Επιτυχημένη κρίνεται η πρεμιέρα του νέου φεστιβάλ της πόλης, του Release Athens. Αρκετός κόσμος, ωραίες ερμηνείες από τους συμμετέχοντες, καθαρός ήχος, τήρηση του προγράμματος και απουσία λειτουργικών προβλημάτων (γεγονός σημαντικό για εγχώριο φεστιβάλ). Δείτε τι συνέβη αναλυτικά παρακάτω.

Moa Bones

Καθώς πλησίαζα στον χώρο του φεστιβάλ, άκουγα όλο και πιο καθαρά, τις μελωδίες του Moa Bones (κατά κόσμον Δημήτρη Αρώνη) ο οποίος βρίσκονταν ήδη στην ευρύχωρη σκηνή που είχε στηθεί για τις ανάγκες του. Μόνος του, με μοναδική επί σκηνής παρέα την ηλεκτροακουστική του κιθάρα, μας ταξίδεψε σε μία περίεργη διάσταση που αποτελείται από τοπία μεταξύ Αμερικής της δεκαετίας του '60 και της Αθήνας του σήμερα. Πρόκειται για έναν πολύ καλό μουσικό ο οποίος έχει τη τύχη να διαθέτει μια ιδιαίτερα όμορφη φωνή, ιδιότητα που βοηθάει όταν ένας καλλιτέχνης αποφασίζει να πορευτεί μόνος του στις ζωντανές εμφανίσεις. Αυτό που μου έκανε θετική εντύπωση είναι πως είχε πολύ καλή επαφή με το λιγοστό κοινό -γύρω στα 150 άτομα- που, αψηφώντας το λιοπύρι, βρέθηκε από νωρίς στη Πλατεία Νερού. Οι όμορφες μελωδίες του έκαναν ποδαρικό στο νεοσύστατο αυτό φεστιβάλ και έδωσαν το έναυσμα για τα όσα ακολούθησαν. 

Ειρήνη Σκυλακάκη

Η Ειρήνη Σκυλακάκη αποτέλεσε το δεύτερο εγχώριο όνομα της πρώτης ημέρας του φεστιβάλ. Οι περισσότεροι από εμάς τη γνωρίσαμε πριν λίγα χρόνια μέσω της πλατφόρμας του Jumping Fish. Μέσω της συγκεκριμένης ιστοσελίδας διακρίθηκε με το κομμάτι In The Light, το οποίο μάλιστα κέρδισε αρκετό air play σε πολλά ραδιόφωνα (κυρίως βέβαια σε αυτά που ασχολούνται με τον εναλλακτικό ήχο). Στο ενεργητικό της η Σκυλακάκη μετρά ήδη δυο ολοκληρωμένες δουλειές (Wrong Direction, 2012 και Before Dawn, 2014) συνεπώς διαθέτει αρκετό υλικό για μια γεμάτη εμφάνιση. Βλέποντας την ζωντανά για πρώτη φορά μου έκανε καλή εντύπωση για τη φωνή και την ερμηνεία της αλλά και την αξιόλογη μπάντα που τη συνοδεύει. Μετρημένη (προφανώς και τρακαρισμένη) και χωρίς φλυαρίες μας παρουσίασε ένα ενδιαφέρον σετ στο οποίο, όπως είναι λογικό, οι δυο πιο ξεχωριστές στιγμές ήταν όταν ακούστηκε το In The Light αλλά και η διασκευή στο υπέρ-κλασικό Guns of Brixton σε μια «πειραγμένη» εκδοχή βασισμένη στο βιολί, η οποία κουβαλούσε αρκετό ελληνικό χρώμα αφού έμοιαζε με νησιώτικο (έφερε λίγο στο νου το Κονιτοπουλέϊκο, άλλωστε η παρεμβολή του αρχικού riff του παραδοσιακού Αρμενακίου στο κομμάτι ήταν καίρια). Αφού ευχαρίστησε το κοινό και έλαβε ένα θερμό χειροκρότημα, κατέβηκε στην πλατεία για να παρακολουθήσει κι εκείνη τα ξένα ονόματα του φεστιβάλ.

