Σάββατο και νιώθω σαν ‘Black Man in A White World’ που θα τραγουδήσει σε λίγο ο Michael Kiwanuka για να ικανοποιήσει το ραδιοφωνικό κοινό της συναυλίας του (τρανό παράδειγμα της δύναμης της επανάληψης), ενώ εγώ κινούμαι προς άλλη κατεύθυνση. Ο δρόμος για ακόμα ένα φθινοπωρινό βράδυ με έβγαλε στη Death Disco και τη συναυλία της Molly Nilsson. Την προηγούμενη φορά που την είδα ήταν και πάλι στο ίδιο live stage με το ίδιο πλήθος κόσμου να περιμένει να μπει στο χώρο της Death Disco.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Η είσοδός μου με βρήκε σε ένα άδειο ακόμα μαγαζί μιας και οι περισσότεροι έχτιζαν διάθεση με μπύρα περιμένοντας να τελειώσει το opening act. Οι Marva Von Theo (αποτελείται από την τραγουδίστρια και τραγουδοποιό Μάρβα Βούλγαρη και τον συνθέτη Τεό Φοινίδη, ο οποίος δραστηριοποιείται σε Αθήνα και Βιέννη) πήραν τη θέση τους στη σκηνή και η μουσική ξεκίνησε. Synthpop & darkwave τα είδη που χαρακτήριζαν τα κομμάτια των Marva Von Theo, με το darkwave να τους ταιριάζει απόλυτα, αντίθετα με τη synthpop να τους κάνει να φαίνονται πολύ γλυκανάλατοι. Η ατμόσφαιρα από τα πλήκτρα ήταν όσο επιβλητική χρειαζόταν και η σκηνική παρουσία της τραγουδίστριας πραγματικά έκανε εντύπωση στα κομμάτια που είχαν έναν πιο darkwave χαρακτήρα, δείχνοντας ίσως και την δική της προτίμηση. Highlight της εμφάνισης τους η διασκευή τους στο Deranged του David Bowie που ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη. Εν ολίγοις ένα άψογο opening για την Molly Nilsson και τη μελαγχολική electro-pop της.
O χώρος πλέον είναι ασφυκτικά γεμάτος και κάποιες φωνές δίνουν το σύνθημα ότι Molly’s on the way to the stage. Τα ρούχα μαύρα όπως και την προηγούμενη φορά, τα μαλλιά κοντά, όχι όμως ξανθά αλλά κίτρινα (με τα φώτα να δίνουν παράξενες αποχρώσεις κατά τη διάρκεια της συναυλίας) και όπως πάντα μόνη της. Δηλώνοντας μεγάλη fan του D.I.Y., όλα τα κομμάτια είναι προηχογραφημένα από την ίδια, όπως και η παραγωγή των δίσκων της.
Η μουσική κινείται ξεκάθαρα μεταξύ '80s & '90s με έντονα στοιχεία disco και pop, αλλά ο κατατονικός τρόπος που ερμηνεύει τα κομμάτια δημιουργεί ένα ιδιαίτερο παράδοξο. Τα κομμάτια παρόλο που δεν έχουν πιασάρικα ρεφρέν ούτε προσφέρουν την δυνατότητα επικοινωνίας με το κοινό (...διάολε ούτε να χορέψεις δεν μπορείς), το κοινό φαινόταν να έχει χαθεί μέσα στον κόσμο της.
Η setlist είχε κομμάτια από όλες τις κυκλοφορίες της με το ύφος να παραμένει ολόιδιο παντού, με μοναδικές ξεχωριστές πινελιές τις πληροφορίες που έδινε για κάποια από αυτά. Σε γενικές γραμμές ένιωσα να βρίσκομαι στον αυτόματο πιλότο και μετά και το 1995 ήμουν σχετικά ικανοποιημένος. Για καλή/κακή μου τύχη βγήκε για encore - προφανώς και δεν θα έφευγε αν δεν έδινε στο κόσμο το I Hope you Die. Όλα πήγαιναν καλά στα πρώτα δευτερόλεπτα, μέχρι που αντιλαμβάνομαι ότι αλλού βρίσκεται το στόμα της, αλλού το μικρόφωνο, παραδόξως όμως η φωνή είναι «καμπάνα» όπως ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ!
Το playback σε εκείνο το σημείο δεν έκανε και την καλύτερη εντύπωση, παρόλα αυτά το κοινό φαινόταν προετοιμασμένο να ακούσει τη Molly κατά αυτόν τον τρόπο. Συμβαίνουν κι αυτά στις ζωντανές εκπομπές!
Κείμενο / Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μαλαφής
