Δευτέρα, 05 Ιουνίου 2017 11:43

Live Review: The Besnard Lakes / Tango with Lions @ Six DOGS, 1/6/2017

Written by 

Μια συναυλία των Καναδών Besnard Lakes στη χώρα μας αποτελούσε ευσεβή πόθο για κάποιους από εμάς εδώ και χρόνια. Τελικώς η ευχή έγινε πραγματικότητα και η μπάντα από το Μόντρεαλ εμφανίστηκε στην Αθήνα την πρώτη μέρα του καλοκαιριού δίνοντας ένα live που σίγουρα θα το θυμόμαστε με ευχάριστα μόνο συναισθήματα.

Η συγκεκριμένη συναυλία είναι από αυτές που πηγαίνεις από νωρίς γιατί δεν θέλεις με τίποτα να χάσεις το support σχήμα. Ο λόγος βεβαίως ήταν οι πολύ καλοί Tango With Lions, οι οποίοι άνοιγαν τη βραδιά. Το συγκρότημα έχει στο ενεργητικό του δυο αξιόλογα άλμπουμ (Verba Time – 2010 και A Long Walk – 2013), ενώ η τρίτη του δουλειά, όπως μαθαίνουμε, είναι ήδη έτοιμη και αναμένεται να κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες. Στις 10 περίπου οι Tango with Lions ανέβηκαν στη σκηνή ξεκινώντας την εμφάνιση τους με το House On Fire από το ντεμπούτο τους. Στην αρχή του set ακούσαμε επίσης τις δύο καλύτερες συνθέσεις του δεύτερου άλμπουμ τους, το υπέροχο Slippery Roads σε μία τρομερή εκτέλεση και το A Long Walk με τον στίχο “Why Don’t You Come to Me Tonight” να επαναλαμβάνεται σπαρακτικά. Περίπου στη μέση βρισκόταν το In A Bar που αθόρυβα έχει αποκτήσει ρεύμα κυρίως μέσω του YouTube. Αυτή τη φορά η εκτέλεση ήταν σαφώς πιο ηλεκτρισμένη σε σχέση με την αντίστοιχη ηχογραφημένη. Στο συγκεκριμένο live είχαμε τη δυνατότητα να ακούσουμε λίγο πριν το τέλος και τρία ακυκλοφόρητα κομμάτια από την επερχόμενη κυκλοφορία τους, τα οποία όπως διαπιστώσαμε διαθέτουν αυτή τη γλυκιά μελαγχολία που χαρακτηρίζει τις συνθέσεις του γκρουπ. Το φινάλε ήρθε δυναμικά με το News από την προηγούμενη δουλειά τους.

Μια όμορφη εμφάνιση, όπως συνηθίζουν, μας πρόσφεραν οι Tango with Lions, οι οποίοι οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι χωρίς πολλή φασαρία κάνουν σταθερά καλή δουλειά εδώ και αρκετά χρόνια. Τα εύσημα αξίζουν φυσικά στην frontwoman Κατερίνα Παπαχρήστου, η οποία είναι από τις πιο εκφραστικές ερμηνεύτριες της σκηνής. Μαζί της άξιοι συνοδοιπόροι οι Διονύσης Μόρφης (κιθάρα) Νίκος Βεργέτης (τύμπανα), και Θοδωρής Ζευκιλής (μπάσο). Δεν έχουμε πια παρά να περιμένουμε λίγο καιρό για να ακούσουμε τη νέα τους δουλειά, για να διαπιστώσουμε αν θα είναι στα επίπεδα των δυο πρώτων.

Μετά από τις απαραίτητες αλλαγές καθώς και μια μακρά εισαγωγή οι πέντε Καναδοί εμφανίστηκαν στη σκηνή. Για αρχή οι Bensard Lakes επέλεξαν το εξαιρετικό Pressure Οf Our Plans από το τελευταίο τους LP  A Coliseum Complex Museum (2016), το οποίο διαδέχτηκε το καταπληκτικό And This Is What We Call Progress από το φανταστικό τρίτο άλμπουμ τους The Besnard Lakes Are Τhe Roaring Night (2010). Με το ξεκίνημα κιόλας η Olga Goreas πήρε στα χέρια της και μας έδειξε την πραγματικά τεράστια setlist εξηγώντας, στη γλώσσα μας φυσικά, ότι έχουν ετοιμάσει ένα μακρύ σε διάρκεια set. Μας είχε προϊδεάσει, είναι η αλήθεια, το δελτίο τύπου όπου διευκρινιζόταν ότι το γκρουπ θα έπαιζε στο πρώτο μέρος μια επιλογή από τη μέχρι σήμερα δισκογραφία του και στο δεύτερο θα απέδιδε ολόκληρο το δεύτερο δίσκο του The Besnard Lakes Are the Dark Horse (2007). Το αποτέλεσμα ήταν ένα άκρως χορταστικό live δυο ωρών.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η συναυλία ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, καθώς το συγκρότημα ήταν πραγματικά ενθουσιασμένο που θα έπαιζε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το επανέλαβαν πολλές φορές στη διάρκεια της βραδιάς ότι ήταν χαρούμενοι που βρίσκονταν εδώ και ήταν ξεκάθαρο ότι το εννοούσαν.  Ήταν άλλωστε κάτι το οποίο επιδίωκαν εδώ και χρόνια, το παραδέχθηκαν και στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν πρόσφατα. Καθόλου τυχαία δεν επιλέχθηκε η Αθήνα ως τελευταίος σταθμός της ευρωπαϊκής περιοδείας κι αυτό γιατί η μπάντα σκόπευε να μείνει αρκετές μέρες στην χώρα μας (διακοπές στην Ελλάδα τον Ιούνιο είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χάνει κάποιος που έρχεται από το εξωτερικό). Μην ξεχνάμε βεβαίως ότι η Olga Goreas έλκει την καταγωγή της από την χώρα μας και το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για επαφή με τους συγγενείς της.

