Το βιογραφικό του Kristof (καλλιτεχνικό του Χρήστου Λαμπριανίδη), σύμφωνα με τις πληροφορίες που σταχυολογήσαμε από τα δελτία τύπου που συνοδεύουν την κυκλοφορία, αλλά και παρελθόντα κείμενα μέσα από το ίντερνετ, βρίθει αναφορών σχετικά με την εξ απαλών ονύχων πορεία του ως ηθοποιός και μουσικός. Έτσι εξηγείται και η θεατρική κλίση αλλά και η εκκεντρικότητα που φέρουν ως τίτλο τιμής τα αισθητικά θεμέλια του Talkshow.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως το Kristof είναι ένα μάλλον κοινό όνομα για το ιδιαίτερο της μουσικής του, το οποίο όμως, πρώτον, ακούγεται (και γράφεται) ως αντιπροσωπευτικό της επιρροής του από τη μουσική των καμπαρέ όπως αυτή εντοπίζεται στις προηγούμενες, αυτοχρηματοδοτούμενες, δουλειές του και φυσικά στην παρούσα, και δεύτερον υποδηλώνει μέσω της μονολεκτικότητας τον εντελώς ατομικό χαρακτήρα του project, τουλάχιστον όπως αυτό ξεκίνησε. Διότι στο Talkshow ο Kristof συνεργάζεται στενά με τον Βασίλη Ντοκάκη (No Clear Mind), ο οποίος μεταξύ άλλων παραγωγών έβαλε, όχι απλά ένα σημαντικό λιθαράκι, αλλά ολόκληρο βράχο στο σημαδιακό Μπλουμ της Nalyssa Green. Η σύμπραξη αυτή αποδείχθηκε καίρια ώστε ο δίσκος να περιέχει τόση πολύ διαφορετική μουσική μέσα στα μόλις 25 λεπτά της διάρκειάς του. Οπωσδήποτε το Talkshow είναι πολύ πιο πλούσιο ενορχηστρωτικά σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του Kristof, οι οποίες βασίζονταν κυρίως στο πιάνο, οπότε προείχε η έκλυση συναισθημάτων και δεν αφήνονταν περιθώρια για πολλούς πειραματισμούς. Εδώ η ενορχηστρωτική άποψη δίνει εξέχοντα χαρακτήρα - καλύτερα, πολλούς χαρακτήρες μαζί - στο τελικό αποτέλεσμα.
Έχει περιοριστεί σαφώς η Χατζηδακική επιρροή που φαινόταν στους προηγούμενους δίσκους ως μία από τις βασικές του. Στο Bubbles χρησιμοποιεί πολύ χαρακτηριστικούς τρόπους του synth punk, ενώ οι Kraftwerk του Autobahn παίρνουν τα ηνία του The Yoga Class. Θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε τους Yello ως αυτούς που οδηγούν το λεπτό χιούμορ του άλμπουμ, χωρίς βέβαια ο Kristof να γίνεται ποτέ στα ηλεκτρονικά του τόσο μεγαλεπήβολος ή/και τολμηρός, αλλά πιο μετά αναλαμβάνουν οι Tiger Lillies και ο Klaus Nomi στο λιγότερο extravagant ή, για να αποφύγουμε μια τόσο ειδική παρομοίωση, οποιαδήποτε σχήμα συνδυάζει την πρόζα με τη μουσική. Πάντως το τελικό αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρα pop, η οποία όμως αυτοαναιρεί τον ορισμό της και μοιάζει να επιστρέφει στον καλλιτέχνη και τις ψυχολογικές του αναζητήσεις.
Ο Kristof μιλάει τρεις γλώσσες (Αγγλικά, Γερμανικά και λίγα ελληνικά) στο δίσκο, γιατί προφανώς, έχοντας ζήσει και δημιουργήσει για ένα κομμάτι της ζωής του στη Γερμανία, έτσι αισθάνεται πιο άνετα να εξυπηρετήσει τον στόχο του σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Αυτό το παιχνίδι φαίνεται να λειτουργεί, διότι δεν επεκτείνεται εξαντλητικά μέσα στο άλμπουμ, οπότε δεν κουράζει. Η θεματική του Talkshow δεν εξαντλείται στη συνέντευξη και τον διάλογο μεταξύ δύο ξεχωριστών εαυτών, αλλά προωθείται με θεματικές ενότητες (διαφημίσεις του "wunderbar" προϊόντος "Karma Cut" που μπορεί να αλλάξει κάποιες στιγμές στο χρόνο, μαθήματα yoga για όσους δεν αντέχουν τον σύγχρονο τρόπο ζωής ή νοητά ταξίδια στην Ιαπωνία) παρουσιάζοντας τις εμμονές του καλλιτέχνη με τα χρώματα ("Pink", "Orange", "Gray") και τις συναισθηματικές καταστάσεις που αντιπροσωπεύουν, και κλείνει "θριαμβευτικά" με μία απλή μουσική εξόδιο καληνύχτα.
Μιλώντας για συγκεκριμένο concept πρέπει να εκφράσουμε την υπέροχη δουλειά που έχει γίνει στο εικαστικό κομμάτι. Ο visual artist Πέτρος Αρώνης δουλεύοντας μαζί με τον Kristof έχει φτιάξει ένα ολοκληρωμένο πορτφόλιο όπου κάθε εικόνα οπτικοποιεί ένα τραγούδι. Η ανδρόγυνη pastel 70s-80s αισθητική και οι vintage λεπτομέρειες κυριαρχούν. Δυστυχώς το όμορφο ροζ βινύλιο περιλαμβάνει μονάχα λίγες από τις εικόνες αυτές και για λόγους πληρότητας θα έχει ενδιαφέρον να συμπεριελάμβανε ένα booklet με τυπωμένο όλο το υλικό το οποίο έχει κυκλοφορήσει στο internet.
Στο τέλος, μέσα σε αυτά τα 25 λεπτά υπάρχει τόσο πολύ υλικό που θα μπορούσε να έχει αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο για να φτιάξει είτε ένα μεγαλύτερο άλμπουμ (το ζήσαμε και αυτό, να ζητούμε περισσότερη διάρκεια από τους δίσκους μας!), είτε δύο πιο συμπαγή σε ήχο. Τα Bubbles, Castform Disaster, Gray αξίζουν μεγαλύτερη αυτονομία σε ένα άλμπουμ όπου λόγω διαρκείας, αλλά κυρίως λόγω του κεντρικού concept, δύσκολα μπορείς να απομονώσεις συγκεκριμένα κομμάτια π.χ. για να τα εντάξεις σε κάποια playlist. Πρόκειται για άλμπουμ όπως αυτά τα παλαιάς κοπής, πού απαιτούσαν την αμέριστη προσοχή του ακροατή για να γίνουν κτήμα του. Το αν τελικά αφορά πολλούς μουσικόφιλους το παρόν εγχείρημα του Kristof ως όλον, είναι μία άλλη συζήτηση που μπορεί να απαντηθεί μονάχα ατομικά και όχι μέσα από γενικευμένες υποθέσεις. Πρόκειται πάντως για μία προσεγμένη δουλειά που έχει να δώσει πράγματα στον ακροατή που εκτιμά το διαφορετικό. Όπως και να ορέγεται (ή και όχι) κάποιος τους δίσκους που κυκλοφορεί η Inner Ear, ένα είναι το σίγουρο: η Πατρινή δισκογραφική έχει στις τάξεις της ένα εντυπωσιακά ποιοτικό roster από δίσκους με ξεχωριστό χαρακτήρα και τις δικές τους ιδιαιτερότητες.
