Η ιταλική Heavy Psych Sounds Records τείνει να εξελιχθεί σε μια από τις ποιοτικότερες δισκογραφικές όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και διεθνώς (στο χώρο του heavy rock, πάντα), συνεχίζοντας το έργο των αντίστοιχων αμερικάνικων της δεκαετίας του ‘90. Το roster της είναι ήδη αρκετά πλούσιο και οι κυκλοφορίες της υψηλού επιπέδου (είχαμε γράψει αναλυτικά για τη δραστηριότητα της εταιρίας στη στήλη Label Gazing). Το φετινό label sampler που κυκλοφόρησε είναι αρκετά αντιπροσωπευτικό για όποιον ενδιαφέρεται να ψάξει περαιτέρω τη δουλειά της. Το Soundgaze συγκέντρωσε πέντε από τις καλύτερες κυκλοφορίες της από το πρώτο μισό του 2017 και σας τις παρουσιάζει παρακάτω.
Nick Oliveri – NO Hits At All Vol.1 (Heavy Psych Sounds, 2017)
Έχουμε γράψει ήδη για τη συλλογή Best Of των Mondo Generator που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες. Η σειρά με τις συλλογές με υλικό του Nick Oliveri που έχει επιμεληθεί η Heavy Psych Sounds συνεχίζεται με το NO Hits At All Vol.1, το οποίο επικεντρώνεται στη solo πορεία του Nick Oliveri (εξού και το λογοπαίγνιο στον τίτλο) αλλά περιλαμβάνει και μερικές από τις αμέτρητες συνεργασίες του. Εδώ βρίσκουμε δυο κομμάτια από το ακουστικό project του Death Acoustic, τα Anything And Everything και Time to Think/ Surf & Destroy (το δεύτερο ανήκει στους Bl’ast, των οποίων άλλωστε είναι μέλος) και αποτυπώνουν την unplugged πλευρά του μουσικού. Πέραν αυτών περιλαμβάνονται το Lockdown των Ολλανδών Komatsu, στο οποίο τα φωνητικά έχει προσφέρει ο Oliveri και είναι η πιο heavy rock στιγμή της συλλογής, το Revenge των Βρετανών Winnebago Deal, το οποίο αποτελεί φυσικά διασκευή του κομματιού των Black Flag (το punk είναι ο φυσικός χώρος του Oliveri και τα φωνητικά του εδώ είναι απολύτως ταιριαστά) αλλά και το Speedfreak των Motorhead όπως το διασκεύασαν οι Svetlanas (ναι, και σε αυτούς είναι μέλος ο Oliveri). Η συλλογή κλείνει με αγνό rock’n’roll με το Eccentric Man (τίτλος που κολλάει γάντι στον Nick) των θρυλικών Groundhogs διασκευασμένο από τους εχμ… Knik’s Grounden Pustelhogs (έτσι τουλάχιστον γράφει το cd). Έξι συνθέσεις περιλαμβάνει το πρώτο μέρος της συλλογής (το δεύτερο αναμένεται άμεσα), το οποίο παρουσιάζει ένα μέρος της πολυσχιδούς δισκογραφικής του Oliveri. Μπορεί ο Oliveri να χαρακτηρίζεται ως αλλοπρόσαλλος χαρακτήρας, όπως αλλοπρόσαλλη είναι και η δισκογραφία του, ωστόσο είναι ένας μουσικός προικισμένος και χαρισματικός (μόνο τυχαία δεν βρέθηκε στους Kyuss και στους Queens of the Stone Age) και αυτή η σειρά κυκλοφοριών έχει σαν στόχο να αναδείξει το πηγαίο ταλέντο του (και την αστείρευτη τρέλα του θα προσθέταμε). Αναμένουμε τη συνέχεια!
