Η εγχώρια παραγωγή στο χώρο του heavy rock (ή stoner για τους πιο παραδοσιακούς) είναι τόσο μεγάλη που δυσκολεύεσαι πια να την παρακολουθήσεις. Νέα παιδιά φτιάχνουν συγκροτήματα για να παίξουν με πάθος αυτή τη μουσική, άλλες φορές με περισσότερη κι άλλες με λιγότερη επιτυχία. Κοινή διαπίστωση όμως παραμένει ότι, παρά το πολύ υψηλό επίπεδο των νέων μουσικών θα θέλαμε περισσότερη τόλμη και λιγότερη προσκόλληση στις επιρροές τους. Παρακάτω παρουσιάζουμε μερικές ενδιαφέρουσες δουλειές που έφτασαν το τελευταίο διάστημα στα χέρια μας.
Black Hat Bones – High Gain Devil Rockers (Trailblazer Records, 2015)
Είναι αλήθεια ότι το ντεμπούτο των Black Hat Bones ήρθε στην κατοχή μας με σημαντική καθυστέρηση ωστόσο θα ήταν παράλειψή μας να μην το παρουσιάσουμε. Άλλωστε μιλάμε για ένα γκρουπ που έχει ήδη χτίσει, από το 2009 που ξεκίνησε, ένα σημαντικό όνομα στο χώρο, κυρίως μέσα από τις ζωντανές εμφανίσεις του. Το συγκρότημα με καταγωγή από την Σπάρτη έχει «ψηθεί» από τα πολλά live και ουσιαστικά τοHigh Gain Devil Rockers αποτελεί τη «στουντιακή» αποτύπωση των ζωντανών εκτελέσεων των κομματιών του.
Οι ίδιοι βαφτίζουν τη μουσική τους “high energy heavy rock”, χαρακτηρισμός που εν ολίγοις περιγράφει στην ουσία αυτό που παίζουν. Μιλάμε για heavy rock ποτισμένο με τη λογική που χαρακτηρίζει το hard rock, είτε πρόκειται για το τυπικό αυστραλέζικο των AC/DC (στη πρόσφατη συνέντευξη τους δεν έκρυψαν την αγάπη τους για αυτούς ), είτε για το αμερικάνικο των 90s (αυτό που τότε λέγαμε grunge) αλλά και με μια δόση rock & roll τρέλας (σαν αυτή των Hellacopters, που επίσης κατονόμασαν ως σημαντική επιρροή τους). Αυτό που, επίσης, χαρακτηρίζει την μουσικής τους, επίσης, είναι η διάθεση για fun (μακριά από το στερεότυπο του βλοσυρού γενειοφόρου stoner με το βλέμμα που χάνεται στο υπερπέραν…). Όσοι τους έχουν δει ζωντανά το γνωρίζουν.
Και όπως κάθε heavy rock συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του στηρίζει τις συνθέσεις του σε ένα riff που θα είναι το σήμα κατατεθέν του κομματιού, έτσι κι εδώ όλα ξεκινούν από τα riff. Σε πολλές περιπτώσεις οι Black Hat Bones τα καταφέρνουν καλά, ενδεικτικά αναφέρουμε τα Crutch, Love Is A Dog From Hell (για όσους αγαπάνε τη λογοτεχνία, ο τίτλος θα μοιάζει οικείος…), Prophet King, Yeah και το ομώνυμο του δίσκου. Γενικότερα ως άλμπουμ το High Gain Devil Rockers φανερώνει ότι αποτελεί καρπό σκληρής δουλειάς, μακριά από την προχειρότητα που χαρακτηρίζει πολλές αντίστοιχες προσπάθειες. Οι Black Hat Bones δείχνουν ότι διαθέτουν τα εφόδια για να ξεπεράσουν ό,τι κατάφεραν στο ντεμπούτο τους (αυτό υπόσχεται και το Bleed In Face, που κλείνει το LP). Αναμένουμε να δούμε αν θα το πετύχουν.
Cellar Dogs – Jackhammer (Self release, 2015)
Άλλο ένα φετινό ντεμπούτο είναι αυτό των Cellar Dogs, συγκρότημα που επίσης έχουμε δει ζωντανά σε πολλές περιστάσεις, ιδίως σαν support. Η τετράδα από την Αθήνα μας παρουσιάζει το υλικό της, που έχει ήδη δοκιμαστεί στα πολλά live της. Τα υλικά είναι γνωστά: heavy rock με southern επιρροές, ήχος groove-άτος, φωνητικά «βρώμικα» και τους Clutch να είναι πανταχού παρόντες (όχι άδικα, καθώς η αξία τους είναι αδιαμφισβήτητη). Ακούγοντας όμως στην ολότητα του το Jackhammer, δεν μπορείς παρά να διαπιστώσεις ότι το ύφος που έχουν καθιερώσει στα καθ’ ημάς οι Planet of Zeus είναι το στοιχείο που χαρακτηρίζει όλες τις συνθέσεις τους. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, ίσα ίσα είναι ιδιαιτέρως κολακευτικό για τους Planet of Zeus, που έχουν δημιουργήσει τη δική τους σχολή με πολλά νέα γκρουπ να επιθυμούν να είναι μέρος της. Όμως εδώ μας απασχολούν οι Cellar Dogs, όχι οι Planet of Zeus που είναι πια ένα καθιερωμένο όνομα, το οποίο επιλέγουν μεγάλες μπάντες όπως οι Clutch (πανταχού παρόντες, είπαμε) για να τους συνοδεύσουν σε ολόκληρη περιοδεία.
