H είδηση του θανάτου του Grant Hart που έγινε ευρύτερα γνωστός κυρίως ως ντράμερ των φοβερών, επιδραστικών, υπέροχων από κάθε άποψη Hüsker Dü (αν και έχει να επιδείξει και μετά από αυτούς σημαντικό μουσικό έργο) με έκανε να λυπηθώ σαν να έχασα ένα φίλο μου, ένα κοντινό άνθρωπο. Το είχε αυτό όλη εκείνη η μουσική που ξεπήδησε από το punk για να την ονομάσουμε new rock, alternative rock, indie και πάει λέγοντας. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν σαν τους rock stars που ξέραμε, με τις επαύλεις τις groopies, τους φουσκωμένους λογαριασμούς και τα ακόμα πιο φουσκωμένα μυαλά. Προσωπικά μισούσα τόσο πολύ όλο αυτό το σκηνικό της υπερβολής και της επίδειξης, που δεν ήμουν σε θέση να εκτιμήσω αν ακούω καλή μουσική ή όχι (οι Led Zeppelin είναι ένα καλό παράδειγμα…). Μπάντες σαν τους Wipers, τους Gun Club και φυσικά σαν τους Hüsker Dü, αλλά ακόμα και τους λιγότερο “στοχειωμένους” Pixies φαντάζουν ακόμα και σήμερα στα μάτια μου σαν η επιτομή του rock: Ποιο είναι το νόημα της μουσικής αυτής, που μεταξύ άλλων πολλών αποτέλεσε το soundtrack της νεανικής επαναστατικότητας (με την ευρεία έννοια του όρου προφανώς) όταν στην τραγουδάει ένας πολυεκατομμυριούχος, μεταξύ διακοπών στην Καραϊβική και δεξιώσεων σε εξάστερα ξενοδοχεία; Όλοι αυτοί οι outsiders που τόσο με γοήτευαν (και με γοητεύουν προφανώς) είχαν κάτι που όλη αυτή η υπερβολή, η μεγαλομανία (που φαινόταν από τα ρούχα μέχρι τους τριπλά και τετραπλά concept albums χωρίς νόημα) δεν μπορούσαν να μου δώσουν: Με έκαναν να νιώθω ότι μιλάνε σε εμένα απευθείας, όχι σε μία απρόσωπη μάζα fans, σε εμένα προσωπικά, αλλά και στους φίλους μου, όταν εκείνα τα χρόνια, Π.Ι. (Προ Internet!) μαζευόμασταν να ακούσουμε τον τάδε ή δείνα καινούριο δίσκο που ένας μόνο από εμάς είχε βρει λεφτά να αγοράσει, γοητευμένοι, συνεπαρμένοι πραγματικά. Μας μιλούσαν σαν ίσοι προς ίσους, μας έκαναν να συγκινούμαστε, να τσαντιζόμαστε και να γελάμε, να νιώθουμε, χωρίς προσποιήσεις, με αμεσότητα, με ειλικρίνεια. Ήταν κάποιοι από εμάς, είχαν προβλήματα σαν τα δικά μας, ήταν ίδιοι με εμάς (ή τουλάχιστον αυτό νιώθαμε) ήταν πραγματικοί, όχι κάποιες απόμακρες φιγούρες περιτριγυρισμένες από σωματοφύλακες, μάνατζερς και λογιστές. Όταν κατάλαβα, σε μικρή ευτυχώς ηλικία ότι αυτό δεν μπορούσε να συμβεί με τον Richie Blackmore, για να δώσω ένα αληθινό παράδειγμα, απλώς έπαψα να ακούω Deep Purple (κάτι που αργότερα αντελήφθην ότι μου έκανε πολύ καλό σε πάρα πολλά επίπεδα, αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία).