Cass McCombs

Ακόμα θυμάμαι την έκπληξη μου στο άκουσμα της είδησης πως ο Cass McCombs, θα εμφανιστεί στο Release Athens. Η πρώτη μου σκέψη ήταν «ωραία φάση, αλλά από που κι ως που;» για να καταλήξω αργότερα πως μάλλον, πρόκειται για κάποιο «πακέτο» από κοινή εταιρία management που μπορεί να έχει ο έμπειρος τραγουδοποιός από τη California με κάποιο άλλο γκρουπ που παίζει στο φεστιβάλ. To καλό ήταν πως θα κατάφερνα επιτέλους να τον δω ζωντανά και μάλιστα, χωρίς να ταξιδέψω στο εξωτερικό. Έχοντας έτοιμο το νέο του δίσκο ο οποίος θα κυκλοφορήσει μέσα στο καλοκαίρι από την ANTI records, ξεκίνησε τη περιοδεία του από την Αθήνα. Μετρημένος, έπαιξε μπροστά σε ένα κοινό που κατά τη διάρκεια της εμφάνισης του μεγάλωνε, παρέα με μια πολύ καλή μπάντα που αποτελούνταν από τον ίδιο στη κιθάρα -όντας δεξιοτέχνης, έκανε τη Stratocaster του να κελαηδάει-, έναν μπασίστα, τον ντράμερ του και ακόμη ένα μέλος πίσω από τα πλήκτρα. Σαν σύνολο, ήταν πολύ καλά δουλεμένοι και αυτό φάνηκε από τα αβίαστα τζαμαρίσματα που έριχναν μέσα στα κομμάτια. Ξεκίνησε με το uptempo, Big Wheel για να συνεχίσει μοιράζοντας το playlist του ισόποσα στα τρία τελευταία άλμπουμ του και σε κάποια καινούρια τραγούδια. Στο κοινό, υπήρχαν κάποιοι fans του κύριου McCombs αλλά, για τους περισσότερους, αποτελούσε μια ευκαιρία να χαλαρώσουν πριν τους Daughter. Δυστυχώς, λόγω της ώρας εμφάνισης του, αλλά και του γεγονότος ό,τι, η μουσική του δεν ενδείκνυται για μεγάλους συναυλιακούς χώρους, δεν κατάφερε να κερδίσει το κοινό, από την άλλη όμως κανείς δεν φάνηκε δυσαρεστημένος. Στη μία ώρα που πέρασε πάνω στο stage ακούσαμε, μεταξύ άλλων, κομμάτια από τους τρεις τελευταίους του δίσκους όπως είπαμε, κάποια άλλα ολοκαίνουρια, αλλά και μερικά «χιτάκια» του όπως το Dreams Come True Girl και το υπέροχο County Line με το οποίο έκλεισε την εμφάνιση του. Η απόδοση των κομματιών ήταν άρτια και όσοι κατάφεραν, παρά την ζέστη, να μπουν στο κλίμα του τριανταοκτάχρονου Αμερικάνου, είμαι σίγουρος πως εκτίμησαν την μουσικά αψεγάδιαστη εμφάνιση του. Ίσως κάποια άλλη στιγμή, να τον πετύχω σε ένα μικρό, κλειστό χώρο για να απολαύσω αυτόν τον «μικρό Neil Young» καλύτερα.

Daughter

Οι Βρετανοί Daughter ήταν για τους περισσότερους το όνομα που συγκέντρωνε τις περισσότερες πιθανότητες να αποτελέσει την έκπληξη της πρώτης μέρας (αν όχι ολόκληρου) του φεστιβάλ (έκπληξη αναμενόμενη βέβαια δεν είναι έκπληξη!). Όσοι λοιπόν πόνταραν σε αυτούς, σίγουρα θα πρέπει να αισθάνονται δικαιωμένοι. Άλλωστε το βρετανικό σχήμα συγκέντρωνε εκ των προτέρων πολλά θετικά στοιχεία: φρέσκοι και άφθαρτοι (που λένε κι οι πολιτικοί αναλυτές), δυο αξιόλογους δίσκους (If You Leave, 2013 και Not to Disappear, 2016), ηχογραφούν για μια ιστορική εταιρία (4ad) και τέλος προέρχονται με μια χώρα με τεράστια παράδοση σε συγκροτήματα ανάλογου ύφους (πραγματικά ασυναγώνιστη σε αυτό τον τομέα η Μεγάλη Βρετανία). Μοναδικό αρνητικό το απέραντο ελληνικό φως που δεν ταιριάζει με τη σκοτεινή κατά κύριο λόγο μουσική τους (για τις χώρες τις βόρειας Ευρώπης 9:00 μπορεί να σημαίνει βράδυ, για τον καλοκαιρινό Νότο ωστόσο είναι ακόμα μέρα).