Το Jackhammer περιέχει καλοδουλεμένες συνθέσεις (Kalimotxo, Trainfist, Insane, Hitch ‘n’ Hike), «παικτικά» το συγκρότημα είναι άψογο, σε σημεία μάλιστα το παίξιμο του είναι αρκούντως πωρωτικό και γενικά φαίνεται ξεκάθαρα ότι «τον έχει» τον συγκεκριμένο ήχο. Ωστόσο αυτό που μοιάζει να απουσιάζει είναι το προσωπικό στίγμα, αυτό που θα τους κάνει να ξεχωρίζουν από την πλειάδα των γκρουπ που παίζουν το ίδιο περίπου στυλ μουσικής. Αυτό που προσμένουμε από τις επόμενες κυκλοφορίες των Cellar Dogs, είναι να προτάξουν το δικό τους ύφος (γιατί όχι, να ρισκάρουν κιόλας) και να βάλουν σε δεύτερο πλάνο, τις μουσικές επιρροές. Όπως προείπαμε, διαθέτουν τα απαραίτητα εφόδια για να το καταφέρουν.
Shotgunz – Based on A True Story (Roar Records, 2015)
Το επόμενο ντεμπούτο έρχεται από την Θεσσαλονίκη. Οι Shotgunz σχηματίστηκαν το 2009 και κινούνται και αυτοί στο γνώριμο heavy rock/ hard rock ηχόχρωμα. Ακούγοντας την παρθενική τους δουλειά Based on A True Story δεν θα βρεις πολλά ψεγάδια σε τεχνικό επίπεδο. Προσεγμένη παραγωγή, καθαρός ήχος, «γεμάτες» κιθάρες, δυναμικά riff και solo, γενικά ένας καλοπαιγμένος δίσκος. Όμως το ζουμί πάντα βρίσκεται στις συνθέσεις. Ναι μεν υπάρχουν ενδιαφέροντα κομμάτια στον δίσκο (Rock ‘n’ Rolla, Paper In Fire, Rise, Distance) που θα σε κάνουν να κουνήσεις ρυθμικά το κεφάλι σου, ωστόσο μετά την ολοκλήρωση της ακρόασης του σαν σύνολο, αισθάνεσαι ότι λείπει το στοιχείο εκείνο που θα σε κάνει να επαναλάβεις τη διαδικασία.
Εν ολίγοις, καλή σαν μπάντα αλλά με συνθέσεις που θέλουν πολλή δουλειά για να τραβήξουν τον ακροατή και να δημιουργήσουν την ανάλογη οικειότητα με τον ήχο τους.
Breath After Coma - Breath After Coma (Self release, 2015)
Μέσα στο 2015 κυκλοφόρησαν το πρώτο δείγμα δουλειά τους και οι Αθηναίοι Breath After Coma, ένα μίνι άλμπουμ με τίτλο απλώς το όνομα τους. Ο ήχος του γκρουπ παραπέμπει σε αυτόν του αμερικάνικου εναλλακτικού ύφους που κυριάρχησε στα 90s, όταν τα grunge συγκροτήματα γνώριζαν τεράστια επιτυχία. Φυσικά και τα φωνητικά δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από αυτή τη νόρμα.
Αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε κάποιο από τα έξι κομμάτια που περιέχει το πρώτο πόνημα του σχήματος, σίγουρα θα επιλέγαμε το Four, το οποίο, αν και πολύ σύντομο (1:44), αφήνει τις μεγαλύτερες υποσχέσεις, αλλά και το Fake Gun, που αποτελεί σαφώς την πιο «περιπετειώδη» σύνθεσή τους. Μάλλον όχι τυχαία τα δυο αυτά τραγούδια πλησιάζουν το heavy rock, δείχνοντας ότι εκεί τα καταφέρνουν καλύτερα.
Κρίνοντας το πρώτο βήμα των Breath After Coma ως πρωτόλειο, μπορούμε να πούμε ότι έχει στοιχεία ενδιαφέροντα, αλλά και εδώ ισχύει ότι έχουμε πει και για τις προηγούμενες μπάντες: αυτό που αναζητούμε είναι το προσωπικό στίγμα και το συστατικό εκείνο που θα μας εξάψει την περιέργεια και θα μας τραβήξει την προσοχή. Συνεπώς και σε αυτή την περίπτωση αναμένουμε περισσότερα στο μέλλον.
