Η βραδιά της 30/12 αποτελεί ουσιαστικά την τελευταία συναυλιακή του χρόνου και φέτος τα events, ελέω και Παρασκευής, ήσαν άκρως ενδιαφέροντα. Οι εναπομείναντες στο κλινόν άστυ συντάκτες του Soundgaze χωρίστηκαν στα δύο, με τον γράφοντα να προτιμά το σκληρό πρόγραμμα της ημέρας, όχι δια ασήμαντον αφορμή: οι Tardive Dyskinesia έδιναν ένα εορταστικό show ένεκα της κυκλοφορίας του 4ου δίσκου τους, Harmonic Confusion, μαζί με εκλεκτούς καλεσμένους ως support, εγγύηση για το δυναμικότερο κλείσιμο ενός ημερολογιακού έτους που ευχαρίστως πετάξαμε στα τσακίδια. Κανονικά το παρόν κείμενο θα έπρεπε να περιέχει, για πολλούς λόγους, μόνο τρεις λέξεις: “μπράβο στους Tardive”, αλλά για χάρη των αναγνωστών μας οφείλουμε να γράψουμε 5-6 γραμμές ακόμη.

Τα άλατα του αυχένα ξεκίνησαν να σπάνε ήδη με το μπάσιμο των Insect Radio στη σκηνή του Κυττάρου. Ένα εκρηκτικό μίγμα της ευφυούς τρέλας των Dillinger Escape Plan, των Mars Volta, πασπαλισμένο με την σκληροπυρηνική ροκενρολιά των Fugazi και Shellac και την ματιά των Refused, η παρέα των πρώην Modrec Γιώργου Μπουλντή (εδώ έχει παραδώσει το μπάσο του στον Ηλία Παντολέοντα και έχει περιοριστεί - λέμε τώρα… - σε φωνητικό ρόλο) και Λάμπη Κουντουρόγιαννη βρίσκει ευκαιρία να ξεσκάσει (στην πραγματικότητα βέβαια ήθελα να γράψω “ξεκαβλώσει”) από τα άπειρα sessions που προσφέρουν τον επιούσιο άρτο (βλέπε Μποφίλιου, Γαλάνη, Imam Baildi και πολλά άλλα) και να παίξει σκληρά, δυνατά, πωρωτικά. Ο Μπουλντής είναι ο αεικίνητος frontman που δεν ξέρει τι να (πρωτο)κάνει επάνω στην σκηνή, περιφερόμενος συνεχώς τσιτωμένος σαν να ετοιμάζεται να δείρει κάποιον, με ένταση που βγαίνει στην ερμηνεία του. Ενέργεια και punk δε σημαίνει στην περίπτωσή τους και απόλυτο χυμαδιό, ειδικά αφού κιθάρες, μπάσο και ντραμς (του τέταρτου της παρέας Αλέξη Σταυρόπουλου, ο οποίος μεταξύ των διάφορων sessions του ταλαιπωρεί τα τύμπανα των Borderline Syndrome) δεν ανήκουν σε τυχαίους παίχτες. Αλλά ακόμη και το “ήρεμα” σημεία (π.χ. στο Idle Tension) απέκκριναν σεβαστές ποσότητες ιδρώτα. Μαθαίνουμε πως σύντομα θα βγουν σε περιοδεία σε headline περιοδεία σε Ιταλία και Βαλκάνια. Αξιότατοι.

Η συνέχεια άνηκε στους Still Falling, την μπάντα με τα νεότερα ηλικιακά μέλη της τριάδας. Το ύφος του live μετακινήθηκε προς το μελωδικό deathcore και ήταν ολοφάνερο πως το νεανικό κουιντέτο κατέχει πολύ καλά το είδος, δανειζόμενο στοιχεία από τους πρωτομάστορές του. Βρίσκονται φυσικά στη διαδικασία διαμόρφωσης του μουσικού χαρακτήρα τους, χωρίς να πετάνε φυσικά στην άκρη το παρελθόν τους. Χαρακτηριστικό ήταν πως στο merch υπήρχαν και οι τρεις κυκλοφορίες τους από το 2012 (2 ΕΡs συν το πρόσφατο full-length). Το νέο λογότυπο, σαφώς γραμμικότερο και πιο μοντερνιζέ σε σχέση με τις περίτεχνες περικοκλάδες του προηγούμενου, αντικατοπτρίζει παράλληλα τη μουσική κατεύθυνση που επιθυμεί να εστιάσει η μπάντα: έμφαση στα πολύ μελωδικά, “κινηματογραφικά” (και στην πράξη εμπνευσμένα) κιθαριστικά riffs, και στις “ανάσες” μέσα στο τραγούδι - σαν τους Meshuggah και τους Cult Of Luna, ας πούμε, αλλά και σαν τους headliners της βραδιάς. Υπέροχα επίσης και τα οργανικά τους σημεία, με post-rock αίσθηση, αν έκλεινες τα μάτια και δεν έβλεπες την μπάντα που παίζει μπροστά σου (π.χ στο The Trial). Κάποια τεχνικά προβλήματα που προέκυψαν (και δυστυχώς ταλαιπώρησαν τους Tardive στη συνέχεια…) δεν έκοψαν την όρεξη και την ορμή τους. Σφάλμα που δεν είχα ακούσει υλικό από αυτούς πριν το live, ώστε να μπορώ να τους απολαύσω περισσότερο. Ένα μεγάλο μέρος των παριστάμενων δεν είχε κάνει το ίδιο λάθος και συνέπλευσε με τους Still Falling σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους.