Στο καθαρά μουσικό σκέλος τώρα, οι Daughter υπήρξαν απλώς θαυμάσιοι. Μας πρόσφεραν ένα μεστό set γεμάτο μελαγχολικούς ήχους και δυνατά συναισθήματα. Κάποιες στιγμές αυτό που ακούγαμε από τα ηχεία έμοιαζε μεγαλειώδες. Μπορεί να είναι νέα παιδιά και να μην διαθέτουν εμφάνιση ή στόφα superstar όμως αυτό που παρουσίαζαν επί σκηνής δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ήταν καθηλωτικό. Πως αλλιώς να περιγράψεις τα εκπληκτικά New Ways και Doing The Right Thing από τη φετινή δουλειά τους ή το Youth από το ντεμπούτο τους. Ήταν πραγματικά όμορφο να βλέπει το συγκρότημα (χωρίς να είναι απαραιτήτως εξωστρεφές) να συντονίζεται απόλυτα με το κοινό (κυρίως νεαρόκοσμο), στοιχείο απαραίτητο για να δημιουργηθεί ένα αξιομνημόνευτο live. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ντροπαλή (μετά βίας ακούγονταν τα «ευχαριστώ» της) Elena Tonra έδειχνε να μην πιστεύει τις εκδηλώσεις θαυμασμού από το κοινό. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το άξιζαν. Η εμφάνιση τους ήταν χορταστική, πλημμυρισμένη από shoegaze αξιώσεων, θα μπορούσαμε να πούμε, χωρίς ωστόσο η μουσική τους να μπορεί να περιοριστεί στο συγκεκριμένο μουσικό χώρο. Με βάση όσα είδαμε και ακούσαμε από αυτούς, μετά το πέρας του φεστιβάλ θα περιλαμβάνονται χωρίς αμφιβολία στα highlight του, ενώ ένα μελλοντικό live τους σε κλειστό χώρο μόνο καλοδεχούμενο θα είναι.  

Beirut

Έπειτα από την επιτυχημένη εμφάνιση των Daughter και ένα μικρό διάλειμμα, στη σκηνή ανέβηκε η εξαμελής μπάντα των Beirut (μέλη της οποίας, έχουμε ξαναδεί στα μέρη μας με τους National). Ο τριαντάχρονος Zach Condon, επέστρεψε στην Ελλάδα έπειτα από εννέα ολόκληρα χρόνια. Στο μεταξύ, πολλά πράγματα έχουν φυσικά αλλάξει. Κατ’ αρχήν, μιλάμε πλέον για ένα γκρουπ με τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό του, το οποίο έχει καταφέρει να αποκτήσει το δικό του κοινό. Οι Beirut μπήκαν φουριόζοι και χωρίς πολλά - πολλά με το Scenic World και συνέχισαν με το As Νeeded από τον τελευταίο τους δίσκο, "No No No". Με μεγάλη μου χαρά επιβεβαίωσα αυτό που είχα ψυλλιαστεί βλέποντας κάποια βίντεο στο youtube. Οι Beirut έχουν δουλέψει τρομερά τα live τους. Ήταν άψογοι καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους με τα πνευστά να κλέβουν τη παράσταση και τον Condon να εναλλάσσεται μεταξύ ukulele και τρομπέτας, ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε κομματιού (σε μερικά χρησιμοποιούσε και τα δύο), κρατώντας τη φωνητική του ερμηνεία σε πολύ καλά επίπεδα. Το set list τους ήταν η έννοια του "τίμιου". Ακούσαμε όλα αυτά τα κομμάτια που τους έκαναν αγαπητούς στο κοινό όπως τo Elephant Gun, το Nantes και το Postcards From Italy και συγχρόνως, είχαμε την ευκαιρία να αφομοιώσουμε τα καινούρια τους πονήματα. Η αλήθεια είναι όμως, πως, κάτι έλειπε. Αν έπρεπε να το προσδιορίσω πολύ συγκεκριμένα, θα έλεγα πως, οι περίπου έξι χιλιάδες παρευρισκόμενοι, παρακολουθήσαμε μια άρτια μεν, ψυχρά επαγγελματική δε, εμφάνιση. Αυτό, δεν είναι απαραίτητα κακό, εξαρτάται από ποια σκοπιά το βλέπεις. Έπειτα από μία ώρα πάνω στη σκηνή, ο Zach και η παρέα του μας αποχαιρέτησαν (και καλά), για να επιστρέψουν μερικά λεπτά αργότερα για ένα encore τριών κομματιών το οποίο τελείωσε πανηγυρικά με το Gulag Οrkestar, κλείνοντας έτσι και επίσημα την πρώτη μέρα στην -μακροχρόνια ελπίζουμε- ιστορία του Release Athens Festival. 

Κείμενο: Αντώνης Κωνσταντάρας (Beirut, Cass McCombs, Moa Bones), Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος (Daughter, Irene Skylakaki) 

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής