Την ημέρα της συναυλίας των gravitysays_i την περίμενα με ανυπομονησία για 3 λόγους. Ο πρώτος ήταν φυσικά η μπάντα, ο δεύτερος το opening act των Chewing Gun (ήξερα ελάχιστα αλλά είχα ακούσει καλά λόγια και δε τους είχα δει ποτέ), και ο τρίτος ήταν ό καινούριος συναυλιακός χώρος της πόλης - που είχα μεγάλη απορία να δω. Τελειώνοντας η βραδιά, μπορώ να πω ότι και τα 3 με άφησαν απόλυτα ικανοποιημένο. Αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο χώρος γέμισε με κόσμο, εύκολα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για ένα απόλυτα επιτυχημένο live.
Λίγη ώρα πριν ανοίξουν οι πόρτες έφτασα στο ΙΛΙΟΝ Plus της Κοδριγκτώνος: Δεν ξέρω γιατί, αλλά τελευταία όποτε αποφασίζω να πάω σε συναυλία το κρύο φροντίζει να είναι ασύλληπτο, οπότε χωρίς καθυστέρηση μπήκα -μαζί με τους πρώτους 50-60 θεατές- στο χώρο της συναυλίας.
Οι Chewing Gun λίγο μετά τις 10 παρά είκοσι (με χρονική συνέπεια δηλαδή) ανέβηκαν στη σκηνή και για 40 περίπου λεπτά μας κράτησαν καλή συντροφιά. Στη σκηνή εμφανίστηκαν 4 παιδιά (πλήκτρα, ντράμς, μπάσο, ηλεκτρική κιθάρα) με πολύ feelgood διάθεση. Τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα εγώ. Ό χώρος ακόμα δεν είχε γεμίσει αλλά νομίζω είχε εξαιρετικά καλή πληρότητα για opening act και αυτό σίγουρα βοήθησε και τη μπάντα να αποδώσει με κέφι.
Οι C.G. με εξέπληξαν ευχάριστα. H μουσική τους είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα. Σε γενικές γραμμές μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε experimental (fusion, acid jazz, dub, breakbeat, drum and bass, λίγο απ’ όλα) και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, μου έφεραν στο μυαλό τους Red Snapper. Μας παρουσίασαν ενδιαφέρουσες συνθέσεις από το επερχόμενο άλμπουμ τους (όπως το Away), καθώς και 3 κομμάτια από τους φουτουριστικούς δίσκους που έχουν ήδη κυκλοφορήσει, το Playground, το δυναμικό Punk (και τα 2 από το Volume του 2014) και σαν τελευταίο κομμάτι το (Sos) από το Industrial Chewing Machine (2011).
Δε ξέρω αν το κοινό ήρθε προετοιμασμένο ν’ ακούσει τέτοιο ήχο πριν τους gravity, η άποψη μου όμως γενικά για τα openιng acts είναι ότι δε χρειάζεται να κινούνται στο ίδιο ύφος με το βασικό γκρουπ. Τουναντίον έχει ενδιαφέρον το warm up να γίνεται με διαφορετικές μουσικές, αρκεί να είναι καλές και να αποδίδονται από δουλεμένες μπάντες. Και οι C.G. είναι τέτοια.
Έτσι πέρασαν εύκολα 40 λεπτά περίπου, με τον κόσμο να λικνίζεται στους όμορφους ρυθμούς τους, λίγο πριν τους αποχαιρετίσει. Μικρό κενό για κάποιες τεχνικές αλλαγές στη σκηνή, γρήγορο sound check και ευκαιρία για λίγο beer loading. O χώρος πλέον είχε γεμίσει, όχι ασφυκτικά ευτυχώς, αλλά νομίζω ήμασταν κοντά στο sold out για τη χωρητική δυνατότητα του venue.
Οι gravitysays_i έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα δυνατό fan base, με αποτέλεσμα να είναι πολλές γνώστες φάτσες. Σίγουρα, όλοι μας τους αγαπάμε πολύ και όλοι μας έχουμε ξαναβρεθεί σε αρκετές συναυλίες τους ανά την Αθήνα. Ασφαλώς όμως θα βρέθηκε και κόσμος που τους έβλεπε για πρώτη φορά, οπότε πάντα είναι ένα στοίχημα το να μπορέσεις να κερδίσεις το νέο αυτό κοινό. Στην τελευταία εμφάνιση τους (μαζί με τους Electric Litany, πέρσι στο Gagarin205) έχω την αίσθηση ότι δε το είχαν καταφέρει αυτό. Λίγο ο κακός ήχος, λίγο η βαβούρα από τον κόσμο, δε βοήθησαν στο να βγάλουν αυτό που μπορούν.
Χτες όλα ήταν όπως έπρεπε! Ο χώρος πολύ καλός (λεπτομέρειες παρακάτω), ο κόσμος ταγμένος ν’ ακούσει και όχι να πιάσει ψιλοκουβεντούλα (εδώ είναι η διαφορά του fan base από το «είδα φως και μπήκα» που βλέπουμε συχνά σε συναυλίες στην Ελλάδα), ο ήχος ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ό-ς.
Έγραφα προ ολίγων ημερών (κατά την παρουσίαση μας, στο soundgaze.gr, της συναυλίας και της μπάντας) αναφερόμενος στον πρώτο τους δίσκο, τα ακόλουθα: «Η pοst rock δομής και λογικής κομματάρα Objects In Mirror Are Closer Than They Appear καθώς και το εναρκτήριο -γεμάτο ένταση - gravity says i, κλέβουν λίγο τη δόξα από τα υπόλοιπα πανέμορφα κομμάτια του 30λεπτου περίπου δίσκου». Δε ξέρω για τον υπόλοιπο κόσμο λοιπόν, αλλά εγώ ενθουσιάστηκα με την επιλογή τους για το ξεκίνημα της συναυλίας. Ούτε παραγγελία να είχα κάνει, αφού ξεκίνησαν με το Gravity Says I και συνέχισαν με το Objects.
Το παίξιμο τους στιβαρό και δυναμικό και η καθοδήγηση της μπάντας από το Νίκο Ρέτσο αληθινά μαεστρική (κι ας ήταν κάπου στο βάθος, λίγο μακριά από την υπόλοιπη μπάντα και σίγουρα μακριά από εκεί που κατάφερα να σταθώ).
Στη συνέχεια μας παρουσίασαν ένα μεγάλο μέρος του επερχόμενου άλμπουμ, το οποίο πως έχει γίνει ήδη γνωστό, τιτλοφορείται Quantum Unknown και όπως μας πληροφόρησε και από σκηνής ο Μάνος Πατεράκης, έχει αργήσει να κυκλοφορήσει λόγω των capital controls. Τα κομμάτια που παρουσίασαν κατά σειρά ήταν τα More Than a Matter of Instinct, Of Woe/Migratory Birds, An Ivory Heart (με το πρώτο άκουσμα, μου άρεσε περισσότερο απ’όλα) και τέλος το γνωστό (καθότι ήδη έχει κυκλοφορήσει ψηφιακά), πανέμορφο Cry Out.
Ο Μάνος φυσικά παίρνει πάνω του το μεγαλύτερο κομμάτι των φωνητικών, ενώ, άλλοτε παίζει κιθάρα και άλλοτε μας συγκλονίζει με το μαγικό παίξιμο του στο σαντούρι (βασικό στοιχείο του ήχου τους, θαρρώ). Για επίλογο άφησαν αυτό που μάλλον ποθούσαν όλοι ν’ ακούσουν. Έπαιξαν όλο το δεύτερο δίσκο τους, το “The Figures of Enormous Grey...” του 2011... Περίπου 28 λεπτά πραγματικής μυσταγωγίας με το αρτιότερο παίξιμο του δίσκου που έχουν πετύχει ποτέ, τουλάχιστον από τις φορές που εγώ τους έχω δει!
Ο κόσμος και ο εξαιρετικός ήχος βοήθησαν σίγουρα, όμως κυρίως ρόλο στην εκτελεστική αρτιότητα παίζει το δέσιμο με τα νέα μέλη. Πλέον γνωρίζονται καλά με τα βασικά μέλη της μπάντας, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα πάνω στη σκηνή. Όπως για παράδειγμα ο Κώστας Στεργίου (γνωστός μας και από τους Misuse) στα πλήκτρα. Δημιουργεί καταπληκτικές ατμόσφαιρες και το παίξιμο του προσωπικά μου βγάζει λίγο bluesy-jazzy χρώμα, κάνοντας πολύ ενδιαφέρον το τελικό αποτέλεσμα, ακόμα και στα ήδη γνωστά τραγούδια.
Ενδιαφέρον επίσης έχει και η χρήση της τρομπέτας που δίνει άλλο χρώμα σε πολλά τραγούδια τους (και Beirut-ιζει λίγο την ατμόσφαιρα). Δε νομίζω πως είναι τυχαίο ότι ο τρομπετίστας (Βαγγέλης Κατσαρέλης) τοποθετήθηκε στη σκηνή μπροστά-μπροστά. Νίκος Σωτηρόπουλος (κιθάρες), Μαμπρέ Κασαρτζιάν (μπάσο) είναι εξαιρετικοί μουσικοί και συμπληρώνουν ιδανικά το σύνολο.
Τo παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος είχε ως αποτέλεσμα να ξαναβγούν για ένα encore. Και επειδή δε το περίμεναν ίσως, και δε το είχαν σχεδιάσει, με απολογητικό ύφος μας ανακοίνωσαν ότι θα ξαναπαίξουν ένα κομμάτι από τον καινούριο δίσκο (αν δε κάνω λάθος ξαναέπαιξαν το Of Woe/Migratory Birds μα όρκο δε παίρνω...). Ο κόσμος φυσικά το δέχθηκε με επευφημίες και έτσι τελείωσε μια πραγματικά πολύ ωραία βραδιά.
Αίσθηση μου είναι πως πλέον δίνουν πολύ βάρος στο τεχνικό κομμάτι. Οι γνώριμες συνθέσεις τους ακούγονται πιο γεμάτες και αποδίδονται με προσοχή στην παραμικρή λεπτομέρεια. Ίσως αυτό στερεί λίγο από τον αυθορμητισμό τους, αλλά νομίζω πως τα live που θα κάνουν με την κυκλοφορία του νέου δίσκου θα βοηθήσουν στο να «λυθούν».
Θα ήθελα να πω και λίγα λόγια για το νέο χώρο Είναι ιδιαίτερα προσεγμένος, ενώ η διαρρύθμισή του είναι πολύ σωστή καθώς, για να το πούμε περιγραφικά, δεν είναι μακρόστενος αλλά τετραγωνισμένος, κάτι που βοηθά στο να έχει όλος ο κόσμος καλή οπτική επαφή με τη σκηνή. Αν και δυστυχώς ο κόσμος κάπνιζε (παρά τις σχετικές πινακίδες που μάλλον καλύτερα να τις καταργήσουμε για να μη κοροϊδευόμαστε), ο εξαερισμός ήταν αρκετά καλός και έτσι νομίζω πως το πρόβλημα δεν ήταν τόσο έντονο. Πάνω από όλα, ο ήχος του ΙΛΙΟΝ Plus είναι καταπληκτικός, κρυστάλλινος και αυτό είναι τελικά το σημαντικότερο.
Αυτό που όλοι οι παρευρισκόμενοι ζήσαμε ήταν μια πολύ δυνατή συναυλιακή εμπειρία από αυτές που έχουν μάθει καλά να μας χαρίζουν οι gravity. Παράλληλα, οι Chewing Gun, o χώρος και η διάθεση του κόσμου βοήθησαν στο να κυλήσουν όλα όπως έπρεπε. Αναμένω με ανυπομονησία τα επόμενα live τους.
Υ.Γ Παρακάτω ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το live, που τραβήξαμε για το soundgaze.gr.
Κείμενο: Παναγιώτης Ιωαννίδης / Βίντεο: Βέρα Ιωακειμίδη / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