Το τσουχτερό κρύο δεν εμπόδισε όσους ήθελαν πραγματικά να έρθουν στην παρουσίαση του 4ου αισίως δίσκου των Tardive Dyskinesia. Πράγματι, το Κύτταρο είχε γεμίσει όπως έπρεπε ώστε η ατμόσφαιρα να είναι και θερμή και αρκούντως οικογενειακή, όπως είθισται σε ανάλογα events που οι ίδιες οι μπάντες θεωρούν ξεχωριστές σε σχέση με τα υπόλοιπα live, μία γιορτή για εκείνους και για τους φίλους τους. Το πλάνο περιελάμβανε την εκτέλεση των κομματιών του Harmonic Confusion, όχι απαραίτητα με τη σειρά του δίσκου, με την απαραίτητη προσθήκη κομματιών από τους προηγούμενους δίσκους για γαρνίρισμα του ούτως ή άλλως γευστικότατου κυρίως πιάτου. Έχοντας προσωπικά κάποια χρόνια να παραβρεθώ σε κάποιο live τους, παρακολουθώντας όμως κανονικά και με πολύ ενδιαφέρον τη δισκογραφία τους, παραξενεύτηκα όταν είδα τον Μάνθο να πιάνει την κιθάρα στο εναρκτήριο κομμάτι (το οργανικό Insertion), αλλά επανήλθα στην κανονικότητα όταν έπιασε το μικρόφωνο στα χέρια του. Ίσως τα πιο ώριμα και μεστά growls που μπορείτε να ακούσετε σε μπάντα εντός Ελλάδος, προσεγμένα, με ισόποσα ζυγισμένες δόσεις ορμής, οργής, τεχνικής και εκφραστικότητας.

Τα τραγούδια του νέου άλμπουμ επιτέλεσαν στο έπακρο την αποστολή τους, επιδεικνύοντας μάλιστα και μία δυναμική δυνητικών hits για το χώρο. Όμως ήταν (αναμενόμενα) ιδίως τα παλιά που αναζωπύρωσαν τη φλόγα στο κοινό, που αφού ζεστάθηκε έφτιαξε ένα μικρό αλλά νευρώδες pit. Σημαντικός εδώ ο ρόλος του Mastodon-ικού Electric Sun, του Prehistoric Man και κυρίως του Triggering The Fear Reactor, εναρκτήριου κομματιού του 2ου άλμπουμ τους σε εκτέλεση που μου θύμισε για ποιο λόγο είχα συγκλονιστεί τόσο όταν είχε κυκλοφορήσει το Sea Of See-Through Skins (και η συνέχεια φυσικά ήταν ακόμη καλύτερη). Μάλλον σε εκείνο το κομμάτι ανέβηκαν στη σκηνή όλοι οι Still Falling με σκοπό και αποτέλεσμα να πέσουν στα χέρια του κοινού και να διανύσουν με αυτό το “όχημα” μία σεβαστή διαδρομή μέσα στην αρένα του Κυττάρου. Το Savior Complex (με το πολύ καλό video clip) έδειξε πως οι Tardive Dyskinesia μπορούν να γράψουν μέχρι και χιτάκια, παραμένοντας πάντα στο πλαίσιο του ήχου τους και της προοδευτικής νοοτροπίας τους. Highlight της εμφάνισής τους, πάντως, ήταν στα δικά μου αυτιά τα Soul Paramedics και No One Cares, από το πρώτο άλμπουμ των Tardive, ένα άλμπουμ που ανακίνησε τα νερά στην ελληνική σκηνή της εποχής και τους βάπτισε djent μπάντα εν μία νυκτί, ύφος σε έξαρση εκείνη την περίοδο, με το οποίο όμως οι Tardive δίκαια δεν επιθυμούσαν να συνδεθούν εφόσον, 1ον δεν έπαιζαν πρακτικά djent και 2ον ένιωθαν πως μπορούν να αντλήσουν περισσότερη έμπνευση από τις επιρροές τους, παρά από μία πρόσκαιρη μουσική μόδα.

Δεν τους “ήθελε” δυστυχώς στο τεχνικό κομμάτι, καθώς τα προβλήματα ήσαν αρκετά, απρόβλεπτα και η αποκατάστασή τους πήρε παραπάνω χρόνο από τον συνηθισμένο. Ο Πέτρος προσπάθησε κάπως να συντηρήσει το ενδιαφέρον του κοινού ειρωνευόμενος κοινότυπα rock συναυλιακά τερτίπια, αλλά κι εκείνος συνειδητοποιούσε τη ματαιότητα του εγχειρήματος και μέχρι τη βασική μελωδία του Careless Whisper (του πρόσφατα εκλιπόντος George Michael, για να μην ξεχνιόμαστε) έπαιξε στην κιθάρα του. Στο τέλος της συναυλίας ευτυχώς κανείς δεν φαινόταν να έχει αποπροσανατολιστεί από τις αναποδιές, αν και υποθέτω πως μία τελειομανής μπάντα όπως οι Tardive θα επιθυμούσαν μία βραδιά με λιγότερες ατυχίες για να συμπληρώσει ιδανικά την εξαιρετική τους εμφάνιση. 

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής