Πείτε το ερημονήσι, πείτε το last chance ή demolition party. Ουσιαστικά πρόκειται για επιλογές ηλεκτρικής μουσικής από χώρες εκτός Αγγλίας και Η.Π.Α., που δεν έχουν χαρακτήρα best of, αλλά αποσκοπούν στο να δώσουν μια (άκρως υποκειμενική) επιτομή της μουσικής τους μέσα από πέντε μόνο τραγούδια.
ΙΡΛΑΝΔΙΑ (EIRE)
Δεν έχει μόνο τη μακράν καλύτερη μπύρα στον κόσμο, το εντυπωσιακό Giant's Causeway, το ειδυλλιακό Glendalough, αλλά και κατοίκους που (εκτός από τη Guinness) αγαπούν παθιασμένα τη μουσική. Η μουσική τους έχει περηφάνεια και πόνο, λόγω εκτεταμένης μετανάστευσης και μακροχρόνιας κατοχής και εκμετάλλευσης. Σκόπιμα θα αφήσω απέξω όχι μόνο τη χαρακτηριστική και άμεσα αναγνωρίσιμη παραδοσιακή μουσική της, αλλά και τα συγκροτήματα, όπως τους αγαπημένους The Chieftains, που έχουν ήχο σχεδόν αποκλειστικά επηρεασμένο από αυτήν. Στην άκρως υποκειμενική πεντάδα που επέλεξα δε χώρεσαν οι My Bloody Valentine, Two Door Cinema Club, God is an Astronaut, A House, The Frank and Walters, ούτε, μάλλον φυσικά, οι Hothouse Flowers.
Boomtown Rats - Like Clockwork (1978)
Tick, tock, tick, tock… Ανατριχίλα. Το A Tonic for the Troops ήταν αυτό που έλεγε το όνομά του. Δεν ξέρω ακόμα αν είναι punk ή new-wave. Ή, μάλλον, ξέρω καλά πως είναι και τα δύο. Παράλληλα, είναι ένα μεγάλο κομμάτι της απότομης και συναρπαστικής μετάβασης από τα classic rock 70s στα πολύχρωμα μουντά 80s. Μια κατηγορία από μόνο του, μαζί με το Shot By Both Sides των Magazine. Δεν… περιγράφω άλλο, γιατί θα υποκύψω και θα το αλλάξω με το παμμέγιστο Rat Trap.
An Emotional Fish – Celebrate (1990)
“That's the trouble with reality / It's taken far too seriously”. Ένα από τα καλύτερα τραγούδια των 90s, με απίστευτο στυλ, πλήρως ενταγμένο στη μεσουρανούσα alt rock φάση, που είχε «καθώς πρέπει» ανατρεπτικούς του βολέματος στίχους, σε απόλυτη αναλογία με τραγούδια όπως το Kill Your Television και ιδίως το κορυφαίο Selfish των Ned’s Atomic Dustbin. “Histories of insanity intruding on the sane” κατάσταση, κυριολεκτικά. Λοιπόν, ας τογιορτάσουμε: this party is not over, we’re not going home.
Rory Gallagher – Moonchild (1976)
Τέλεια εισαγωγή, όπως πάντα τέλεια Stratocaster, αλλά και καθαρόαιμο 70s rock από τον πιο συμπαθή Ιρλανδό και ιδρυτή των The Taste. Το Calling Card θα ήταν τέλειο ακόμα και χωρίς τη συνδρομή του Roger Glover, διότι είχε εξαιρετικά τραγούδια. Στο λατρεμένο και στην Ελλάδα Moonchild, εκτός από τη μουσική, αυτό το “If I can” με τρέλανε από την πρώτη στιγμή. Ρε συ Rory, δεν ήταν (με τίποτα) δυνατό να ταξιδέψω μέχρι τη Νέα Φιλαδέλφεια για να σε δω, αλλά στην υποθετική ερώτησή σου: Do You Read Me, θα απαντούσα ξεκάθαρα: Loud and Clear.
Thin Lizzy - The Boys Are Back in Town (1976)
Αυτό κι αν ήταν σπαζοκεφαλιά. Διάλεξα την αυθεντική και ως εκ τούτου κεφάτη ροκιά του πρόωρα χαμένου Phil Lynott, που γράφτηκε στο κενό των συμμετοχών του Gary Moore στη μπάντα. Τα Παιδιά τελικά δεν έφυγαν ποτέ από την Πόλη, αλλά έμειναν για τα καλά, πολλά χρόνια μετά το θάνατο του Phil, δίνοντάς μας classic και hard rock ιστορίες της εργατικής τάξης και της μυθολογίας. Πρωτεργάτες του new wave of British heavy metal, με τους Iron Maiden και τους Anthrax να πίνουν νερό στο όνομά τους κι εμάς να τους απολαμβάνουμε τώρα, ακόμα περισσότερο από τότε.
Virgin Prunes - Caucasian Walk (1982)
Στη μπάντα αυτή, η επιλογή ενός συγκεκριμένου τραγουδιού αποτελεί μια καθαρά προσχηματική διαδικασία. Ό,τι κι αν διάλεγα, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, από κολλητούς του Bono και τον αδερφό του The Edge, δεν περίμενες με τίποτα κάτι τέτοιο, που οι άλλοι χαρακτήρισαν ως post-punk (ναι, καλά…) Αν όμως έβαζες σε αυτά ως ηγέτη τον πολύ Gavin Friday, τότε δε γινόταν να περιμένεις κάτι κατώτερο. Παίρνω το ρίσκο να το πω A New Form of Beauty και...If I Die, I Die. Επειδή όμως The Moon Looked Down and Laughed, πάρτε το απλά ως ένα Theme for Thought.
