Tracklist : The Train - Sitting On The Side Of The Ocean - I Found All - I Can't - Round Round - Gonna Make It - A Life Of Love - Cause Of Love - All Right / It's Gonna Take Me Time - Give Me A Piece.

(Discos Rex R 419)

Παραγωγή: Omero González

Στα τέλη των 60’s η Αμερική «έβραζε» από τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις για το Βιετνάμ, από τις εξεγέρσεις για τα δικαιώματα των μειονοτήτων (μαύρων, ινδιάνων), από τις δολοφονίες λαοπρόβλητων ηγετών (ΜLK, Bobby Kennedy, Μalcolm Χ), από την βαριά μπότα του Νίξον, που δεν άφησε πανεπιστήμιο για πανεπιστήμιο που να μην ξεσηκώσει και φυσικά από την έξαρση της μουσικής δημιουργικότητας. Ειδικά η τελευταία ήταν που επηρέασε εκατοντάδες μουσικούς στην χώρα αυτή, αλλά δεν άφησε ανεπηρέαστες και τις γειτονικές της όπως (και) το Μεξικό.

Ο πιτσιρικάς Hernan Rocha μεγάλωσε στην καυτή Veracruz του Μεξικού με την θερμοκρασία να «χτυπάει 50άρια» για πλάκα τρώγοντας λιγδιασμένα burritos και natchos με μπόλικο τσίλι και άκουγε πολύ ροκ εντ ρόλ, τόσο πολύ που ηχογράφησε το πρώτο του σίνγκλ στην RCA Mexicana μόλις 13 ετών(!) αγνώστου σε εμάς περιεχομένου, κάτι που όμως δεν άρεσε καθόλου στους γονείς του που τον βούτηξαν άρον – άρον και τον έστειλαν σε μια στρατιωτική σχολή στο Missouri. Ο φίλος μας όμως δεν σταμάτησε την επαφή του με την μαγική μουσική που έβγαινε εκείνη την εποχή βόρεια του Rio Grande και εφόσον το πατριωτάκι του Carlos Santana δεν είχε ακόμα αναδειχτεί σε αστέρι παγκοσμίου κλάσεως, ρούφαγε σαν σφουγγάρι το White Album, το Beggar’s Banquet, το Da Capo των Love (ειδικά αυτό) και την μπανάνα των Velvet Underground.

Υπό τούτες τις συνθήκες δεν τον σήκωνε καθόλου ο στρατός ειδικά εκείνη την εποχή. Έτσι γρήγορα τούτος ο νεαρός mariachi «τα βρόντηξε» και επέστρεψε στο Μεξικό όπου στην τρυφερή ηλικία των 17 μόλις ετών(!!) έγραψε και ηχογράφησε το 1970 τούτο τον δίσκο και τον κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά κάτω από το ψευδώνυμο Ernan Roch, ποζάροντας στο εξώφυλλο σαν τους Έλληνες σκυλάδες των 70’s (στα άλμπουμ της Panivar και της Sonora για όσους θυμούνται…), πλαισιωμένος από την μπάντα Las Voces Frescas (τους έλεγαν και El Amor αν σας λέει τίποτα…) αποτελούμενους από τον Rogelio Gonzalez (μπάσο), τα αδέλφια Oscar Vallejo Salinas (πιάνο) και Jorge Alberto Vallejo Salinas «La Muneca» (ντράμς – τι όνομα τραίνο είναι αυτό;) και τον πολύ τσίφτη Miguel Cardenas (κιθάρα).

Ο δίσκος, παρά την κάκιστη ηχογράφησή του «…sounds like it was taken from a scratchy copy of Love’s Da Capo…» (έτσι τον χαρακτήρισαν στον ιστό και προτίμησα να το παραθέσω αυτούσιο), και με παραγωγή που μοιάζει σαν να έγινε μέσα σε στάβλο, κυλάει σε ήσυχους νωχελικούς ρυθμούς κατά το μεγαλύτερο μέρος του και τούτο σε συνδυασμό με την φωνή του πιτσιρικά να προσπαθεί απεγνωσμένα να μιμηθεί τους άρχοντες της ψυχεδέλειας πλάθοντας μια ονειρική psycho – folk ατμόσφαιρα, τον καθιστά ιδανικό για την siesta κάτω από το πλατάνι με την θερμοκρασία να χτυπά (πάντα) 50άρια!! Σίγουρα ιδανικός για τους Μεξικάνους νεολαίους της εποχής (χωρίς όμως τεκίλα με αλάτι…).

Δεν του βγαίνει όμως πάντα έτσι:

Γιατί εδώ ο φίλτατος Ernan φαίνεται να ξεχνά τους δίσκους που άκουγε και παίρνει τις διδαχές του Dylan και των Byrds για να παίξει μαζί τους, και το κάνει για πολλή ώρα και το χειρότερο δεν μπορεί να βρεί πάντα την έμπνευση που χρειάζεται για κάτι τέτοιο! Πιστεύω ότι αν «πείραζε» λίγο τους ρυθμούς της πατρίδας του θα είχαμε ένα Μεξικάνικο αριστούργημα κι όχι στείρες μιμήσεις όπως στο Round Round που πάει να μιμηθεί τον Donovan ή τον Dylan αλλά τα θαλασσώνει, την αργή αδιάφορη μπαλάντα I Found All που θα μπορούσε η Mary Hopkin ή η Melanie να την μεταμορφώσει σε αραχνοΰφαντο πέπλο. Και ακόμα στα χειρότερα κοιμάσαι άνετα με τα A Life Of Love και Cause Of Love και το παράξενο είναι ότι για τούτο το τελευταίο έγραψαν ότι θυμίζει πολύ το Child of the Moon. Των Rolling Stones… Ανάθεμα τα ακούσματά τους!!

Όπα όμως με την μετριότητα. Γιατί από δω και μπρος ο νεαρούλης μας εκπλήσσει ευχάριστα:

Η φανταστική κιθάρα του Cardenas μπορεί να ακούγεται μόνο σε 4 κομμάτια, είναι όμως αρκετά για να μας αποσβολώσουν και να αναρωτηθούμε «τι στο διάολο γυρεύει εδώ μέσα», όπως στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου το αργό χαρντ λάτιν μπλουζ The Train, όπου την ακούμε έκπληκτοι να πετάει, να σκίζει και να θερίζει, και δείχνει ότι ο Clapton και ο Hendrix είχαν κάνει καλά τις διδαχές τους και στο Μεξικό και ο τύπος δείχνει ότι κατέχει καλά το τάστο του. Και είναι κρίμα μια τόσο ωραία κιθάρα να έρχεται σε αντιστάθμισμα με μια σχεδόν ψιθυριστή φωνή που σαν να μην έφτανε αυτό ψευδίζει στο μικρόφωνο κι από πάνω(!) στην προσπάθειά της να μας πεί την ιστορία μιας μυστηριώδους γυναίκας ντυμένης στα μαύρα που προκαλεί αμνησία στους άντρες (κάτι σαν τους λωτοφάγους της Οδύσσειας…). Το ίδιο προσεγμένη κιθάρα ακούμε και στην αργή μπλουζ μπαλάντα Sitting On The Side Of The Ocean, όπου ο φίλος μας πιο καλά τα καταφέρνει στο σφύριγμα στο τέλος του κομματιού, παρά όταν τραγουδάει «…There’s a corner in my room/ Full of suffering/ Full of tears…» θυμίζοντας αρκετά τους Quicksilver εποχής Valente, πράγμα που ξανασυμβαίνει και στο φινάλε του δίσκου Give Me A Piece. Τα υπόλοιπα κομμάτια που ο Cardenas κάνει την κιθάρα του να κελαηδάει και τα μεταμορφώνει κυριολεκτικά είναι η σούπα All Right / It's Gonna Take Me Time και το βαρύ ρυθμ εντ μπλουζ Gonna Make It με τους γελοίους στίχους «I’m gonna make it round the world» να επαναλαμβάνονται συνέχεια.

Το άλλο καλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι το άκρως ψυχεδελικό αιθέριο I Can't που έστω και χωρίς την καταπληκτική κιθάρα του Cardenas δεν παύει να μαγεύει θυμίζοντας πολύ τους Love του Da Capo (ειδικά το Que Vida!) και να μας συνεπαίρνει με τους στίχους «…Why can’t I love the way that other people do?/ Why can’t I keep my troubles left behind?…». Ακούστε το και θα στοιχειώσει πολλά καλοκαίρια σας και υποθέτω μερικά από αυτά θα ήταν και των Calexico που θα το άκουγαν σίγουρα στα νιάτα τους…

Μετά απ΄ αυτό το άλμπουμ, που δεν έκανε και το μεγάλο «μπάμ» απ΄ όσο μπορούμε να υποθέσουμε και που δεν θα μάθουμε ποτέ πώς αντέδρασαν οι γονείς του όταν προήλθε από ένα 17χρονο ξεπεταρούδι, ο πιτσιρικάς Hernan αποτραβήχτηκε και αποφάσισε να μεγαλώσει πνίγοντας προφανώς τον καημό του στην σκουληκιασμένη Tequila (λέτε να τον ξανακέρδισε ο στρατός;), ξαναβγάζοντας τον επόμενο δίσκο του το… 1984(!) και τον επόμενο το… 2018(!!!) (τι διάολο; ένα τραγούδι τον χρόνο έγραφε;) κάτω από το πραγματικό του όνομα, και τα οποία δεν έχουν καμμία σχέση με αυτό το ακατέργαστο ψήγμα χρυσού, και φυσικά καθίστανται ανάξια αναφοράς και κριτικής. Φαίνεται ότι σε όλο αυτό το πελώριο χρονικό κενό που μεσολάβησε έδειξε ολοφάνερα ότι δεν είχε ούτε διάθεση, ούτε όρεξη, ούτε και έμπνευση να συνεχίσει….

Δεν είναι το άλμπουμ που θα σας αφήσει με το στόμα ανοικτό (παρ΄ ότι ο τίτλος του σημαίνει «Το Βαρύ το κύμα») και σίγουρα θα βρείτε άλλους που την ίδια εποχή να τα κατάφερναν καλύτερα. Κι αυτός καλύτερα θα τα πήγαινε φαντάζομαι εάν όπως είπα και στην αρχή δεν αποκολλούσε τελείως την λάτιν χροιά από τα τραγούδια του. Όταν όμως ένας τέτοιος δίσκος βγαίνει από έναν 17χρονο έφηβο και από αυτήν την ηλικία καταφέρνει να κάνει τα τραγούδια του να «βγάζουν μάτια», δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε σε άλλο ένα χαμένο ταλέντο…

(***)

Γιώργος Δ. Δημόπουλος

Πηγές:

YouTube

Spectrumculture.com