Διάχυτος noir ερωτισμός με έντονο ρεαλισμό. Καλώς (ξανα)ήρθατε στον κόσμο της Michelle Gurevich. Τη γνωρίσαμε ως Chinawoman, ένα ψευδώνυμο που την συντρόφεψε στους 3 πρώτους δίσκους της. H μουσική της είναι δύσκολο να καταταχθεί σε κάποιο είδος. Προσωπικά τολμώ να τη συγκρίνω με τον Leonard Cohen: λιτή ιδιαίτερη φωνή, πλήκτρα μιας άλλης εποχής και κάθε τι που δημιουργεί έχει μια μελαγχολική οικειότητα.
Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Let’s part in style”, η Καναδή τραγουδοποιός υπογράφει τον 4ο της δίσκο με το πραγματικό της όνομα, διατηρώντας όμως το δικό της μοναδικό στυλ που τη χαρακτηρίζει, χωρίς να αφήνει κανέναν απογοητευμένο. Το “New Decadance” είναι και αυτό όπως κάθε της δημιούργημα, άκρως συναισθηματικό, αυτοβιογραφικό και βαθιά προσωπικό. Προσωπικό όμως είναι και στην παραγωγή με την Michelle να είναι πίσω από τους στίχους, τα φωνητικά, τα synths και τις κιθάρες.
Πρόκειται για μία ερωτική ιστορία που εξιστορείται με τον παντα κινηματογραφικό τροπο της Michelle και με την οποία είναι δύσκολο να μην ταυτιστείς. Εννέα τραγούδια με ομαλές μεταβάσεις και μια πρωτόγνωρη γλυκύτητα στη φωνή της. Δωρική όπως πάντα, αλλά πιο προσιτή. Μια ωμή τρυφερότητα μέσα στο σκοτάδι που σε καθηλώνει από τις πρώτες νότες του δίσκου, αφήνωντας τον να παίζει ξανά και ξανά.
Όλα ξεκινάνε τους πρώτους έξι μήνες της σχέσης. Το “First Six Months of Love” είναι ένα χαστούκι πραγματικότητας ειπωμένο με μοιρολατρικό αισθισιαμό. Οι πρώτοι έξι μήνες είναι η μοναδική ευκαιρία να ζήσουμε τον υπέρμετρο ρομαντισμό που καταπιέζαμε. Γιατί μετά -το ξέρουμε καλα- θα έρθει η καθημερινότητα, η πραγματικότητα και όλα όσα μπορούν να μας προσγειώσουν, όσο κι αν προσπαθούμε να το αρνηθούμε, όσο κι αν αντιστεκόμαστε. Η ιστορία συνεχίζεται και μαζί οι προβληματισμοί. Πίσω από αυτά που δείχνουμε. Εκεί που κρύβεται η ερωτική μας αλήθεια, πίσω απο κλειστές πόρτες. Το “Behind Closed Doors” είναι μία μπαλάντα για όσα δε μοιραζόμαστε αλλά τόσο πολύ ποθούμε και όπως κάθε μεγάλο πάθος, δε γίνεται να της αντισταθούμε. Παραδίνόμαστε στο μυστικό μας κόσμο. Οι ρυθμοί θα ανέβουν λίγο με το “Russian Romance”, σαν ένα παραμύθι που προσπαθεί να μας ξελογιάσει. Θέλουμε να πιστέψουμε οτι θα τα καταφέρουμε και αυτή η σχέση θα είναι διαφορετική. Στην κορύφωση των προβληματισμών, θα παλέψουμε να κρατήσουμε μακριά κάθε ίχνος οικειότητας. “My Familiar Unfamiliar”. Θα γνωριζόμαστε από την αρχή και θα λατρεύει ο ένας τον άλλο. Κι ας ξέρουμε πως αυτό είναι αδύνατο. Είναι αναπόφεκτο. Και όντως, οι φόβοι μας θα έρθουν να επιβεβαιωθουν. Ερχεται η στιγμή του ρήγματος. “I Saw The Spark”. Όταν κάτι άλλο θα σου κινήσει το ενδιαφέρον και εγώ θα κάθομαι θεατής της λάμψης που θα εκπέμπεις για ένα άλλο πρόσωπο. Η ταινία έχει γίνει πια ασπρόμαυρη κι εσύ έχεις ρουφήξει όλο το χρώμα. Χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα. Ένα διάλειμμα για χoρό. Χoρό με τον ίδιο μας το εαυτό, με την ίδια τη ζωή. Να επαναπροσδιοριστούμε. “Dance while You Can”. Άλλωστε το ξέραμε απο την αρχή, πόσο εύκολα μπορεί όλα να αλλάξουν. Έπειτα έρχεται η στιγμή της συνειδητοποίησης της νέας πραγματικότητας με το γλυκόπικρο “End of an Era”. Η στιγμή που πρέπει να κλείσουμε κι αυτό τον κύκλο. Άλλωστε το ξέραμε απο την αρχή. Εξαντλημένοι πια το μόνο που θέλουμε είναι να ξαναζούσαμε τους πρώτους έξι μήνες. Και έρχεται σα μια μικρή ανάσα λίγο πριν το τέλος, η υπέροχη ορχηστρική διασκευή του εναρκτήριου κομματιού, υπό τον γαλλικό αυτή τη φορά τίτλο “Le Temp Qui Meurt” - “Ο χρόνος που πεθαίνει”, σα μια απάντηση σε όλα όσα μας έχουν κυριαρχήσει το μυαλό. Το τέλος έρχεται αμείλικτο. Και η φωνή μοιάζει κι αυτή να έχει σκληρύνει, σε μία προσπάθεια απολογισμού και παραδοχής. Η πιο σκοτεινή στιγμή του δίσκου, είναι ένα υπαρξιακό παραλήρημα, πιο κοντά στον γνώριμο ήχο της ως Chinawoman, υπό τον τίτλο “Drugs Saved My Life”, να κλείσει αυτή τη σχέση και να μας αφήσει μουδιασμένους.
Μία ιστορία, που όσο κι αν θέλεις να αλλάξεις την έκβαση ή τη σειρά των γεγονότων, το μυστήριο της σε ρουφάει στη δική σου αλήθεια. Πρόκειται για ένα δίσκο με άψογη ροή, που είναι τόσο οικείος ωστε να σε κάνει να αναρωτιέσαι αν τελικά του λείπει μία μελωδική έκπληξη. Σίγουρα η Michelle Gurevich δεν απευθύνεται σε ακροατές μη συμφιλιωμένους με τη σκοτεινή τους πλευρά. Για όλους τους υπόλοιπους όμως, ξεδιπλώνει απλόχερα το εσωτερικό της πέλαγος για να βυθιστείτε παρέα.
8 / 10
Υ.Γ. Θέλεις σαν ανάγκη υπενθύμισης, θέλεις υποκειμενική προτίμηση, θα σας αφήσω αυτό εδώ:
