Υπήρξε μια εποχή που οι διασκευές γνωστών pop και rock κομματιών στον ρυθμό της bossanova ήταν η επιτομή του cool, του in και του trendy. Καθόλου τυχαίο, φυσικά, που το ομώνυμο ντεμπούτο των Γάλλων Nouvelle Vague συνέπεσε με εκείνη την εποχή – μάλιστα σε αυτό πρέπει να πιστώσουμε την σημαντικότερη ώθηση που δόθηκε στο «κίνημα». Εδώ στην Ελλάδα έγιναν ιδιαίτερα αγαπητοί, κάτι που φάνηκε από την πρώτη τους μεγάλη συναυλία εδώ (στο Gagarin το 2005, αν και η πρώτη-πρώτη τους πρέπει να ήταν στην Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής το ίδιο καλοκαίρι, διορθώστε με οι πιο τακτικοί φανς), όπου σύμφωνα με τις τότε μαρτυρίες δεν έπεφτε καρφίτσα. Στο κλείσιμο του 2014, οι Nouvelle Vague επανήλθαν στην Ελλάδα για τρεις συναυλίες με τις τραγουδίστριες που βρίσκονταν στην touringband και εκείνη την εποχή (Melanie Pain, Phoebe Kildeer). Πόσο άσχημα θα μπορούσε να ήταν;

Το επί μακρόν ζέσταμα του κοινού και, αν θέλετε, το soundtrack της εισόδου του ανέλαβε η Λιάνα Μαστάθη, παραγωγός του ραδιοσταθμού Pepper 96.6 (οι φίλοι του ραδιοφώνου σίγουρα θα την θυμούνται παλαιότερα στον Εν Λευκώ). Αλλάζοντας μουσική σε ένα διπλό deck στημένο επάνω στην σκηνή, επέλεξε να κινηθεί στους γνωστούς μουσικούς δρόμους του σταθμού, που άλλωστε ταίριαζαν γάντι με το κλίμα της συγκεκριμένης συναυλίας. Έτσι η μετάβαση από τον «βίαιο» κόσμο του έξω στον «ήρεμο» κόσμο των Nouvelle Vague έγινε ομαλά και απροβλημάτιστα, με μόνη ένσταση την μάλλον χαμηλή ένταση στον ήχο που «έριχνε» τις επιλογές της Μαστάθη στο επίπεδο συνοδευτικού πιάτου για την όρεξη κι όχι ενός πρώτου γεύματος που προετοίμαζε με θέρμη για το κυρίως.

Ομολογώ ενώπιόν σας πως δεν είχε τύχει/πετύχει να ξαναδώ ζωντανά το ζωντανό jukebox των Nouvelle Vague. Διότι περί jukebox πρόκειται, κουρδισμένου μάλιστα να παίζει τα πάντα σε bossanova - ή απονευρώνοντας τις αρχικές εκτελέσεις. Η λέξη και μόνο “απονεύρωση” φανερώνει την αρνητική διάθεση του γράφοντος απέναντι στην ιδέα δημιουργίας και λόγο ύπαρξης του συγκροτήματος, αλλά ίσως ήρθε ο καιρός να παραδεχτούμε όλοι μαζί πως η συγκεκριμένη φάση παρήκμασε σχεδόν ταυτόχρονα με την ακμή της, κάνοντας το εγχείρημα των Nouvelle Vague να μοιάζει εκτός χρόνου. Ένδειξη αυτού, η περιορισμένη δισκογραφία τους τα τελευταία 5 χρόνια (μόνο ένα ολοκληρωμένο επίσημο άλμπουμ με διασκευές σε γαλλικά συγκροτήματα). Όμως συναυλιακά παραμένουν ιδιαίτερα ενεργοί, άλλωστε, όπως έχετε ξαναδιαβάσει σε αυτήν την σελίδα, η πολυπόθητη οικονομική ανεξαρτησία για τους μουσικούς πλέον προκύπτει κυρίως από τα live. Εφόσον κιόλας εισπρακτικά επιτυγχάνουν τον στόχο τους, κανένα πρόβλημα, απεναντίας δίνουμε τα συγχαρητήριά μας. Έτσι ακριβώς συνέβη και στο Fuzz. Η γαλλόφωνη μουσική κομπανία έγινε αντικείμενο θερμής υποδοχής από το κοινό και κόντεψε να σκοράρει από τα αποδυτήρια με το εναρκτήριο One Hundred Years (δεν βάζω τα ονόματα των αυθεντικών εκτελέσεων από δω και μπρος, τα θεωρώ δεδομένα) με τη φωνή της Phoebe Kildeer. Η συνέχεια έγινε με την Melanie Pain να μπαίνει κι εκείνη στο παιχνίδι και κούνησε σαφώς περισσότερο το κοινό: οι ακουστικές εκτελέσεις των Master And Servant και Dancing With Myself αποδείχθηκαν ιδανικές για ελαφρύ αργό λίκνισμα, όπως και αυτή στο Ever Fallen In Love.

