Δε νομίζω ότι χρειάζεται να ακούσει κανείς το Lady Luck ή το Fall of The Peacemakers των Molly Hatchet για να νιώσει στο πετσί του τη southern rock των Allman Brothers Band και των Lynyrd Skynyrd. Μόνο που οι Molly Hatchet, όπως προπαντός οι Allmans, δεν εξαντλούνταν στην κληρονομιά του νότου, αλλά είχαν κάτι από το hard rock των Bad Company και το συναισθηματικό και κεφάτο μαζί blues rock που έπαιζε στις διάφορες μπάντες του ο πολύς Steve Gibbons. Εδώ που τα λέμε, αρκούσαν οι φωτογραφίες της μπάντας από το Jacksonville, για να καταλάβεις ποιες μουσικές αγαπούσαν και να δεις την όλη Flirtin' with Disaster νοοτροπία τους, που γέννησε αυθεντικές 70s ροκιές, τουλάχιστον μέχρι το The Deed Is Done, όταν οι ήδη εμφανείς επιρροές από την 80s rock άρχισαν να έχουν τη μερίδα του λέοντος.
Ο θρήνος που προκάλεσε στη southern rock κοινότητα η πτώση του αεροπλάνου των Skynyrd τον Οκτώβριο του 1977, μόλις τέσσερις εμφανίσεις πριν το τέλος της Street Survivors tour, διασκεδάστηκε ένα χρόνο αργότερα με την κυκλοφορία του πλατινένιου φερώνυμου ντεμπούτου των Molly Hatchet. Η μπάντα σχηματίστηκε το 1971 από τον κιθαρίστα Dave Hlubek κα γνώρισε μεγάλη επιτυχία με το δεύτερο άλμπουμ της, το Flirtin' with Disaster. Το 1980 ο τραγουδιστής Danny Joe Brown αντικαταστάθηκε από τον Jimmy Farrar, λόγω προβλημάτων σχετικά με την υγεία του και το αλκοόλ (το «ζαχαρώδες» Jack Daniels, κλασικό ποτό των southern rockers δε συμβάδιζε με το σακχαρώδη διαβήτη) με τον οποίο ηχογραφήθηκε την επόμενη χρονιά το Take No Prisoners, δηλαδή ο πρώτος από του τέσσερις δίσκους του Fall of the Peacemaker 1980-1985.
Το συγκρότημα πήρε το όνομά του από την ιστορία της Molly Hatchet, της όμορφης πόρνης που φέρεται ότι συνήθιζε να αποκεφαλίζει τους πελάτες της. Κι αν δεν έπεσαν κυριολεκτικοί αποκεφαλισμοί στα μέλη της μπάντας, αυτό δε σημαίνει ότι δεν έπεσαν «μεταφορικοί», αφού οι αλλαγές των μελών τους, τουλάχιστον μέχρι το 1976 ήταν διαδοχικές. Έτσι εξηγείται και η καθυστέρηση των επτά ετών για την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου τους. Δεν έμεναν όμως ανενεργοί, αλλά έπαιζαν σε διάφορα clubs της Florida, όπου και γνώρισαν τους southern rockers 38 Special, μέσω των οποίων ήρθαν σε επαφή με τον μάνατζερ Pat Armstrong, που μεσολάβησε για να ηχογραφήσουν στο οχτακάναλο στούντιο των Lynyrd Skynyrd. Μάλιστα, ο ηγέτης των Skynyrd Ronnie Van Zant ήταν ένας από τους υποψήφιους να ασχοληθεί με την παραγωγή του υλικού του ντεμπούτου των Molly Hatchet. Στη θέση του ανέλαβε ο Tom Werman, in-house έμπειρος παραγωγός της Epic Records.
Με κύρια χαρακτηριστικά τις τρεις κιθάρες και τις εμφανείς επιρροές του ήχου του Nashville, η δουλειά του Werman ήταν εύκολη κι έτσι τα δύο πρώτα άλμπουμ Molly Hatchet (1978) και Flirtin’ With Disaster (1979) έγιναν διπλά πλατινένια στις Η.Π.Α., με τη μπάντα να γεμίζει γήπεδα χωρητικότητας είκοσι χιλιάδων ατόμων στις συναυλίες της.
Το Fall of the Peacemakers 1980-1985 αποτελείται από τέσσερις δίσκους, που ανάγονται στη μέση δημιουργική περίοδο της μπάντας. Οι τρεις, δηλαδή οι Take No Prisoners (1981), No Guts… No Glory (1983) The Deed is Done (1984) έχουν ηχογραφηθεί σε στούντιο και ο τέταρτος, το Double Trouble Live (1985), ζωντανά. Εκτός από το γεμάτο πληροφορίες βιβλιαράκι και το φωτογραφικό υλικό, στο box set αυτό θα βρείτε διάφορα radio edits και bonus live tracks, πολλά από τα οποία δεν είχαν περιληφθεί έως τώρα σε cd.
