Modern Studies – Swell to Great (2017)
Η όλη ιστορία θυμίζει κάπως τη μία και μοναδική φάση των This Mortal Coil. Δε νομίζω να αμφισβητεί κανείς ότι ζούμε για τα καλά σε μια εποχή που οι νέες μπάντες παλεύουν κυριολεκτικά να καταξιωθούν μέσα από αυτοχρηματοδοτούμενες κυκλοφορίες ή απανωτές ζωντανές εμφανίσεις. Οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν αναμφίβολα διαφοροποιηθεί αρκετά, μη αφήνοντας καθόλου χώρο για να αναδειχτεί κάποιος μέσω μικρών δισκογραφικών εταιρειών. Ή, για την ακρίβεια, σχεδόν καθόλου χώρο. Μία από τις φωτεινές εξαιρέσεις είναι η με βάση το Εδιμβούργο Song, By Toad Records, η οποία πίστεψε σε εναλλακτικούς folk και lo-fi μουσικούς, που συνήθως ηχογραφούν στα σπίτια τους. Με άλλα λόγια, μιλάμε για DIY κατάσταση σε πλήρη αναβίωση. Από αυτήν την εταιρεία, λοιπόν, μάθαμε τους Cold Seeds και τους Farewell με το Bastard Mountain, για την κυκλοφορία του οποίου συνεργάστηκαν μουσικοί από διάφορα συγκροτήματα του δυναμικού της και μη. Ανάμεσά τους ήταν οι Rob St John (Eagleowl, Withered Hand), Joe Smillie (Call to Mind) και Pete Harvey (King Creosote, The Leg), που αυτή τη φορά εν έτει 2015 ένωσαν δυνάμεις με την Emily Scott για να φτιάξουν τους Modern Studies. Μάλιστα, οι μπάντες τύπου κολλεκτίβα της εταιρείας αυτής εξ ορισμού σχηματίζονταν με την πρόκληση να φτιάξουν μουσική εκτός του καθιερωμένου έως τότε στυλ τους.
Το Swell to Great, που κυκλοφόρησε αρχικά στις 12/9/2016 από την Song, By Toad, έπεσε στα ραντάρ της Fire Records και επανακυκλοφορεί στις 27 Οκτωβρίου. Οι Modern Studies υποτίθεται ότι παίζουν κάτι ανάμεσα σε chamber pop και post-rock. Αν τους ακούσεις προσεκτικά όμως, μπορείς να διακρίνεις τις υφέρπουσες, αλλά σαφείς folk επιρροές τους. Τα μουσικά τους τοπία είναι ονειρικά, ομιχλώδη προς μελαγχολικά, αλλά και γλυκά μαζί, ενώ οι μελωδίες τους διανθισμένες με αναλογικά synths και ένα παλιό Victorian pedal αρμόνιο. Οι συνθέσεις ανήκουν μεν όλες στην Emily, αλλά όλα τα μέλη συνεισέφεραν στην τελική τους διαμόρφωση. Το εισαγωγικό Supercool σου δείχνει ανάγλυφο το βαρυφορτωμένο και απλό ταυτόχρονα συναισθηματισμό, από τον οποίο διαπνέεται όλος ο δίσκος. Το Father is a Craftsman εκφράζει καλύτερα από όλα τις folk καταβολές τους, φλερτάροντας ανοιχτά, όσο είναι δυνατό βέβαια, με την όλη This Mortal Coil δημιουργία, πράγμα που επίσης επιτυγχάνουν και τα Ten White Horses και Everybody’s Saying.
Virginia Wing / Xam Duo – Tomorrow’s Gift (2017)
Αλήθεια, τι δουλειά μπορούν να έχουν οι Virginia Wing, ήτοι οι Sam Pillay και Alice Merida Richards με τους Xam Duo, δηλαδή με τον οργανίστα Matthew Benn των εξαιρετικών Hookworms και το σαξοφωνίστα Christopher Duffin των Deadwall; Η απάντηση είναι πως ένωσαν τις δυνάμεις τους για να ηχογραφήσουν έναν ηλεκτρονικό, ambient, pop και indie rock δίσκο. Κι επειδή είμαι σίγουρος ότι δε θα έχετε βγάλει συμπέρασμα από αυτό που μόλις έγραψα, αν και, πιστέψτε με, είναι απόλυτα ακριβές, σπεύδω να δώσω διευκρινίσεις. Τον περασμένο Ιανουάριο οι τέσσερις μουσικοί αποφάσισαν να περάσουν ένα δημιουργικό διήμερο μαζί στο παγωμένο Bradford, για να αυτοσχεδιάσουν και… ό,τι ήθελε προκύψει. Τελικά, προέκυψε το Tomorrow’s Gift, μέσα από «συγκρούσεις» και συνυπάρξεις των μουσικών τους κόσμων. Η ηχογράφηση των ελεγχόμενων ομολογουμένως πολύ ονειρικών και ταξιδιάρικων αυτοσχεδιασμών τους έγινε με έξι μικρόφωνα, οι καταγραφές των οποίων έτυχαν της κατάλληλης στούντιο επεξεργασίας, με λίγα overdubs, αφήνοντας τους ψυχεδελικούς και ανακυκλωτικούς ήχους σε όσο πιο «ακατέργαστη» μορφή γινόταν. Ο δίσκος είναι ταυτόχρονα τόσο απαιτητικός και απλός, που για να αποκαλύψει τα ηχητικά του τοπία, χρειάζεται τη φαντασία σου.
Το Tomorrow’s Gift έχει την αισθητική ενός concept άλμπουμ. Αφετηριακά, μπορεί να διακρίνει κανείς ψήγματα της κληρονομιάς των Can, Tangerine Dream και Pharoah Sanders. Στη συνέχεια όμως η μουσική εξελίσσεται σε πιο προσωπικά δεδομένα. Το ονειρικό διάρκειας 20,25’ λεπτών Birch Polygon με τα αιθέρια και ομιχλώδη φωνητικά της Richards σε δεύτερο πλάνο και τις καίριες πινελιές του σαξόφωνου, δε μπορεί να μη μας θυμίσει κατ’ αναλογία το I Extend my Arms Pt I & II των Xam Duo που είναι κατά διόμισυ λετπά μεγαλύτερο. Η σύνθεση αυτή είναι καθαρόαιμη ψυχεδελική pop, που φέρει στο δεύτερο μισό της κάποια στοιχεία από τους πρώιμους Pink Floyd. Τα ίδια ισχύουν και για το Yesterday’s Guest, που έρχεται ως φυσική συνέχεια του προηγούμενου. Στα δε Look Again και Good Roads Fair Weather δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να διακρίνει κανείς επιρροές από τους Cocteau Twins και της όλης 4AD χρυσής εποχής της δεκαετίας του ’80. Μάλιστα, το δεύτερο από αυτά, παράλληλα με τις επιρροές που μόλις αναφέραμε, έχει το χαρακτήρα του πλησιέστερου στο ύφος των Virginia Wing τραγουδιού. Ψυχεδελικότερες είναι οι στιγμές του Melon Pan, του ρυθμικότερου Person to Person και του A Tunnel, που «χάνεται» στη χαλαρή συνοδεία του σαξόφωνου και τη φωνή της Richards.
Howe Gelb– Further Standards (2017)
Μετά τα Future Standards ήρθε η ώρα να ακούσουμε τα Further Standards, που ουσιαστικά, είναι further reading πάνω στα προηγούμενα. O πανούργος μουσικά πρώην ηγέτης των Giant Sand και ένας εκ των διαμορφωτών αυτού που συνηθίζουμε να αποκαλούμε alt-country, μετά το πολύ καλό Future Standards επανέρχεται στο προσκήνιο για να μας κάνει να εμπεδώσουμε ότι η jazz μπορεί να ακουστεί και Americana, όχι με έναν τρόπο, αλλά με περισσότερους! Ο Howe, ύστερα από τη σημαντική έως τώρα πορεία του, επιθυμεί διακαώς να φτιάξει διαχρονικά τραγούδια και ακολουθεί τη συνταγή κορυφαίων δημιουργών και ερμηνευτών, όπως των Thelonious Monk, Burt Bacharach, Cole Porter, Chet Baker, Julie London και Billie Holiday. Επειδή όμως είναι έξυπνος και γνωρίζει πως τέτοιες συγκρίσεις μόνο εις βάρος του μπορούν να αποβούν, πέρα από το φιλτράρισμα μέσα από τους ήχους της ερήμου, βάζει στα τραγούδια του κάτι από την αισθητική του Nick Cave του Leonard Cohen και του Gavin Friday.
Ο δίσκος αυτός βρίθει από κόκκους των ερημικών εκτάσεων της Αριζόνα, που φωλιάζουν καλά κρυμμένοι ανάμεσα στα πλήκτρα του πιάνου. Οι δύο πρώτες από τις δεκαέξι συνθέσεις του άλμπουμ, δηλαδή οι Presumptuous και All You Need to Know είναι καινούργιες και αποτελούν σαφή συνέχεια εκείνων του προηγούμενου δίσκου. Η Lonna Kelley συμμετέχει και πάλι και μάλιστα αυτή τη φορά όχι μόνο σε ντουέτα. Για την ακρίβεια, ερμηνεύει αρκετές συνθέσεις του Future Standards, δίνοντάς τους μια πιο ταξιδιάρικη και σαφώς αισθησιακότερη χροιά. Έχοντας, μάλιστα, υπόψη ότι οι δυο τους περιόδευσαν αρκετά παίζοντας το υλικό του προηγούμενου δίσκου, κατανοούμε το γιατί ο Howe επέλεξε να τις επανακυκλοφορήσει τόσο σύντομα ελαφρώς «διαφορετικές» και, σε κάποιες περιπτώσεις, διανθισμένες από ζωντανές ηχογραφήσεις. Το ηχητικό αποτέλεσμα έχει κάτι από την απερίγραπτη μαγεία της παλιομοδίτικης jazz, αναμειγμένο με laid back και ambient ατμόσφαιρα καμπαρέ. Κι ενώ τη μια στιγμή όλα δείχνουν οικεία, την άλλη διαπιστώνεις ότι κάτι διαφορετικό συμβαίνει στο μουσικό παρασκήνιο. Αυτό είναι η συνεισφορά του Gelb στην πατροπαράδοτη Αμερικανική μπαλάντα, που βασίζεται στη συναισθηματική πολυφωνία του πιάνου: η οπτική της διακριτικής μελαγχολίας, που δεν έρχεται ως αποτέλεσμα κάποιας συνηθισμένης ερωτικής απογοήτευσης, αλλά ως παράμετρος της σιγαλιάς της ερήμου.
