαναπάει από τότε που πέθανε ο Νίκος. Αλλά νομίζω πως συμπίπτει η επίσκεψή μας με τα γενέθλια του χώρου;

Ναι, γιορτάζουν τα 15 χρόνια του Gagarin και τα 30 χρόνια του An Club, ενός ιστορικού Αθηναϊκού club.

Tέλεια, θα είναι πολύ ωραία να είμαστε κι εμείς εκει γι’αυτο.

Και μία τελευταία ερώτηση. Του ενός εκατομμυρίου για την ακρίβεια! Έρχεσαι πολύ συχνά στην Ελλάδα, γεμίζεις οποιοδήποτε χώρο, γεμίζεις το Ηρώδειο, κάποιες φορές μάλιστα κανονίζεται και δεύτερο live σε μία σου επίσκεψη. Ποιό πιστεύεις είναι το μυστικό που έχει κάνει το ελληνικό κοινό να δεθεί τόσο πολύ μαζί σου;

Δε ξέρω! Αν ήξερα, θα το έκανα παντού. Όμως είναι αμοιβαίο, από την πρώτη  φορά που ήρθαμε με τους Madrugada νιώσαμε μια ξεχωριστή ενέργεια. Ο κόσμος είναι πολύ θερμός, φιλόξενος, και ερχόταν με μεγάλο πάθος σε όλα τα show. Είναι το καλύτερο ακροατήριο που έχω συναντήσει και το γεγονός οτι έρχομαι συχνά δείχνει ακριβώς αυτό. Αλλά είναι και οι πολύ καλοί επαγγελματίες με τους οποίους έχει τύχει να συνεργαστούμε όσες φορές έχουμε έρθει. Υπαρχει μια προσμονή από τον κόσμο σε κάθε live, πως θα συμβεί κάτι μοναδικό, και το απολαμβάνω πάρα πολύ, αν και καμιά φορά με αγχώνει καπως. Όταν βγαίνω στη σκηνή θέλω να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό.

Θυμάμαι την τελευταία φορά που είχες έρθει στο Rockwave, υπήρχε μία μοναδική ενέργεια. Ειδικά στα πρώτα κομμάτια ένιωθα πως τα έδωσες όλα, σα να είχες καιρό να το κάνεις.

Ήταν μαγική βραδιά, το θυμάμαι. Μετά το show στο Ηρώδειο θέλαμε να επιστρέψουμε ως rock’n’roll μπάντα και μάλλον ξεδώσαμε.

Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου και σε περιμένουμε να σε δούμε από κοντά.

Κι εγώ ανυπομονώ πολύ να ξέρεις. Θέλω να το μάθει αυτό ο κόσμος.

Συνέντευξη: Μιχάλης Κουρής / Απόδοση: Shanti Θωμαϊδη

*Το φωτογραφικό υλικό ελήφθη από την επίσημη σελίδα των Paradise στο Facebook. Όλα τα δικαιώματα ανήκουν στους φωτογράφους.