Μια συναυλία με δύο αξιόλογα σχήματα από τη Νέα Υόρκη είναι μια ελκυστική επιλογή για Σάββατο βράδυ. Όσοι αποφάσισαν να βρεθούν τη συγκεκριμένη βραδιά στο Gagarin, το οποίο αποτελούσε τη δεύτερη στάση της περιοδεία (που περιελάμβανε επίσης Θεσσαλονίκη και Βόλο) των A Place To Bury Strangers μαζί με τους Grooms, δεν το μετάνιωσαν, αρκεί να είχαν προνοήσει να προμηθευτούν ωτοασπίδες!
Στις 10 ακριβώς ανέβηκαν στη σκηνή οι Grooms, για την προθέρμανση του κοινού πριν τους A Place To Bury Strangers. Πρόκειται για ένα σχετικά νέο trio (χωρίς μπάσο) με αξιόλογη δισκογραφία και πιο πρόσφατη κυκλοφορία το φετινό LP Comb the Feelings Through Your Hair. Ηχητικά το γκρουπ βρίσκεται κοντά στο ύφος των APTBS, ουσιαστικά μιλάμε για ένα συνδυασμό indie, shoegaze, noise χωρίς όμως να φτάνουν στα όρια όπως οι headliners. Με πολύ ενέργεια και κέφι παρουσίασαν τις συνθέσεις τους οι οποίες φάνταζαν αρκετά οικίες στα αυτιά μας και έμοιαζαν ποτισμένες από τις επιρροές τους, άλλοτε κινούμενες προς το βρετανικό shoegaze (μόνο τυχαίο δεν ήταν το μπλουζάκι Ride που φορούσε ο ένας από τους δυο κιθαρίστες), άλλοτε στη λογική των Sonic Youth. Ως καλύτερη στιγμή τους θα ξεχωρίζαμε το σημείο όπου στους τρεις μουσικούς προστέθηκε ο drummer των APTBS Robi Gonzalez για ένα κομμάτι (πολύ ιδιαίτερο το θέαμα δυο drummers να παίζουν ταυτόχρονα). Σε γενικές γραμμές η 40λεπτη εμφάνιση τους ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα και σε κάποιους από τους θεατές γεννήθηκε η επιθυμία να ψάξουν την μέχρι σήμερα δουλειά τους. Σε κάθε περίπτωση η επιλογή τους από τους APTBS να τους συνοδεύσουν στην περιοδεία τους ήταν απολύτως ταιριαστή και σίγουρα όχι τυχαία.
Το πρόγραμμα τηρήθηκε απαρέγκλιτα και στις 11 οι APTBS είχαν ήδη ξεκινήσει το show τους. Ένα show που αν έπρεπε να το χαρακτηρίσουμε μονολεκτικά, η λέξη «εντυπωσιακό» θα ήταν, χωρίς αμφιβολία, η κατάλληλη. Είναι εμφανές άλλωστε ότι έχουν δουλέψει πολύ πάνω στο live τους, από τα φώτα (χρησιμοποίησαν δικά τους, όχι του club) μέχρι τη διάρθρωση και εξέλιξη του.
Οι APTBS είναι συχνοί επισκέπτες τις χώρας μας σε σημείο να έχουμε χάσει το μέτρημα, ωστόσο αυτή τη φορά το γεγονός ότι έχουν νέο δίσκο καθιστούσε επιβεβλημένη την εκ νέου μετάκληση τους. Το φετινό Transfixiation είναι ένα καλό άλμπουμ, τα κομμάτια του οποίου ακούγονται ακόμα πιο δυνατά ζωντανά. «Πόσο πιο δυνατά;» θα είναι η εύλογη απορία πολλών. Η αλήθεια είναι ότι το live των APTBS είναι εκκωφαντικό, σε σημείο τα αυτιά κάποιων θεατών να ζορίζονται επικίνδυνα. Και για αυτούς όμως το συγκρότημα έχει μεριμνήσει καθώς στην είσοδο πωλούνται ωτοασπίδες σε αναμνηστική θήκη με το logo της μπάντας (με την ευκαιρία να αναφέρουμε ότι το merch της μπάντας ήταν κάτι παραπάνω από πλούσιο, μπορούσες να αγοράσεις από ειδικά για τη συναυλία γυαλιά μέχρι και πεντάλια, κατασκευασμένα φυσικά από τον ίδιο τον Oliver Ackermann!).
Καταιγιστικές κιθάρες μέσα σε εκτυφλωτικούς φωτισμούς και πυκνούς καπνούς μας πρόσφεραν απλόχερα οι APTBS στο πρώτο κομμάτι της εμφάνισης τους, με κορυφαία στιγμή την ξέφρενη εκτέλεση του You Are the One (σπουδαία σύνθεση έτσι κι αλλιώς). Μέχρι που στα μέσα της συναυλίας οι τρεις μουσικοί κατέβηκαν σαν κύριοι στην πλατεία του Gagarin, πήραν μια κονσόλα, την έστησαν μέσα στον κόσμο, μοίρασαν φωτορυθμικά στους θεατές και γέμισαν το χώρο με δυνατά ηλεκτρονικά beats! Ένα, όπως και να το κάνουμε, ασυνήθιστο happening που μετέτρεψε σε μοναδική εμπειρία τη συγκεκριμένη εμφάνιση, δεν συμβαίνει κάθε μέρα άλλωστε κάτι τέτοιο. Αφού ολοκλήρωσαν το συγκεκριμένο happening επέστρεψαν στη σκηνή για ένα αναμενόμενα δυναμικό φινάλε.
Μια ώρα και δέκα λεπτά διήρκησε το live τους και πολλοί θα ήθελαν λίγο ακόμα, ωστόσο το γκρουπ παίζει με τόση ένταση που δεν είναι εύκολο να διατηρηθεί στο ίδιο επίπεδο σε μια μεγάλης διάρκειας εμφάνιση. Όμως μιλάμε για ένα πολύ γεμάτο και χορταστικό live, που δικαίωσε τη φήμη του σχήματος. Ηχητικά δυνατό αγγίζοντας τα όρια, και παράλληλα θεαματικό οπτικά. Κάπως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι τους καλούν συχνά για συναυλίες στην χώρας μας. Εν κατακλείδι εκεί βρίσκεται και το μυστικό της επιτυχίας τους, στις συναυλίες τους και δευτερεύοντος στις ηχογραφήσεις τους.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
