Πείτε το ερημονήσι, πείτε το last chance ή demolition party. Ουσιαστικά πρόκειται για επιλογές ηλεκτρικής μουσικής από χώρες εκτός Αγγλίας (παρακαλώ, δεν είπα Βρετανίας και το «χώρες» βάλτε το σε εισαγωγικά, αν θέλετε) και Η.Π.Α., που δεν έχουν χαρακτήρα best of, αλλά αποσκοπούν στο να δώσουν μια (άκρως υποκειμενική) επιτομή της μουσικής τους μέσα από πέντε μόνο τραγούδια.

Βόρεια Ιρλανδία

Πείτε τη χώρα, επαρχία ή περιοχή. Όχι πως δεν έχει σημασία, ιδιαίτερα για τους αυτόχθονες, αλλά εδώ δεν ξεχνάμε ότι κάνουμε λόγο αποκλειστικά για μουσική, οπότε τα σύνορα δε μας ενδιαφέρουν. Αφήστε επίσης στο πλάι τις θρησκευτικές διακρίσεις και τον τριακονταετή «εμφύλιο» και ασχοληθείτε καλύτερα με το δάσκαλο της στρογγυλής ενίοτε θεάς και ενίοτε εκδιδομένης επί χρήμασι γυναικός (κατά το γνωστό ευφυολόγημα) George Best, κάνετε καμιά βόλτα (μέσω διαδικτύου, μέρες που ζούμε…) στο Giant's Causeway, βγάλτε καμιά φωτογραφία στην Carrick-a-Rede Rope Bridge και πιείτε όσο αντέχετε draft Guinness, αν και προέρχεται από τους… «μισητούς» συνονόματους νότιους γείτονες, απλά διότι δε θα βρείτε στον κόσμο κάτι καλύτερο. Κι ύστερα από όλα αυτά, ακούστε τα πέντε παρακάτω τραγούδια, για να αποκτήσετε την πληρέστερη δυνατή Ulster εικόνα, χωρίς όμως τους That Petrol Emotion και Energy Orchard που δε χώρεσαν στην πεντάδα.

Van Morrison - Have I Told You Lately (1989)

Δεν έχεις να πεις πολλά για το μέγιστο Van the Man. Δηλαδή, έχεις, αλλά, από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Από τους Them και το Gloria; Από το Astral Weeks, το Moondance, το Enlightenment, το Hymns to the Silence ή το αγαπημένο μου (μαζί με όλα αυτά και άλλα εκατό!) Days Like This; Ουφ, ζαλίστηκα. Γι’ αυτό επιλέγω το σιγουράκι από το υπέροχο Avalon Sunset, που μοιάζει ερωτικό και δεν είναι, που το νομίζεις mellow και δεν είναι, που το θεωρείς τραγουδάρα και… είναι και παραείναι!

The Divine Comedy - The Pact (2016)

Όχι, δεν πιστεύω πως δε διάλεξα το Theme from Casanova. Δε γίνεται. Κι όμως, έγινε για χάρη ενός βάλς. Όχι όμως οποιουδήποτε, αλλά ενός «πειραγμένου» από την κινηματογραφική έμπνευση του Neil Hannon. Δεν έβαλα ούτε το Something for the Weekend, ούτε κάτι από τα φοβερά Liberation και Promenade. Κι αν αποφασίσετε να το χορέψετε, θα βρεθείτε πίσω στη μαγευτική ανεξάρτητη πλευρά της chamber pop των 90s, που αποπνέει ακόμα αέρα αυτοπεποίθησης, παρά τη σχετικά πρώιμη αυτοκαταστροφή της.

The Undertones - Teenage Kicks (1978)

Οι Undertones δε θα μπορούσαν με τίποτα να λείπουν από την πεντάδα, έχοντας ένα τραγούδι σαν κι αυτό. Πάντρεψαν αρχικά όμορφα το punk rock και το new wave με την καταραμένη τότε rock κληρονομιά, το garage και το glam rock για να εξελιχθούν σε μια post punk και soul μπάντα πριν ξεψυχήσουν. Το Teenage Kicks σπρώχτηκε έξυπνα από το Top of the Pops, τη Sire Records και τον John Peel και πήρε μια cult διάσταση που παραμένει άσβεστη ως σήμερα.

Stiff Little Fingers - Suspect Device (1979)

Στα όπλα! Ασυμβίβαστοι, ανεξάρτητοι όχι μόνο μουσικά, διατράνωναν τα πιστεύω τους με πάθος και περισσή ενέργεια, που τους κρατά ακόμα ζωντανούς. Πήραν το όνομά τους από το τραγούδι των τρομερών The Vibrators και τη δημιουργική οργή τους από την καθημερινότητά τους στο ταραχώδες Belfast. Το ιστορικό αυτό τραγούδι αρχικά απορρίφθηκε (κυριολεκτικά) σε καλάθι αχρήστων γεμάτο νερό από εργαζόμενο σε δισκογραφική εταιρεία, επειδή ήταν συσκευασμένο έτσι ώστε να μοιάζει με βόμβα! Άλλο όμως αντίτυπο που έφτασε στα χέρια του John Peel ανοίχτηκε κι από εκεί πήγε στη Rough Trade. Έτσι, η αληθινή έκρηξη μόλις είχε συμβεί!

Therapy? – Nowhere (1994)

Ναι, ξέρω. Μπορούσα όντως να διαλέξω κάποια άλλα πιο φασαριόζικα. Όμως επέλεξα το Nowhere, και όχι τα Trigger Inside και Unbeliever, ως απολύτως χαρακτηριστικό όχι μόνο της εποχής, αλλά και του λόγου για τον οποίο οι Therapy? είχαν απήχηση και σε όχι τόσο «σκληρά» ακροατήρια. Μάλλον όμως καρφώθηκα ότι προτιμώ το πιο εμπορικό τους άλμπουμ, το Troublegum. Ας είναι, όμως, Θα το αντέξω!