Οι χαμηλοί τόνοι κρατήθηκαν σχεδόν σε όλη τη συναυλία, και όποιος περίμενε το αντίθετο μάλλον είχε βρεθεί σε λάθος συναυλία και δεν εδικαιούτο τα χρήματά του πίσω (να μάθει αυτός). Όμως λίγο ο μέτριος και άνευρος ήχος, λίγο οι μάλλον τυπικές performance των δύο κοριτσιών, δύσκολα θα μπορούσε να συντηρηθεί το ενδιαφέρον ενός θεατή που αντιμετώπισε τη συναυλία ως κενό γράμμα. Εδώ λοιπόν επιστρατεύεται το θυμικό, οι γνώριμες μελωδίες και στίχοι αλλά και - γιατί να το κρύψουμε - οι αισθαντικές παρουσίες των τραγουδιστριών, ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει ο καθένας το live ελαχιστοποιώντας τις πιθανότητες να βαρεθεί αφόρητα. Kάτι που όμως συνέβη, ειδικά σε ένα μεγάλο διάστημα γύρω στη μέση του σετ όπου έγινε μια εμφανέστατα πλαδαρή κοιλιά, αλλά ο χορός του κοινού στα τελευταία κομμάτια του κανονικού σετ έδειξε ότι οι περισσότεροι περνούσαν εξαιρετικά. “Καλλιτεχνικά” η εκτέλεση της Phoebe στο Bela Lugosi’s Dead παρουσίασε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αλλά στο χορευτικό παραλήρημα (η λέξη χρησιμοποιείται τηρώντας τις απαραίτητες αναλογίες) των Blister In The Sun, Too Drunk To Fuck και Love Will Tear Us Apart λίγοι πρέπει να έμειναν ασυγκίνητοι, ακόμη και ο άπιστος ως τότε γράφων.

Στο encore, το οποίο δεν ζητήθηκε ιδιαίτερα θερμά μιας και ήταν αναμενόμενο, πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων το κολλημένο στο πάτωμα της σκηνής setlist και έλαμψε κυρίως το αστεράκι της Melanie Pain. Το A Forest παρακάμθηκε και προτιμήθηκε - μετά από παράκληση κάποιων οπαδών - το Mala Vida, όχι τόσο άρτια εκτελεσμένο εξαιτίας του απρογραμμάτιστου του πράγματος, αλλά πολύ “ζωντανά” και αυθεντικά σπιρτόζικα, κυρίως από την πλευρά της Melanie, με την Phoebe να συμμετέχει χορεύοντας. Το In A Manner Of Speaking ήταν η ομορφότερη στιγμή της συναυλίας, όπου η Melanie ερμήνευσε συνοδεία μόνο κιθάρας και κοινού, αλλά το δυνατότερο κλείσιμο με το Sweet Dreams (Are Made Of This) δεν προσέφερε κάτι παραπάνω και ως εκ τούτου περίσσευε. Κάπως γρήγορα δεν πέρασαν τα 85 λεπτά;

Το «ρεβεγιόν με τους Nouvelle Vague» (δικός μου ανεπίσημος και ολίγον γραφικός τίτλος, ευτυχώς οι διοργανωτές ήταν περισσότερο διακριτικοί στο δελτίο τύπου της συναυλίας) στο Fuzz Live Music Club, όπως τελικά κάθε ρεβεγιόν ή αντίστοιχη προγραμματισμένη «απόψε πρέπει να βγείτε γιατί γιορτιάρες μέρες πρέπει να περάσετε καλά και να μην μείνετε μόνοι σαν το λεμόνι» εκδήλωση, δεν αποτελούσε το γεγονός της χρονιάς, του μήνα, ούτε καν της ημέρας (άλλωστε για τους περισσότερους παριστάμενους η βραδιά συνεχίστηκε αλλού). Όμως έδωσαν πολλές ευκαιρίες στα περίπου 1000 άτομα που γέμισαν το χώρο να χορέψουν στους ρυθμούς τους. Τώρα, αν βρέθηκε και κάποιος *γκούχου* που δεν πέρασε τόσο καλά, δεν θα τα χαλάσουμε εδώ. Οι Nouvelle Vague θα συνεχίσουν να έρχονται στην Ελλάδα όσο δίνουν στο κοινό αυτό που περιμένει από αυτούς, άρα το κοινό γνωρίζει πως θα περάσει καλά μαζί τους. Πάντως προσωπικά είμαι σίγουρος πως η live φήμη που έχουν αποκτήσει οφείλεται σε εμφανίσεις σαφώς ανωτέρου επιπέδου από εκείνη της Τετάρτης.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής