Ο Τάκης Κρεμμυδιώτης κοινοποιεί για πρώτη φορά όσα προηγήθηκαν του -κατά τη γνώμη του- καλύτερου live των Porcupine Tree, αλλά και τη δημοσιευμένη στο τεύχος του 213 του περιοδικού Ποπ + Ροκ συνέντευξη που του παραχώρησε ο Steven Wilson, αμέσως πριν από την εμφάνισή τους αυτή.
Γυρίζουμε πίσω στο 1996. Το ημερολόγιο δείχνει 8 Μαϊου και το πανέμορφο Bristol ετοιμάζεται να υποδεχτεί μια εξαιρετική μπάντα, που αναμφισβήτητα βρίσκεται στα καλύτερά της: τους Porcupine Tree. Την παρέα του πολυτάλαντου Steven Wilson, που είχε κυκλοφορήσει μέσα σε μια πενταετία τα τέσσερα κορυφαία άλμπουμ της: τα On the Sunday of Life...(1992), Up the Downstair (1993), The Sky Moves Sideways (1995) και Signify (1996).
Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα. Ήταν μεσημεράκι, το μάθημα είχε τελειώσει, όταν περνώντας μπροστά από τον πίνακα ανακοινώσεων είδα μια μεγάλη κατά κύριο λόγο γαλάζια αφίσα για ένα επερχόμενο live των Tom Robinson Band (με πρώτη ευκαιρία πρέπει να μιλήσω και για ό,τι συνέβη κι εκείνη την πέρα από κάθε πρόβλεψη βραδιά) και μια μικρή ασπρόμαυρη, που μας πληροφορούσε ότι οι Porcupine Tree θα έπαιζαν στο Bierkeller στις 8 Μαϊου. Ο θρυλικός αυτός συναυλιακός χώρος της οδού All Saints, χωρητικότητας τουλάχιστον επτακοσίων ατόμων, που φέτος έκλεισε τις πόρτες του, είχε μεν ήδη φιλοξενήσει τους Nirvana και τους Stone Roses, αλλά πλησίαζε όμως η ώρα να υποδεχτεί ένα ακόμα καλύτερο συγκρότημα. Δε θα πρέπει να σκέφτηκα περισσότερο από τρία δευτερόλεπτα, για να αποφασίσω ότι το βράδυ της 8ης Μαϊου θα βρίσκομαι εκεί. Απλά μου χρειάστηκαν δυο - τρεις μέρες μέχρι να κινήσω τις διαδικασίες για να κλείσω συνέντευξη με το Steven, σε μια εποχή που ακόμα κανόνιζες τα πάντα με τις δισκογραφικές εταιρείες μέσω τηλεφώνου. Κι οι πολύπειροι και γαλαντόμοι Άγγλοι, όταν επρόκειτο να κάνεις μια συνέντευξη, συνήθως σου έστελναν με το ταχυδρομείο ένα δέμα, όπου υπήρχε φωτογραφικό υλικό, έντυπες πληροφορίες για τη μπάντα και... το σύνολο της δισκογραφίας της. Όταν συνέλθετε από τη λιποθυμία, μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω.
Η συνέντευξη κλείστηκε να γίνει μία ώρα πριν τη συναυλία. Έφτασα νωρίτερα, κάθισα λίγο στο Castlepark διαβάζοντας τις σημειώσεις μου, πήρα τον πεζόδρομο και έκοψα στην All Saints. Έλα όμως που η μπάντα δεν είχε καν φτάσει στο Bierkeller… Κάποια στιγμή ήρθε, καταπιάστηκε αμέσως με το soundcheck, το οποίο τελείωσε ένα μόλις τέταρτο πριν την προγραμματισμένη ώρα έναρξης. Α, ναι. Είχαμε μια εκκερεμότητα με μια συνέντευξη.
Ο Steven με φώναξε στο κλειστοφοβικό και γεμάτο καπνό καμαρίνι, που βρισκόταν πίσω ακριβώς από τη σκηνή (θα δείτε παρακάτω τι σημασία έχει αυτό) και έγινε ακόμα πιο ευδιάθετος, όταν έμαθε ότι είμαι Έλληνας, μιλώντας μου με τα καλύτερα λόγια για τη ζωντανή εμφάνισή τους στην Αθήνα τον περασμένο Δεκέμβριο. Είχαμε πλέον στη διάθεσή μας κάτι λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά, οπότε τα περισσότερα από εκείνα που είχα προγραμματίσει να ρωτήσω, δεν τα ρώτησα ποτέ. Μη νομίσετε όμως ότι έφταιγαν μόνο τα πολύ πιεστικά χρονικά περιθώρια. Κυρίως έφταιγε η εξαιρετική συζήτηση που είχαμε στα ενδιάμεσα της συνέντευξης για τη λογοτεχνία, αλλά και ένα «παιχνίδι» που αποφασίσαμε να παίξουμε στην πορεία της συνέντευξης, με αφορμή τους Hatfield and the North. Με δεδομένο ότι ένα μέρος της κουβέντας μας είχε πάει (γιατί άραγε;) στο progressive rock, αποφασίσαμε να περιγράφει ο ένας εξώφυλλα αγαπημένων δίσκων του είδους που είχε στη δισκοθήκη του και ο άλλος να προσπαθεί να βρει τον τίτλο τους. Λόγω ασφυκτικών χρονικων περιθωρίων, αλλά και μετά τις συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες των λοιπών μουσικών του συγκροτήματος προς τον Steven για να βγουν άμεσα να παίξουν, ο άτυπος νικητής θα κρινόταν ύτερα από λίγες ερωτήσεις.
Πιστέψτε με, το ματς ήταν πολύ αμφίρροπο. Αν και δε θυμάμαι ακριβώς ποια εξώφυλλα αναφέραμε, μπορώ να σας πω αφενός πως τη μερίδα του λέοντος είχε η μία και ανεπανάληπτη σκηνή του Canterbury και αφετέρου ότι μία από τις ερωτήσεις μου αφορούσε το Of Queues and Cures των National Health. Στο μεταξύ το υπόλοιπο συγκρότημα, έχοντας βαρεθεί τις προτροπές προς το Steven να βγουν όλοι μαζί στη σκηνή, αποφάσισε να βγει και να ξεκινήσει. Όταν συνειδητοποιήσαμε τι είχε γίνει, ο Steven πετάχτηκε προς την πόρτα λέγοντάς μου ότι από τους Hatfield and the North του αρέσει εξίσου και το The Rotter’s Club, ενώ τον ακολουθούσα κατά πόδας συμφωνώντας μαζί του. Κάπως έτσι βγήκα κι εγώ στη σκηνή μαζί με τους Porcupine Tree (θυμάστε πως το καμαρίνι βρισκόταν ακριβώς πίσω από αυτήν), τη διέσχισα αμήχανα και πήρα θέση στο ανάμεσα στο κοινό, που εκείνο το βράδυ δεν ξεπερνούσε με τίποτα τα εβδομήντα άτομα. Και ναι, δεν έπαιξα μαζί τους γιατί… βαριόμουν! Άφησα τον Steven Wilson να παίξει στη θέση μου κι εκείνος πραγματικά έδωσε τα ρέστα του, ως γνήσιος επαγγελματίας, χωρίς να επηρεαστεί καθόλου από το ολιγάριθμο κοινό. Η συναυλία αυτή ήταν μακράν η καλύτερή τους που έχω δει. Και πιστέψτε με, έχω δει κάμποσες.
Όσοι από εσάς ενδιαφέρονται να διαβάσουν τι τελικά συζητήσαμε, στα ενδιάμεσα κενά που άφησαν η λογοτεχνία και η ευρύτερη λατρεία μας για το progressive rock, μπορούν να διαβάσουν παρακάτω.
Τι έχεις να μου πεις για το νέο σας δίσκο (αναφέρομαι στο Signify, που επρόκειτο να κυκλοφορήσει τον επερχόμενο Σεπτέμβριο);
Πολλά, αλλά καλύτερα θα ήταν να τον ακούσεις ολόκληρο. Ο τίτλος του είναι Signify και κινείται στα ευρύτερα δεδομένα που χαρακτηρίζουν τον ήχο μας. Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, νομίζω πως ριζικά διαφορετικό μπορεί να θεωρηθεί μόνο το On the Sunday of Life... και μάλλον γιατί ήταν το πρώτο μας.
Αν δεν κάνω λάθος επρόκειτο περί υλικού από κασέτες που ήδη είχατε κυκλοφορήσει.
Έτσι ήταν πράγματι. Είχαμε αφιερώσει τρία περίπου χρόνια για αυτήν τη δουλειά.
Πριν ξαναπεράσουμε στη νέα σας δουλειά, θα ήθελα να σου πω ότι το εξώφυλλο του δίσκου αυτού (On the Sunday of Life...) πάντα μου έφερνε συνειρμικά στο νου το αντίστοιχο του φερώνυμου των Hatfield and the North...
