Τριάντα χρόνια συμπλήρωσαν αισίως οι Nightstalker από το ξεκίνημα τους, κατόρθωμα οπωσδήποτε αξιοπρόσεκτο, το σημαντικότερο όμως είναι πως παραμένουν ενεργοί, παραγωγικοί και πάντοτε σε υψηλό επίπεδο. Με το πρόσφατο Great Hallucinations ολοκλήρωσαν άλλη μια δεκαετία και μάλιστα την πλέον επιτυχημένη της διαδρομής τους. Αφού για 20 χρόνια υπήρξαν σταθερά οι outsider της εγχώριας σκηνή, καθότι πολύ heavy για τους εναλλακτικούς και πολύ rock για τους μεταλλάδες, ήρθε η στιγμή της αναγνώρισης και από το 2010 και μετά το ενδιαφέρον για τους δίσκους τους και τις συναυλίες τους εκτοξεύτηκε. Καθόλου τυχαία η συγκεκριμένη δεκαετία κύλησε με σταθερό line up, το οποίο προσωπικά θα χαρακτήριζα το καλύτερο της καριέρας τους.
Τα τρία άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στα ‘10s, δηλαδή τα Dead Rock Commandos (2012), As Above, So Below (2016) και το περσινό -πλέον- Great Hallucinations ακολουθούν την ίδια λογική στο κομμάτι του ήχου και του τρόπου σύνθεσης. Κάθε κομμάτι από τους τρεις δίσκους θα μπορούσε να υπάρχει στο tracklist κάποιου άλλου και να λειτουργεί εξίσου άψογα μέσα στο σύνολο. Δείγμα πιθανώς πως το γκρουπ έχει βρει την κατάλληλη φόρμουλα και την ακολουθεί πιστά. Άλλωστε όταν μια συνταγή είναι επιτυχημένη δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει.
Στο Great Hallucinations οι Nightstalker φαίνεται να έχουν βρει την ισορροπία ανάμεσα στα κλασικά ρυθμικά κομμάτια τους και τις mid tempo συνθέσεις τους, που έχουν αγαπηθεί ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια, με προφανέστερο παράδειγμα το Children of the Sun. Εντός του, λοιπόν, οι γρήγορες, κιθαριστικές στιγμές (Black Cloud, Cursed, Half Crazy) συνυπάρχουν με αυτές που χαρακτηρίζονται από τη μελωδία και τις μειωμένες ταχύτητες (Sweet Knife, Sad Side of the City, Hole in the Mirror) με τρόπο απολύτως λειτουργικό. Επίσης, το ψυχεδελικό στοιχείο είναι λίγο πιο έντονο εδώ σε σχέση με τους προκατόχους του, με αποκορύφωμα το ομώνυμο track με το οποίο κλείνει ταιριαστά ο δίσκος.
Αν πριν μερικά χρόνια προέβλεπε κάποιος ότι οι Nightstalker θα εξακολουθούσαν μετά από τόσα χρόνια να κυκλοφορούν τόσο καλά άλμπουμ, θα αντιμετωπιζόταν με σκεπτικισμό. Κι όμως το γεγονός πως το συγκρότημα ηχογραφεί δίσκους αβίαστα και επειδή βασικά αυτό ξέρει να κάνει καλά, είναι πιθανότατα το κρίσιμο στοιχείο που κάνει τη δουλειά τους ουσιαστική. Το Great Hallucinations χαρακτηρίζεται από την αξιοθαύμαστη συνοχή του συνόλου, καθώς και από φρεσκάδα που δεν μαρτυρά βετεράνους. Ιδιαίτερα εύσημα αξίζουν στον Τόλη Μότσιο, ο οποίος έχει κάνει θαυμάσια δουλειά στις κιθάρες, τόσο στα riff όσο και στα solo. Άλλα έτσι κι αλλιώς αποτελούν μια πολύ δυνατή και ικανή ομάδα. Κάπως έτσι οι Nightstalker έφτασαν στην όγδοη κυκλοφορία τους κι όχι μόνο παραμένουν ακμαίοι αλλά δείχνουν σε κατάσταση για πολλά ακόμα.
7,5/10
