Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε κάποιες «ζυμώσεις» στον σκληρό ήχο (στο heavy rock, πιο συγκεκριμένα) που μας κάνουν να αισιοδοξούμε, έστω και διστακτικά, για το μέλλον του. Η πρώτη διαπίστωση σχετίζεται με το γεγονός ότι η περιφέρεια, πέραν της Θεσσαλονίκης (που ανέκαθεν είχε «ζωηρή» σκηνή), παράγει συγκροτήματα με πολύ ενδιαφέρον και μπαίνουν στο χάρτη πόλεις που μέχρι πριν λίγα χρόνια ούτε που θα υποψιαζόμασταν (για παράδειγμα η Λάρισα, η Λαμία και φυσικά το «τιμημένο» πια Χιλιομόδι). Η δεύτερη αφορά τη διάθεση που δείχνουν οι μουσικοί του χώρου (κάποιοι, έστω) να πειραματιστούν με νέους ήχους και να μην μείνουν περιχαρακωμένοι στα στενά όρια που θέτει η σκηνή. Παρακάτω παρουσιάζουμε κάποιες κυκλοφορίες που πληρούν μια από τις δυο (ή και τις δυο) παραπάνω «προδιαγραφές».
Naxatras – II (Self Release, 2016)
Οι Naxatras από τη Θεσσαλονίκη τάραξαν έστω και ελαφρώς, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε, τα νερά στη heavy rock κοινότητα με το περσινό ομώνυμο ντεμπούτο τους. Πριν καλά καλά προλάβουμε να αφομοιώσουμε το πρώτο πόνημα τους οι Naxatras επέστρεψαν με το δεύτερο LP τους που τιτλοφορείται απλώςII και κατάφεραν να κάνουν ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση. Το δεύτερο άλμπουμ αποτελεί σαφώς ένα θαρραλέο βήμα μπροστά για τη μπάντα. Ακούστε για παράδειγμα τα Proxima Centauri, The Great Attractor και Garden of Senses, τρεις μακροσκελείς συναρπαστικές συνθέσεις, και θα καταλάβετε ότι το γκρουπ κάνει σπουδαία δουλειά. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα instrumental άλμπουμ (με εξαίρεση το Sister of the Sun) πλημμυρισμένο με θαυμάσιο ψυχεδελικό heavy rock. Χωρίς αμφιβολία αποτελεί μια από τις καλύτερες δουλειές που κυκλοφόρησαν φέτος στο συγκεκριμένο ήχο στη χώρα μας.
Πριν από το II το συγκρότημα είχε κυκλοφορήσει και ένα ΕΡ δυο κομματιών, το οποίο κινούταν σε καθαρά stoner δρόμους, ειδικά το Muscle Red Horse είναι από τις πιο δυναμικές συνθέσεις τους (δείτε εδώ μια τρομερή εκτέλεση του στο An). Γενικά και στις τρεις μέχρι στιγμής κυκλοφορίες τους είναι ολοφάνερο ότι το σχήμα έχει δουλέψει και έχει «ψάξει» πολύ τον ήχο του. Προσωπικά πιστεύω ότι αν έπρεπε να ξεχωρίσουμε ένα heavy rock το οποίο έχει τις περισσότερες πιθανότητες να κάνει σημαντικά πράγματα στο μέλλον θα ήταν, χωρίς δεύτερη σκέψη, οι Naxatras, έχουν εμφανώς τις ικανότητες και το ταλέντο για να πάνε μακριά. Τέλος, να δώσουμε επιπλέον «εύσημα» στο συγκρότημα για τη χρήση σαξοφώνου στο μελωδικό Evening Star (το τελευταίο κομμάτι από το II).
Instant Boner – Outburst (Self Release, 2016)
Κρατάμε το σαξόφωνο, παραμένουμε στη Θεσσαλονίκη και βρίσκουμε τους Instant Boner. Το συγκεκριμένο σχήμα ήταν από αυτά που μας ενθουσίασαν μέσα στη χρονιά και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι φιλοξενήθηκε δυο φορές στις ηλεκτρονικές σελίδες μας (δείτε εδώ και εδώ). Η μπάντα κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς το δεύτερο EP της με τίτλο Outburst (είχε προηγηθεί το EP Perfect Sunday του 2014) και μας έκανε να τεντώσουμε τα αυτιά μας με ενδιαφέρον. Τι διαφορετικό έχουν να μας παρουσιάσουν οι Instant Boner; Heavy rock που συνδυάζει τις κιθάρες με το σαξόφωνο! Και το κάνουν πολύ καλά μάλιστα, καθώς το σαξόφωνο έχει καθοριστικό ρόλο και δεν χρησιμοποιείται απλώς για «γεμίσματα», ενώ την ίδια στιγμή το heavy rock τους είναι ζόρικο και καθόλου «χλιαρό». Τα δυο πρώτα κομμάτια του EP, The Messiah και Outburst, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα μεστού heavy rock, με δυνατά riffs και επιθετικά φωνητικά συν μερικές έξυπνες παρεμβολές σαξοφώνου. Στις επόμενες δυο συνθέσεις ξεδιπλώνεται ο ιδιαίτερος μουσικός χαρακτήρας του γκρουπ. To Falling Stars θα μπορούσαμε να πούμε ότι χαρακτηρίζεται από μια τζαζίστικη λογική, με όμορφες μελωδίες πιάνου και σαξοφώνου (η αλήθεια είναι ότι δεν ακούμε συχνά solo σαξόφωνου σε stoner κομμάτι…), ενώ το Lady Sin ακουμπά γερά στα blues και διαθέτει μια ωραία κλιμάκωση που καταλήγει σε ένα καθαριστικό ξέσπασμα. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται με μια όμορφη διασκευή στο κλασικό Foxy Lady του Jimi Hendrix, κλείνοντας με θαυμάσιο τρόπο μια άψογη σε όλα προσπάθεια. Για να μην μακρηγορούμε, όσοι ασχολούνται με την εγχώρια heavy rock σκηνή πρέπει να στρέψουν άμεσα το βλέμμα τους προς τους Instant Boner, είναι από τα συγκροτήματα εκείνα που έχουν τη δυνατότητα να πυροδοτήσουν μία νέα ώθηση στο συγκεκριμένο χώρο. Το LP τους, όταν με το καλό κυκλοφορήσει, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις…
Birthday Kicks – Black Echo Trap (Self Release, 2016)
Συνεχίζουμε οδεύοντας νοτιότερα, στη Λάρισα, για τους Birthday Kicks. Το τοπικό γκρουπ κυκλοφόρησε φέτος το πρώτο του LP Black Echo Trap (είχε προηγηθεί προ διετίας το single Gotta Believe, στο οποίο υπήρχε και μια διασκευή στο Personal Jesus των Depeche Mode), το οποίο προκάλεσε επίσης θετικές εντυπώσεις. Οι Birthday Kicks ανέλαβαν ένα δύσκολο (και συνάμα ασυνήθιστο) εγχείρημα, να παίξουν στην ουσία heavy rock με ξεκάθαρα «γκαραζίστικη» νοοτροπία. Η μουσική τους είναι heavy, τα riffs είναι δυναμικά, οι κιθάρες αιχμηρές, όμως η όλη προσέγγιση φανερώνει σαφείς επιρροές από αυτό που αποκαλούμε γκαράζ και η αλήθεια είναι ότι το αποτέλεσμα είναι άκρως επιτυχημένο. Για παράδειγμα το θαυμάσιο Run Right Now θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο από τα δεκάδες σύγχρονα σχήματα που αναβιώνουν τον συγκεκριμένο ήχο. Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι οι Birthday Kicks δεν έχουν τη βάση τους στο heavy rock (ό,τι τέλος πάντων περιλαμβάνει αυτός ο ευρύς όρος), ωστόσο ξεπερνούν το σκόπελο της μονολιθικότητας, που -κακά τα ψέματα- πολύ συχνά χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη σκηνή, στρεφόμενοι προς ένα είδος που εκ πρώτης όψεως ελάχιστα κοινά έχει με το παραπάνω. Κομμάτια σαν το Johnny Watcher, Love To You, Untold και Dishwasher Blues αποκαλύπτουν μια μπάντα με μεράκι, ταλέντο αλλά και σαφή κατεύθυνση.
Να σημειώσουμε, ότι οι Birthday Kicks επανήλθαν πριν λίγο καιρό με ένα split 7ιντσο single με τους συντοπίτες τους Screaming Dead Balloons. Στη δική τους πλευρά του βινυλίου οι Birthday Kicks διασκευάζουν το αγαπημένο She Talks To Rainbows από το κύκνειο άσμα των Ramones, φανερώνοντας τις punk καταβολές τους, τις οποίες εύκολα εντοπίζεις στο υλικό τους. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι με τα δείγματα που έχουν δώσει μέχρι στιγμής οι Λαρισαίοι έχουν δημιουργήσει σημαντικές προσδοκίες, οι οποίες θα είναι ευχής έργον να εκπληρωθούν.
Out of the Earth - Out of the Earth (Smash Records, 2016)
Καταβαίνουμε ακόμα πιο νότια και συγκεκριμένα στη Λαμία για να συναντήσουμε τους Out of the Earth, οι οποίοι κυκλοφόρησαν, επίσης, πριν λίγο καιρό το ντεμπούτο τους. Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας το εξώφυλλο του ομώνυμου LP (απεικονίζεται ένας βράχος στη μέση κάποιας ερήμου) μου δημιουργήθηκε η περιέργεια να το ακούσω. Με τέτοια φωτογραφία στο εξώφυλλο θα ήταν ένα μικρό σκάνδαλο η μπάντα να μην παίζει desert rock! Ακούγοντας το λοιπόν επιβεβαιώθηκε η υποψία ότι έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα desert/ heavy rock γκρουπ και μάλιστα πολύ αξιόλογο. Οι συνθέσεις των Out of the Earth κινούνται στο συγκεκριμένο ύφος και συνοδεύονται μάλιστα από φωνητικά της «σχολής Cornell» (ο Chris Cornell είναι τόσο σπουδαίος που μπορούμε να ισχυριστούμε ότι έχει δημιουργήσει σχολή). Το συγκρότημα παρουσιάζει στο πρώτο του πόνημα μια σειρά από κομμάτια βασισμένα σε δυναμικά riffs που σίγουρα δεν περνούν απαρατήρητα, ακούστε ενδεικτικά τα Need, Mother Nature, Out of the Earth και All Mine συν το αργόσυρτο My Way και θα αποκτήσετε μια καλή εικόνα της δυναμικής της μπάντας. Η αλήθεια είναι ότι εκτίμησα το μεστό, γεμάτο τσαγανό παίξιμο τους, χωρίς βέβαια να γνωρίζω πως είναι live καθώς δεν έχει τύχει να τους δω ζωντανά στη πρωτεύουσα, εύχομαι ωστόσο να μας επισκεφτούν σύντομα και να αποδειχτούν αντάξιοι του υλικού που έχουν στα χέρια τους. Οι fans του συγκεκριμένου ήχου σπεύσατε άφοβα.
Slitherum – Godbox Suicide (Self Release, 2016)
Τελικός προορισμός η Αθήνα και η πρώτη δουλειά των Slitherum. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το σχήμα των Νίκου Μαρίνου (τραγουδιστή των Madleaf), Αντώνη Καναρά (τύμπανα) και Γιάννη Καλαμάτα (σε όλα τα υπόλοιπα όργανα) που κυκλοφόρησαν φέτος το πρώτο τους άλμπουμ κάτω από αυτό το όνομα. Ακούγοντας τις συνθέσεις του Godbox Suicide διαπιστώνεις χωρίς δυσκολία, ότι δεν κρύβουν κάποιο άγχος να μπουν κάτω από μια ταμπέλα, να κατηγοριοποιηθούν ηχητικά. Για παράδειγμα το τρομερό Feet έχει τη βάση του στον ακραίο ήχο (με τα χαρακτηριστικά «επιθετικά» φωνητικά), από την άλλη, τα πολύ καλά Godbox Suicide και Mother έχουν αναφορές στο γοτθικό ροκ (όπως συνηθίσαμε να το λέμε), ενώ το Child «συνομιλεί» με τον alternative/ grunge ήχο των 90s. Γενικώς ως σύνολο είναι άκρως ενδιαφέρον και οι φίλοι του σκληρού ήχου αξίζει να το αναζητήσουν.
Να επισημάνουμε επίσης ότι ο Μαρίνος είναι από τους πλέον εργατικούς μουσικούς καθώς πέραν του παρόντος δίσκου και αυτού των Madleaf (για το οποίο η στήλη είχε γράψει εδώ) έχει και τρίτη κυκλοφορία μέσα στο 2016. Ο λόγος για το προσωπικό του project υπό το όνομα God in a Cone, με το οποίο κυκλοφόρησε πολύ πρόσφατα το άλμπουμ Agrypnia (παρθενική κυκλοφορία με το συγκεκριμένο moniker). Εδώ η διάθεση είναι καθαρά πειραματική, με τους ηλεκτρονικούς ήχους να βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι λείπουν οι κιθάρες (χαρακτηριστικό παράδειγμα το ισοπεδωτικό Dog Dust) ωστόσο σίγουρα δεν μιλάμε για ένα τυπικό ροκ δίσκο. Περισσότερο είναι μια απόπειρα να δοκιμάσει ήχους που δεν θα είχε τη δυνατότητα με τις δυο προαναφερόμενες μπάντες. Το αποτέλεσμα είναι όμορφο και φέρνει λίγο στο νου τον μέγιστο Mike Patton που δεν διστάζει να καταπιαστεί με όποιον ήχο «κατέβει» στο κεφάλι του. Και επειδή όπως προαναφέραμε ο Μαρίνος είναι πολύ παραγωγικός, έχει έτοιμη και νέα δουλειά ως God in a Cone (Sex Is Fear, ο τίτλος του) η οποία θα κυκλοφορήσει σύντομα και θα κλείσει το καρέ δίσκων για το 2016 από την πλευρά του. Τέτοιου είδους προσπάθειες φανερώνουν μεράκι και αφοσίωση και μόνο ως αξιέπαινες μπορούν να χαρακτηριστούν.
