Αναμφίβολα οι Wolf Alice, το κουαρτέτο από το Λονδίνο με frontwoman τη χαρισματική και γοητευτική Ellie Rowsell, αποτελούν την (εναλλακτική) έκπληξη της χρονιάς. Βέβαια δραστηριοποιούνται από το 2010 κυκλοφορώντας singles και EPs, όμως φέτος μόλις μας χάρισαν το ντεμπούτο τους, το My Love is Cool, που κατόρθωσε να σκαρφαλώσει μέχρι το νούμερο 2 του βρετανικού chart, αποδεικνύοντας ότι η κιθαριστική σκηνή δεν έχει πεθάνει και ότι εξακολουθεί να έχει αντίκτυπο σε ευρύτερο κοινό.

Δεν είναι όμως μόνο η απρόσμενη απήχηση του πρώτου τους άλμπουμ που εντυπωσίασε. Η μουσική πρόταση που καταθέτουν οι Wolf Alice δεν είναι απλώς ενδιαφέρουσα, αλλά κυρίως διακρίνεται από την ευχέρεια του συγκροτήματος να υιοθετεί με επιτυχία διαφορετικές πτυχές της εναλλακτικής σκηνής και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Βεβαίως, πατούν στην παράδοση καλών συγκροτημάτων (με γυναικείες φωνές) που έβγαλε η Βρετανία, κυρίως στη δεκαετία του ’90, όπως οι Curve, οι Elastica, οι Sleeper και οι Stereolab, όμως οι επιρροές από την αμερικάνικη μεριά είναι διακριτές. Το Giant Peach, πχ, θα έκανε τους οπαδούς του grunge (και των riot grrrls) να θυμηθούν τα νιάτα τους, το Lisbon και το Swallowtail γνέφουν στους Smashing Pumkins και τα Fluffy και You’re the Germ χρωστούν πολλά στους Pixies.

Όσοι όμως βιάστηκαν (στα αφιερώματα του 2014 για τη μπάντα στο μουσικό τύπο, πολλοί μιλούσαν για αναθεωρητές του grunge και νοσταλγούς του ήχου του Seattle) να δώσουν έμφαση σ’ αυτή τη μεριά του ήχου τους, είναι βέβαιο ότι θα αναθεωρήσουν. Όποιος indie popper ακούσει το Bros και τις θεσπέσιες κιθαριστικές αρμονίες του θα αισθανθεί την καρδιά του να χτυπά πιο δυνατά. Ονειρικές μελωδίες που θυμίζουν ένα κράμα ύστερων Cocteau Twins (της εποχής Heaven or Las Vegas) και Cranberries σαρώνουν το αιθέριο εναρκτήριο Turn to Dust, το αέρινο Freazy και το ελαφρώς σκοτεινό Silk. Το κομμάτι, βέβαια, που παντρεύει τους δύο κόσμους είναι το υπέροχο single Moaning Lisa με την τραχιά εισαγωγή και το απογειωτικό ρεφρέν.

Τη στιγμή που οι εκπρόσωποι της λαμπρής βρετανικής γενιάς του 2004 (Bloc Party, Franz Ferdinand) έχουν βρεθεί μακριά από τα φώτα της έντονης δημοσιότητας και οι Arctic Monkeys δείχνουν να έχουν επιλέξει το δρόμο της mainstream και ελαφρώς κακόγουστης αμερικανοποίησης, οι Wolf Alice είναι μια τονωτική ένεση για την ευρισκόμενη σε καταστολή τα τελευταία χρόνια βρετανική κιθαριστική σκηνή. Ένα ντεμπούτο αναπάντεχα ώριμο, μουσικά πολυσυλλεκτικό και συμπαγές από μια μπάντα που λογικά θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον.

8/10