O Grant Hart ήταν ένας από αυτούς τους τύπους: Ένας άνθρωπος με τεράστιο ταλέντο, αλλά συγχρόνως βασανισμένος, με όλες τις δυνατότητες να γίνει πάρα μα πάρα πολύ πλούσιος θεωρητικά, για να καταλήξει αποτυχημένος στην πραγματικότητα. Αλλά, τι θα πει αποτυχημένος; Αν αποτυχία είναι για έναν rock μουσικό να παίζει μπροστά σε μόλις 25 άτομα έχοντας μόλις κυκλοφορήσει ένα αριστούργημα (του συνέβη στην Ιρλανδία το 2013!), αν αποτυχία ήταν ότι δεν έγινε σαν τους Muse, φαιδρός headliner στο σύγχρονο μουσικό τίποτα, ε, ναι ο Grant ήταν αποτυχημένος όσο δεν παίρνει, και ας ήταν πιθανότατα καλύτερος μουσικός από όλους τους Muse μαζί (και το γράφω έχοντας επίγνωση ότι ο Bellamy και οι επιχειρηματικοί του συνεργάτες είναι τεχνικά άψογοι). Όμως, έτσι έχουν τα πράγματα: Το τίμημα του να είσαι αυθεντικός, τίμιος, να διαθέτεις ψυχή και, ακόμα χειρότερα, να μην το κρύβεις, συχνά είναι η εμπορική αποτυχία, η λήθη του κοινού, που άλλωστε πλέον έχει γυρίσει την πλάτη του στο rock, μην κοροϊδευόμαστε, εκτός εάν θέλετε να μου πείτε ότι όσοι πηγαίνουν μαζικά σε γιγάντια rock shows που στήνουν διάφοροι βλαμένοι είναι συνηδειτοποιημένοι λάτρεις της μουσικής αυτής. To μέλλον αυτής της μουσικής είναι ο Ed Sheeran και οι Muse (τι θα πει ο Sheeran δεν είναι rock, κανείς δεν είναι rock από δαύτους, σκυλάδικα τραγουδισμένα στα αγγλικά είναι) και αυτό, όλοι οι τίμιοι πλην άγνωστοι underground αγωνιστές δύσκολα θα το αλλάξουν.
Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι αστέρες του σήμερα θα αρχίσουν να γράφουν στα social media εντός της ημέρες ανοησίες για το πόσο τους σημάδεψαν οι Hüsker Dü και άλλα τέτοια. Μην πιστέψετε κουβέντα, ανάθεμα και αν θα έχουν ακούσει ένα-δύο κομμάτια και αυτά δεν θα τα κατάλαβαν. Εντάξει ο Dave Grohl ειδικά θα το εννοεί, τον κατακλέβει άλλωστε τον καημένο τον Grant επί σειρά ετών…
Μην με παρεξηγείτε, δεν είμαι κανένα απολίθωμα, που οραματίζεται την Επανάσταση μέσω της μουσικής και λοιπά αφελή. Ένας κοινός άνθρωπος είμαι όπως όλοι οι υπόλοιποι, έχω μία δουλειά, παιδιά, υποχρεώσεις, όλα αυτά που πολλοί από τους μουσικούς μου ήρωες στηλίτευαν στα νιάτα τους, εδώ που τα λέμε. Απλώς, κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι ότι όταν όλα πηγαίνουν κατά διαβόλου (και πηγαίνουν, ρίξτε μία ματιά στις ειδήσεις!) κάποια μικρά ή μεγάλα πράγματα σου δίνουν την δύναμη να συνεχίσεις και για όλους εμάς που μεγαλώσαμε νιώθωντας την μουσική σαν κάτι πολύ σημαντικό, ένα από αυτά τα πράγματα είναι να ακούς ακόμα και σήμερα αυτούς τους υπέροχους outsiders να τραγουδάνε, όχι πάντα με καλές παραγωγές, κάποιες φορές με σπασμένες φωνές, αριστουργήματα σαν το Girl Who Lives On Heaven Hill, το Don’t Want To Know If You Are Lonely ή το Twenty-Five Fourty-One, όπως έκανε ο Grant Hart. Για όλους εμάς, η σημερινή είδηση ήταν ένα χτύπημα. Δεν χάνεις κάθε μέρα έναν φίλο σου…