Nicole Atkins – Goodnight Rhonda Lee (Single Lock Records, 2017)
Ακόμα και όσοι δεν έχετε ακούσει τη μουσική της Nicole Atkins, μπορείτε, με μεγάλο ποσοστό επιτυχίας, να φανταστείτε σε ποιους χώρους κινείται, βλέποντα μόνο το εξώφυλλο του Goodnight Rhonda Lee. Σωστά μαντέψατε! Πράγματι, οι κύριες επιρροές της, όπως άλλωστε καταγράφηκαν στα προηγούμενα τρία άλμπουμ της, προέρχονται από τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, αλλά και την ευρύτερη pop, soul και ψυχεδέλεια. Μόνο που στο καινούργιο θα μπορέσετε να διακρίνετε επιπλέον αρκετές αναφορές στα 70’s, λιγότερες στα 80’ς, καθώς και διακριτικά λοξοκοιτάγμτα στην country. Κι αυτό το τελευταίο μόνο τυχαίο δεν είναι, αφού πρόσφατα μετακόμισε στο Nashville. Τα τραγούδια του Goodnight Rhonda Lee ηχογραφήθηκαν στο Fort Worth του Texas ζωντανά μέσα σε πέντε ημέρες, βγάζοντας μια γλυκιά «παλιομοδίτικη» αισθητική, που συχνά ακούγεται πολύτιμη στις μέρες μας. Η Nicole έγραψε την εισαγωγική μπαλάντα του A Little Crazy μαζί με τον παλιόφιλο Chris Isaak, ο οποίος την ενθάρρυνε να ξεδιπλώσει περισσότερο τις φωνητικές της δυνατότητες. Ξεχωρίζει το funky jazzy Darkness Falls So Quiet, με το επιβλητικό μπάσο στην εισαγωγή και την όλη Dusty Springfield κληρονομιά. Το πιο «καθαρόαιμο» country τραγούδι είναι το φερώνυμο, ενώ η δεκαετία του ’70 εκπροσωπείται με τη sophisticated pop των Listen Up, I Love Living Here (Even When I Don’t) και If I Could. Το πολύχρωμο πιάνο του Colors φέρνει στο νου την ακουστική ευφορία των Style Council, που γίνεται επίσης διακριτή στο Sleepwalking μέσω της Dee C. Lee, πριν οι τόνοι ανέβουν κατά το πρότυπο των Swing Out Sister. Υπάρχει όμως και η ανάλογη με εκείνη της Alannah Myles rock πλευρά της, που κορυφώνεται στο Brokedown Luck.
Juanita Stein – America (Nude Records, 2017)
Το America είναι το ντεμπούτο άλμπουμ της Αυστραλής Juanita Stein, την οποία ίσως γνωρίζετε από τους Howling Bells, που σχημάτισε στο Λονδίνο με τον αδελφό της. Μετά από τέσσερις δίσκους, πολλές ζωντανές εμφανίσεις, αλλά και τη γέννηση του πρώτου της παιδιού, η Juanita αποφάσισε να κάνει μια προσωπική δουλειά. Η ηχογράφηση του America έγινε στο Λος Άντζελες με παραγωγό τον Gus Seyffert (Beck, Ryan Adams). Η ίδια περιγάφει το άλμπουμ ως μια ωδή στη σκοτεινή πλευρά της Αμερικής, με το εξιδανικευμένο αμερικανικό όνειρο να φθίνει και τις μουσικές των Roy Orbison, Dusty Springfield και Patsy Cline να είναι ακόμα ζωντανές. Έχει συμεμτάσχει σε μεγάλες περιοδείες με τους Michae lKiwanuka και Richard Hawley, ενώ πρόκειται να ανοίξει επικείμενη συναυλία του Tom Petty. Το εύρος της μουσικής, αλλά και της φωνής της Stein είναι πολύ αξιόλογο. Με χαρακτηριστική άνεση μπορεί να ακούγεται εναλλακτική, αναδεικνύοντας κάποιες country επιρροές, όπως εύστοχα κάνει στον προπομπό του δίσκου Dark Horse, στο It’s All Wrong και στο I’ll Cry, που φλερτάρει παράλληλα με τη Lana Del Rey. Και αυτό δεν είναι το μοναδικό, αφού το φλερτ συνεχίζεται στο Someone Else’s Dream, που χρωστά πολλά στην «παρουσία» της Lucinda Williams. Οι ατμοσφαιρικότερες στιγμές του δίσκου είναι αυτυές που κερδίζουν στα σημεία τις εντυπώσεις, με τα Black Winds και Shimmering, όπου οι Cocteau Twins και η Kate Bush είναι τα τιμώμενα πρόσωπα. Τα αέρινα φωνητικά της επίσης αναδεικνύονται από τo νοασταλγικό Stargazer, το Not Paradise και το γραμμένο από τον πατέρα της country Cold Comfort, που φέρνει στο νου τη Hope Sandoval.
Samantha Crain – You Had Me At Goodbye (Full Time Hobby, 2017)
Το You Had Me At Goodbye είναι το πέμπτο άλμπουμ της Samantha Crain, με το οποίο καταγράφεται μια εμφανής στροφή από τις δεδομένες folk διαδρομές της προς συμβατικότερα pop και soft rock μονοπάτια. Η τραγουδοποιος από την Oklahoma συνέθεσε το υλικό του δίσκου στην ιδιαίτερη πατρίδα της, αλλά το ηχογράφησε σε παραγωγή του John Vanderslice στα ιδιόκτητα Tiny Telephone Studios που βρίσκονται στο San Francisco. Το εισαγωγικό Antiseptic Greeting, από τους στίχους του οποίου προέρχεται ο τίτλος του δίσκου, μας συστήνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη νέα κυκλοφορία, εγείροντας κολακευτικά σχόλια περί ομοιοτήτων με το πρόσφατο υλικό της συμπατριώτισσάς μας Eleanor Friedberger των Fiery Furnaces. Ο αρχικός «αιφνιδιασμός» αρχίζει να γίνεται πεποίθηση με το Oh Dear Louis, που φέρνει στο νου την καλή εποχή των My Morning Jacket, ενώ ακολούθως η διακριτική μελαγχολία αφενός της μπαλάντας Loneliest Handsome Man και αφετέρου του Wise One, με το όμορφο σόλο σαξόφωνο και τις αναφορές στην Tori Amos, περιφέρουν το συναίσθημα σε διαφορετικά τοπία. Η πολύ καλή και επιβλητική στην απλότητά της μπαλάντα Red Sky, Blue Mountain είναι τραγουδισμένη στη δγλώσσα των ιθαγενών Choctaw. Το όμορφο Betty’s Eulogy, που έχει κάτι από τη ζεστασιά των Penguin Café Orchestra, κερδίζει περισσότερους πόντους διπλα στους υψηλότερους τόνους των Smile When και Windmill Crusader, ενώ οι «τύψεις» για την country που δε βρίσκεται στο επίκεντρο του δίσκου, εκφράστηκαν με την chamber-folk του When The Roses Bloom Again και το Wreck.
Whitney Rose – South Texas Suite (Six Shooter Records, 2017)
Η Whitney Rose είναι ένα όμορφο κορίτσι. Ως εκ τούτου, δε νομίζω να αποτελεί έκπληξη το ότι εξακολουθεί να τραγουδά αποκλειστικά για τον έρωτα. Πώς είπαμε ότι λεγόταν το προπέρσινο ντεμπούτο της; Heartbreaker of the Year; Κι αν αρχικά θα μπορούσε να φανεί λίγο περίεγο το ότι, Καναδή ούσα, εκφράζεται μέσω της country, το γεγονός ότι μετακόμισε στο Τέξας σίγουρα σβήνει κάθε σχετική απορία. Η κυκλοφορία της αυτή είναι ένα ΕΡ έξι τραγουδιών, που κυριολεκτικά είναι γεμάτα εικόνες από τη ζωή του Lone Star State. Ο δίσκος, που περιλαμβάνει τέσσερις δικές της συνθέσεις και δύο διασκευές στο Analog της Brennen Leigh και στο Bluebonnets for my Baby της Terri Joyce, ηχογραφήθηκε μέσα σε σύο ημέρες σε παραγωγή της Rose. Το Three Minute Love Affair μέσα από τις νότες του χαρακτηριστικού Tex-Mex ακορντεόν θα κάνει την Dolly Parton να χαμογελάσει περήφανα, ενώ τα γλυκά φωνητικά στο βαλς του Analog θυμίζουν την Rosanne Cash και την Olivia Newton John. Στο νοσταλγικό αυτό τραγούδι συμμετέχει με την κιθάρα του ο Redd Volkaert, ενώ η Whitney τραγουδά: “Keep your Touch Tunes and Spotify, I want to hear that needle skipping on the old hi-fi”. Το My Boots υμνεί την καουμπόικη θηλυκή πλευρά, το Bluebonnets for My Baby τραγουδά την αγάπη αργόσυρτα, σαν από ταινία 70’ς, η μπαλάντα του Lookin' Backon Luckenbach παντρεύει το βιολί με την pedal steel έχοντας στο επίκεντρο τα φωνητικά. Ο επίλογος πραγματικά αιφνιδιάζει, αφού του instrumental μικρής διάρκειας How 'Bout a Hand for the Band κινείται στους ρυθμούς του swing.
The Americans – I’ll Be Yours (Loose Records, 2017)
Οι Americans πήραν μέρος στο τετράωρο ντοκιμαντέρ του PBS / BBC με τίτλο American Epic, την παραγωγή του οποίου συνυπέγραψαν οι Jack White, Robert Redford και T Bone Burnett, εμφανιζόμενοι στο πλευρό των Nas, Elton John, Alabama Shakes και Willie Nelson. Έτσι το rock & roll τους έγινε γνωστό σε περισσότερο κόσμο, έχοντας προηγουμένως συστηθεί μέσω του ντεμπούτου Home Recordings, του Late Show του David Letterman, της συνεισφοράς τους στην ταινία του Michael Mann Texas Killing Fields, ως support στις συναυλίες του Ryan Bingham, καθώς και λόγω του ότι έπαιξαν το πρώτο τραγούδι στο γάμο της Reese Witherspoon. Η μπάντα από το Los Angeles κάνει με το I’ll Be Yours το αποφασιστικό της βήμα, παραμένοντας σταθερή στις βαθιές ρίζες της Αμερικανικής μουσικής, αγαπώντας όμως να τις αναπλάθει με ένα διαφορετικό σημερινό τρόπο. Δε με νοιάζει αν ο κιθαρίστας Patrick Ferris όντως μοιάζει στον James Dean. Αυτό απασχολεί άλλους και, δυστυχώς, όχι και τόσο λίγους. Προτιμώ να ασχολούμαι με τον rock and roll ήχο της μπάντας, που ενίοτε λοξοκοιτάζει προς το rockabilly, όπως άλλωστε προτίμησαν και οι Lucinda Williams, Nick Cave και Courtney Love, που δούλεψαν μαζί τους. Κι αν έχετε αμφιβολίες για το κατά πόσο μπορεί να ροκάρει μια μπάντα της οποίας όλα τα μέλη παίζουν μπάντζο, δώστε τους μια ευκαιρία πριν εκφράσετε την άποψή σας. Το εισαγωγικό Nevada και το Stowaway ανεβάζουν τους τόνους, όπως και το πρώτο single, το The Right Stuff, που έχε διακριτές αναφορές στον Bob Seger. Η ροκαμπιλάδικη πλευρά τους επιβεβαιώνεται διακριτικά με το πολύ καλό Hooky και το Harbor Lane. Όταν οι τόνοι πέφτουν με το φερώνυμο απολογητικό τραγούδι έρχεται στο νου ο Johnny Cash, ενώμε το σοφιστικέ Gone at Last θυμόμαστε τον Kenny Rogers. Οι πιο country επιρροές τους βγαίνουν στα Bronze Star και Daphne, που θα συγκινήσουν περισσότερο το Αμερικανικό κοινό τους.
