To Gagarin επέλεξε ο Φοίβος Δεληβοριάς για να παρουσιάσει την ολοκαίνουρια δουλειά του με τίτλο «Καλλιθέα», ένα άλμπουμ που με ευκολία περιλαμβάνεται στις καλύτερες εγχώριες δουλειές του 2015. Η ζωντανή ερμηνεία του (στην ολότητα του) και η αποδοχή του από το κοινό φανέρωσαν ότι διαθέτει την ποιότητα για να καταταχθεί μελλοντικά στις ξεχωριστές δημιουργίες του τραγουδοποιού.
Χωρίς να υπάρχει support, για προφανείς λόγους (όσοι έχουν παρακολουθήσει κάποια από τις συναυλία του Φοίβου ξέρουν ότι η διάρκεια τους είναι πάντα χορταστική), και με μικρή καθυστέρηση σε σχέση με την ώρα που είχε ανακοινωθεί ο Δεληβοριάς ανέβηκε στη σκηνή του γεμάτου Gagarin, έχοντας μαζί του την πενταμελή ορχήστρα του (στην οποία συμμετείχε και ο παραγωγός του δίσκου Χρήστος Λαϊνάς, γνωστός ως μέλος των Ονειροπαγίδα) συν τη νεαρή τραγουδίστρια Αναστασία Βελισσαρίου. Μετά από ένα σύντομο βιντεάκι σχετικό με την Καλλιθέα, ξεκίνησε το live με πρώτο κομμάτι το Ερημιά Στην Καλλιθέα (τραγούδι με απίθανους στίχους…), όπως ακριβώς αρχίζει και το άλμπουμ. Γεγονός καθόλου τυχαίο καθώς ο Δεληβοριάς επέλεξε να ακουστεί ο δίσκος ολόκληρος και μάλιστα με τη σειρά των κομματιών που υπάρχει στο CD. O Μπάσταρδος Γιος, Ο Ξένος, Διονύσιος Φοίβος, Κορίτσια Από Άλλα Προάστια μερικές από τις συνθέσεις της Καλλιθέας που ξεχώρισαν, μάλιστα πολλοί από το κοινό ήξεραν τους στίχους τους, παρότι το LP μετρούσε λιγότερο από μια εβδομάδα κυκλοφορίας (η εξήγηση προφανώς βρίσκεται στις απανωτές ακροάσεις…). Ωστόσο το κομμάτι που έμοιαζε ως το αποκορύφωμα του νέου δίσκου αλλά και ολόκληρης της βραδιάς ερχόταν από το παρελθόν. Ο λόγος φυσικά για το Η Κική Κάθε Βράδυ..., στο οποίο η συμμετοχή των θεατών ήταν καθολική, ιδιαίτερα στον στίχο «Η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία...».
Με το συναισθηματικά φορτισμένο Θα σε ξαναδώ ολοκληρώθηκε η ζωντανή παρουσίαση της Καλλιθέας και το πρώτο μέρος της συναυλίας, το οποίο κράτησε περισσότερη από μια ώρα, καθώς μεταξύ των συνθέσεων ο Δεληβοριάς εξηγούσε την ιστορία που κουβαλούσε κάθε μια από αυτές. Απολύτως λογικό μιας και κάθε τραγούδι έκρυβε πράγματι τη δική του μικρή ιστορία, που με κάποιο τρόπο συνδεόταν με την γειτονιά της Καλλιθέας.
Για όσους δεν γνωρίζουν ο Δεληβοριάς αποφάσισε να επιστρέψει στο πατρικό του στην Καλλιθέα και μέσα σε αυτό (μετατρέποντας το σε στούντιο) να ηχογραφήσει τη νέα του δουλειά στην οποία θα διηγούνταν ιστορίες από το παρελθόν, από τα παιδικά του χρόνια όταν μεγάλωνε στην Καλλιθέα.
Το δεύτερο μέρος ήταν πιο «συναυλιακό» (το επέβαλε κι ο χώρος άλλωστε) με μικρές διακοπές και πολλά παλιότερα κομμάτια, από την σημαντική δισκογραφία του Δεληβοριά. Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα, Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι, Θέλω να σε ξεπεράσω, Καθρέφτης, Αυτή που περνάει, Εκείνη, όλα τους σε «πειραγμένες» ενορχηστρώσεις, πιο δυναμικές και ηλεκτρισμένες. Δεν έλειψαν βεβαίως και οι αγαπημένες διασκευές Χάλια (Tom Waits - Invitation To The Blues ) και Τρένο Στην Κορυφογραμμή (Bob Dylan- Slow Train) αλλά και η περίφημη Υβρεοπομπή (όλα τα μπινελίκια της πλούσια ελληνικής γλώσσας συγκεντρωμένα μαζί σε ρυθμό εμβατηρίου!). Από τον Αόρατο Άνθρωπο, την προηγούμενη δουλειά του, ακούστηκαν το Bolero και το Ωροσκόπιο σε μια θαυμάσια ερμηνεία από την Βελισσαρίου (στο LP το τραγουδά η Αρλέτα).
Ο Δεληβοριάς φρόντισε να μας βάλει και σε κλίμα Χριστουγέννων με τον πιο όμορφο τρόπο με τα κομμάτια Χριστούγεννα και Και Του Χρόνου, δυο τραγούδια που σε βάζουν στο ανάλογο mood χωρίς χαζοχαρούμενες και δήθεν «εξυπνάδες». Λίγο αργότερα ανέβηκε στη σκηνή το «Ημισκούμπριο» Δημήτρης Μεντζέλος για να παίξουν την Ντισκοτέκ και να «απογειωθεί» το πάρτι. Το οριστικό φινάλε ήρθε με απρόσμενο τρόπο: ο Δεληβοριάς και η μπάντα του ανέβηκαν ξανά επί σκηνής και ξεκίνησαν το σετ από την αρχή! Δηλαδή με τα Ερημιά Στην Καλλιθέα, Κική και τον Μπάσταρδο Γιο να παίζονται για δεύτερη φορά και κάπως έτσι, λίγο πριν τις τρεις ώρες, να ολοκληρώνεται η βραδιά.
Η επιτυχία του Δεληβοριά κρύβεται όλα αυτά τα χρόνια, στο ότι μιλούσε πάντοτε για πράγματα που μας αφορούσαν με ένα λόγο απλό και προσιτό, μακριά από την επιτηδευμένη ασάφεια του έντεχνου. Αυτό ήταν που του χάρισε ένα κοινό φανατικό, που πλέον, στα σαράντα του, τον ακολουθεί σε κάθε βήμα του, όπως συνέβαινε πριν μερικές δεκαετίες αντίστοιχα με τον Σαββόπουλο και το πιστό ακροατήριό του. Όχι αμελητέο επίτευγμα, σε κάθε περίπτωση. Όπως όλα δείχνουν, τελικά, ο Δεληβοριάς έχει πολλά ακόμα να δώσει άλλωστε από την γενιά του αποδείχτηκε ο πιο ικανός και ο πιο προικισμένος.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου
