Ο έρωτας και ο βήχας δεν κρύβονται. Μπορώ να τα πιστοποιήσω και τα δύο από προσωπική πείρα. Ούτε το ελληνικό κοινό όμως μπορεί να κρύψει τον έρωτα του για τον κύριο Sivert Hoyem.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή για να μην αδικήσουμε το timeline του άρθρου. Από τη πρώτη στιγμή που γράψαμε στο Soundgaze για την επικείμενη συναυλία των Paradise [Sivert Høyem (πρώην Madrugada), Rob Ellis (PJ Harvey), Simone Butler (Primal Scream) & Rob McVey (Marianne Faithfull band)] μέτραγα τις μέρες από αγωνία και περιέργεια για το νέο ήχο που δημιούργησαν αυτοί οι τέσσερεις μουσικοί. Ευτυχώς είχαμε ένα μικρό δείγμα με το EP Yellow που περιείχε 4 κομμάτια, το καθένα σε τελείως διαφορετικό ύφος που απευθείας μαρτύρησε την πολυφωνία των μουσικών ιδεών της μπάντας.
Το Σάββατο ήρθε και αρχικά θεωρούσα πως η ανταπόκριση του κόσμου δεν θα είναι αντίστοιχη αυτής που συγκεντρώνει ο Sivert Hoyem μόνος του, μιας και όλοι συνήθως έρχονται για να τον απολαύσουν να τραγουδάει κομμάτια από την δισκογραφιά του τόσο με τους “Κοκκινοπουλικούς” Madrugada όσο και τις μεταγενέστερες προσωπικές του κυκλοφορίες, γεμίζοντας με ευκολία τους χώρους που εμφανίζεται.
Ευτυχώς έπεσα τόσο έξω!
Έχω φτάσει 10 λέπτα πριν την εμφάνιση του George Gaudy & SUN και o χώρος του Gagarin 205 είναι ήδη γεμάτος. Ο συνδιασμός των 15 χρόνων λειτουργίας του και η εμφάνιση των Paradise έχουν δημιουργήσει τις καλύτερες προυποθέσεις για μια δυνατή συναυλία.
Δυνατό χειροκρότημα και ο George Gaudi μαζί με τους SUN είναι στη σκηνή. Ο George Gaudi έχει αρκετά χρόνια παρουσίας στη μουσική και τα κομμάτια του έχουν πάρει αρκετό ραδιοφωνικό χρόνο, γεγονός που βοήθησε πολύ στην ανταπόκριση του κόσμου. Κομμάτια όπως το Millionaire, Why (oh why), Amsterdam, Mother και Berlin ζεσταναν την ατμόσφαιρα και το κοινό που ανυπομονούσε. Τελευταίο και καλύτερο έπαιξε το Come Again σε μια πολύ ωραία εκτεταμένη εκδόχη με εξαιρετική ενορχήστρωση από όλα τα μέλη του συγκροτήματος.
Το διάλλειμα έμοιαζε σαν να κράτησε για πάντα, μέχρι που ένα δυνατό χειροκρότημα έφερε στη σκηνή ένα ένα τα μέλη των Paradise, ντυμένους έτοιμους για γιορτή, με τελευταίο τον Sivert Hoyem να προκαλεί ένα εκκωφαντικό χειροκρότημα, δείγμα της μεγάλης αγάπης που του έχει το κοινό.
Η φωτείνη επιγραφή άχισε να φωτίζεται πιο έντονα και να αλλάζει χρώματα, όπως και οι πρώτες νότες που άρχισαν να παίζουν το Humiliation, με την πεντακάθαρη φωνή του Sivert Hoyem να προκαλεί αντριχίλα.
Συνέχεια με το Living it Strange, ένα δυνατό κομμάτι στην κιθάρα για να κλείσει η πρώτη τριάδα με το Money, που προσωπικά θεωρώ το καλύτερο κομμάτι τους. Υπέροχη ισορροπία του μπάσου με την κιθάρα σε έναν πολύ ιδιαίτερο ρυθμό που έδειξε ότι έχει πέσει μπόλικο jamming στο studio.
Ακολούθησαν τα Gideon Bible και Crying, που έβγαλε ίσως ελαφρώς περισσότερο τον προσωπικό ήχο του Νορβηγού, και το Ecstasy που, παρά το όνομα, είναι μια υπέροχη και σχεδόν ακουστική μπαλάντα που συνοδεύτηκε μόνο από το πιάνο του ταλαντούχου Rob McVey, ο οποιος φάνηκε να κλέβει λίγο από το χειροκρότημα του Hoyem.
H συναλία μετά το μικρό ταξίδι έκστασης πέρασε στο δεύτερο μέρος της με τα εξίσου νέα κομμάτια Call my name, Duchess Seductress & Mary από τον επερχόμενο πρώτο τους δίσκο. Το Headwound στάθηκε αντάξιο της ποιότητας του και φανέρωσε μια πολύ όμορφη σκοτεινή ατμόσφαιρα στη μουσική τους που όπως φαίνεται θα εξερευνήσουν.
“Φινάλε” με Goodbye 21th Century και ένα Gagarin που δεν μπορεί να ηρεμήσει. Όλα τα μέλη των Paradise χαιρετούν το κοινό και αποχωρεί για το καθιερώμενο "φεύγουμε αλλά... δεν φεύγουμε". Δεν πέρασαν 2 λεπτά και ευτυχώς (και αναμενόμενα) επέστρεψαν. Άλλα 3 κομμάτια, ένα εξ αυτών το Wonderful Life που αφιέρωσε ο Sivert Hoyem στη μνήμη του Νίκου Τριανταφυλλίδη, ιδρυτή του Gagarin 205, και άλλα δύο νέα κομμάτια των Paradise, έκλεισαν τη βραδιά.
Είναι ιδιαίτερο ευχάριστο να βλέπεις έναν καλλιτέχνη που ενώ ακολουθεί μια πετυχημένη συνταγή εδώ και πολλά χρόνια, αποφασίζει να δοκιμάσει κάτι καινούργιο και να το υποστηρίξει τόσο καλά πάνω στη σκηνή. Οι Paradise είναι ένα ακόμα supergroup και, ενώ δεν έχουν τα πλέον βαριά ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, διαθέτουν ψυχή και έναν εμβληματικό frontman που ακούει στο όνομα Sivert Hoyem.
Κείμενο: Παναγιώτης Μαλαφής / Φωτογραφίες: Κατερίνα Μακρυγιάννη
