Συχνά διαμαρτυρόμαστε (κι εγώ πρώτος απ’ όλους) για τη μουσική φτήνια της σύγχρονης εποχής, για την έλλειψη ευρηματικότητας και για την απουσία αυθεντικών ιδεών και για την τόσο πλαστή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον mainstream r’n’b /soul χυλό και στην τάχα μου υψηλή διανόηση δήθεν περιθωριακών καλλιτεχνών που απευθύνονται σε ένα κοινό ημιμαθών hipsters. Από την άλλη μεριά, βέβαια, η τεχνολογική επανάσταση έχει δώσει τη δυνατότητα στον καθένα να γράψει μουσική στο δωμάτιό του, να πειραματιστεί, να κυκλοφορήσει τη μουσική του και να επικοινωνήσει virtually με εκατομμύρια ανθρώπους. Μέσα στην υπερπληθώρα της μουσικής που καθημερινά παράγεται, κρύβονται διαμάντια που αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς μαζί τους και που γεννούν την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα υπάρξουν σοβαρές μουσικές σκηνές, θα υπάρξει σοβαρή εναλλακτική πρόταση που θα αντιπαρατεθεί στην κυριαρχία του mainstream αλλά και της ψευδοalternative.
Αυτή η τεχνολογική έκρηξη σε συνδυασμό με το γεγονός ότι (σε σχέση με τη δεκαετία του 80 πχ) πολλοί Έλληνες και Ελληνίδες ταξιδεύουν έξω, έχουν καλύτερο επίπεδο σπουδών, έρχονται σε επαφή με διαφορετικές κουλτούρες πιο εύκολα και γρήγορα, έχει αποφέρει εγχώριους μουσικούς καρπούς ιδιαίτερα αξιόλογους τα τελευταία χρόνια. Πράγματα συνήθη για τις περισσότερες μπάντες του παρελθόντος (σημειώνω χαρακτηριστικά την κάκιστη παραγωγή στις κυκλοφορίες, ή την ελληνοπρεπέστατη προφορά των ξενόφωνων σχημάτων) σήμερα παρατηρούνται σπανιότερα. Μπορεί κάποιος να πει ότι στην Ελλάδα η ευρύτερη εναλλακτική σκηνή έχει πλέον μια σταθερά καλή παραγωγή καλλιτεχνών, ίσως μάλιστα αντιστρόφως ανάλογη του κόσμου που ακολουθεί το χώρο και που συνεχώς συρρικνώνεται. Βέβαια, τίθεται πάντοτε το ζήτημα της προώθησης των σχημάτων, της δυνατότητας να σπάσουν τον τοίχο της απομόνωσης και να βρεθούν στο spotlight, έστω και της περιορισμένης εγχώριας σκηνής. Μεγάλο ρόλο παίζει η ικανότητα, αλλά ακόμη μεγαλύτερο η τύχη.
Η τύχη μου έδωσε το Σάββατο τη δυνατότητα να βρεθώ σχεδόν την τελευταία στιγμή στoν art χώρο Beton 7 στο Βοτανικό για να παρακολουθήσω μια καινούρια μπάντα, τους Marva Von Theo που απαρτίζονται από τη Marva στα φωνητικά και τον Theo στη σύνθεση και τα πλήκτρα (το Von υποψιάζομαι ότι προέρχεται από την πολυετή θητεία του Theo στη Βιέννη).
Δεν ξέρω τι θα κατορθώσουν οι Marva Von Theo στο μέλλον. Αυτό όμως που οφείλω να καταθέσω είναι ότι στο μικρό, κλειστοφoβικό θεατράκι του Beton 7 είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μια από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες που έχω δει τα τελευταία χρόνια η οποία μάλιστα κινείται σε ένα δύσκολο και περίεργο μουσικό χώρο, αυτόν της σκοτεινής synth pop, όπου τα κλισέ και η ρηχότητα περισσεύουν με κακοφτιαγμένες, παραφορτωμένες συνθέσεις και πομπώδεις, στα όρια του κωμικού, φωνητικές ερμηνείες.
Αυτό που παρακολούθησαν οι 20 περίπου τυχεροί ήταν μια μπάντα που αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να βρίσκεται στο ξεκίνημά της, καθώς η μουσική της πρόταση ακούγεται μεστή και ολοκληρωμένη. Οι M.V.T. παρουσίασαν κομμάτια από τον πρώτο τους δίσκο Α Dream Within a Dream που θα κυκλοφορήσει σύντομα συν τρεις διασκευές (στις οποίες θα αναφερθώ σε λίγο).