Η Goreas μαζί με τον σύζυγο της Jace Lasek αποτελούν τα δυο ιδρυτικά μέλη του σχήματος και ουσιαστικά τον πυρήνα του μέσα στα χρόνια. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι ο ρόλος του Lasek είναι καθοριστικός στους Besnard Lakes. Ο πανύψηλος μουσικός πέραν από τα καθήκοντα του κιθαρίστα αναλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος των φωνητικών και είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που μεταβάλει τον τρόπο της ερμηνεία του από κομμάτι σε κομμάτι. Άξια αναφοράς φυσικά είναι η απόδοση όλης της μπάντας συνολικά. Αυτό που προσωπικά με εντυπωσίασε ήταν η ενέργεια που έβγαλαν οι μουσικοί, οι οποίοι έπαιξαν δυο ώρες σερί χωρίς περιττά κενά και συνεχείς διακοπές. Αυτό που παρουσίασαν επί σκηνής προφανώς είναι αποτέλεσμα εξαντλητικών προβών και ετών τριβής με τη σκηνή. Το σημαντικότερο όλων ήταν ότι το συγκρότημα κατάφερε να παράγει ένα ήχο μεστό, ξεκάθαρα ψυχεδελικό και σε κάθε περίπτωση απολαυστικό.

Η αλήθεια είναι ότι η ώρα κύλησε σαν νεράκι. Ακόμα και όταν ακούστηκε ολόκληρο το  The Besnard Lakes Are the Dark Horse το ενδιαφέρον παρέμεινε αμείωτο αν και όλοι γνωρίζουμε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν και οι αδύναμες στιγμές, καθώς δεν είναι εύκολο ένας δίσκος να έχει ισάξιο υλικό από την αρχή ως το τέλος (εκτός βεβαίως αν μιλάμε για το Dark Side Οf Τhe Moon). Αφού ολοκληρώθηκε το δεύτερο μέρος του σετ, το οριστικό φινάλε ήρθε με το μεγαλειώδες Like the Ocean, Like the Innocent από τον τρίτο δίσκο τους (τον κορυφαίο τους, κατά την άποψη του γράφοντα).

Αυτό που μας έμεινε από αυτή τη συναυλία ήταν μια γλυκιά γεύση, χωρίς αμφιβολία. Ήταν από τις περιπτώσεις εκείνες που οι προσδοκίες εκπληρώνονται και η σχέση με το συγκρότημα γίνεται ακόμα πιο δυνατή. Ήταν ευχάριστο που αρκετοί επέλεξαν να βρεθούν στο Six DOGS (πραγματικά σκληρό το δίλημμα με τους Ministry που εμφανίζονταν την ίδια ώρα στο Academy), ειδικά αν σκεφτούμε ότι οι Besnard Lakes δεν έχουν στη χώρα μας την προβολή που θα τους άξιζε, ούτε είναι ένα φανταχτερό συγκρότημα για να τους προωθούν τα μοδάτα μουσικά sites. Δεν γνωρίζουνε αν θα επιστρέψουν στο μέλλον στη χώρα μας, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτή η συναυλία έμοιαζε με εκπλήρωση ενός απωθημένου, τουλάχιστον για κάποιους από εμάς.

Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος/ Φωτογραφίες: Shanti Θωμαϊδη

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

 

 

Ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 (συγκεκριμένα τη χρονιά για την οποία έχει τραγουδήσει ο Jimi Hendrix), όταν πια οι Joy Division είχαν πάψει ήδη να υπάρχουν από καιρό (ευτυχώς υπήρχαν οι New Order!). Μετά από χρόνια αναζητήσεων ανακάλυψε αυτό που έψαχνε σε μια έρημο, έκτοτε λατρεύει οτιδήποτε σχετίζεται με τους Kyuss. Πιστεύει ότι αν δεν υπήρχε το rock & roll θα έπρεπε να το έχουμε ανακαλύψει. Επίσης, είναι βέβαιος ότι ο Έλβις ζει κάπου ανάμεσα μας… 

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα