20 χρόνια πέρασαν από την κυκλοφορία του ντεμπούτου των Μπλε και το συγκρότημα αποφάσισε να το γιορτάσει με ένα επετειακό live σε ένα μεγάλο συναυλιακό χώρο, το Academy της Πειραιώς. Στο εορταστικό της υπόθεσης ήρθε να προστεθεί η συμμετοχή στη συναυλία της Θεοδοσίας Τσάτσου, αρχικής τραγουδίστριας της μπάντας, μετά από σχεδόν 20 χρόνια!
Το 1996 κι ενώ το ελληνόφωνο ροκ (πραγματικά κακόηχος όρος…) βρισκόταν στην πλήρη ακμή του, ένα συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη (που κατείχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη σκηνή) με όνομα Μπλε κυκλοφόρησε από το πουθενά το πρώτο του δίσκο με τίτλο Ενοχές (μέσω της Virgin που διεύθυνε ο Γιάννης Πετρίδης και είχε συγκεντρώσει ό,τι πιο αξιόλογο υπήρχε εκείνη την εποχή) και προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση. Τα μισά και πλέον τραγούδια του άλμπουμ παίζονταν τότε σε όλα τα ραδιόφωνα και σημείωναν μεγάλη επιτυχία. Η επιτυχία ήταν τόσο απότομη που δεν ήταν εύκολο να διαχειριστεί. Την επόμενη κιόλας χρονιά η Τσάτσου αποχώρησε αιφνιδίως από το συγκρότημα, αφήνοντάς το ακέφαλο και σε αναζήτηση αντικαταστάτριας, την οποία τελικά βρήκε στο πρόσωπο και τη φωνή της Τζώρτζιας Κεφαλά. Εν έτει 2016 οι Μπλε ανακοινώνουν μια συναυλία γιορτή για τα 20 χρόνια του ντεμπούτου τους και μας πιάνουν εξαπίνης, καθώς στο δελτίο τύπου μας πληροφορούν ότι στο live θα συμμετάσχει και η Θεοδοσία Τσάτσου, 19 χρόνια μετά την αποχώρηση της.
Με μικρή καθυστέρηση και υπό τους ήχους του θέματος των Επικίνδυνων Αποστολών, Θεοδοσία Τσάτσου και Τζώρτζια Κεφαλά ανεβαίνουν στην ευρύχωρη σκηνή του Academy και αμέσως… έρχονται στα χέρια, ενώ στη συνέχεα μονομαχούν με φωτόσπαθα… Με αυτό το έξυπνο σκετσάκι άνοιξε η συναυλία των Μπλε για τα 20 χρόνια τους. Όταν πρέπει να συμπράξουν δυο τραγουδίστριες (νυν και πρώην) ενός συγκροτήματος το μυαλό μας πάει κατευθείαν στην ίντριγκα και αυτό θέλησαν να παρωδήσουν οι δυο τους. Βέβαια τελικά αυτό που είδαμε επί σκηνής, μάλλον ως αγαστή συνεργασία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί.
Αφού ανέβηκε και η υπόλοιπη μπάντα στη σκηνή, Τσάτσου και Κεφαλά τραγούδησαν από κοινού το πολύ γνωστό Δεν θέλω, ξεκινώντας έτσι μια εμφάνιση που έμελλε να κρατήσει πολύ. Αμέσως μετά, η Τζώρτζια, μόνη πλέον ερμήνευσε το δυναμικό Στα μαύρα έχω ντυθεί, ενώ ο απίθανος κιθαρίστας (τεράστια μορφή του παγκόσμιου λαϊκού κινήματος) έπαιζε ολίγον από… Slayer και η Κεφαλά τραγουδούσε λίγο από τα Σαράντα Παλικάρια…
Τα πρώτα λόγια της βραδιάς από την Κεφαλά ήταν ευχαριστήρια προς τον Γιάννη Πετρίδη (τεράστιο respect σε αυτό τον άνθρωπο, τον είδαμε μάλιστα να στέκεται με υπομονή μέσα στο κρύο στην μεγάλη ουρά μαζί με όλους τους υπολοίπους για να μπει στο χώρο) καθώς αυτός συνέβαλε στην κυκλοφορία του πρώτου τους δίσκου μέσω της κραταιής τότε Virgin. Στη συνέχεια ευχαρίστησε τον κόσμο που τους τίμησε με την παρουσία τους, ενώ από κάτω κάποιοι την παρότρυναν να… μαλλιοτραβηχτεί με την Τσάτσου. Η Κεφαλά είναι γνωστή για το χιούμορ της και δεν έχασε την ευκαιρία να αστειευτεί με τους θεατές για το συγκεκριμένο θέμα και όχι μόνο.
Η συναυλία κύλησε με εναλλαγές μεταξύ των δυο τραγουδιστριών αλλά και με κομμάτια που τραγούδησαν μαζί (σαφώς οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του live). Η Τσάτσου φυσικά ερμήνευσε τραγούδια και από τη solo πορεία της, ξεκινώντας από την Επαφή από το ντεμπούτο της Ύποπτος Κόσμος (1999). Οι επιλογές περιελάμβαναν επίσης κομμάτια όπως το Στη Θάλασσα και Που Να ΄σαι Τώρα από το δεύτερο άλμπουμ της Κόκκινο, το οποίο αποτελεί την πιο επιτυχημένη δουλειά της, ενώ δεν έλειψαν και νεότερες συνθέσεις όπως το Αγαπήσου. Υποθέτω ότι Τσάτσου ακολούθησε μια μοναχική πορεία όπως αυτή την είχε οραματιστεί, ωστόσο δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι τελικά αδικήθηκε από τις συγκυρίες, ίσως και από τον εαυτό της.
Από την άλλη η Τζώρτζια Κεφαλά, η οποία ανέλαβε πριν σχεδόν δυο δεκαετίας τον δύσκολο ρόλο να αντικαταστήσει την Τσάτσου, ερμήνευσε κομμάτια από όλη τη δισκογραφία των Μπλε. Η αλήθεια είναι ότι πάντα είχε να αντιμετωπίσει τις συγκρίσεις με την προκάτοχο της και έπρεπε να ξεπεράσει τη σκιά του ντεμπούτου των Μπλε, ωστόσο τα κατάφερε τελικώς καλά. Μπορεί η Τσάτσου να είναι η τραγουδίστρια του ντεμπούτου και των διασημότερων τραγουδιών των Μπλε, όμως πρέπει να πιστώσουμε στην Κεφαλά ότι έκανε καλή δουλειά, δίνοντας νέα πνοή στο γκρουπ και σφραγίζοντας τη μουσική του με την στεντόρεια φωνή της και την αστείρευτη ενέργεια και τρέλα της. Ακούσαμε μεταξύ άλλων από την Κεφαλά τα Κοίταξε με δυο φορές, Τον Ίδιο το Θεό, Τρελλός και το τραγούδι για το οποίο ντρέπεται καθώς… αναφέρει το έτος γέννησης της (Πιάνω Φωτιά).
Ανάμεσα σε αυτά παίχτηκαν και πολλές διασκευές. Τσάτσου και Κεφαλά ερμήνευσαν από κοινού το One των U2, ενώ από εκεί και πέρα το μενού περιλάμβανε… ξύλο και των γονέων! Toxicity και Killing In The Name η Κεφαλά, Whole Lotta Love και Thunderstruck (με τον βιρτουόζο Στέλιο Φράγκο στην κιθάρα). Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πάντως ότι και οι δυο τραγουδίστριες έχουν το αντίστοιχο υπόβαθρο, οπότε μόνο ξένα δεν έμοιαζαν τα κομμάτια για αυτές.
Λίγο πριν το φινάλε, ανέβηκε στη σκηνή το τέταρτο μέλος της μπάντας ο στιχουργός Γιώργος Παρώδης (τα υπόλοιπα μέλη του αρχικού line up: Γιώργος Παπαποστόλου – σαξόφωνο, Νατάσα Αλεξίου – βιολί και φυσικά Θεοδοσία Τσάτσου- φωνή, ήταν ήδη on stage), ο οποίος βρέθηκε για πρώτη φορά στα 20 χρόνια ύπαρξης της μπάντας μπροστά από τα φώτα. Στο σύντομο λόγο του, και πέρα από τις ευχαριστίες, θυμήθηκε ότι γνωρίστηκε με τον Παπαποστόλου σε ηλικία 7 χρόνων στο σχολείο, όταν ακόμα οι μαθητές φορούσαν μπλε ποδιές. Τελικά το συγκεκριμένο χρώμα έμελλε να χαρακτηρίσει τη σχέση τους…
Το κλείσιμο της συναυλίες περιλάμβανε την ερμηνεία για δεύτερη φορά του Νιώθω Ενοχές με τις Τσάτσου και Κεφαλά να μοιράζονται τα φωνητικά αλλά και του Δεν Θέλω (με το οποίο ξεκίνησαν), το οποίο σταδιακά εξελίχθηκε στη διασημότερη σύνθεση στην ιστορία του rock and roll, το I Can’t Get No Satisfaction. Με αυτόν τον τρόπο και μετά από τρεις και πλέον ώρες έκλεισε το χορταστικό live.
Σε τέτοιου τύπου εκδηλώσεις κυριαρχεί η νοσταλγία για το παρελθόν, ενώ τα σημάδια του χρόνου δεν μπορούν να μακιγιαριστούν. Δεν θα μπορούσε η συγκεκριμένη βραδιά να είναι απαλλαγμένη από τέτοιου είδους «βαρίδια». Αυτό που κρατάμε είναι φυσικά οι στιγμές που η Θεοδοσία Τσάτσου και η Τζώρτζια Κεφαλά μοιράστηκαν τη σκηνή και τα τραγούδια που ερμήνευσαν πρόσωπο με πρόσωπο, καθώς και το παιχνίδι που έκαναν μεταξύ τους. Παρότι στην προκειμένη περίπτωση είχαμε να κάνουμε με δυο ερμηνεύτριες εντελώς διαφορετικές, τόσο φωνητικά όσο και ως προσωπικότητες, επί σκηνής επέδειξαν αξιομνημόνευτη χημεία. Μόνο μικρό επίτευγμα δεν είναι αυτό, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι αυτή ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκαν στο ίδιο σανίδι. Στα (αναμενόμενα) συν, τα τραγούδια του πρώτου δίσκου, όπως Σ’ Αγαπώ, Νιώθω ενοχές, Χωρίς τίτλο (πιθανώς το πρώτο δισκογραφημένο κομμάτι που ανέφερε στους στίχους του τον Ταραντίνο!), Εσύ δεν ζεις πουθενά και Φοβάμαι, τα οποία ακούστηκαν με τη φωνή που τα γνωρίσαμε και έμοιαζαν ακόμα φρέσκα. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι προμηνύει το μέλλον για τους Μπλε και αν η συγκεκριμένη συνεργασία θα επαναληφθεί, ωστόσο αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι μια τέτοια βραδιά τη χρωστούσαν πρώτα απ΄ όλα στους ίδιους και κατά δεύτερον σε όσους αγάπησαν εκείνο τον πρώτο δίσκο.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος - Φωτογραφίες: Shanti Θωμαΐδη
