Ξεκινάω λέγοντας ότι γνωρίζω (και αποδέχομαι) ότι ένα σημαντικό μέρος των αναγνωστών μας θα αρχίσει να εξαπολύει κατάρες και τα συναφή, αλλά, πρόβλημα ουδέν φίλοι και φίλες, όπως εγώ δικαιούμαι να λέω την γνώμη μου, έτσι δικαιούστε και εσείς να διαφωνείτε.
Η έλευση των Muse θεωρήθηκε, πιθανότατα, ό,τι σημαντικότερο συναυλιακά αυτό το καλοκαίρι. Πολύ περισσότερο από την P.J. Harvey και ας μας άφησε εκείνη όλους άφωνους με το απίστευτο από μουσικής, αλλά και αισθητικής γενικότερα άποψης concept της εμφάνισής της, την ασύλληπτη μπάντα της, την συγκλονιστική ερμηνεία της. Περισσότερο και από τους Sigur Ros, που, κατά γενική ομολογία κατόρθωσαν κάτι τουλάχιστον ανάλογο με την υπέροχη Polly, κατά άλλους ακόμη καλύτερο, μεστότερο, σημαντικότερο. Και φυσικά πολύ περισσότερο από τους συμπαθέστατους, διασκεδαστικούς, μοδάτους, αλλά στερούμενους ανάλογου ειδικού βάρους σε σχέση με την PJ Harvey και τους Sigur Ros, Last Shadow Puppets. Ναι, οι Muse ήταν το συναυλιακό event του καλοκαιριού, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Tα εισιτήρια που πωλήθηκαν από την πρώτη μέρα εν μέσω μαζικής υστερίας, οι διθύραμβοι στο Τύπο (με πρώτο τον ηλεκτρονικό), ο ενθουσιασμός του κοινού, όλα μα όλα συνηγορούν σε αυτό.
Γιατί όμως; Έχει η μουσική τους μήπως την εσωτερικότητα, την απόκοσμη μαγεία των Sigur Ros; Έχουν αυτοί οι ίδιοι το ειδικό βάρος σαν καλλιτέχνες, δημιουργοί, ερμηνευτές με την P.J. Harvey; Μην τρελαθούμε! Ίσως πολλοί το σκέφτονται, αλλά λίγοι το γράφουν (κάποιοι από εμάς στο Soundgaze ανήκουμε σε αυτούς): οι Muse, ακόμη και αν, τραβηγμένα και με άπειρη καλή διάθεση, στα πρώτα βήματά τους θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ανεκτοί, σήμερα είναι ένα πάρα μα πάρα πολύ κακό συγκρότημα. Κακό progressive rock (υπάρχει και καλό progressive rock; να ένα ενδιαφέρον ερώτημα) με ολίγη από άνευρο indie είναι αυτό που παίζουν πλέον, γαρνιρισμένο με μερικούς από τους αφελέστερους στίχους που έχουν γραφτεί (και είμαι ιδιαίτερα μετριοπαθής στον χαρακτηρισμό μου, κανονικά ασυνάρτητους θα έπρεπε να πω).
Όμως, οι Muse είτε με το εντυπωσιακό τους show, είτε και χωρίς αυτό, γεμίζουν γήπεδα, τεράστιες αίθουσες, ξεσηκώνουν πλήθη, εντυπωσιάζουν, αυτή είναι η αλήθεια. Ακούω μάλιστα ότι πρόσφατα, στο ιστορικό Glastonbury, η εμφάνισή τους θεωρήθηκε απίστευτη: οι Muse παρουσίασαν ένα καταιγιστικό, πνιγμένο στην παραμόρφωση κιθαριστικό set που άφησε, λένε, άφωνους τους παριστάμενους.
Είναι όμως έτσι; Αρκεί άραγε να «στήσεις» μία εντυπωσιακή παράσταση, ακόμα ακόμα να ανεβάσεις την ένταση «στο κόκκινο», για να λογίζεσαι αν όχι το μεγαλύτερο, πάντως ένα από τα μεγαλύτερα rock σχήματα του πλανήτη; Δεν θα πέσω στην παγίδα να σας γράψω για συναυλίες διαφόρων μη εμπορικών καλλιτεχνών που κατά καιρούς με άφησαν άφωνο, γιατί θέλω να αποφύγω την απάντηση ότι «εδώ μιλάμε για διαφορετικά μεγέθη». Όχι διότι θεωρώ σωστή την άποψη αυτή απαραίτητα, αλλά, διότι θεωρώ ότι θα απομακρύνει την όλη συζήτηση από την ουσία της. Θα σας αναφέρω απλώς τους Nirvana. Και αυτοί βρέθηκαν να παίζουν (λίαν απρόσμενα) ενώπιον χιλιάδων φανατικών, και αυτοί ξεσήκωναν πλήθη, και αυτοί προκάλεσαν συγκινήσεις. Σκεφτείτε ένα λεπτό τους Nirvana. Θυμηθείτε τον Kurt Cobain να ουρλιάζει σε κατάσταση μανίας τους στίχους του, το χρονικό αυτό της αυτοκαταστροφής και απομόνωσης θα έπρεπε να πω καλύτερα, πάνω σε μία σκηνή που μόλις είχε διαλύσει. Τώρα, σας παρακαλώ, φέρτε ξανά στο μυαλό σας τους Muse. Όσοι δεν είστε φανατικοί των τελευταίων, ήδη έχετε καταλάβει τι εννοώ. Για τους υπόλοιπους, αναγκάζομαι να αφιερώσω τις επόμενες γραμμές.
