Οι Beastmilk αποτελούν μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας. Ουσιαστικά πρόκειται για το δημιούργημα ενός Άγγλου μουσικού, του Kvohst (κατά κόσμον Mat McNerney), που ζει και δραστηριοποιείται στην Σκανδιναβία και είναι γνωστός για την συμμετοχή του σε black metal συγκροτήματα. Μέχρι που κάποια μέρα αποφάσισε να μπει στο σωστό δρόμο, άφησε πίσω του το black metal και στράφηκε στο post punk και μάλιστα της βρετανικής σχολής, με ξεκάθαρες επιρροές από γκρουπ όπως οι Joy Division, Bauhaus και Cure. Με δεδομένο ότι ο συγκεκριμένος σκοτεινός ήχος είναι ιδιαίτερα αγαπητός στη χώρα μας ήταν θέμα χρόνου οι Beastmilk να περάσουν από εδώ για να παρουσιάσουν το περσινό εντυπωσιακό ντεμπούτο τους Climax.
Το ρόλο του support σχήματος ανέλαβαν οι Anal Veritas ο ήχος των οποίων είναι ένα κλικ πιο heavy από αυτόν των headliners. Η μπάντα, που μετράει ήδη μια δεκαετία ύπαρξης, παρουσίασε το υλικό της που κινείται σε heavy rock ήχους με κάποιες δόσεις post metal, ενώ τα φωνητικά έφερναν στο νου λίγο από τη σκηνή τους Σιατλ των 90΄s (γεγονός ευπρόσδεκτο για όσους έχουν μεγαλώσει με αυτά τα ακούσματα). Σε γενικές γραμμές επιτέλεσαν σωστά το ρόλο του opening act, με ένα σύντομο σετ που δεν κούρασε τους παρευρισκόμενους, ικανοποιώντας περισσότερο βεβαίως αυτούς που αρέσκονται στο «μπουκωμένο» ήχο του stoner (που δεν είναι και λίγοι όπως έχει αποδειχτεί).
Με το που ανέβηκαν στη σκηνή οι κατά το ήμισυ Φινλανδοί Beastmilk, όπως ήταν φυσικό, τα βλέμματα στράφηκαν στο νέο μέλος τους, την πανέμορφη (και λίγα λέμε- δείτε τις φωτογραφίες του Μιχάλη Κουρή και θα καταλάβετε) Linnea Olsson, η οποία έχει αναλάβει τη δεύτερη κιθάρα κάνοντας των ήχο της μπάντας περισσότερο πλούσιο και βαθύ. Μάλιστα, όπως εξήγησε ο Kvohst στην πρόσφατη συνέντευξη του στο Soundgaze πρόθεση τους είναι να κρατήσουν την Olsson ως μόνιμο μέλος. Από εκεί και πέρα ο απόλυτος πρωταγωνιστής τη βραδιάς ήταν ο Kvohst. Μικρόσωμος αλλά χαρισματικός frontman πραγματικά εντυπωσίασε με τις άψογες ερμηνείες και την θαυμάσια φωνή του, τόσο ταιριαστή με τον ήχο του post punk. Μακριά από τις δεσμεύσεις και τα στερεότυπα του black metal έμοιαζε απελευθερωμένος και έδειχνε να το απολαμβάνει περισσότερο από όλους. Άλλωστε όπως δήλωσε στην ίδια συνέντευξη κάνει πλέον αυτό που γουστάρει ακόμα και αν αναγκάζεται να ζει φτωχικά αφού αυτή η δραστηριότητα δεν του αποφέρει σημαντικά έσοδα.
Αυτό που διαδραματίστηκε στο σχεδόν γεμάτο Αν στην ουσία ήταν ένα post punk party με ασταμάτητο χορό αλλά και «ξύλο» (!) σε σημεία μάλιστα ανελέητο (γεγονός εντελώς ασυνήθιστο για το συγκεκριμένο μουσικό είδος). Το κοινό τραγουδούσε όλους τους στίχους του Climax, γεγονός που αποδεικνύει το πόσο έχει αγαπηθεί ο δίσκος και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα (μόλις ένας χρόνος έχει μεσολαβήσει από την κυκλοφορία του). Άλλωστε ήταν ξεκάθαρο ότι οι παρευρισκόμενοι ήξεραν καλά τι είχαν πάει να ακούσουν και δεν ήταν διάφοροι «ξέμπαρκοι» μπλακμεταλλαδες που είδαν Kvohst και μπήκαν.
Όπως ήταν λογικό το Climax ακούστηκε στην ολότητα του συν κάποια κομμάτια από τα EPs τους, όπως το Children Of The Atom Bomb και το Forever Animal το οποίο ο Kvohst αφιέρωσε στον αγαπημένο του ζωγράφο Austin Osman Spare ο οποίος είχε το θάρρος, προς τιμήν του, να αρνηθεί να ζωγραφίσει το πορτρέτο του Χίτλερ δηλώνοντας του "If you are a superman, let me be forever animal", φράση που επαναλαμβάνεται και στο ρεφρέν του κομματιού. Όσο για τις συνθέσεις του Climax, αυτές ακούστηκαν με την ένταση και την δυναμική που αναμενόταν. The Wind Blows Through Their Skulls, You Are Now Under Our Control, Fear Your Mind, Surf The Apocalypse όλα άψογα εκτελεσμένα. Και βεβαίως, μια καταπληκτική ερμηνεία του Love In A Cold World, συν τα Strange Attractors που όπως ανέφερε ο Kvohst δεν παίζουν συχνά ζωντανά, το ξέφρενο Genocidal Crush με τον Kvohst να κατεβαίνει στο κοινό σε μια από τις πιο δυνατές στιγμές που έχουμε δει σε συναυλία, ενώ η κορύφωση της βραδιάς ήρθε με το Death Reflects Us.
Το φινάλε της βραδιάς ήρθε με το κοινό να εκλιπαρεί (χωρίς υπερβολή) το συγκρότημα να παίξει ένα ακόμα κομμάτι έστω κι αν αυτό είχε ήδη παιχτεί, όπως και έγινε τελικά με Death Reflects Us, συμπληρώνοντας έτσι μετά βίας μια ώρα συναυλίας. Αφού λοιπόν ο Kvohst απολογήθηκε που δεν είχαν άλλα τραγούδια να παίξουν, καθώς έχουν μόνο ένα δίσκο, ευχαρίστησε θερμά και εγκάρδια το κοινό, ανανεώνοντας το ραντεβού, την ίδια στιγμή ο κιθαρίστας Goatspeed έφευγε άρον άρον από τη σκηνή πριν το κοινό τους αναγκάσει να παίξουν κι άλλο κομμάτι.
Συνολικά, η συναυλία των Beastmilk ήταν πραγματικά απολαυστική, σε σημείο που δεν ήταν λίγοι αυτοί παρακαλούσαν να μην τελειώσει. Το συγκρότημα ήταν τίμιο απέναντι στο κοινό και έδειχνε να το διασκεδάζει ειλικρινά. Για όσους ο ήχος του post punk λέει κάτι, σίγουρα το ευχαριστήθηκαν, για όλους τους υπόλοιπους ήταν μια αφορμή για να εντρυφήσουν σε αυτό. Δίσκοι σαν το Climax έρχονται για να δώσουν το φιλί της ζωής σε αυτό το τόσο αγαπημένο είδος μουσικής. Μακάρι η πορεία των Beastmilk να είναι αντάξια του ντεμπούτου τους.
Κείμενο: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής
