Οι Parquet Courts δεν είναι στυλιζαρισμένοι indie rockers. Είναι μία μπάντα που παίζει την μουσική της με απίστευτο νεύρο και κέφι, επιδιώκοντας σίγουρα την επιτυχία (δεν είναι underground καθαρολόγοι), αλλά με τους δικούς της όρους. Τεξανοί στην καταγωγή εκτός από τον μπασίστα Sean Yeaton, που είναι από την Βοστώνη, σχηματίστηκαν και έχουν την βάση τους στην Νέα Υόρκη. Και πράγματικά, το νευρικό, μπολιασμένο με πολλή punk ενέργεια rock’n’roll τους οφείλει πολλά στο νεοϋορκέζικο ήχο π.χ. στους Velvet Underground, κάποιες φορές στους Television, όπως και στον Jonathan Richman στα πρώτα του (ο οποίος, σαν κι αυτούς, κατέληξε στην Νέα Υόρκη, χωρίς κατάγεται από αυτήν). Το στοιχείο όμως που τους κάνει να ξεχωρίζουν, έχω την εντύπωση ότι είναι ο “επαρχιωτισμός” τους, το ότι ακριβώς δεν είναι Νεοϋορκέζοι. Είναι αυτό που δίνει μία κάποια πρόσθετη τραχύτητα στον ήχο τους. Είναι αυτό που τους κάνει να διαφέρουν από τον συχνά διανοουμενίστικο περίγυρό τους (“Pablo Picasso everybody called an asshole… not in New York!” τραγουδά ο Jonathan Richman). Οι Parquet Courts κατορθώνουν να είναι ο εαυτός τους και συγχρόνως να “δένουν” απόλυτα με το υπέροχο συνοθύλευμα που είναι (και σήμερα) η Νεοϋορκέζικη σκηνή. Πως γίνεται αυτό; Απλό: Αυτοί οι τύποι, διασκεδάζουν τόσο πολύ με αυτό που κάνουν, που είναι δυνατόν να αποτύχουν. Και το Sunbathing Animal, ο καλύτερος μέχρι σήμερα δίσκος τους, το αποδεικνύει περίτρανα.
Στο Sunbathing Animal δεν θα δούμε τους Parquet Courts να επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους: Και εδώ ακούμε ένα σύνολο, χωρισμένο σχεδόν στην μέση, γρήγορων κομματιών από την μία και άλλων, πιο αργών, από την άλλη. Αυτή την φορά όμως, το μίγμα είναι δυνατότερο, νευρικότερο, πιο rock’n’roll από ό,τι στο επίσης εξαιρετικό προηγούμενο LP τους Light Up Gold. Τα γρήγορα κομμάτια τους, που κάποτε έφερναν στο μυαλό τους Strokes (την εποχή που αυτοί ακόμα έμοιαζαν με συγκρότημα), πλέον έχουν αντικατασταθεί από μουσικές εκρήξεις αδρεναλίνης, όπως το εξαιρετικό Black & White και το εντελώς απροσδόκητο ομότιτλο, ένα φοβερό rock’n’roll κομμάτι χτισμένο πάνω σε ένα παρανοϊκά γρήγορο beat, που παραπέμπει μάλλον σε hard core παρά οπουδήποτε αλλούς, που έχει γραφτεί για την… γάτα του τραγουδιστή και κιθαρίστα Austin Brown. Και αν το μονότονο tempo του Ducking & Dodging θυμίζει το Last Nite, όταν μπαίνουν τα παραληρηματικά φωνητικά και οι κιθάρες, εύκολα βλέπει κανείς την διαφορά. Εδώ οι Parquet Courts είναι ακριβώς στην μέση της διαδρομής μεταξύ των Velvet Undergroud και του garage punk, σε ένα σημείο που φαίνεται να τους αρέσει πολύ.
Και τα μid-tempo ή και πιο αργά κομμάτια του δίσκου όμως ακούγονται διαφορετικά. Η επιρροή των Pavement εξακολουθεί να υπάρχει, σε μικρότερο όμως βαθμό. Κατ’ αποτέλεσμα, κομμάτια σαν τα Bodies Made Of, What Color Is Blood?, She’s Rolling και Raw Milk είναι πραγματικά highlights. Σε αυτό συμβάλλει η δουλειά στις κιθάρες που θυμίζει Velvet Underground και Television, χωρίς όμως τα θέματα να πλατιάζουν τόσο. Η μουσική, χαρακτηρισμένη από τις έξυπνες εναλλαγές στην ένταση αλλά και στα φωνητικά, είναι κάτι σαν ανάμιξη του τρόπου που ο Mark E. Smith (δεν) τραγουδά και του Jonathan Richman (πάλι!) να τραγουδά (σχεδόν) το “I’m Straight” ("δεν παίρνω ναρκωτικά” εν προκειμένω) σαν να λέει “I’m Stoned”. Αυτό το τελευταίο ισχύει αναλογικά και για τους στίχους που, κατά δήλωση των ιδίων των Parquet Courts, είναι ιδιαίτερα σημαντικοί για αυτούς (λογικό, είναι τόσοι πολλοί που μπορούν να γεμίσουν βιβλίο!). Παράξενοι, έξυπνοι, σαρκαστικοί, πάντα ανοιχτοί σε ερμηνείες, “δένουν” εξαιρετικά με την μουσική, όμως αφήνουν σοβαρότατες υπόνοιες ότι το φοβερό Stoned & Starving απ΄το Light Up Gold είναι αυτοβιογραφικό!
Φυσικά κάποιος θα μπορούσε να αντιτείνει ότι όσα παίζουν οι Parquet Courts δεν είναι πρωτάκουστα. Θα συμφωνούσα επί της αρχής, σημειώνοντας ότι δεν ξέρω πολλούς να τα παίζουν ακριβώς έτσι, αλλά, κυρίως, ότι το rock’n’roll ούτως ή άλλως δεν φτιάχνεται από πρωτότυπα υλικά. Αυτό, άλλωστε, δεν έχει καμία σημασία, γιατί, όπως είναι γνωστό, το rock’n’roll είναι καλύτερο από την μουσική. Οι Parquet Courts είναι ένα εξαιρετικά ελπιδοφόρο συγκρότημα, που παίζει έξυπνη αλλά όχι εξυπνακίστικη, διασκεδαστική, αλλά όχι ελαφριά, ενδιαφέρουσα, αλλά όχι σοβαροφανή μουσική. Και το Sunbathing Animal είναι, κατά την γνώμη μου, ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
8,5/10