Take No Prisoners (1981)
Αυτό είναι το τέταρτο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε αρχικά το Νοέμβριο του 1981, ενώ παράλληλα είναι το πρώτο που δεν έχει εξώφυλλο του Frank Frazetta, αλλά του Boris Vallejo. Σε αυτό έπαιξε για τελευταία φορά ο μπασίστας της αρχικής σύνθεσης Banner Thomas και πρωτοεμφανίστηκε ο τραγουδιστής Jimmy Farrar, που θεωρείται ως ο κύριος «υπαίτιος» της αλλαγής του ήχου της μπάντας, με χαρακτηριστικό τραγούδι της νέας τάσης το Dead and Gone, το οποίο μιλά για τους κινδύνους της χρήσης ναρκωτικών. Η παραγωγή ανήκει, για άλλη μια φορά, στον Tom Werman, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την προσωρινή μετακόμιση της μπάντας στις εξωτικές Μπαχάμες, όπου έγινε η ηχογράφηση στα στούντιο Compass Point του Chris Blackwell που έδρευαν στο Nassau. Τον ίδιο καιρό ηχογραφούσαν εκεί και οι Tom Tom Club, που είχαν στις τάξεις τους τούς Tina Weymouth και Chris Frantz (Talking Heads), οι οποίοι αποδείχτηκαν εξαιρετικοί φίλοι κατά τα απογευματινά μπάνια στην πισίνα και τις βραδινές εξόδους. Η νέα πνοή φαίνεται και στα Bloody Reunion και Lady Luck, όπου συμμετέχουν τα πνευστά των Tower of Power, αλλά και στο Respect Me in the Morning που συναντάμε ντουέτο στα φωνητικά από τους Jimmy Farrar και Joyce ‘Baby Jean’ Kennedy (Mother’s Finest). Στα επιπλέον τραγούδια που θα βρείτε στη διευρυμένη αυτή εκδοχή του Take No Prisoners ανήκει το θρυλικό Mississippi Queen, που ηχογράφησε η μπάντα με τον Ted Nugent στο The Charlie Daniels Volunteer Jam VII, όπως και έξι τραγούδια από το ζωντανά ηχογραφημένο στη Lakeland Civic Center Arena την 31η Δεκεμβρίου του 1980 Beatin the Odds promo άλμπουμ.
No Guts… No Glory (1983)
Το 1983 είχε έρθει η ώρα να αποδείξουν οι Molly Hatchet ότι εννοούν τον τίτλο του πέμπτου τους δίσκου. Αν και, για πρώτη φορά, δεν είχαν στο εξώφυλλό του θέμα επικού χαρακτήρα, έδειχναν άγριες διαθέσεις με τη μπάντα -πιστολέρος να είναι σε θέση μάχης! Ο Danny Joe Brown είχε γυρίσει στη μπάντα πιο νηφάλιος από ποτέ, αφού δεν «έβγαινε» πλέον τακτικά ραντεβού με το ελιξήριο Jack Daniels, αλλά με το Crown Royal. Υπήρχαν όμως και δύο νέα μέλη, ο μπασίστας Riff West και ο ντράμερ B.B. Bordan (Mother’s Finest). Η παραγωγή πήγε και πάλι, αλλά για τελευταία όπως αποδείχτηκε φορά, στα χέρια του Werman, με την ηχογράφηση να γίνεται στα Bee Jay Studios του Orlando της Florida. Το πρώτο μισό του δίσκου είναι πιο δυνατό από το δεύτερο, με κύριο χαρακτηριστικό του ηπιότερου και ελαφρώς ατμοσφαιρικότερου τη χρήση οργάνου. Καλύτερη στιγμή του άλμπουμ είναι το επικό Fall Of The Peacemakers, ενώ bonus τραγούδια είναι το Kinda Like Love (Radio Edit) και η σύντομη εκδοχή του Fall Of The Peacemakers.
The Deed is Done (1984)
Ήδη το 1984 η πτωτική στους καταλόγους επιτυχιών πορεία του συγκροτήματος είχε εδραιώσει την πεποίθηση ότι έπρεπε να γίνουν σημαντικές αλλαγές στον ήχο, για να συνεχίσει η μπάντα τον επιτυχημένο δρόμο που είχε χαράξει. Άλλωστε, κάτι ανάλογο είχαν ήδη κάνει οι επίσης southern rockers ZZ Top με το πολύ επιτυχημένο Eliminator. Κι επειδή η επιτυχημένη συνταγή δεν αλλάζει, τους «πήραν» τον Terry Manning, του οποίου η παραγωγή έκανε το δίσκο περισσότερο radio-friendly και AOR από οποιαδήποτε κυκλοφορία τους ως τότε, παρά την επανεμφάνιση του σκληροτράχηλου μαχητή στο εξώφυλλο. Μόνο πέντε από τις αρχικές έντεκα συνθέσεις του δίσκου ήταν γραμμένες από μέλη της μπάντας. Ξεχωρίζουν τα She Does, She Does και Stone On Your Heart, ενώ το πιο «αταίριαστο» τραγούδι του δίσκου είναι το ορχηστρικό και ευαίσθητο Song for the Children, που κλείνει το άλμπουμ με έναν ασυνήθιστο τρόπο. Υπάρχουν επιπρόσθετα τα radio singles Satisfied Man (Short Version) και Stone In Your Heart (Radio Edit).
Double Trouble Live (1985)
Η όλη ιστορία με τις ζωντανές ηχογραφήσεις των Molly Hatchet ήταν λίγο τρικυμιώδης. Η τάξη όμως αποκαταστάθηκε με το διπλό Double Trouble Live του Νοεμβρίου του 1985. Ήδη ως τη χρονιά εκείνη οι Molly Hatchet είχαν κυκλοφορήσει τους σημαντικότερους δισκους τους, με αποτέλεσμα το set list του να είναι το καλύτερο δυνατό, μια και μεταξύ άλλων περιλάμβανε τα κλασικά Flirtin’ With Disaster, Whiskey Man, Bounty Hunter, Gator Country και Boogie No More. Επίσης υπάρχουν και διασκευές του Freebird των συμπατριωτών τους Lynyrd Skynyrd και του Dreams I’ll Never See των Allman Brothers Band. Τα τραγούδια, που είναι ηχογραφημένα στο Jacksonville, τη Florida και το Dallas, μεταφέρουν αβίαστα το σφυγμό της μπάντας την εποχή που ακόμα χτυπούσε δυνατά.