Farflung – Unwound Celluloid Frown (Heavy Psych Sounds, 2017)
Οι Καλιφορνέζοι Farflung είναι ένα από τα παλαιότερα σχήματα της αμερικάνικης heavy rock σκηνής. Ο ήχος τους ξεχώριζε πάντοτε λόγω των έντονων space rock αναφορών τους (η αγάπη για τους Hawkwind δεν μπορεί να κρυφτεί). Στα 25 περίπου χρόνια που το γκρουπ είναι ενεργό έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια πολύ πλούσια δισκογραφία που σίγουρα αξίζει να ερευνηθεί από τους φίλους του συγκεκριμένου ήχου. Η μπάντα κυκλοφόρησε πέρυσι το άλμπουμ 5 και φέτος επανήλθε με το ΕΡ Unwound Celluloid Frown. Η νέα κυκλοφορία των Farflung αποτελεί ουσιαστικό follow up της περσινής τους δουλειά και περιέχει συνολικά 5 συνθέσεις. Εδώ βρίσκουμε κομμάτια σαν τα You Will Kill For Me, We Wish For Wounds και Unwound Celluloid Frown, τα οποία θα μπορούσαν άνετα να περιλαμβάνονται σε full length άλμπουμ τους. Παράλληλα έχουν την ευκαιρία να συμπεριλάβουν μια μεγάλης διάρκειας υπνωτική σύνθεση με τίτλο Axis Mundi. Εκεί όμως που κάνουν τη διαφορά είναι στο συντομότερο κομμάτι του δίσκου, το εκπληκτικό Silver Ghosts With Crystal Spoons, με το οποίο κλείνει ο δίσκος και σου αφήνει μια πολύ γλυκιά γεύση. Συνήθως τα ΕΡ απευθύνονται στους φανατικούς των συγκροτημάτων που θέλουν να έχουν ολόκληρη τη δισκογραφία των αγαπημένων καλλιτεχνών τους, κάπως έτσι συμβαίνει κι εδώ. Το παρόν EP έχει τις στιγμές, του, έχει τον χαρακτηριστικό ήχο του σχήματος και αξίζει μερικές ακροάσεις σίγουρα.
Dead Witches – Ouija (Heavy Psych Sounds, 2017)
Οι Dead Witches αποτελούν το δημιούργημα του drummer Mark Greening (με παρελθόν στους θρυλικούς Βρετανούς doomsters Electric Wizard) και της Virginia Monti, τραγουδίστριας των Ιταλών heavy rockers Psychedelic Witchcraft. Οι δυο τους, αφού ένωσαν τις ζωές τους σε προσωπικό επίπεδο, αποφάσισαν να ενώσουν και τις μουσικές τους δυνάμεις. Αποτέλεσμα της συνεργασίας τους είναι το mini album Ouija, το οποίο κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες. Αναμενόμενα το σχήμα κινείται σε doom μονοπάτια (αν έπαιζαν οτιδήποτε άλλο τότε θα ήταν έκπληξη) με τις occult αναφορές να είναι πανταχού παρούσες. Οι έξι συνθέσεις είναι αργόσυρτες, τα riff Sabbath-ικά (πώς αλλιώς…), η ατμόσφαιρα σκοτεινή, οι κιθάρες βαριές και τα φωνητικά θαμπά (καμιά σχέση με τα πεντακάθαρα φωνητικά της όμορφης Monti στους έτσι κι αλλιώς πολύ πιο γκρουβάτους Psychedelic Witchcraft). Ακούστε, ως πιο αντιπροσωπευτικά κομμάτια, τα Dead, Ouija και Mind Funeral και θα έχετε μια καλή άποψη για τη μουσική του γκρουπ. Η παρθενική προσπάθεια τους δεν θα εντυπωσιάσει σε καμία περίπτωση τους φίλους του doom, ωστόσο αποκαλύπτει μια μπάντα που ξέρει άριστα το μουσικό ύφος που έχει αποφασίσει να υπηρετήσει. Αν δεν σας ικανοποιήσει το αποτέλεσμα, μπορείτε να ψάξετε την δισκογραφία του Greening που είναι βουτηγμένη στο doom ή να ανακαλύψετε τους ανερχόμενους Psychedelic Witchcraft που ήδη έχουν αποκτήσει όνομα στους heavy rock κύκλους. Τέλος, να σημειώσουμε ότι ο συγκεκριμένος δίσκος κουβαλά τη δική του τραγική ιστορία, αφού αμέσως μετά την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων ο κιθαρίστας τους Greg Elk Pearson έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 41 ετών.
Duel – Witchbanger (Heavy Psych Sounds, 2017)
Τους Τεξανούς Duel τους παρακολουθήσαμε ζωντανά τον περασμένο Μάιο στο Αν στο πλαίσιο του Sonic Ritual Festival, όπου μπροστά σε λιγοστούς θεατές το συγκρότημα έδωσε μια πειστική εμφάνιση, μακράν την καλύτερη του φεστιβάλ. Φεύγοντας από τον υπόγειο των Εξαρχείων, η θετική εικόνα που είχαμε σχηματίσει για το γκρουπ από το Austin από το περσινό ντεμπούτο τους Fears of the Dead (2016) είχε ενισχυθεί σε σημαντικό βαθμό και επιβεβαιώθηκε ακούγοντας το δεύτερο άλμπουμ τους Witchbanger. Τα πράγματα στην περίπτωση των Duel είναι απλά: δεν θα ακούσεις κάτι καινούριο, τα υλικά είναι ήδη πολυχρησιμοποιημένα, η μουσική τους πατάει στην κληρονομία των Sabbath, η θεματολογία είναι αναμενόμενα μυστηριακή και τα φωνητικά φέρουν το copyright του ονόματος Neil Fallon. Ωστόσο, το σημαντικό είναι ότι οι Duel το κάνουν με πάθος, μεράκι και την απαραίτητη τρέλα και κάποιες φορές το αποτέλεσμα είναι σαφώς καλύτερο σε σχέση με αυτό ανάλογων σχημάτων του χώρου που γεμίζουν club και αποθεώνονται πολλές φορές χωρίς λόγο. Οι Τεξανοί είναι δυνατοί και στις σκοτεινές, doom-ίζουσες συνθέσεις (Devil, Cat’s Eye) άλλα και όταν επιδίδονται σε αγνό ‘70s hard rock (The Snake Queen, Astro Gypsy). Η εμπειρία τους είναι εμφανής (δυο από τους μουσικούς συμμετείχαν παλαιότερα στους αρκετά γνωστότερους συντοπίτες τους Scorpion Child), η ενέργεια τους αστείρευτη και η γνώση του συγκεκριμένου ήχου ξεκάθαρη, αυτά είναι και τα ατού τους. Ξαναλέω πως ο δίσκος δεν θα εκπλήξει κανέναν, αλλά σίγουρα θα κερδίσει αβίαστα κι άλλες ακροάσεις πέραν της πρώτης.
Mothership - High Strangeness (Heavy Psych Sounds, 2017)
Από το Τέξας κατάγονται και οι Mothership και συγκεκριμένα από το Dallas. Ό,τι ειπώθηκε παραπάνω για τους συντοπίτες τους Duel ισχύει σε γενικές γραμμές και εδώ. Εν ολίγοις: ζόρικο heavy rock παραγωγής Νότου, «σφιχτές» συνθέσεις, απουσία ανούσιων εντυπωσιασμών και παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα. Οι διδαχές των Black Sabbath τηρούνται και εδώ ευλαβικά (ακούστε τα Midnight Express και Crown of Lies και θα έχετε μια καλή εικόνα της ηχητικής τους κατεύθυνσης), ενώ όταν αποφασίζουν να πάνε και κάπου αλλού, δεν απομακρύνονται πολύ καθώς σε 70s hard rock μονοπάτια καταλήγουν (Ride Τhe Sun και Wise Man, τα πιο χαρακτηριστικά αυτού του ύφους). Η Αμερικάνικη «σχολή» του heavy rock είναι πραγματικά ανεξάντλητη, ειδικά στις Νότιες πολιτείες παράγονται μικρά διαμαντάκια. Οι Mothership μπορεί να μην είναι από τα πλέον προβεβλημένα σχήματα αλλά με το High Strangeness, το τρίτο τους άλμπουμ, αποδεικνύουν ότι αξίζουν να ακουστούν περισσότερο στο σχετικό ακροατήριο. Άλλωστε ο ήχος τους έχει πέραση τόσο στην Αμερική, όσο και στην Ευρώπη (για την Ελλάδα δεν χρειάζεται να το συζητάμε καν, θραύση κάνει εδώ και χρόνια…).