Στη λιτή σκηνή χωρίς κανένα ιδιαίτερο φωτισμό και με ασυνήθιστα χαμηλό, για live, ήχο δύο άνθρωποι κατόρθωσαν να κάνουν το φαινομενικά αδύνατον, ειδικά για ηλεκτρονική μπάντα (μπάντες που στηρίζονται στον ήχο των synths έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να υποστηρίξουν σε τέτοιες συνθήκες το έργο τους). Μας έκαναν μύστες μιας εξαίρετης dark ambient/synth pop που, χωρίς ίχνος κιθάρας, είχε έντονο post punk άρωμα. Και ας μη νομίσει κανείς ότι η μουσική των M.V.T. είναι synth pop revival, προσκολλημένη στα 80s. Σαφώς και διαπιστώνει κανείς δεσμούς με καλλιτέχνες όπως οι Kraftwerk, οι Visage, οι Cabaret Voltaire, ο Gary Numan, οι Depeche Mode αλλά είναι έντονη η παρουσία πιο σύγχρονων ήχων. Minimal, idm και dark ambient στοιχεία, ακόμη και ένα άρωμα hip hop σε 1-2 κομμάτια φέρνουν στο μυαλό την Grimes (του πρώτου δίσκου) τον Patrick Wolf, αλλά και το Black Star του Bowie.
Η μουσική είναι εξαιρετικά προσεγμένη και αντιλαμβάνεται ακόμη και το πιο αγύμναστο αυτί πως οι δύο συνθέτες Theo Foinidis και Marva Voulgari είναι classically trained. Οι περισσότερες ηλεκτρονικές μπάντες, τουλάχιστον οι εγχώριες, επαναλαμβάνουν τρεις νότες με άσκοπα layers ήχων, οι M.V.T. όμως παρουσιάζουν κομμάτια με μουσικό βάθος και ενδιαφέρον. Κι εδώ πρέπει να γίνει μνεία στη φωνή της Marva που ευτυχώς δεν έχει καμιά σχέση με το στερεότυπο των φωνητικών που ακούει κανείς σ’ αυτές τις μπάντες. Μια ειλικρινής, καθαρή και ζεστή φωνή με μεγάλες δυνατότητες που θα μπορούσε άνετα να ερμηνεύσει οτιδήποτε από το pop/rock εναλλακτικό ρεπερτόριο.
Προσωπικά με εντυπωσίασαν τα Unconcern και Secret Lover που άνοιξαν το set, το εξαίρετο Fame and Gold, το electro-cabaret Cream και το What Is It About Me That You Love που είχα ήδη ακούσει στο YouΤube και αποτέλεσε την αφορμή να πάω να τους παρακολουθήσω. Από τις τρεις διασκευές που έπαιξαν, μου άρεσε ιδιαίτερα η καθηλωτική ερμηνεία του Retrograde του James Blake και η (ακόμα πιο) noir απόδοση του υπέροχου I'm Deranged του Bowie που αναδεικνύει τα θαυμάσια φωνητικά της Marva. Λιγότερο μου άρεσε η upbeat διασκευή στο Shout των Tears for Fears που μου φάνηκε κάπως επίπεδη και βιαστική.
Αν θα έπρεπε να σταθώ σε ένα δύο πράγματα που θα έπρεπε να βελτιώσουν οι M.V.T. αυτό θα ήταν το attitude που σίγουρα διορθώνεται συν τω χρόνω (ο χώρος ήταν υπερβολικά intimate και εξ ου η υπερβολική σεμνότητα και αμηχανία). Επίσης η Marva θα πρέπει να αξιοποιήσει στο έπακρο τα pipes που της έδωσε ο Θεός και να προσδώσει στη χροιά της λίγο περισσότερη προσωπικότητα (σε κάποιες στιγμές η μανιέρα θυμίζει τυπικά ελληνικά γυναικεία φωνητικά σε ποπ/ροκ σχήμα).
Με πολύ λίγα λόγια: Δείτε τους, ακούστε τους, διαδώστε τους. Ανεπιφύλακτα. Σύντομα (ελπίζω ότι) θα μιλούν γι’ αυτούς πολλοί.
Κείμενο: Γιώργος Χριστόπουλος / Φωτογραφίες: Νικόλας Καρέλλος
