Πριν από κάποια χρόνια, στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ Some Kind Of Monster των Metallica, ο ντράμερ τους, Lars Ulrich, σχεδόν παραμιλούσε μετά από μια συναυλία των Echobrain, της νέας τότε μπάντας του πρώην μπασίστα τους, Jason Newsted.  Εντυπωσιασμένος δηλώνε on camera ότι "Jason is the future, Metallica is the past". Ενώ προφανώς αυτή η παραδοχή δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα, καθώς οι Metallica παραμένουν κραταιοί ενώ ο συμπαθής Newsted ακόμη δεν έχει βρει την καλλιτεχνική του Ιθάκη, εντούτοις δείχνει μία αντίληψη των πραγμάτων που έχει συγκεκριμένη βάση: ότι η πραγματική τέχνη δεν μπορεί να προέλθει από τύπους χορτασμένους, χωρίς ουσιαστικό δημιουργικό κίνητρο (εκτός από την οικονομική επιβίωση ή συντήρηση) και με, κουτσά-στραβά, καλώς ή κακώς, παγιωμένο ή έστω δυσκίνητο πλέον εκφραστικό λεξιλόγιο. 

Ο Οδυσσέας Τζιρίτας καλά-καλά δεν έχει περάσει τα 20 χρόνια πάνω στον πλανήτη Γη και ήδη έχει τρεις δικές του ολοκληρωμένες δουλειές στο τσεπάκι (“επισήμως” 2 και κανονικά παραπανω, αν υπολογίσουμε και τα EP). Πολυγραφότατος μεν, αλλά αρκεί αυτό; Την περίοδο που γίνονταν συναυλίες - δεν ξέρω αν θυμάστε εκείνα τα χρόνια - είχε τύχει να τον παρακολουθήσουμε ως support στους Underground Youth ως leader μίας νεανικής (προφανώς) μπάντας. Μας είχε εντυπωσιάσει τότε το πάθος και η ορμητικότητα του, που βέβαια είναι λογικά όταν μιλάμε για τόσο νεαρό παιδί. 

Αυτό που δεν είναι όμως τόσο προφανές για την ηλικία του ήταν (και, όπως φαίνεται, παραμένει) η βαθιά γνώση και έλλογη χρήση των επιρροών του στη μουσική που γράφει. Η οποία μουσική του (με την ειδική έννοια) περιέχει πραγματικά πολλή μουσική (με την γενική έννοια). Ένας έμπειρος ακροατής μπορεί να αναγνωρίσει διάφορα και αρκετά διαφοροποιημένα στοιχεία στον ήχο του, κάτι που δείχνει όχι μόνο την ευρεία παιδεία του Τζιρίτα, τουλάχιστον μιλώντας μουσικά, αλλά και μία καθόλου προφανή ικανότητα να αναμιγνύει τις επιρροές του για να βγάλει ένα αποτέλεσμα που τελικά έχει μία κάποια συνοχή. Βεβαίως σε αυτό βοηθάει και η εξαίρετη παραγωγή του άλμπουμ, όπου ο Αχιλλέας Χαρμπίλας (των 2 By Bukowski) βάζει σε τάξη τις ιδέες του Τζιρίτα και την ορμητικότητα της μπάντας του. "Ακούμε" βεβαίως την εσωτερική φωνή μας πως το άλμπουμ μοιάζει περισσότερο ως συλλογή παρά ως μία πρόταση με συγκεκριμένο ή στιβαρά θεμελιωμένο μουσικό στίγμα, αλλά η αλήθεια είναι πως και αυτή η θεώρηση είναι κάπως αυστηρή δεδομένης και της ηλικίας του δημιουργού. 

Το avant garde μπλέκεται με τον Iggy Pop στο Like An Egg, όταν οι δυστοπικές ατμόσφαιρες της έναρξης δίνουν τη θέση τους στο rock'n'roll. Ακόμη και οι Porcupine Tree κολλάνε (υπόγεια) στην alternative rock εξίσωση του Delirium. Το Sharp Knife μπλέκει το funk με τους Talking Heads, ενώ το Explain/Escape μεταφράζει τους Residents με acoustic rock λεξιλόγιο. Το δεύτερο μισό του άλμπουμ είναι πιο ξεκάθαρο στις προθέσεις του, προσεγγίζοντας ευθύτερα τις συνιστώσες της μουσικής του Τζιρίτα. Οι Beatles κερδίζουν έδαφος στις επιρροές του Dude, όπου συνειδητοποιούμε ξανά πως αυτοί οι τύποι από το Liverpool είχαν ήδη συμπτύξει τη μουσική του σήμερα εδώ και πέντε-έξι δεκάδες χρόνια. Τα It Takes One To Know One και Future Pop κλείνουν μέσα τους καθαρόαιμες αναφορές στην τραγουδοποιεία του Bowie, ενώ στο I Can't Get No Sleep ακούμε τους Muse (και μια ιδέα τους Arctic Monkeys) να οδηγούν την ενορχήστρωση, τις μελωδίες και τον ρυθμό. 

Σε 40 λεπτά του άλμπουμ - διάρκεια που έχουμε μάθει για διάφορους λόγους να θεωρούμε ιδανική για ένα δίσκο - ο Οδυσσέας Τζιρίτας φανερώνει έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα που, σημειωτέον, διαφέρει συντριπτικά και εκφραστικά και ποιοτικά από τα προηγούμενα δείγματα δουλειάς του, εκ των οποίων το παλαιότερο (όπως φαίνεται στη σελίδα του στο YouTube) είναι κοινοποιημένο μονάχα δύο-τρία χρόνια πριν. 

Ο δίσκος είναι ξεκάθαρα ροκ και αυτή η μουσική έκφραση λείπει σίγουρα από τις μουσικές αναζητήσεις των νεαρότερων ηλικιών. Για αυτό και μόνο, δικαιούμαστε (;) να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στον νεαρό Οδυσσέα να μας δώσει κάτι πραγματικά διαφορετικό και καινοτόμο σε κάποια στιγμή της πορείας του. Όμως ας μην προτρέχουμε, ας μην περιμένουμε και ας μην δημιουργούμε προσδοκίες. Ο Τζιρίτας έχει όλο το χρόνο μπροστά του για να δώσει στη μουσική μας τη φρεσκάδα που χρειάζεται για να πάει λίγο μπροστά και να σταματήσει επιτέλους να "πεθαίνει" (σε εισαγωγικά φυσικά). Αν και υποθέτουμε πως αυτό είναι το τελευταίο που τον ενδιαφέρει ή θα τον ενδιαφέρει στο μέλλον - και πολύ καλά θα κάνει...