(Με έκπληξη:) Ξέρω τι εννοείς. Προφανώς τις αποχρώσεις και την όλη οπτική πάνω από τις σκεπές. Και σε μένα υπάρχουν ανάλογες αναφορές! Ίσως θα έπρεπε να ξέρεις ότι οι Hatfield and the North είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα από τη σκηνή του Canterbury.
(Η έκπληξη που τώρα ήταν όλη δική μου, έφερε μια μεγάλη συζήτηση για τα ακούσματά μας, που σίγουρα δε σας ενδιαφέρει και για αυτό παραλείπεται).
Ας ξαναγυρίσουμε στο παρόν. Πού αναφέρεται ο νέος σας δίσκος;
Σε διάφορα θέματα. Βέβαια, από μια συγκεκριμένη οπτική θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι concept -πράγμα που θα ίσχυε και για όλες τις κυκλοφορίες μας- αλλά εγώ δε συμμεριζομαι κάτι τέτοιο. Έχει κατά κύριο λόγο να κάνει με την προσπάθεια του ανθρώπου να παραμείνει ζωντανός και να φτάσει κάπου. Στη δουλειά μας αυτή επανερχόμαστε κατά κάποιον τρόπο σε συνθέσεις μικρής διάρκειας, όχι για λόγους διαφοροποίησης, αλλά γιατί έτσι μας προέκυψε. Ίσως στον επόμενο δίσκο να ξαναγυρίσουμε σε μεγαλύτερες του δεκαλέπτου.
Κάτι σαν το The Sky Moves Sideways; Μου αρέσει αυτή η ιδέα.
Μια και το ανέφερες, πιστεύω πως πολύ δύσκολα θα ξαναφτάσουμε στο επίπεδο αυτής της σύνθεσης. Τη θεωρώ ως την πληρέστερη όλης της δημιουργίας μας. Δε θα είναι εύκολο να ξαναβρώ τόσο πολύ χρόνο για να αφιερώσω σε ένα μόνο τραγούδι.
Τέτοια τραγούδια νομίζω πως αναφέρονται άμεσα στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Επί τη ευκαιρία, πολλοί λένε ότι ο ήχος σας θυμίζει αρκετά αυτόν των Pink Floyd. Τι γνώμη έχεις;
Σίγουρα οι Pink Floyd ήταν στα ακούσματά μας, αλλά δε νομίζω ότι η ομοιότητα ξεπερνά κάποια ανεκτά όρια. Πάντως, να σου πω την αλήθεια, ακόμα και έτσι να ήταν, και πάλι ένα τέτοιο σχόλιο θα το θεωρούσα τιμητικό! Όλοι μας ξερουμε χιλιάδες γκρουπ που ακούγονται σαν τους Beatles ή τους Rolling Stones. Δε νομίζω όμως ότι έχουμε κανένα υπόψη που να παρομοιάζεται με τους Pink Floyd.
Κάποιοι στίχοι σας έχουν χαρακτηριστεί ως αποκρυφιστικού περιεχομένου. Το δέχεσαι αυτό;
Αναφέρεσαι σίγουρα στο On the Sunday of Life..., του οποίου οι στίχοι δεν ήταν δικοί μου, οπότε δε μπορώ να σου πω τίποτα. Εμείς απλά τους τραγουδήσαμε. Οι δικοί μου στίχοι όμως δεν αποσκοπούν σε ανάλογα θέματα. Σχετίζονται με την ύπαρξη.
Θέλεις να διατυπώσεις κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα στο Signify;
(Σκέφτεται και μετά χαμογελάει) Ναι, σίγουρα. Υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο. Το μήνυμά μας εδώ αναφέρεται στη χαρά του να ζεις ελεύθερα τη ζωή σου. Θέλω να πω, να μπορείς να παίρνεις μόνος σου τις αποφάσεις που σε αφορούν, χωρίς να παρεμβάλλονται διάφορα φίλτρα ή εμπόδια στις προσταγές της καρδιάς σου. Βλέπω πολλούς συνομήλικούς μου, που είναι ήδη παντρεμένοι και έχουν παιδιά, να έχουν παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση στη ζωή τους. Τους λείπει τελείως η φλόγα για δημιουργία και η δύναμη για να απολαύσουν κάτι. Εγώ δε θέλω να παγιδευτώ έτσι. Τουλάχιστον, όχι ακόμα. Και, μεταξύ άλλων, για αυτήν τη δύναμη τραγουδάω στο Signify. Τη δύναμη της ελευθερίας.
Και τι γίνεται με το πάθος για τη μουσική;
Αυτό παραμένει το κύριο πάθος μας και αν έχεις κάποιες προτάσεις για απεξάρτηση, καλύτερα να μη μου τις πεις.