Το rock, είτε μας αρέσει είτε όχι, απέκτησε ουσία όχι από όσους απλώς κατόρθωσαν να γεμίσουν ένα γήπεδο με αλλαλάζοντες οπαδούς. Αυτό το κάνει και η Lady Gaga με αρκετή ευκολία, άλλωστε. Το rock έγινε αυτό που έγινε πρωτίστως από μία σειρά απροσάρμοστους λίγο ως πολύ τύπους, που αποφάσισαν να κάνουν ό,τι έκαναν όπως ένιωθαν, χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειες για το κοινό τους, την τσέπη τους, μερικές φορές την υγεία τους την ίδια. Από ανθρώπους που, συνήθως χωρίς να το πολυσκεφτούν, υπερέβησαν τα εσκαμμένα, διότι αυτό ένιωσαν εκείνη τη στιγμή ότι έπρεπε να κάνουν, διότι εκείνη τη στιγμή, οποιαδήποτε άλλη «λογική», «σοβαρή» επιλογή απλώς δεν υπήρχε. Φτιάχτηκε από τον Iggy Pop μαζί με τους Stooges να κυλιέται πάνω σε γυαλιά αλλοιμένος με φυστικοβούτυρο (ναι, έχει γίνει), μπροστά σε ένα κοινό αδιάφορο που ήθελε να ακούσει ηλίθιους hippies να τραγουδάνε ηλίθια μουσική. Φτιάχτηκε από τον Lou Reed, μαζί με τους Velvet Underground να εκτοξεύει στίχους με σαδομαζοχιστικό περιεχόμενο, κρυμμένος πίσω από γυαλιά ηλίου, παίζοντας ένα μόνο ακόρντο (διότι, κατά τα λεγόμενά του, «δύο ακόρντα είναι πολλά, τρία είναι jazz»). Φτιάχτηκε από τους AC/DC, οι οποίοι μέχρι τέλους (με την επιφύλαξη του ότι αγνοώ τι κάνουν τώρα με τον γνωστό ποζερά), από την πρώτη στιγμή που ανέβηκαν στην σκηνή μέχρι πολλές δεκαετίες αργότερα, έπαιζαν με τον ίδιο τρόπο, λες και δεν είχαν γίνει αστέρες, λες και εξακολουθούσαν να παίζουν σε τρύπες στην Αυστραλία και όχι σε γήπεδα. Φτιάχτηκε από τον Ian Curtis και τον Jello Biafra, από τον Roky Erickson και τον Joe Strummer, από τον Keith Richards (που όλο χάνει τον δρόμο του άλλα όλο τον ξαναβρίσκει, γιατί αυτή η μουσική είναι δική του μουσική) αλλά και τον Brian Jones και τον Syd Barrett. Φτιάχτηκε από ανθρώπους που μέσα από την μουσική τους, έδωσαν κάτι και από την ψυχή τους.
Δεν είμαι αντίθετος στα μεγάλα shows. Όμως, τα μεγάλα shows συχνά κρύβουν την μουσική (αλλά και την ψυχική) γύμνια. Και τα πολλά ντεσιμπέλ δεν συνεπάγονται πάντα την αληθινή ένταση. Aυτή την νιώθεις όχι γιατί τα αφτιά σου αρχίζουν να βουίζουν ενοχλητικά, αλλά γιατί ξαφνικά νιώθεις ότι αυτό που ακούς σε συνεπαίρνει τόσο πολύ που είσαι έτοιμος να χάσεις την επαφή με το περιβάλλον. Θέλετε να μου πείτε ότι οι Muse ανήκουν σε αυτή την κατηγορία; Πολύ καλά, κανένα πρόβλημα, ελευθερία γνώμης έχουμε άλλωστε (για την ώρα τουλάχιστον). Εγώ πάλι από όλους όσους αράδιασα παραπάνω, πραγματική συγγένεια των Muse βλέπω μόνο με την Lady Gaga...
